دل نوشته فرسوخته | فریان کاربر انجمن رمان ۹۸

فریان · 5/11/24

مرا به لقای خویش در آر فرنوشا
هیهات کن! هیهات!
همه عالمی به ذات‌ات جمع اند و گریزانند زو فرنوشا
هیهات کن! هیهات!
همه مرا چیزی نیست جز شعله‌های شوق خلقت تو فرنوشا
هیهات کن! هیهات!
در همه دمیده نور جمالش و در من دمیدی جمال تاریکی‌ات فرنوشا
هیهات کن! هیهات!
ز هر سو آتش عشقی روا داشتی و مرا کردی اسیرش فرنوشا
هیهات کن! هیهات!
قلمی آتشین...

فریان · 7/11/24

به فرنوش است که به قلم جنونم است
به فرنوش است که هست و نیستم است
به فرنوش است که می‌بینم پرده عیان را
به فرنوش است که نیست هرچه گویند هست را
به فرنوش است که هزار نگرش و سویی است مرا
به فرنوش است که کشم ناله حزین جانان مرا
به فرنوش است که فروزان است آتش قلب و عقلم
به فرنوش است که جانم‌ نغمه‌سرایی از برای شعله شده
به فرنوش است که مستانه...

فریان · 8/11/24

ای فرنوش مخمل پوشم، نشین بر تـ*ـخت جانم و به راحتی بخواب. آرام باش آن هنگام که تیمارت میکنم، خود سراسر زخمم ولی زخم‌های نداشته‌ات را التیام بخشم. درد وجودت بر وجود بی وجودم نگارا!
از نهان جهان بی نهایت دلم تا هستی کوچک بیرونم، نعره‌زنان‌اند در طلب زنی!
مقام این زن را چنان عزیز شماردی که مردان را حسادت واداشته. آخر این مرد تا به ابد بدبخت...

فریان · 10/11/24

هستی‌ام را بنشان بر دل و جانم که نشان از تو بدانم
بیگانه شدم ز خود تا شناسم آشنا را
فریان را نیست در دامن پاره‌پاره اش چیزی نگار من.
چون بنگاشتی به نگاری بر من دیوانه دل، زدم آتش به پیرهن عقل و رفتم به دل دریای ماورای سماء را.
عقل را کی توانش بود بیند رخ‌نمای والای فرنوشم را؟
که بود ظرفیت درک آنچه فریان می‌گوید را؟
که باشد که تواند...

فریان · 16/11/24

هیچ
حتی؛هیچ؛هم؛نه؛
هیچ؛

فریان · 17/11/24

و فریان را هیچ درهم درید. تیغه آتشین جنونی برو زد و شد رندانه به سر و مستانه به چشم. چون فریان دید خویش را در دریایی از نیستی وجودیت منیت من‌ها، بگفتا برآن هوی ممنان که دمیدی هرآنچه بودی را بالقوه‌ در دل و جانم.
هیچ فرنوشی بر من دمیدی و بر من لطف بنداشتی و عروجی و وجودی و سجودی کمال‌خواه بر من به نازی بنهادی و من چه ناشکری دارم و بی...

فریان · 17/11/24

فرنوش جانم بدیدم، آن گیتی پیمای هستی شناس را بدیدم. آن روح مصنوع را بدیدم در کنج زندان وجودم، بگرفتم آن سگ زرد را و زدم تیغی بر سرش که شود جدا ز جان جانانم.
همی دانم که باز آید چون دود تاریکی هر دم به شکلی دگر و فرنوشا یاری دهد که بازهم گیرش اندازم.
فریان را جنونی است به واقع، رندانه به سری است بر حق و ناهوشیاری بس عجیب آمد او را...

فریان · چهارشنبه در 04:45

با آوای هستی هم‌نوا شده‌ام؛ مرا سخن‌هاست از بر رخ آن دل‌خواه و دلربای ولی نیست طاقت حروف و کلمات.
چون اصالت بر وجود است همانا زمانی که سخن از آتش آید، منظور سوزانندگی آتش نیست بلکه بودن خود آتش است.
چه سوز و آواز و رقصی است براین پهنه پوشالی گیتی و مرا تازه چشم وا شد بر آن.

فریان · چهارشنبه در 16:09

اصل همه چیز بر بودن انسان و مهم تر آوردنی است تا شدن تداوم یابد‌.
آنکس که چنین امری را ممکن می سازد زن است و بر همین دلیل اصل مفهوم هستی است؛ گرچه مرد آغاز کننده است ولی این زن است که آن صورت پاک و منزه مجموع آتش و خاکستر را نگاه می‌دارد.
ولی در دل رخنه همه چیز تغیر می‌کند.
این زن است که در همه ابعاد تسلیم مردش شده و آن مرد مرشد است...

فریان · دیروز در 09:42

نور را بیاب که از تاریکی می‌گذرد

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین