رمان به فاصله یک رویا | M£R کاربر انجمن رمان ۹۸

Amerətāt · 4/6/21

ویلچر را متوقف کرد.
- خب پاشو. قرار نیست که من راننده‌ت باشم. باید یه‌کمی هم خودت راه بری.
دستش را زیر بـ*ـغلم برد و آرام بلندم کرد. دمپایی پلاستیکی آبی‌رنگ را روی زمین گذاشتم؛ اما هنوز ایستادن برایم دشوار بود. برای برداشتن هر قدم درد می‌کشیدم و پابه‌پایم می‌آمد. نمی‌خواستم با وجود آن‌همه نگرانی که دارد از درد کشیدنم مطلع شود.
حرف‌هایش...

Amerətāt · 5/6/21

شب با درد وحشتناک سرم سپری شد. انگار که مسکن‌ها بی‌اثر شده بود؛ البته که در برابر افکار مسموم من کم می‌آوردند. نمی‌دانستم بعد از رفتن از بیمارستان به چه بهانه‌ای می‌توانم نیلوفر را ببینم. اصلاً چرا این‌طور محتاج دیدنش شده‌ام؟ باید هرچه دیدم را بازگو کنم؟ اگر باور نکند و خیال کند دیوانه‌ای بیش نیستم چه؟
عجیب بود که غریبه‌ای که جز نامش...

Amerətāt · 5/6/21

- قدرشون رو بدونینا. این مدتی که بیهوش بودین همه رو دیوونه کرده بودن. از نگهبانی تا ریاست بیمارستان دیگه با ایشون آشنایی دارن.
در جواب حرف‌هایش فقط سکوت کردم، بلکه ذهنم نظم و ترتیبی به جملاتم بدهد و بتوانم چیز درستی تحویل بدهم؛ اما انگار زبانم سنگین شده بود.
- خانوم کریمی...
سرنگ را از جعبه بیرون کشید و در بطری کوچک محلول فرو برد.
-...

Amerətāt · 5/6/21

دستمالی از جیب شلوار جین مشکی‌اش بیرون کشید و روی زخم دستم که احتمالاً به‌خاطر کشیدن سرم بود گذاشت.
- نمی‌شه. دکتر گفت باید تحت‌نظر باشی. ممکنه لـ*ـخته‌ای چیزی...
اجازه ندادم جمله‌اش را تمام کند.
- اینجا دیگه جای موندن نیست.
می‌دانست حرفم عوض نمی‌شود؛ یعنی لحنم آن‌قدر مصمم بود که توجیهش می‌کرد.
- باشه. پس من برم ترتیب کارا رو بدم و آژانس...

Amerətāt · 9/6/21

این را گفت و سرش را پایین انداخت. او در میانه‌ی ظلمات بود و منی که در چنگال تاریکی، طعم تازیانه‌هایش را می‌چشیدم، بهتر از خودش درک می‌کردم؛ اما این درک کردن خوب نبود؛ چون او حرف‌هایم را به‌حساب دلسوزی می‌گذاشت، نه درک متقابل.
دستم را که ازقضا خواب رفته بود، روی پایم بلند کردم و روی شانه‌‌ی افتاده‌اش گذاشتم. من خوب حرف زدن را هیچ‌وقت...

Amerətāt · 9/6/21

با چشم بسته بهتر می‌شد دنیا را دید. در واقع آنچه پیرامون رخ می‌داد، بیش از آنکه چشم‌هایم را باز کند، باعث نادیده انگاشته شدن می‌شد. با گذاشتن چشم‌هایم روی هم، انگار تازه بینا می‌شدم. مدت‌ها بود که خودم را در این تاریکی مطلق به زنجیر آویخته بودم. تاریکی‌ای که آغازش تکانش زمین بود و پایانش هم متصل به آسمان بود.
با روشن شدن چراغ‌های...

Amerətāt · 9/6/21

به کَل‌کَل‌ها و شوخی‌هایشان عادت داشتم و متقابلاً آن‌ها هم با عکس‌العمل نشان ندادنم خو گرفته بودند. اینکه بابت سکوتم سؤال‌جواب نمی‌شدم، جای شکر داشت.
نقطه‌ی بدی متوقف شده بودم. جایی که رویا و حقیقت تداخل داشت و می‌بایست ناگزير یک راه را برای ادامه برمی‌گزیدم. من آن‌قدر از زندگی دور شده بودم که حتی نفس کشیدن یادم رفته بود. آن‌قدر که...

Amerətāt · 11/6/21

جسارتی که من نداشتم، در بنیامین لبریز بود. بعد از زلزله و منتقل شدنم به تهران، هیچ‌وقت جرئت برگشت پیدا نکردم. می‌خواستم مخالفت کنم؛ اما دلم برای در آ*غو*ش کشیدن سنگ‌های یادگاری منسوب به آن‌ها پر می‌کشید. ترسی که از کودکی در من ریشه دوانده بود، حالا به‌سختی می‌شد خودم را از زیر سایه‌ی خوفناکش بیرون بکشم. یک رویا، مرا مجاب می‌کرد که آن‌ها...

Amerətāt · 13/6/21

بدون اینکه نگاهش را از جدول سودوکو بردارد، زمزمه کرد:
- این دفعه مثل آدمای متشخص قبلش تحقیق می‌کنی، با احترام ازش خواهش می‌کنی که اجازه‌ی آشنایی بیشتر بده؛ نه اینکه مثل خواب‌نماها بشی.
ذهنم را زیرورو کردم تا دست‌هایش را به یاد بیاورم. حق با بنیامین بود. هیچ انگشتری روی انگشت‌های نیلوفر نبود و حالا بعد از ذهنم، نوبت به قلبم رسیده بود...

Amerətāt · 14/6/21

#استاد ایرج بسطامی خواننده موسیقی سنتی یکی از هرازان قربانیان زلزله بم بودن ♡
صدای آرام آهنگ ایرج بسطامی از ضبط قدیمی ماشین شعله‌های آتشی که به قلبم افتاده بود را یاغی می‌کرد. دستم را سمت ضبط بردم و...

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

اخراج شده

اخراج شده

اخراج شده

اخراج شده

اخراج شده

اخراج شده

اخراج شده

اخراج شده

اخراج شده

اخراج شده

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین