غزلیات صائب تبریزی

MaRjAn · 1/6/23

از فغان شد سر‌گرانی بیش آن طناز را
نالهٔ عاشق بود افسانه خوابِ ناز را
از ریاضت دامنِ مقصود می‌آید به چنگ
گوشمال آخر شود دستِ نوازش ساز را
از زبان‌بازی سخن‌چین را زبان گردد دراز
می‌شود مُهرِ دهن، شمع از خموشی گاز را
می‌گشاید بالِ شهرت ناله در کنجِ قفس
می‌کند خس‌پوشِ گلشن شعلهٔ آواز را
صفحهٔ ننوشته را از حرف‌گیران باک نیست
بستنِ لـ*ـب می‌شود مُهرِ دهن غمّاز را
می‌زند ناخن به دل هر‌چند هر سازی که هست
دستِ دیگر در خراشِ دل بود آواز را
از نظر‌بستن ز دنیا، رغبتِ زاهد فزود
حرصِ صید از چشم‌بستن بیش گردد باز را
لفظِ نازک، حسنِ معنی را دو‌بالا می‌کند
شیشهٔ شیراز می‌باید میِ شیراز را
از خود‌آرایی سبک‌پروازی از طاوس رفت
گشت رنگینی حنای بال و پر پرواز را
تیرِ روی ترکش از خون بیش‌ روزی می‌خورد
می‌رسد از چرخ زحمت بیشتر ممتاز را
بوی گل را برگ نتواند ز جولان بازداشت
چون کنم صائب نهان در پردهٔ دل راز را؟

MaRjAn · 1/6/23

نعل در آتش گدازد، روی گرمت بـ*ـو*س را
زخمیِ دندان کند لعلت لـ*ـبِ افسوس را
ناله و افغانِ من از لنگرِ تمکینِ اوست
بت ز خاموشی به فریاد آورد ناقوس را
خط چنین گر تنگ سازد بر دهانش جای بـ*ـو*س
می‌کند گنجینهٔ گوهر کفِ افسوس را
گردشِ نُه آسمان از آهِ آتشبارِ ماست
شمع می‌آرد به چرخ از دودِ خود فانوس را
دیدنِ گل از قفس، بارست بر مرغِ چمن
رخنهٔ زندان کند دلگیرتر محبوس را
سر ز دنبالِ خودآرا بر ندارد چشمِ شور
محضرِ قتل است حسنِ بال و پر طاوس را
دیده ای کز مو‌شکافی پرده‌سوزِ غفلت است
خانهٔ صیاد داند خرقهٔ سالوس را
صاحبانِ کشفِ بیقدرند در درگاه حق
نیست صائب پیشِ شاهان رتبه‌ای جاسوس را

MaRjAn · 1/6/23

نیست از رازِ نهانِ من خبر جاسوس را
نبضِ من بندِ زبان گردید جالینوس را
بی‌ندامت نیست هر حرفی که از لـ*ـب سر زند
بخیه‌زن از خامشی این رخنهٔ افسوس را
نالهٔ دل کرد رسوا عشقِ پنهانِ مرا
نیست ممکن در بـ*ـغل‌کردن نهان ناقوس را
صاحبانِ کشفِ بی‌قدرند در درگاه حق
نیست در دیوانِ شاهان رتبه‌ای جاسوس را
نیست مانع از تماشا جامهٔ فانوسِ شمع
وای بر شمعی که از پرتو کند فانوس را
چون پر و بالی نباشد، راهِ آزادی است بند
روزنِ زندان کند دلگیرتر محبوس را
عشق در هر دل که افروزد چراغِ دوستی
چون پرِ پروانه سوزد پردهٔ نامـ*ـوس را
عالمِ معقول بر هر کس که صائب جلوه کرد
نشمرد موجِ سراب این عالمِ محسوس را

MaRjAn · 1/6/23

ننگِ کفرِ من به فریاد آورد ناقوس را
می‌کِشد ایمانِ من در خون، لـ*ـبِ افسوس را
از هوایِ نفسِ ظلمانی است سِیر و دورِ خلق
دود می‌آرد به جنبش صورتِ فانوس را
عیبِ خود دیدن مرا ز اهلِ هنر ممتاز کرد
منفعت از پا زیاد از پر بود طاوس را
خوفِ ما ز اعمالِ ناشایستِ خود باشد که نیست
نامهٔ قتلی به جز مکتوبِ خود، جاسوس را
عالَمِ معقول صائب روی بنماید ترا
گر توانی ترک‌کردن عالمِ محسوس را

MaRjAn · 1/6/23

عشق کو تا چاک سازم جامهٔ نامـ*ـوس را
پیشِ زُهّاد افکنم این خرقهٔ سالوس را
هیچ کس از رشتهٔ کارم سری بیرون نبرد
نبضِ من بندِ زبان گردید جالینوس را
از خودآرایان نمی‌باید بصیرت چشم‌داشت
عیب پیشِ پا نیاید در نظر طاوس را
حرف دعوی در میانِ باطلان دارد رواج
هست در بتخانه گلبانگِ دگر ناقوس را
هر چه ماند از تو بر جا، حاصلش باشد دریغ
چند خواهی جمع کرد این مایهٔ افسوس را
ظلم می‌سازد زبانِ عیب‌جویان را دراز
عدل مُهرِ خامشی بر لـ*ـب زند جاسوس را
زخم از مرهم گواراتر بود بر عارفان
رخنه در زندان بود از نقش به، محبوس را
می‌کند در پردهٔ نامـ*ـوس، حسن ایجادِ عشق
شمع چون پروانه در رقص آورد فانوس را
بر سرِ گنج است صائب پای من، تا کرده ام
چون صدف گنجینهٔ گوهر، کفِ افسوس را

MaRjAn · 1/6/23

پرده‌دارِ حرفِ دعوی کن لـ*ـبِ خاموش را
از دبستان بر‌میاور طفلِ بازیگوش را
مور بر خوانِ سلیمان خونِ خود را می‌خورد
خرمنِ گل مایهٔ حسرت بود آ*غو*ش را
نیست بر بالای دستِ خاکساری هیچ دست
خشتِ خُم می‌نوشد اول، بادهٔ سرجوش را
باغبان گل را کند سیراب از بهرِ گلاب
سـ*ـاقی از می بهر‌بردن می‌فزاید هوش را
جز پشیمانی سخن‌چینی ندارد حاصلی
حلقهٔ بیرونِ در کُن در مجالس گوش را
سرخوشی و مخموری عالم به هم آمیخته است

MaRjAn · 1/6/23

بر جگر تا خورده‌ام نیشِ خمارِ نوش را
می‌کنم با درد سودا بادهٔ سرجوش را
مُهر بر لـ*ـب زن که در خون غوطه (ور هرگز نساخت)
زخمِ دندانِ پشیمانی لـ*ـبِ خاموش را
چون صدف هر کس به غورِ بحرِ خاموشی رسید
کاسهٔ دریوزهٔ سیماب سازد گوش را
بازیِ همواریِ ظاهر مخور از دشمنان
نانِ سوزن‌دار پیش‌افکن سگِ خاموش را
ای ردا از دوشِ من بردار دستِ التفات
کرده‌ام وقفِ سبوی می‌پرستان دوش را
کِلکِ شکربار صائب بر سرِ شور آمده است
تنگ شکرساز یکسر پرده‌های گوش را

MaRjAn · 1/6/23

چند بتوان خاک زد در چشم، عقل و هوش را؟
یا رب انصافی بده آن خطِ بازیگوش را
کارِ من با سرو‌بالایی است کز بس سرکشی
می‌شمارد حلقهٔ بیرونِ در، آ*غو*ش را
از جهانِ بی‌خودی پایِ تزلزل کوته است
نیست پروای قیامت عاشقِ مدهوش را
زیرِ گردونِ سبک‌جولان چه عاجز مانده‌ای؟
می‌توان برداشتن از جوشی این سرپوش را
روزگاری شد ز جوشِ گفتگو افتاده‌ام
کیست صائب تا به حرف آرد منِ خاموش را؟

MaRjAn · 1/6/23

نوشِ این غمخانه در دنبال دارد نیش را
شکوه‌ای از تلخکامی نیست دوراندیش را
سوزِ دل از دست می‌گیرد عنانِ اختیار
شمع نتواند گره زد اشک و آهِ خویش را
خالِ مشکین است ازان سیبِ ذَقَن ظاهر شده؟
یا شبِ قدری است گِرد آورده نورِ خویش را
حاصلی غیر از جگر‌خوردن ندارد راستی
نان به خون تر می‌شود صبحِ صداقت‌کیش را
پیشِ پای فکرِ رنگین هیچ راهی دور نیست
چون حنا یک شب به هندستان رساند خویش را
می‌رود از کوته‌اندیشی به استقبالِ مرگ
بی ضرورت می‌دواند هر که اسبِ خویش را
گر‌چه می‌سازند خود را دیگران در خانه جمع
گم کند در خانهٔ آیینه خودبین خویش را
پاسِ همراهانِ کاهل سنگِ راهِ من شده است
ور‌نه صائب من به منزل می‌رساندم خویش را

MaRjAn · 1/6/23

از صفای دل نباشد حاصلی درویش را
نان به خون تر می‌شود صبحِ صداقت‌کیش را
نیست غیر از بستنِ چشم و لـ*ـب و گوش و دهان
رخنه‌ای گر هست این زندانِ پر تشویش را
شرکت روزی خسیسان را به فریاد آورد
بر سرِ نان‌پاره سگ دشمن بود درویش را
مردمِ کوته‌نظر در انتظارِ محشرند
نقد باشد محنتِ فردا مآل‌اندیش را
آسمانِ سنگدل از خاکِ راهش برنداشت
بر زمین چندان که زد خورشیدِ تابان خویش را
در خورِ پروانه‌ام بزمِ جهان شمعی نداشت
سوختم از گرمی پرواز، بالِ خویش را
صبر‌کن بر تلخکامی‌ها که آخر روزگار
چشمه‌سارِ نوش سازد بـ*ـو*سه‌گاهِ نیش را
از حبابِ خود هزاران چشم در هر جلوه‌ای
می‌کند ایجاد دریا تا ببیند خویش را
گر به درد آمد دلت از نالهٔ صائب، ببخش
ناله دردآلود می‌باشد درونِ ریش را

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین