دل نوشته فرسوخته | فریان کاربر انجمن رمان ۹۸

فریان · 18/9/24

انسان در تمامی حالاتش تنهاست. هرآنکس که از تنهایی می گریزد کودکی نوپاست که نمی تواند تاریکی بی رحم گیتی را درک کند.
هستی یک سر گوهره من است، یک سر هزار سری است که منیت برآن حکم فرماست. تنهایی بی‌پایانی که بر جان انسان می تازد بباید باشد تا این جانور دو پا تواند قدری در عالم وجودش فرو رود که عظیم تر از جهانی است که در گرو چشمانش است...

فریان · 20/9/24

نخواهد فهمید و نتوان برش فهماند؛ همی سست و بی تمکین و ناسازگار بود. همی از آتش گریزان و همی ز جنون بیزار.
عشق را کتمان کند و آن را مرتبه نازله خواند، برهاند هرآنچه ز فرنوش است و زآن بانوی آشوب تنها تکه پارچه دامن سرخش را به ارث برد.
از سوخته شدن گریزان و از زخمی شدن ترسان، نه آهش گردونی را بسوجاند و نه فریادش رسد به دل همگان و...

فریان · 21/9/24

به ناگه دیدم گردون گیتی را در بطن وجود تنش.
همی پیچش کهکشان است آن باریک کمر و با چه نازی خط وجودش چونان سروی به آن سر مبارک می رسد.
آتش سهابی چشمش چونان تولد ستاره ای می جوشد.
می گردد این اختر سرد خاموش به دور این سیاهچاله نورانگیز که همی می کشد و می درد.
تو ای بانوی آشوبم، تداعی کننده تمامیت هستی!
سفید است همچون برف نشسته بر دماوند...

فریان · 22/9/24

همه آنچه که خواهم فرنوشی است و گوشه ای. به درویشی بپذیرد مرا و نشینم در برش و درس عرفانم دهد. ببرد با نیم نگاهی به دیاری که نبینم جهانی و تنانی. بدرد تنم به تیغ زلفی و بسوزاند به جهان چشمانی.
برهاند ز هست و نیست، از لـ*ـذت و از ذلت و از هرآنچه تضاد و تناقضی آورد و یکی سازد همه وجودم را. که همانا زمانی همه وجودم یکی شود که از دم بسوزم و...

فریان · 23/9/24

بگفتا سایمان تاریک دل در بر آن فریان دیوانه دل که یا چیزی هست و یا نیست گر باشد بباید اثری و نشانی زآن برایمان آشکار شود ورنه تخیل و توهم خود ساخته ای است.
گفتایش اثر چه بینی؟ هرآنچه بینی که خود بینی پس زین گردون گیتی که در گروه چشمت است چیزی جز خود نبینی.
بگفتا در جواب که خود آنچه بینی که خود خواهی بینی پس چیزی جز آنچیزی نیست که دلت...

فریان · 24/9/24

هرآنکس که نسبت به هرآنچیزی که من برای فهمش بال بال میزنم، بی اهمیت باشد شاد تلقی می شود.
کاش می توانستم چونان تو باشم

فریان · 25/9/24

کنم شیون و ناله‌ای که رود تا هفت آسمان، بازآی فرنوشا!
شدم زعفران روی سوخته تن زین دوری، بازآی فرنوشا!
منم صبای مشرب مشرق زمین و تویی پیام جانم، بازآی فرنوشا!
فریانیم خسته‌دل و رنجیده تن، به جنون کشیدم همه وجودم بازآی فرنوشا!
ناز مکن جانا که بکشت همین تازیانه‌های به نازیت،بازآی فرنوشا!
بیفشا آن مهر نوازش بر قلبم سردم، بازآی فرنوشا!
همی...

فریان · 26/9/24

می‌درم هرآنچه گویند منم، بسوجم همه هستیم؛ خواهم چونان بمیرم که هزار بار بمیرم و ساقط شود این حیاتم.
کشیده‌اند مرا به بند حیات، گیرم آن تیغه مرگ و کشم بر زندان تن. خسته کردند همه این منان، این همه عقل بی‌جنون که عقل را چه خوشی باشد بی‌دیوانگی.
این فریان را چه خوشی باشد بی فرنوش جاودانه، چه زیبایی باشد بی‌آن تک اختر سرخ آسمانم، چه شیوای...

فریان · 27/9/24

تنها منشین درآن عمق مغاکی قلب، زآن سیاه‌چال نگون‌بخت چه خواهی که سالهاست آنجا تنها می‌نشینی.
آخر نفهمیدیم آنجا محفل نور عقل است یا آینه عشق خدا؟ بارگاه آتش سرد عقل بود یا آتشگاه جنون فرنوشی؟
چرا زین همه منان هیچ با خود نبرده‌ای؟ عالم همه آینه شخص وجود تو مگر نبود؟ چرا چیزی جز این روح پلاسیده آنجا نمی‌بینم؟
در‌این تاریکی عشق حتی خودت...

فریان · 28/9/24

هستی‌ام رفت که میخانه شود، گل آدم بسرشتد و به پیمانه شود. چو صبا تازید تا آنسوی دریای‌سماء، همنشین مستان خرابات شود. پیامی رساند به دیوانگان عالم ملکوت،که همدل این فریان دیوانه دل شوند. که فرنوش به قدر کافی سوزانیده او را، جانش چنگ کنید که نکند سایمان تاریک‌دل شود.
نکند قهر کند ز درگاه ماه، یک‌سر کافر اختر‌تاریکی شود. زبانش تیز است و...

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین