رمان در پس یک پایان | روشنک.ا نویسنده افتخاری انجمن رمان ۹۸

روشنک.ا · 22/2/21

چشم بستم. چند قطره اشک بی‌صدا از چشمانم جاری. با آن‌که نباید جلوی او از هیچ خبر ناراحت کننده‌ای حرف می‌زدم، با صدایی که به خاطر بغض درون گلویم می‌لرزید، گفتم:
-بابا...
صدای او هم از غم به لرزش افتاد و گفت:
-جانِ بابا؟ بگو کی باز دخترم رو اذیت کرده؟ چرا نمی‌ذارن تو روی خوش زندگی رو ببینی؟ آه، دخترِ من، نفسِ ریه‌های من؛ خدا می‌دونه تحمل...

روشنک.ا · 22/2/21

***
با رایان پشت میز آشپزخانه نشسته بودیم و در سکوت ناهار می‌خوردیم. چهار روز از روزی که رایان را به خانه آورده بودم می‌گذشت، ولی آرزو با آن‌که یک ماه کامل از به کما رفتنش می‌گذشت، هنوز به هوش نیامده بود. با این حال پزشکان معتقد بودند نشانه‌هایی از بهبود در علائم حیاتی او مشاهده کردند؛ ولی این نشانه‌ها هم هنوز به سطحی از هوشیاری...

روشنک.ا · 22/2/21

***
ظهری پاییزی بود که باران شیشه‌ی پنجره را از ضربات قطراتش رها نمی‌کرد.
من روی یکی از صندلی‌های کنار تـ*ـخت آرزو نشسته بودم و رایان هم روی پاهایم نشسته بود. آرمان هم روی یک صندلی کنار تـ*ـخت آرزو که در سمت مقابل من بود، نشسته بود و به صورت آرزو که بر تختش نشسته بود نگاه می‌کرد و با قاشق، آهسته به آرزو سوپ می‌داد. سر آرزو هنوز باند...

روشنک.ا · 22/2/21

***
بر تن آرزو لباس‌های گرم پوشاندم و روی سرش را که به اندازه‌ی دو میلی متر از موهای سیاهش رشد کرده بودند، با کلاه دخترانه‌ای پوشاندم. شال گردنش را هم دور گردنش پیچیدم و نگاهی کلی به او که خیلی لاغرتر از قبل شده بود و لباس‌های قدیمی‌اش برایش گشاد شده بودند انداختم و لبخندی به رویش زدم. قبل از آن‌که او را از اتاق بیرون ببرم، آرمان در...

روشنک.ا · 22/2/21

بالاخره به خانه رسیدیم و پس از آن‌که کمک کردم آرزو لباس‌هایش را عوض کند و رایان را در داستان خواندن برای آرزو همراهی کردم، با گفتن یک شب بخیر ساده، آن‌ها را ترک کردم و به اتاق خودمان رفتم.
اتاقمان خالی بود و صدای آبی که با فشار از دوش حمام پاشیده می‌شد، نشان می‌داد که آرمان مشغول استحمام است.
از آن جهت که مدت زیادی تا آغاز امتحانات...

روشنک.ا · 22/2/21

چشم بستم و با صدای آهسته‌ای که به خاطر بغضم می‌لرزید، گفتم:
-شرایط خوبی نداشتیم که بتونم بگم.
-بعد از به هوش اومدن آرزو چی؟
-تو بچه نمی‌خواستی؛ می‌ترسیدم آرمان؛ بفهم که از واکنشت می‌ترسیدم!
-من بچه نمی‌خواستم و نمی‌خوام چون الان وقتش نیست! تو هنوز فوق لیسانس نگرفتی و شرکت خودت رو نزدی و توی کار و زندگیت به قدر کافی رشد نکردی. از طرفی،...

روشنک.ا · 22/2/21

***
زیر دوش آب ولرم حمام مشغول شستن بدنم بودم که هر از چندی به فکر فرو می‌رفتم.
ده روز از مرخص شدن آرزو از بیمارستان می‌گذشت. طی این یک هفته هر چه برای مدرسه رفتن با او حرف زدیم فایده‌ای نداشت و در نهایت آرمان تصمیم گرفت برایش معلم خصوصی استخدام کند و آرزو تنها برای امتحانات در مدرسه حضور پیدا کند. با مدیر مدرسه‌اش هم صحبت کرده بودیم...

روشنک.ا · 22/2/21

پس از آن‌که سوپ تمام شد و معده‌ام به طور کامل پر شد، بی آن‌که سکوت را بشکنم، بلند شدم و لباس پوشیدم. آرمان هم به دنبال من بلند شد و لباس‌های خانگی‌اش را با کت و شلوار ساده‌ای عوض کرد.
بعد از آن‌که موهایم را بافتم و ریشه‌هایشان را با سشوار خشک کردم، خواستم اتاق را ترک کنم که وقتی به نزدیکی در اتاق رسیدم، آرمان گفت:
-به بچه‌ها گفتم...

روشنک.ا · 22/2/21

وقتی به خانه رسیدیم، بچه‌ها به خواب رفته بودند و آرمان آن‌ها را به کمک آقای ناصری به اتاق‌هایشان برد. من هم که به خاطر منع او از بـ*ـغل کردن بچه‌ها که از نظرش وزنشان برای وضعیت حساس من مناسب نبود، به اتاقمان رفتم و با سستی و بی حالی لباس عوض کردم.
وقتی با پیراهن خوابم روی تـ*ـخت طاق باز دراز کشیدم، آرمان هم وارد اتاق شد و بی هیچ حرفی...

روشنک.ا · 22/2/21

نگاهش مردد بود ولی می‌دانست که دیگر نمی‌تواند جز همان یک جمله خبر مهم را بگوید و از همین سو در حالی‌که نگاهش را به زمین دوخته بود، بی مقدمه و حاشیه گفت:
-بابات باز هم سکته کرده ولی این بار... این بار زنده نمونده و... ما باید بریم بیمارستان...
نفسش را با فوت بیرون فرستاد و با جان کندن گفت:
-هنوز نبردنش سردخونه، فقط نیم ساعت وقت داریم...

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین