دل نوشته فرسوخته | فریان کاربر انجمن رمان ۹۸

فریان · 27/8/24

همه چیز درواقع متشکل شده از همه و چیز است. همه ذاتا بی چیز، بی همه چیز شود و به معنای دیگر هیج گردد ولی چیز ذاتا وجود است و علت العلل.

فریان · 30/8/24

غم و زجری است که نتوان گفتن
جنون و نیازی است که نتوان گفتن
فریان است و اقیانوسی و نتوان گفتن
آتش است و سوزشی سرد و نتوان گفتن
غرور است و حقارتی و نتوان گفتن
قلبی است و خاکستری سرد و نتوان گفتن
استخوان در گلو و خار در چشم و نتوان گفتن
سکوتی در فریادی کوتاه است و نتوان گفتن
منم و آن آتشین آهوی دلم و نتوان گفتن
اوست و جوخه دارش و نتوان...

فریان · 3/9/24

آمدنی است و بودنی و شدنی و رفتنی.
به اختیار بی اختیاری، به شوقی و شوری، به عقلی و تعقلی و اراده والایی
به توان آتش و به مدد خاکستر‌
جهان را بگشاییدند بر انسان و انسانی به گشایش جهانی است.
آتش جان فزای خاکستر است و خاکستر بی آتش هیچ باشد و در عین حال مرشد و راهنمای آتش، خاکستر باشد. بباید کفر گفتن چرا که گیتی یک سر گوهر کفر است و...

فریان · 6/9/24

همه و چیز هست، تا زمانی که چیز باشد. با این حال همه نیست ولی گویی که هست. گاهی چیز هم انگار نیست ولی گاهی هست.
وقتی گوییم همه هیچ‌اند، درواقع به این هیچ وجودی بخشیدیم که با فعل است انجام گرفته.
کلمات و افعال بار معنایی ورای حروف و پیچش و خم های کلمات دارند و زمانی که گفت همه هیچ است، یعنی جهان یک سر نیستی است که زیر نور وجودی، وجودیت...

فریان · 7/9/24

بزرگترین و تنها دشمن آدمی خود اوست.
قرار بر این شد که منیت حاکم باشد؛ پس چیزی جز خود شخص وجود انسان نمی تواند بهترین دوست و بدترین دشمن اش باشد.
اینجا دیگر چه جایی است که ما را دران انداختند

فریان · یکشنبه در 02:12

فریان قلم را با خون آتشین قلبش جوهرین ساخت، اراده این اسب چموش را در راستای ستایش و وصف حالات فرنوشی قرار داد تا دوباره از برایش بنویسد.
یا تو منی، یا من تویم، و به راستی کدامین ما حقیقی است؟ تو که هیچ نگویی و فقط نظاره گر سوختنم باشی یا من بدبخت که فقط می نویسم و چیزی از عقل و تفکر نیاموخته ام؟
همگان جنون اند و منم جنونم. هرکس به...

فریان · یکشنبه در 14:52

هو را در دل جهانت توانی شناسی
همه ذاتا پوچی است و نیستی، در دل این تاریکی به دنبال چه میگردی؟
که را میخواهی جز خود بیابی؟
چیزی جز روح انسان وجودی از خود ندارد. کسی جز انسان تمامیت این منیت را در خود نگاه نداشته.
پرده تاریک عقل را بسوزان و به جهان عشق پناه ببر و آنگاه است که فرنوش به استقبال ات خواهد آمد.
که شرط دیدار با فرنوش یک سر...

فریان · دوشنبه در 14:23

شب تاریک بی مهتابی، بدیدم در افق دوری نوری. به گرمای خورشید زنانه و سرمای مهر مردانه. همی لال و محصور نگاهم می داشت و به دور خود می چرخاند. بازی ام می داد و مرا از لمس وجودش دریغ می ساخت.
همی می سوزانید و می دوزید زخم های سوخته را و بار دیگر می درید همان زخم ها را.
تا به بارگاهش می رسیدم، سیلی بر صورتم می زد و تا عمق مغاکی قلبم پرتم...

فریان · سه شنبه در 15:22

رخ بنماد آن نور تاریک، همان سنگ دل مهر آفرین. همان چیز نیست و هست آفرین. همانکه آتش را بنیه هستی کرد و خاکستر را در نهاد.
درحالی که می سوزانید دست و وجودم را، بگرفتمش و به او خیره گشتم.
و در دل آینه وجودش چیزی جز خود ندیدم

فریان · چهارشنبه در 15:42

چه فایده باشد در فریان بودن تا آن هنگام که نسوزم و نسوزانم. آتش فروزانم، که همی خاکستر مرده گردم و جان فرنوش بار دگر از دل خاکستر قیامم دهد.
که مرتبه قیامتم همین آتش بود.
گویند کفر خطا باشد، سر سرخوشی و دیوانگی گنـ*ـاه باشد، فرنوشا ز توبه هایم توبه!
ز تشنگی و عطش هلاک شدیم فرنوشا! دست طلب برم سوی جام نوشیدنی لـ*ـبت که آب حیاتم است قطره آب...

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین