دل نوشته فرسوخته | فریان کاربر انجمن رمان ۹۸

فریان · 21/10/24

گفتمش که فریانت خواهد سر به غوغا شود‌، پیرهن عقل به قصد عشق والا بدرد. هستی را بسوجد در آن آهی که قصد کرده لبان سرخت و دریغ‌اش کردی.
می‌شکنم این حریم مقدس تن را که خوشم باشد آنگاه که غرورت شکنم.
غرور فرنوش که شکست بیاید جهانی به بالین‌مان‌، من باشم و این موجود نحیف و ظریف؛ که به نازی شکستم همه غرورش را. انسان را اوج زیبایی است و آن...

فریان · 22/10/24

مرد همان زن است؛‌ فقط با این تفاوت که به تقلید تلاش کرده متفاوت باشد. اصل هستی بر‌پایه زن است.

فریان · 26/10/24

فریان زده قلم بر خون دلش که از برایت نویسد، آن همه دریای سر جوهرت چه‌شد؟ بهارانی نمی‌بیند، آن همه شکوفه‌های طلایی رخ فرنوشش چه شد؟ آتشگاه هستی فریان رو به خامشی می‌رود، آن همه جهان آتش چشمش چه شد؟ لبانش خشک گشتند در انتظار بـ*ـو*سه‌اش، آن همه وعده بـ*ـو*سه‌بارانش چه شد؟ فریان را کشیدند به صلابه و دادندش به مسلخی، آن همه سور و ساز جهان...

فریان · 27/10/24

گفتم که فریان مرا نهایتی بود؟
گفتا که قرار فرنوش چنین نه‌شاید باشد.
گفتمش قرار را چه باشد؟
گفتا هرچه خود خواهی از جانبش بینی.
گفتم که جانب را چه گویند؟
گفتا هرآنچه خلاء وجودت خواهان باشد.
گفتمش خلاء را چه بینی؟
گفتا جنون سرکشی است که از گوهر کفر برخواسته. گفتمش گوهر کفر را چه گویند؟
گفتا هرنوع گفتار و پندار آدمی‌اند کز...

فریان · 28/10/24

افسانه افسون من افشاد، در دل حالات نهانی و عیانی.
افشاده مرا در طول طغیان وجودی و سجودی و نهادی.
افشانم و حیرانم و ویرانم و فریانم و دیوانم.
نتوان برد جنون دل سودایم و عقل روایم
که منم همدم شب‌های مه و خورشید جانانی
آتشم و آتشم و آتشم و آتشم که همانا قلم من خود آتش است
کز من در نرود چیزی جز آتش و آتش و آتش که منم فریان آتش به دل و...

فریان · 30/10/24

هستی که بود هستی سودا، من را چه بود آرامی و قراری؟ می‌طلبد شعله‌های جنونم هم‌‌تا از صغار تا کبارتان را.
کیست توان مقابله در برابر این اسب چموش را؟
کیست تاب توان در برابر تیغه قلمم را؟
همه آنکسم که هیچش پنداری! همه آنچه‌ام که پوچش پنداری! همه آنچه وجودش پنداری یا عدم‌اش بنامی!
هزار صورتم و هزار سخن و هزار فلسفه است مرا!
شور نبرد است...

فریان · 31/10/24

هستی را همان اندازه که هستی است، فریان را همان مقدار فریان است.
جنونی که در آدمی پیداست همان مقدار در جهان نمود دارد.
عقلی که در انسان تراوش کند همانقدر در بنیه گیتی به خروش آید
همانقدر که فهم و شعور و درکش باشد یا خلاصه‌تر‌ هرچه مرتبه وجودیش باشد، به همان میزان جهانش را در می‌یابد.
سخت نگیر

فریان · 1/11/24

به هنگام دیدار فرنوشت تازیانه را از یاد مبر!
این موجود سرکش و مغرور را باید در بر قدرت سلطه مردانگی نگاه داری ورنه او بر این خرس گنده سوار خواهد شد.
هروقت غرور فرنوش را شکستی آنگاه عشقی که به دنبالش میسوختی و او اهمیتی به آن نمی‌داد بین تان شکل می‌گیرد.
زن را غروری است، بی‌رحمی و جنونی خون ریزی است و خشمی و سردین دلی بس به عجب. با...

فریان · 2/11/24

گر فریان تسلیم دیوانگی اش شد
تو ای عزیز تر از جان؛ تو بمان و آتش او را شعله ور نگاه‌دار.
مرا تنها دو سرمایه است، پدر و مادرم و نوشته هایم
لااقل دومی را می‌توان جاودان نگاه داشت

فریان · دوشنبه در 16:01

باران است که از ابران روان است‌مرا؛ این اشک روان دگر چیست‌مرا؟ در پسش دیدم هستی‌ام را در جنونی سرکشانه؛ این جنون دگر چیست‌مرا؟ غم و زجر فریانی را که توانست درک کند؟ این فریان و غمش دگر چیست‌مرا؟ جز آن شیخ‌آملی که بود آرام جان این اسب چموش؟ این شیخ آملی دگر چیست‌مرا؟ در پی دریدن پرده هستی بدیدم فرنوشی بی‌پرده؛ این پرده دریدن و فرنوش...

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین