غزلیات صائب تبریزی

MaRjAn · 1/6/23

نیست حاجت دیده‌بان حسنِ عتاب‌آلود را
دور باش از خود بود حسن حجاب‌آلود را
پشت این تیغِ سیه‌تاب است از دم تیزتر
کیست بیند خیره آن مژگانِ خواب‌آلود را
نوشِ خالص را بوَد در چاشنی آماده‌نیش
لـ*ـذتِ دیگر بود لطفِ عتاب‌آلود را
در مذاقش شیشهٔ خشک است آبِ زندگی
هر که بـ*ـو*سیده است لبهای نوشیدنی‌آلود را
می‌چکد آب (از) خطِ ریحانِ آن آتش‌عذار
گر‌چه باران نیست ابرِ آفتاب‌آلود را
تن به اقرارِ گنـ*ـاهِ کرده ده، آسوده شو
چند گویی عذرهای اضطراب‌آلود را
پردهٔ غفلت شود از خوابگاهِ نرم بیش
کی کند بیدار دامن پایِ خواب‌آلود را
راهِ ناهموار را سوهان بود آهستگی
پا به سنگ آید ز همواری شتاب‌آلود را
می‌کند کوته زبانِ لاف را روشندلی
کم بود پرتو چراغِ ماهتاب‌آلود را
دیدهٔ پاک است صائب شرطِ اربابِ نظر
چند بر مصحف نهی دستِ نوشیدنی‌آلود را؟

MaRjAn · 1/6/23

از عِذارِ او بپوشان دیدهٔ امید را
تکمه از شبنم مکن پیراهنِ خورشید را
در بهشتِ عافیت افتادم از بی حاصلی
شد حصاری بی بری از سنگِ طفلان بید را
نورِ معنی می‌درخشد از جبینِ لفظِ من
بالِ خفاشی چه ستاری کند خورشید را
جام را بهر تُنُک‌ظرفان به دور انداخته است
هیچ حقّی نیست بر دریاکشان جمشید را
چون دلِ شب می زنم صائب بر آهنگِ فغان
می‌کشانم بر زمین از آسمان ناهید را

MaRjAn · 1/6/23

نالهٔ من می‌زند ناخن به دل ناهید را
گریهٔ من تازه رو دارد گلِ خورشید را
خطِ آزادی است از اهلِ طمع، بی حاصلی
عقدهٔ پیوند در دل نیست سرو و بید را
نامِ شاهان از اثر در دور می‌باشد مدام
جام می دارد بلند، آوازهٔ جمشید را
کوکبِ اقبال و دولت شوخ‌چشم افتاده است
مشرقِ دیگر بود هر صبحدم خورشید را
دوربینی کز مآلِ شادمانی آگه است
تیغِ زهرآلود می‌داند هلالِ عید را

MaRjAn · 1/6/23

تنگدستی راست سازد نفسِ کج‌رفتار را
پیچ و تاب از وسعتِ ره می‌فزاید مار را
یک جو از دل‌دردِ دیدن‌های رسمی برنداشت
پرسشِ ظاهر گرانتر می‌کند بیمار را
از سرِ خوانِ تهی سرپوش یک‌ جانب کند
هر سبک‌مغزی که بر سر کج نهد دستار را
از نصیحت کج‌نهادان برنگردند از کجی
راست نتوان کرد چون مایل شود، دیوار را
در عذابم بس که چون آیینه از نادیدنی
آیهٔ رحمت شمارم سبزهٔ زنگار را
کرد یکسر را ادا در روزگارِ بختِ ما
بود هر خواب قضایی دولتِ بیدار را
بوی گل در عذرخواهی از چمن بیرون دوید
باغبان گر بست بر رویم درِ گلزار را
کرد از داغِ عزیزان سـ*ـینه‌ات را لاله‌زار
دوست می‌داری همان این عالمِ غدّار را
از صدف صد تشنه‌لـ*ـب را سر به جانش می‌دهد
بحر اگر سیراب سازد ابرِ گوهربار را
آبِ کوثر جلوهٔ موجِ سرابی بیش نیست
در بیابانِ قیامت تشنهٔ دیدار را
برقرارِ دل بود صائب مدارِ دورِ عیش
نیست غیر از نقطهٔ دل مرکزِ این پرگار را

MaRjAn · 1/6/23

کجروی بال و پرِ سِیرَست بد کردار را
راستی سنگِ رهِ رفتار باشد مار را
کاش بندِ حیرتی بر دست گلچین می‌گذاشت
آن که می‌بندد به روی من درِ گلزار را
هر سری دارد درین بازار سودای دگر
هر کسی بندد به آیینِ دگر دستار را
می‌کند از طوقِ قمری دام‌ها در خاک، سرو
تا به دام آرد مگر آن سروِ خوش رفتار را
رشته‌ها همتاب چون شد، زود می‌گردد یکی
با میانِ اوست پیوندِ دگر زُنّار را
این سرِ زلفِ پریشانی که دارد بوی گل
می‌کند ناسور، زخمِ رخنهٔ دیوار را
یا خطِ عنبرفشان، یا زلفِ مشکین می‌شود
پای رفتن نیست دودِ آتشِ رخسار را
از فروغِ گوهرِ خود، زود صائب راز عشق
می‌گذارد نعل در آتش لـ*ـبِ اظهار را

MaRjAn · 1/6/23

آه می‌باشد مسلسلِ خاطرِ افگار را
در درازی نیست کوتاهی شبِ بیمار را
عشق می‌آرد دلِ افسردهٔ ما را به شور
مطرب از طوفان سِزَد دریای لنگردار را
نیست ممکن عشق را در سـ*ـینه پنهان داشتن
قُربِ این آیینه طوطی می‌کند زَنگار را
سایهٔ مژگان گرانی می‌کند بر چشمِ یار
از پرستاران بود بیماری این بیمار را
نیست ممکن فرق‌کردن، گر نباشد پیچ و تاب
از میانِ نازکِ او رشتهٔ زنّار را
بی‌نیاز از می بوَد رخسارِ شرم‌آلودِ یار
نیست حاجت شبنمِ بیگانه این گلزار را
بوالهوس را دایم از تیغِ تغافل خسته‌دار
برمیاور زینهار از دستِ گلچین خار را
از همان راهی که آمد گل مسافر می‌شود
باغبان بیهوده می‌بندد درِ گلزار را
در بهاران پوست بر تن پردهٔ بیگانگی است
یا بسوزان، یا به می ده جُبّه و دستار را
برق را در خنده‌ای طی گشت طومارِ حیات
زندگی کوتاه باشد چون شرر اشرار را
گر‌چه بتوان از زبانِ خوش دهانِ خصم بست
هیچ افسون چون ندیدن نیست رویِ مار را
خلق در مهدِ زمین از خوابِ غفلت مانده‌اند
ور نه گهواره است زندان مردمِ بیدار را
آیهٔ رحمت کند اهلِ معاصی را دلیر
شد ز خطِ سبزِ گستاخی فزون اغیار را
می‌زند از شرم صائب سـ*ـینه را بر تیغِ کوه
دید تا کبکِ دَری آن سروِ خوش رفتار را

MaRjAn · 1/6/23

کم نسازد جامِ می زنگِ دلِ افگار را
داس صیقل ندرود این سبزهٔ زنگار را
در میان دارد دلِ تنگِ مرا سرگشتگی
بر سرِ این نقطه جولان است این پرگار را
دردسر خواهی کشیدن از هجومِ بلبلان
جلوه‌گاهِ گل مکن آن گوشهٔ دستار را
در دیارِ ما که کفر و دین ز یک سر‌رشته‌اند
سبحه در آ*غو*ش گیرد رشتهٔ زنّار را
از نظر‌بازی به مژگانِ سخن‌پردازِ او
آنچنان گشتم که می‌فهمم زبانِ مار را!
کار خامان می‌توان از پخته‌گویی ساختن
گرمیِ آتش کند کوته، زبانِ خار را
به که طفل اشکِ خود را رخصتِ بازی دهم
چند دارم در گره این اخترِ سیّار را
بر حریفان چون گوارا نیست صائب طرزِ تو
به که بفرستی به ایران نسخهٔ اشعار را

MaRjAn · 1/6/23

نیست غیر از آه، دلسوزی دلِ افگار را
شمعِ بالین از تبِ گرم است این بیمار را
گوهر از سُفتن بود ایمن در آ*غو*شِ صدف
به ز خاموشی نباشد محرمی اسرار را
گل ز شبنم دیده‌ور گردد درین بستانسرا
از نظربازان مکن پوشیده آن رخسار را
تندخویی نیکوان را دیده‌بانِ عصمت است
زود می‌چیند تماشایی گلِ بی خار را
چشم پوشیدن به است از دیدنِ نادیدنی
زین سبب آیینه گیرد از هوا زنگار را
خارخارِ حرص، فِلس از طینتِ ماهی نبرد
چون ز جمعیت شود دل‌جمع، دنیادار را؟
دیده‌ای کز سرمهٔ عبرت منوّر گشته است
چشمِ خواب‌آلود داند دولتِ بیدار را
نقطهٔ خاک است سِیر و دورِ گردون را سبب
مرکزِ ثابت‌قدم، دایر کند پرگار را
از حریصِ مالِ دنیا راستی جُستن خطاست
برنیارد گنج پیچ و خم ز طینت مار را
جمع سازد برگِ عیش از بهرِ تاراجِ خزان
در بهار آن کس که می‌بندد درِ گلزار را
عاشقان از درد و داغِ عشقِ صائب زنده‌اند
آبِ حیوان است آتش مرغِ آتشخوار را

MaRjAn · 1/6/23

داد سیلِ گریه‌ٔ من غوطه در گِل بحر را
گوهر از گَردِ یتیمی کرد ساحل بحر را
همتِ سرشار از بی سایلی خون می‌خورد
کز گهر باشد هزاران عقده در دل بحر را
عشقِ دریا‌دل نمی‌اندیشد از زخمِ زبان
کی خَلَد در دل خس و خاشاک ساحل بحر را
در غریبی کی فتند از جستجو روشندلان؟
در سفر‌کردن به جز خود نیست منزل بحر را
قاصدان از ابرِ گوهربار دارد هر طرف
کی کند دوری ز خاکِ خشک غافل بحر را
هر کجا دفتر گشاید دیدهٔ پر شورِ من
از نظرها افکند چون فردِ باطل بحر را
کی شود زنجیر صائب مانعِ شورِ جنون؟
موج نتواند کشیدن در سلاسل بحر را

MaRjAn · 1/6/23

عشق کو تا گرم سازد این دلِ رنجور را
در حریمِ سـ*ـینه افروزد چراغِ طور را
حیرتی دارم که با این نشأه سرشارِ عشق
دار چون بر دوشِ خود دارد سرِ منصور را
چند از هر کوکبی نیشی به چشمِ من خورد؟
وقت شد کآتش زنم این خانهٔ زنبور را
ای مسیحا از علاجم دست کوته‌کن که نیست
صندلی از لای خُم بهتر سَرِ مخمور را
چون ز دل آمد غبارِ خطِ مشکینِ ترا؟
کز نظر پنهان کند دلخوش‌کنِ صد مور را

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین