دلنوشته سفری به مقصد تو | Afsa کاربر انجمن رمان 98

Afsa · 12/12/20

نازنینم! بخواهم با تو صادق باشم، باید بگویم خیلی وقت‌ها فراموشَت می‌کردم
یا مثل دریاچه‌ای عمیق ساکت می‌شدم و بدون هیچ حرفی قدم می‌زدم
و یا مثل جویباری پرخروش می‌رمیدم و شادی می‌کردم
شاید برای همین عده‌ای فکر می‌کردند دیوانه‌ام!
برای چه این‌قدر در این سفر خودم را به سختی می‌افکنم،
چرا دیوانگی می‌کنم، خطر می‌کنم و به سان شکوفه می‌خندم؟
وقتی می‌توانم به خانه برگردم و همان جا شاد باشم؟

Afsa · 12/12/20

شوری که در این سفر است، مرا از ایستادن بازمی‌دارد
گاهی با خودم می‌گویم، اگر به تو برسم چه خواهد شد؟
دیگر سفری در کار نیست؟
من خواه ناخواه روزی دست از سفر خواهم کشید
دیگر از این قدم‌زدن‌ها و نفس‌کشیدن در پگاه و آب‌تنی در جویبارها خبری نخواهد بود
دیگر مردمانی جدید نمی‌بینم و دیگر با رؤیای تو خیال‌بافی نمی‌کنم
حال، آن موقع شاید به تو رسیده‌ام، شاید نه!
شاید آنگاه تسلیم شده‌ام و فقط گوشه‌ای مشغول تماشا شده‌ام!

Afsa · 12/12/20

وقتی به مقصدم که تو باشی برسم، تو چه می‌کنی؟
فرش چمنت را زیر پایم می‌گسترانی و نسیم خنکت را به‌سمتم روانه می‌کنی؟
ولی من این‌ها را هم‌اکنون هم حس می‌کنم
پس تو چه داری که به‌سوی تو روانم؟
شاید هیچ! شاید تو هیچ نیستی و فقط از تو اسطوره‌ای توخالی ساخته‌اند!
آسمانت همین آسمان و آفتابت همین آفتاب است
اما باز من از حرکت نمی‌مانم
شاید هم تنها جایی که تو وجود داری، ذهن دیوانه من است!

Afsa · 12/12/20

گاهی از خود می‌پرسم چرا؟
چرا آرام نمی‌گیری و این‌قدر می‌پویی و حرکت می‌کنی؟
آخر گاهی بی‌تاب می‌شوم و چنان می‌شتابم که گویی پرواز می‌کنم!
اما به کدامین سو؟ نمی‌دانم!
هیچ کس نمی‌داند تو کجایی، جز خدا!
و گویا من تا شرق و غرب عالم را نگردم، آرام نمی‌گیرم
حتی اگر به بعضی دیارها مرا راه ندهند و نتوانم همه جا را بگردم
مگر نگفته‌اند جوینده یابنده است؟

Afsa · 12/12/20

خجالت می‌کشیدم
خجالت می‌کشیدم بگویم دنبال تو می‌گردم
مردمان، حالِ دیوانه نمی‌فهمند و دلشان به عقلِ نداشته‌شان خوش است
نصیحتم می‌کنند و گاهی سرزنشی از آن‌ها گریبانم را می‌گیرد
می‌گویند دختری چون تو باید در خانه بماند و این‌قدر بلندپرواز نباشد
اما به آن‌ها بها نمی‌دهم. چرا باید بها دهم؟
این سفر چنان جذبم می‌کند که این حرف‌ها برایم هیچ است
هرچند گاهی قلبم از نیش‌ زبانشان مصون نمی‌ماند!

Afsa · 13/12/20

شاید تمام این سفرکردن‌ها و خطرکردن‌ها
برای این باشد که دلم ثبات می‌خواهد!
نمی‌خواهم یک شب این دیار باشم و شب دیگر دیاری دیگر
می‌خواهم تا وقتی زنده‌ام، در تو و با تو باشم
حتی اگر تو کویری بیش نباشی؛ اما همان جایی باشی که می‌خواهم
جایی که دلم آرام است و تو را دارم؛ تویی که دوستت دارم
***
عاشق وقتی هستم که برای میانبرزدن، از کوه‌ها بالا می‌روم
نفس‌نفس می‌زنم و نسیم خنک سوزاننده‌ای گونه‌ام را نوازش می‌کند
منظره را نگاه می‌کنم و فلاسک چای کوچکم را در می‌آورم
اگر تو بودی، نمی‌توانستم چای تعارفت بزنم؛ چون فلاسکم کوچک است
اما سهم خودم را به تو می‌دادم تا گرم شوی
نمی‌دانم؛ یعنی تو هم به مقصدِ من سفر می‌کنی یا اصلاً در ذهن تو وجود ندارم؟

Afsa · 13/12/20

شاید به نظر احمقانه بیاید؛ اما نمی‌توانم به هیچ جایی عادت کنم
یعنی به خودم این اجازه را نمی‌دهم
اگر بر حسب اتفاق، از دیاری خوشم بیاید و بخواهم آنجا بمانم
سرم را تکان می‌دهم و به تو فکر می‌کنم
تویی که دوستت دارم؛ اما هنوز نه
هنوز هیچ نمی‌دانم به‌جز خط‌خطی‌های دفترچه‌ام
حتی نمی‌دانم تا چه مقدار مشابه چیزی هستی که نوشته‌ام!

Afsa · 13/12/20

قبلاً وقتی به آسمان نگاه می‌کردم، ستاره‌ای می‌دیدم
و آرزو می‌کردم که در سفرم به مقصد برسم
اما چند وقتیست که نگران تو شده‌ام
نمی‌دانم چرا؛ اما حس می‌کنم بدون من حال خوشی نداری
بی من چه کسی جوانه‌های تشنه‌ات را آبیاری می‌کند؟
به‌سوی تو حرکت می‌کنم تا به تو عشق بورزم
و مثل نسیم، سرشاخه‌های بیدهای مجنونت را به بازیِ نوازش بگیرم
از خدا می‌خواهم که این نسیم و کوله‌پشتی خسته‌اش را به مقصد برساند
مقصدی که بدون این نسیم، چیزی در وجودش کم دارد

Afsa · 13/12/20

گفته‌اند که قلب، منطق مغز را نمی‌فهمد
درست نقل کرده‌اند
با این وجود که با فلسفه و منطق آشنایی دارم
اما این سخن را بیشتر می‌پذیرم که تمایلات انسان منطق‌ساز می‌شوند
و انسان باید تمایلات و علاقه‌هایش را مدیریت کند
و من، عشق تو را اینگونه مدیریت می‌کنم
با سفرکردن و سخن‌گفتن با باد و باران
چه کسی گفته که عقل و احساس همخوانی ندارند؟

Afsa · 15/12/20

خنده‌دار است
گاهی قلبم عقلم را ساکت می‌کند و گاهی عقلم قلبم را
اما درهرصورت نمی‌توان احساس یا منطق را هر کدام به‌تنهایی به کار گرفت
می‌دانی، در این سفر به هر دوی آن‌ها نیازمندم
اگر فقط احساس باشد، از دلتنگی‌ات دق می‌کنم
و اگر فقط منطق باشد، این سفر را ادامه نمی‌دهم
***
باید پی حفاظت از خویش باشم که از سرما و گرما آزار نبینم
و گرفتار راهزنان و دزدها نشوم
بیمار که می‌شوم، ناچارم دیگر ادامه ندهم
گاهی هم بیماری را با خودم حمل می‌کنم
چون طاقت یک جا نشستن ندارم
به‌هرحال اگر در این سفر تسلیم خطرات و مشکل‌ها شوم
احتمالاً هیچ وقت به تو نخواهم رسید!

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین