مشاعره با حرف ک

Saghár✿ · 7/1/21

کفر است در طریقت ما کینه داشتن
آیین ماست سـ*ـینه چو آیینه داشتن
طالب آملی
***
که را دیدی تو اندر جمله عالم
که یک دم شادمانی یافت بی غم
شبستری
***
کم شود مهر ز دوری دگران را لیکن
کم نشود مهر من از دوری و افزود بیا
اوحدی مراغه ای

Ryhwn · 14/1/21

کربلا به خون خود تپیدن است جرعه جرعه مرگ را چشیدن است
مرتضی امیری
کار با جذبه ی عشق است عزیزان ور نه بوی پیراهن یوسف گرهی بر باد است
صائب تبریزی
کار پاکان را قیاس از خود مگیر گر چه ماند در نبشتن شیر شیر
مولوی
کسی را دل مگر از سنگ باشد که بگذارد کسی دلتنگ باشد
صابر همدانی

حسن رشتبری · 17/1/21

کم کن طمع از جهان و می‌زی خرسند

از نیک و بد زمانه بگسل پیوند

خیام

کاش از پی صد هزار سال از دل خاک

چون سبزه امید بر دمیدن بودی

خیام

کافکند بخاک صد هزاران جم و کی

این آمدن تیرمه و رفتن دی

خیام

کس مشکل اسرار اجل را نگشاد
کس یک قدم از دایره بیرون ننهاد

من می‌نگرم ز مبتدی تا استاد
عجز است به دست هر که از مادر زاد

خیام

Ryhwn · 17/1/21

کدامین آتشین سیما
به این ویرانه میآید؟
که از دیوار و در بوی
پر پروانه میآید..
صائب تبریزی
***
کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد
یک نکته از این معنی گفتیم و همین باشد
جام می و خون دل هر یک به کسی دادند
در دایره قسمت اوضاع چنین باشد
حافظ
***
کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت
یا رب از مادر گیتی به چه طالع زادم
تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق
هر دم آید غمی از نو به مبارک بادم
حافظ

Ryhwn · 18/1/21

کسی را مرد عاقل دوست خواند
که او در نیک بد با دوست ماند
سعدی
***
کاسه چینی که صدا میکند
خود صفت خویش ادا میکند
صائب
***
کنم هر شب دعایی کز دلم بیرون رود مهرش
ولی آهسته می گویم الهی بی اثر باشد
حافظ

moh@mad · 27/1/21

Ryhwn گفت:
کسی را مرد عاقل دوست خواند
که او در نیک بد با دوست ماند
سعدی
***
کاسه چینی که صدا میکند
خود صفت خویش ادا میکند
صائب
***
کنم هر شب دعایی کز دلم بیرون رود مهرش
ولی آهسته می گویم الهی بی اثر باشد
حافظ

کفر باشد در طریق عاشقان ، آزار دل
گر مسلمانی، چرا آزار می داری روا

شاه نعمت اله

کدام عهد نکویان عهد ما بستند
به عاشقان جفاکش که زود نشکستند
خدا نگیردشان گرچه چارهٔ دل ما
به یک نگاه نکردند و می‌توانستند

هاتف

کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد
محقق است که او حاصل بصر دارد
چو خامه در ره فرمان او سر طاعت
نهاده‌ایم مگر او به تیغ بردارد

حافظ