دل نوشته فرسوخته | فریان کاربر انجمن رمان ۹۸

فریان · 10/10/24

تازه تِرِ پیدا هاکِنه، کِجه خانی در‌بوری؟ ته دور چرخ کِمّه، شی‌جان و سر ره فدا تو کمه؛ که تویی مه جان‌فرنوش.
بَسوتِمه مِن این دل و دِنیا درون و تو بی مه جان و آرام و ندا و مِن نَدونِسِّمه

فریان · 12/10/24

بالاخره آرام گرفت این گنشجگک مجنون‌ و آرام شد این اسب وحشی چموش. آبادی یافت این صبای ویرانه، باده‌ای یافت و میخانه‌ای، این سرخوش بی‌خانمان گم‌گشته.
هاشا بگویمت که تو فرنوش منی، و منی‌ام که دلباخته آینه من ساز تو‌ام. مرا به آن وادی والای والایان راهی ده؛سرخوش و دیوانه شدم، لایق این خانه شدم که خانه و کاشانه‌اش را ویرانه کردم.
جانم را...

فریان · 13/10/24

فریان در شب تاریک و سرد،
صدای زوزه‌ی باد وجودش می‌آمد از هر طرف، بی‌پایان و در‌د‌آفرین
چشم‌های نارنجی او در تاریکی می‌درخشید،
گویی روحی خفته بیدار شده، از گور تن برخواسته بر تنان
فریان، سایه‌ها را دنبال می‌کرد در راه،
صدای قدم‌هایش لرزه می‌انداخت بر جان و دل، آه!
در هر گوشه از عالم وجود، صدایی از عالم جنونش می‌آمد،
نجواهای پنهان،...

فریان · 14/10/24

بگفتا فریان به هوی ممنان که من کجا و زمین کجا؟ بر چه دلیلی مستحق این دانستی روح مرا در چنین جسم مردنی بدمی و درین گیتی خشک نازیبا افشانی.
هستی من کجا و هستی ماده کجا؟ آخر معنا کجا و معنی کجا؟ آخر این عقل والا کجا و این وحوش بی خرد کجا؟ باز آرم به درگاهت که ورنه قهر کنم و تا عمر دارم کفر ورزم.
بی‌افشایید‌ هو، فرنوشی از برای این عقل خشک...

فریان · 15/10/24

من از نور روز گریزان و ز تاریکی شب بی‌زارم. اندیشه‌ام گرگ‌ومیش‌است

فریان · 16/10/24

خانه‌بردوشی، باده‌بر نوشی، آه رفتم از دیار یاران. صبای ویرانه دلی، پیک بی‌خبری، آه زوزه نامستانه‌ام. بی‌رخ یاری، جنون نامتوازنی، آه چه کنم این دل سودا را. خروشاننده ناتمامم، سیب حیات نارسیده‌ام، آه برسان به دلم وصال بـ*ـو*سه‌ات را. تنهایم و رسوایم، مجنونم و نادانم، آه مکن پیمان ما فراموش. این جان بی ارزشم بسوزانم برایت فرنوشا، برنجانی...

فریان · 17/10/24

نمانده توان های و هویی، رفته ز برم همه تاب و توانی؛این جان و دلم در اوج جوانی پیر شده
به پیری می‌گذرد این جوانی!

فریان · 19/10/24

سردین دلی در کنج دیوار دلش حسرت دیدار داشت، حسرت شوق آتش فرنوشی گیتی‌شناس داشت.
چون برفتا بر وجودش شور وصال بـ*ـو*سه‌ای،
گاه می‌شد شوریده دل و نعره‌های بسیار داشت.
گاه از بر تکبر، وجودی لامذهب برفت،
و گاه در تسبیح هویی سجده اعجاب داشت.
آتشین آهویش می‌کشید، روحش زان مغاک دلش،
گاه ز چنگالش می‌گریخت و کنج‌نشینی بس عجب داشت.
بگفتش فریانا ترسم...

فریان · 20/10/24

فریان را بگرفتند و ببردند و بگفتند؛ در آینه هستی‌ما مستانه نگاری.کز هستی‌است جنون تو پس رندانه بداری. دل و جانت مستانه بود کز جان و دل مایی. بخروش بر‌این هستی بیگانه که ناخلف‌اش پنداری.
تیغه آتش‌ات زن‌از صغار تا کبار که هرآنکس که خورد تیغه‌تو دگر دیوانه بداری. به دیوانگی‌است کارکرد عقل اول که دیوانه‌اند همه آنچه عشق وجود دخیل بداری...

فریان · 21/10/24

عقل و افعالش همیشه یک حفره و خلاء باقی خواهند گذاشت ولی عشق چنین نیست. جنون می‌بایست بود، که جنون توازنی است برخواسته از عقل عاشق.
آن بی‌سواد چوپانی که در وسط جنگل و صحرا گوسفندانش را به چرا می‌برد، گر طعم سیبی را چشیده باشد مقامش بالاتر از آن علامه ذوالفنونی باشد که هرچه علم در‌ باب سیب است را کشف کرده الی چشیدن طعم خود سیب.

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین