رمان در پس یک پایان | روشنک.ا نویسنده افتخاری انجمن رمان ۹۸

روشنک.ا · 22/2/21

به سمت در اتاق رفتم و حرفش را نیمه تمام گذاشتم و گفتم:
-فعلاً چیزی نگو پونه! وقتی از این اتاق بیرون اومدم، با هم حرف می‌زنیم.
واقعاً نمی‌توانستم حدس بزنم چه اتفاقی افتاده بود، که پونه با هجده سال سن گریه می‌کرد و مامان و بابا تا آن حد کسل از خشم و درگیری به نظر می‌رسیدند.
در اتاق را باز کردم و بی هیچ حرفی داخل شدم.
نوش آفرین روی...

روشنک.ا · 22/2/21

بی آن‌که به من نگاه کند، همچنان که به زمین خیره شده بود، گفت:
-تو درک نمی‌کنی چقدر اذیت می‌شم! فکر می‌کنی به میل خودم، خودم رو اذیت می‌کنم!
-تو به میل خودت، خودت رو اذیت نمی‌کنی؛ ولی با افکار و اعتقادات بی‌پایه و اساسی که داری، خودت رو اذیت می‌کنی!
-افکار و اعتقادات بی‌پایه و اساس؟! این‌که تو، پایه و اساسِ افکار و اعتقادات من رو قبول...

روشنک.ا · 22/2/21

چشمانش را گرد کرد و با ناباوری گفت:
-تو چی داری می‌گی؟! من و منوچهر بذاریم تک دخترمون، تک و تنها بره مملکت غریب؟!
-آره، بره اون‌جا زندگی کنه و به اهدافش برسه. مگه نیاوند تک و تنها نرفت فرانسه و به تنهایی زندگیش رو نچرخوند؟
-تو نیاوند رو با پونه مقایسه می‌کنی؟! نیاوند یه مرد بود! پونه فقط یه دختره! تو واقعاً نمی‌تونی تفاوت بین خطرهای...

روشنک.ا · 22/2/21

***
«فصل نهم»
(سال ۱۳۷۶ خورشیدی_ مهر ماه)
جلوی درهای فلزی دو متری سبز پررنگ مدرسه، زیر نور آفتاب پاییزی که در برابر قدرت تابستانی‌اش زور کمی داشت، ایستاده بودم و در میان هم‌همه و سر و صدای والدین دیگر، که منتظر تعطیلی مدرسه و بردن بچه‌هایشان به خانه بودند؛ تنها در سکوت به در بسته‌ی مدرسه چشم دوخته بودم.
سه شنبه‌ی آخرین هفته‌ی مهر ماه...

روشنک.ا · 22/2/21

ساعت حدوداً هفت عصر بود، که آرمان هم رسید. موقعی که او وارد پذیرایی شد، من روی یکی از مبل‌های پذیرایی نشسته بودم و مشغول کتاب خواندن بودم که با آمدنش به سمتم، کتاب را بستم و پس از سلام کردنِ هر دویمان به هم، لبخندی زدم و گفتم:
-خسته نباشی!
لبخندی گوشه‌ی لـ*ـبش نشاند و تا فاصله‌ی نیم متری از من، به من نزدیک شد. همان‌جا خم شد و پس از...

روشنک.ا · 22/2/21

دادی که زد به قدری از خشم و ابهت لبریز بود، که علاوه بر آرزو، رایان هم از صندلی‌اش پایین آمد و هر دو به اتاق‌هایشان رفتند.
آرمان هم پس از رفتن آن‌ها، چندین نفس عمیق کشید و بی هیچ حرفی با همان صورت سرخ از خشمش، آشپزخانه را ترک کرد. بعد از رفتن آرمان، ناهید تند به سمتم دوید و گفت:
-خانم، چیزی شده؟!
نگاهم را از مسیری که آرمان طی کرد به...

روشنک.ا · 22/2/21

***
یک روز کامل به سرعت سپری شد و اکنون عصر هر چهار نفر ما در فرودگاه بودیم.
آرمان با خانواده‌ی من و والدین خودش از پیش خداحافظی کرده بود و از همین سو، حالا فقط خانواده‌ی خودمان به بدرقه‌اش آمده بودیم.
با آنکه از همین حالا احساس غم و دلتنگی می‌کردم، روحیه‌ی خودم را خوب نشان دادم و پس از آنکه آرمان گونه‌های بچه‌ها را غنچه‌ای کاشت ، من...

روشنک.ا · 22/2/21

تا رسیدن به کتاب‌خانه‌ی دانشکده من هیچ حرفی نمی‌زدم؛ ولی سیمین مدام حرف می‌زد و از مزایای اینکه قصد دارد تا مقطع دکترا بخواند و استاد دانشگاه بشود، برای من که اصلاً به حرف‌های تکراری‌اش گوش نمی‌کردم، می‌گفت.
وقتی وارد کتاب‌خانه شدیم و کیف‌هایمان را در قفسه‌های کمدها گذاشتیم، بی آنکه زمان تلف کنم، به سمت کشوهای چوبی کوچک گوشه‌ی...

روشنک.ا · 22/2/21

هیچ حرفی نزد و به سرعت خانه را ترک کرد.
به خاطر خشکی و سوزش گلویم، اول یک لیوان آب سرد را نصف و نیمه خوردم و با بغض درون گلویم که به خاطر سرمای آب سخت‌تر شده بود، کلنجار رفتم.
با این حال، زمانی برای تلف کردن نداشتم و با همان حال نزارم، خودم را به ماشین رساندم و روی صندلی عقب آن نشستم.
مدتی که از خانه تا بیمارستان در ماشین بودم، آن‌قدر...

روشنک.ا · 22/2/21

-ما هم فکر می‌کردیم فردا صبح می‌رسند؛ ولی گفتن تاریخ پروازشون جابه‌جا شده بود. الان هم داخل اتاقتون، منتظر شما هستند.
خواست برود که من گفتم:
-ازت پرسید من کجام؟
سرش را کمی به طرفین تکان داد و گفت:
-نه خانم.
سرم را پایین انداختم و آهسته گفتم:
-خوبه، ممنون.
زمان را هدر ندادم و با قدم‌های سریعی به سمت اتاقمان رفتم.
جلوی در اتاق که بودم،...

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین