رمان در پس یک پایان | روشنک.ا نویسنده افتخاری انجمن رمان ۹۸

روشنک.ا · 22/2/21

در میان ازدحام بیمارستان، به اتاقی رسیدیم که صدای گریه و شیون خواهر و برادرهای من از آن می‌آمد. آرمان برای آن‌که من را وارد آن اتاق کند تردید داشت، ولی من در را باز کردم و بی توجه به هر کس که کنارم بود یا نبود، به‌سمت تـ*ـخت گام برداشتم.
آن‌قدر سست و بی حس شده بودم که مدت‌ها طول کشید به تختی که جسم بی جان بابا روی آن به خوابی ابدی فرو...

روشنک.ا · 22/2/21

شاید اگر هرگز مردان پرستاری که برای بردن او به سردخانه آمده بودند، نمی‌آمدند، من تا میلیون‌ها بار دیگر خاطراتم با بابا را مرور می‌کردم و به بـ*ـو*سه‌ای که بر پیشانی‌اش زده بودم، پایان نمی‌دادم.
وقتی مجبور شدم لـ*ـب‌هایم را از پیشانی‌اش جدا کنم، رشته‌ی خاطراتم پاره شد و ذهنم در فضایی تاریک و سیاه فرو رفت.
پایان خاطراتم با بابا جز سیاهی...

روشنک.ا · 22/2/21

***
پلک‌های سنگین و کم توانم را به آهستگی حرکت دادم و آرام چشم باز کردم.
تصویری که جلوی چشمانم نقش بسته بود، سقف سفید یک اتاق در بیمارستان با یک مهتابی پر نور در وسط آن بود.
حس می‌کردم دستم در درون دستی فشرده می‌شود و دست دیگرم به خاطر نوک تیز سوزن سِرُمی که چند روز است در آن فرو رفته، گز گز می‌کند.
به آهستگی سرم را چرخاندم و هلنا را...

روشنک.ا · 22/2/21

-من این دنیا رو که بابام جزء زنده‌هاش نیست رو نمی‌خوام! تصور کن دیگه نمی‌تونم توی چشم‌هاش نگاه کنم و بگم بابا؛ تصور کن دیگه نمی‌تونم صداش رو بشنوم که بهم میگه نفسِ من؛ آه، خدای من! آرمان، تو می‌فهمی چه حالی دارم؟ چطور باور کنم که نگاهش، صداش، دست‌هاش و آ*غو*شش از حالا تا آخر زندگیم توی این دنیای بی‌رحم فقط جزئی از خاطرات اند؟ حالا...

روشنک.ا · 22/2/21

قبل از آن‌که بحثشان ادامه پیدا کند، من هم از جمعی که دور مزار بابا حلقه زده بودند خارج شدم و به‌سمت آن دو برگشتم. با گام‌های بلندی به هر دویشان نزدیک شدم که هر دو با دیدن من سکوت کردند و نگاهشان را به اطراف دوختند. وقتی به نزدیکی آن دو رسیدم، دستانم را جلو بردم و خواستم ظرف را از دست صفورا بگیرم که نیاوش دستانم را با حرکت دستش عقب...

روشنک.ا · 22/2/21

پاسخی به او ندادم و فقط نگاهم را به رایان و آرزو کشاندم که با لباس‌های سر تا پا مشکی رنگ در کنار هلنا و کیومرث که فرزندانشان را در خانه گذاشته بودند و به تنهایی در مراسم شرکت می‌کردند، نشسته بودند. در تمام این چهل روز، آن‌قدر به بچه‌ها و خانواده‌ام بی توجه بودم که تازه متوجه غمی که در نگاه رایان و آرزو موج می‌زد می‌شدم. چندین بار...

روشنک.ا · 22/2/21

***
کنار پنجره‌ی اتاق ایستاده بودم و کتاب درسی دانشگاهم را روی میز تحریر اتاق رها کرده بودم. خسته بودم و برای آخرین امتحان پایانی‌ام که تنها سه روز با آن فاصله داشتم، هیچ گونه آمادگی نداشتم.
از پشت شیشه‌ی پنجره به آسمان نیمه تاریک پس از غروب چشم دوخته بودم و به دو ماهی که از فوت بابا می‌گذشت فکر می‌کردم. با آن‌که همه‌ی خواهرها و...

روشنک.ا · 22/2/21

سکوت کردم و دیگر حرفی نزدم. کم‌کم خودم هم در حال نگران شدن درباره‌ی واکنش‌هایی که نشان می‌دادم و حرف‌هایی که می‌زدم بودم. حس می‌کردم حرف‌هایم بدون آن‌که مغزم پردازشی روی کلمات و جملاتشان بکند از زبانم بیرون می‌آمدند و قدرت ادراک محیطم به تاخیر و ضعیف انجام می‌شد. آرمان هم که این بار خیلی عصبانی شده بود، از روی مبل بلند شد و به تندی...

روشنک.ا · 22/2/21

***
صبح، قبل از طلوع آفتاب، با سردرد ناشی از گریه‌ی شب گذشته‌ام، از خواب بیدار شدم. نگاهم را از سقف اتاق به صورت آرمان که غرق در خواب بود کشاندم. با آن‌که دیشب از او سیلی خورده بودم، با خودم فکر کردم که چقدر در برابر او سنگدل و بی وجدان بودم. با این حال، حس نمی‌کردم زمان به پایان رسیده است و از همین سو به آهستگی دستانش را حرکت دادم و...

روشنک.ا · 22/2/21

***
کنار بنچ آزمایشگاه ایستاده بودم و به بِشِر محتوی مایع قهوه‌ای رنگی که سه ماه تمام برای ساختنش وقت گذاشته بودم و روی هیتر در حال گرم شدن بود، چشم دوخته بودم.
پلک‌هایم سنگین بودند و احساس خواب آلودگی داشتم؛ ولی هنوز باید بر روی آن محلول مهم کار می‌کردم.
روی یکی از صندلی‌های کنار بنچ نشستم و به صفحه‌ی گرد ساعت مچی بند چرمی‌ام که...

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

نویسنده افتخاری

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین