در حال تایپ رمان نیکتوفیلیا | آنیا عرفانی کاربر رمان ۹۸

آنیا عرفانی · 26/4/21

اسم رمان: نیکتوفیلیا
نویسنده: آنیا عرفانی کاربر انجمن رمان98
ژانر: عاشقانه، جنایی_مافیایی، تراژدی
نام ناظر: Narín✿
خلاصه: دشمن ها و قربانی های گذشتگان پشت دیوار های حصار شده با شاخه های خشک شده ی پیچک های عمارت منحوس کیان با شمشیر های خونی شان ایستاده اند؛ تا دامن قربانی دیگری را لکه دار این بازی، خون بازی بکنند!
موسیقی بی کلام همچون ابی روان بر روی زخم های تازه شسته ی کینه های سر بسته باقی میماند و شب، میماند کنار من و تو در میان علف زار های جنگل انتقام! قربانی این انتقام کیست؟! به او میگویند نیکتوفیلیا!

آنیا عرفانی · 27/4/21

مقدمه:
گاه باید چشید طعم گس لبخند ها را ...
گاه باید حس کرد سیلی سرخ نا حق را ...
گاه باید بلند خندید به دیوانگی دنیا ..
گاه باید بلند تر گریست در خیابان های شهر کور...
بی توجه به عابر ...
بی سایه ...
بی نام و نشان ...
تنها ازاد و ارام زیر باران هق هق کنان...
بی چتر ...
حتی بدون نیشخند و خاطر یک عزیز که چندی قبل با او اینگونه قدم میزدی ...
بی هیچ چیز هیچ چیز خالی خالی !
خالی از مال و منال دنیا ، بی کینه و نفرت ، و حسرت انتقام !
خالی از قلب !
خالی از او، سبک بال همچون پر ..!
گاه باید گریخت از هنگامه های در سر ...
گاه باید گذشت از نفس های اشکار زندگی..
تا در روزگاری نه چندان دور در کنج خلوت خودت اسوده نفس گیری ...
گاه باید فراموش کرد تب و تاب اول ها را باید فراموشش کنی باید ...
گاه باید سکوت را با جان و دل بپذیری
تا بزرگ شمرده شوی ...
این زندگی توست حق توست با تمام ناحقی هایش سهم توست. تو انتخاب کن کدام طرف ؟!
ازاد؟! یا در قفس؟!
باید هارا تو میگویی نه من ...!

آنیا عرفانی · 27/4/21

"نیکتوفیلیا"
#پارت_۱

مروارید رو شو به سمت پنجره برگردوند. با دستش روی دسته مبل چوبی ضرب گرفت و با خشم تکرار کرد:
- نمیدونم هرکاری می خواید بکنید بکنید؛ به من ربطی نداره، فقط دلم نمی خواد پای من به این جریان باز بشه.
ملک با عصبانیتی که سعی در کنترلش داشت ته سیگارش رو توی جا سیگاری فشار داد و گفت:
- تو که انقدر ترسو نبودی؛ بودی؟
مروارید با حرصی که توی صداش مشهود بود؛ شمرده شمرده گفت:
- من...ترسو...نیستم؛ فقط دارم فکر ایندم رو میکنم. این کار از اولش احمقانه است. من نمیتونم اینطوری نقش بازی کنم، من همچین آدمی نیستم .
ملک با کلافگی با دست اشاره کرد؛ مروارید از اتاق بره بیرون و برای چندمین بار به بی ارزه بودن دختر کوچیکش حسرت خورد. مروارید، با خشم از جاش بلند شد در رو با ضرب باز کرد و محکم پشت سرش کوبوند و صدای پا کوبانش تا اتاق خودش به گوش میرسید.
ملک سیگار جدیدی روشن کرد؛ انقدری ذهنش درگیر بود که حتی به بی احترامی مروارید تذکری نداد. از پشت میز کارش بلند شد؛ سری از روی نا امیدی تکون داد و با پوف صدا داری از دره اتاق کارش بیرون اومد و به طرف اتاق محمود راه افتاد. تا سقوط چند قدمی بیشتر فاصله نداشتن!
بدون در زدن وارد شد. اون و غزل تنها افرادی بودن که بدون در زدن اجازه داشتن برن تو اتاق محمود خان.
محمود روی صندلی چرخیده به سمت پنجره، پشت میزش نشسته بود. اتاق مثل همیشه بوی توتون میداد. ملک نزدیکش شد اون هم رو به پنجره روبه رویی ایستاد و کمی پنجره رو باز کرد، بعد از اون صدای موسیقی اصیل فرانسوی رو کم کرد و دوباره نزدیک محمود شد و کنارش ایستاد. صدای محمود مثل همیشه با خش خاص خودش و لحن مقتدرش، به گوش رسید.
- چی شد؟
ملک، چرخید و سیگارش رو توی جاسیگاری محمود خاموش کرد.
- این دختر این کاره نیست. خراب میکنه همه چیز رو محمود، هنوز خیلی کوچیکه این بار باید ادمای درستی رو به چینیم.
همونطور که خونسرد به حیاط عمارت خیره بود؛ گفت:
- مثلا؟
ملک، تک سرفه ای کرد و محکم جواب داد:
- تنها کسی که از عهده این کار بر میاد، غزلِ.
محمود به فکر فرو رفت. ملک درست می گفت؛ نباید کوچکترین اشتباهی می کردن. غزل مناسب ترین فرده اون قطعا می تونه! دختری که خودش به اون تک تک چیز ها رو یاد داده، دختر بزرگشون از پس امتحان های بزرگتری بر اومده بود.
محمود از ناچاری سری تکون داد، نمی خواست غزل وارد این بازی بشه اما مجبور بود.
- بهش بگو برگرده!
- امشب مسابقشه بعد اون بهش می گم.
محمود سری تکون داد و چشم از حیاط عمارت نگرفت. ملک کنار پنجره قدی اتاق کار محمود هنوز ایستاده بود. اون هم به حیاط عمارت خیره بود با تمام وجود از این عمارت نفرت داشت. از اون اتاق بیرون اومد.

آنیا عرفانی · 29/4/21

#پارت_۲

و با غزل تماس گرفت. صدای جدی غزل تو گوش ملک، پیچید.
- بله؟
ملک نیمچه لبخندی رو لـ*ـبش اومد. مروارید به خودش رفته بود؛ اما غزل به محمود، غد و جدی و البته خِبره!
- دقیقا شش ساعت و بیست و سه دقیقه دیگ مسابقه ات شروع میشه. چیکار داری می کنی؟
چیزی که همیشه غزل و سمت ملک جذب می کرد، همه دقتش روی کار همه بود. البته تا وقتی که فضولی شمرده نمی شد. طبق عادت همیشگیش مثل مروارید، با انگشتاش روی میز ضرب گرفت.
- می دونی که نسبت به کارایی که می کنم، عادت ندارم توضیح بدم.
ملک به سمت راه پله راه افتاد. برای ثانیه ای چشم هاش رو روی هم گذاشت. خسته بود و این جواب‌های سر بالا خسته ترش میکردن.
- بعد مسابقه ات گوشیت و روشن بزار، کار مهمی باهات دارم.
غزل کمی از قهوه اش مزه کرد، به پشتی صندلیش تکیه داد و سرد جواب داد:
- اوکی.
ملک همونطور که از پله ها پایین می رفت زمزمه کرد:
- موفق باشی!
از گوش های تیز غزل جا نموند و بی حوصله روش رو از پنجره کافه برگردوند.
- حتما همین طوره.
تلفن رو قطع کرد و از پشت میز بلند شد؛ به ساعتش نگاه کرد. دقیقا شش ساعت و هجده دقیقه دیگ مسابقه نهاییش شروع می شد؛ اینجا دیگ کارش تموم شده بود. از کافه بیرون رفت.
نیویورک، توی این فصل از سال خیلی سرد بود. کلاه کجش رو مرتب کرد و به محض خروجش راننده در عقب رو براش باز کرد و اون هم با ژست همیشگیش توی ماشین نشست. به ساعت اشاره کرد که دیر شد و راننده هم سرعت ماشین رو زیاد کرد. جلوی محل مسابقه رسید و داخل حیاط بزرگ اولیه شد.
راننده در رو براش باز کرد و غزل از ماشین پیاده شد و کلی خبرنگار به سمتش دویدن. کلاهش رو جلو تر کشید که موهاش کمتر دیده بشه؛ چون قرار بود دوباره عکس‌هایی ازش منتشر بشه که توی ایران خیلی طرفدار داره و این یعنی برای برگشتش بدون هیچ مشکلی باید شعونات اسلامی رو حفظ میکرد. بدون توجهی به خبرنگارها که مدام ازش سوال می پرسیدن؛ می خواست به سالن برسه که چشمش به مرد آشنایی خورد و سر جاش ایستاد؛ چند لحظه ای خیره شد و بعد با فکر اینکه الان جلب توجه میکنه، چشمش رو از اونجا گرفت و سرعت قدم‌هاش و افزایش داد. داخل سالن شد.

آنیا عرفانی · 30/4/21

#پارت_۳

نفس راحتی کشید؛ چون دیگه از خبرنگار های مزاحم خبری نبود و اجازه ورود نداشتن. با جدیت مخصوص به خودش بقیه راه رو رفت و به طبقه چهارم، محل استراحت خودش رسید.
نگهبان های جلوی در، درو براش باز کردن به محض اینکه درو بستن؛ نفس عصبی کشید. بدون اینکه پالتوش رو در بیاره؛ کنار پنجره رفت و نگاهیی به جایی ک اون آشنا رو...

آنیا عرفانی · 1/5/21

#پارت_۴

از هر وقت دیگه ای بیشتر از این شهر متنفر بود.
چند قدمی جلو تر راننده تاکسی فرودگاهی از خدا خواسته، چمدونش رو گرفت و داخل صندوق عقب جا داد. داخل ماشین که نشست؛ با صدای بسته شدن در تاکسی صدای بسته شدن محکم یک در آهنی توی خاطرش زنده شد.
اخماش رو در هم فرو کرد و با نفرت رو از در گرفت. با پر حرفی های راننده تاکسی...

آنیا عرفانی · 3/5/21

#پارت_۵

و دنبال خودش اروم به طبقه بالا کشوند. از کنار راه پله رد میشدن؛ که مهران هنوز همونجا ایستاده بود و با تعجب به غزل نگاه می کرد.
غزل با نگاه همیشگیش، نگاهی بهش انداخت.
- ماتت برده پسر.
فقط تونست بگه:
- چه یهویی!
غزل جوابش رو نداد و با مروارید از پله ها بالا رفتن. مهران لبخندی زد. هر کار میکرد؛ غزل همون ادم غد...

آنیا عرفانی · 3/5/21

#پارت_۶

اتوسا چرخی زد و دستش رو گذاشت روی شونه غزل.
- چرا خودشه دیدی میگم من جای بد به تو معرفی نمیکنم!؟ حالا تو از کجا میدونی؟
غزل با ابروی بالا رفته دست اتوسا رو از روی شونش برداشت و با زیرکی جواب داد:
- اوازش خیلی جاها پیچیده. گفتی؛ جهان افرا بعد من انتخاب شده!؟
- آره.
به دیوار کنار پنجره قدی تکیه داد.
- عمرا...

آنیا عرفانی · 4/5/21

#پارت_۷

مروارید و اتوسا از اونجا دور شدن و غزل رو کرد به نوید و گفت:
- به بچه ها بگو همه تا یک ساعت دیگه باشگاه باشن.
نوید سری تکون داد و رفت.
اتاق کار غزل که خلوت شد؛ نگاهی به قهوه سردش کرد. دیگه قابل خوردن نبود. نگاهش و گرفت و به سمت لپ تابش برگردوند. ایمیل هاش رو باز کرد و شروع به خوندن اطلاعاتی شد که ملک براش...

آنیا عرفانی · 5/5/21

#پارت_۸

یه ابروی آرین بالا رفت و با لحن جدیش گفت:
- می دونی که داری با کی حرف می زنی!؟
آسا پوفی کرد و با استرس جواب داد:
- ارین، محض رضای خدا بس کن. الان وقت این حرف ها نیست. تمام کد هایی رو که بهت میدم و بگیر و اجرا کن.
اسا اعصابش رو خورد کرده بود. اون ارین و چی فرض کرده بود؟! با عصبانیت و یه نگاه بد به آسا بلند شد...

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین