در حال تایپ رمان آگرین | فاطمه عطایی و Reyhaneh.shi84 کاربران انجمن رمان ٩٨

فاطمه عطایی · 20/10/20

به نام او که در این نزدیکی‌هاست.
نام رمان: آگرین
نام نویسنده: فاطمه عطایی
ناظر: *RoRo*
ژانر: تراژدی، عاشقانه
خلاصه:
حس تلخ ناامیدی را چشیده‌ای؟
حس سیاهی و به ته خط رسیدن را چطور؟
شده است به ته خط رسیده باشی اما همه انتظار شروع از تو داشته باشند؟
گاهی باخود فکر می‌کنم ، هنگامی که داشتند سرنوشتم را می‌نوشتند ناگهان مرکب سیاه رنگ بر روی کاغذ زندگی‌ام ریخته و آن را سیاه کرده. سیاهِ سیاه!
اینک من آگرینم، آگرینی که هم خود را سوزاند و هم دیگران را!

پ.ن: آگِرین به معنای آتشین و به رنگ آتش در زبان کردی است

فاطمه عطایی · 21/10/20

مقدمه:
شب‌ها محکوم به تار بودن و او، محکوم به دیدن آن...
شب‌هایی که تا قبل آن طوفان، آن‌قدر تار نبودند.
در آن شب، آسمان همانند شیر غرش می‌کرد و دریای تقدیر، با امواج قوی به زندگی کشتی مانندش برخورد می‌کرد و قصد غرق کردن او را داشت.
عاقبت، موج های تهدید به کشتی‌اش نفوذ کردند و او در دریای تقدیر دست و پازنان درخواست کمک می‌کرد.
او، ناخدای تازه‌کاری بود؛ مگر از تازه‌کاران چه انتظاری می‌رود؟ او نیزغرق شد...
غرق در زندگی فانوسی!
زندگی که در آن، همه چیز به گردونه تقدیر بستگی دارد؛

فاطمه عطایی · 21/10/20

به ساعت گرد و قهوه‌ای اتاق نگاهی انداختم. فقط یک ساعت وقت داشتم.
با ذوقی وصف نشدنی و قلبی بی‌قرار، به سمت کمد قدیمی و قهوه‌ای رنگ اتاق رفتم.
با احتیاط کشوی آخر کمد را بازکرده و از داخلش روسری آبی فیروزه‌ای، که داداش رضا برایم خریده بود، در آوردم.
با یادآوری آن روز که داداش رضا این روسری را برایم خریده بود، لبخندی زدم و با خوشحالی، روسری کهنه و گل گلی را از روی سرم در آوردم و مچاله شده درون کشو انداختم.
از جا بلند شدم و به سمت آینه‌ی کوچک قدیمی، که روی دیوار بود رفتم.
جلوی‌ آینه ایستادم و روسری را روی سرم انداخته و مشغول مرتب کردنش شدم.
با این روسری خیلی شبیه شهری‌ها می‌شدم، برای همین هم بود که آن را در هزار سوراخ سمبه‌ای قایم می‌کردم تا دست زن‌داداش معصومه نیافتد.
دستم را داخل کیف آرایشم کردم و رژ لـ*ـب قرمزی را که بی اجازه از زن داداش آن را صاحب شدم، برداشتم و روی لـ*ـب‌های پهن و جمع و جورم ، کشیدم و پشت بندش با انگشت اشاره روی لـ*ـبم کشیدم که مبادا پررنگ و تو دید باشد.
سرمه‌ی مشکی رنگی را در داخل چشمان قهوه‌ای تیره رنگم کشیدم.
چشمانی که معصومیت خاصی داشت و من همیشه سعی داشتم با سرمه‌ی مشکی رنگ، آن را وحشی نشان بدهم.
سرمه را داخل کیفم انداختم و به سرعت زیپش را کشیدم و در گوشه‌ای از طاقچه آن را قایم کردم.
دوباره روبه‌روی آینه قرار گرفتم و به چهره‌ام خیره شدم که ناگهان در اتاق به طور ناگهان باز شد.
با ضربان قلب بالا پشتم را به در کردم و آب دهانم را به سختی قورت دادم. وای کارم تمام است.
-واه، آگرین! چرا این‌جوری وایستادی؟
با شنیدن صدای دلوان، آرامش به قبلم سرایت کرد و ضربان قلبم به طور خودکار پایین آمد.
نفس عمیقی کشیدم و به سمت دلوان، که در پشت سرم قرار داشت برگشتم و بهش خیره شدم.
-وایی دلوان تویی؟ نمی‌دونی چقدر ترسیدم!
و دوباره با بی‌خیالی رویم را به سمت آینه کردم و مشغول چک کردنم شدم.
دلوان با قدم‌های بلند خودش را به من رساند و در پشت سرم قرار گرفت، به طوری که می‌توانستم او را در داخل آینه‌ی کوچک ببینم.
-بازم داری می‌ری که!
دست از نگاه کردن به خودم برداشتم و به سمت دلوان برگشتم.
-آره بازم دارم می‌رم. اخه دلوان... نمی‌دونی چقدر دلم براش تنگ شده!
دلوان با ناراحتی اخم کرد و سرش رو پایین انداخت و گفت:
-آره آبجی، می‌دونم. ولی آگرین... وقتی تو می‌ری، نمی‌دونی به من چی می‌گذره. همش دلشوره دارم که یک وقت دیرتر برسی. می‌دونی که چی می‌گم، هان؟
لبخندی به چهره‌ی نگران و مهربانش زدم و گفتم:
-اصلاً نترس آبجی کوچیکه، خودت می‌دونی که چقدر رو وقت حساسم. پس واسه همینم دیر نمیام... باشه؟

فاطمه عطایی · 23/10/20

دلوان با نگرانی سرش را بالاوپایین کرد و به گل‌های قالی خیره ماند.
دستم را بالا آوردم، زیر چونه‌اش گذاشتم و رو به چشمان سیاه او گفتم:
-قربون اون مهربونی‌هات برم که به مامان رفته! تو عزیزی منی.
دلوان اخمی کرد و یک‌قدم به عقب برداشت. فهمیدم از این‌که به او گفتم به مامان رفته‌است، ناراحت شده.
لبخندی به پهنای صورت به او زدم و با قدم بلندی خودم را به او رساندم و در آ*غو*ش گرفتمش.
-آبجی کوچیکه، اگه همه تو رو مقصر مرگ مامان می‌دونن، اصلاً ناراحت نباش. مهم اینه که تو عشق منی... باشه؟ الانم هوای آبجی رو داشته باش تا موقعی که برمی‌گردم!
و چشمکی نثار چهره‌اش کردم.
دلوان لبخندی روی لـ*ـب‌های باریکش نشاند و با شوخی ضربه‌ای به بازویم زد.
من نیز مقابله به مثل کردم و ضربه‌ای محکم‌تر به بازویش زدم.
دلوان خنده‌ای بلند کرد و بازویش را ماساژ داد.
قدمی به عقب برداشتم و به دلوان گفتم:
-راستی... نگفتی، آبجیت خوشگل شده؟
و به آرامی به دور خود چرخیدم.
دلوان دست از ماساژ دادن بازوی خود برداشت و متفکر به من خیره شد. بعد از چند ثانیه بشکنی زد و گفت:
-خوب شدیا ولی... لباست اصلاً خوب نیست. بیا اون لباسی که داداش رضا برام گرفته بود رو بهت بدم.
و بعد بدون این‌که بگذارد حرفی بگوییم از اتاق خارج شد.
با دپرسی نگاهی به لباسم، که سرهمی بلند آبی آسمانی بود و روی آن نیز کت توری بلند آب رنگ وگل‌دارپوشیده بودم و رویش کمربندی پهن و زیبایی بسته بودم.
لباسم خوب بود ولی دلوان هم راست می‌گفت این تیپ اصلاً مناسب امروز نبود و من هم اصلاً دوست نداشتم امروز بد تیپ و زشت به نظربرسم.
بعد از دقایقی دلوان با شتاب، خود را به داخل اتاق انداخت و لباس‌های جدیدش را به من داد.
به سرعت لباس محلی‌ام را با مانتوی بلند وطوسی رنگ دلوان عوض کردم.
شال طوسی را که رده‌های صورتی نیز داشت را روی موهای فر و مشکی‌ام گذاشتم و در آینه به خود نگاه کردم.
با این لباس‌ها قیافه‌ام ملیح‌تر و بانمک‌تر به نظر می‌رسید.
-آگرین، برو خداتو شکر کن که من و تو هم سایزیم. وگرنه الان چی کار می‌کردی؟
با بی‌خیالی شونه‌ام را بالا انداختم و گفتم:
-هیچی، بازم خدا رو شکر می‌کردم. در هرصورت باید شکرگزار باشم.
و در همین حین نگاهی به ساعت انداختم.
وای، فقط یک ربع وقت دارم که به سر قرار برسم.
رو به دلوان کردم و گفتم:
-برو یه سره گوشی آب بده. باید الان برم. وگرنه دیر می‌رسم.
دلوان چشمانش را به معنای تایید روی فشار داد و گفت:
-باشه. خودم هواتو دارم ولی... آگرین ، مطمئنی آخر این ماجرا‌ها خوب تموم می‌شه؟ آخه من این احساس رو ندارم!
با شنیدن حرف‌هایش چیزی در دلم تکان خورد، اما نادیده‌اش گرفتم. اخمی کردم ، خیلی جدی گفتم:
-اصلاً هم فکر بد نکن. آخر این داستان به خوبی تموم می‌شه.
دلوان خداکنه‌ای گفت و از اتاق بیرون رفت تا سره گوشی آب دهد.

فاطمه عطایی · 25/10/20

بعد چند دقیقه، در اتاق توسط دلوان باز شد و با دستش علامت داد که همه چیز امن و امان است.
با لبخند دستی به شالم کشیدم و بعد برای دلوان بـ*ـو*سی فرستادم.
و پاورچین پاورچین از اتاق خارج شده و به...

فاطمه عطایی · 4/11/20

آیاز با یکی از دستانش ،دستم را گرفت و گفت:
-راستی شماها به عروس چی می‌گید؟
لبخندی پرمهر به چشمان کنجکاو و عسلی سبزش زدم و...

فاطمه عطایی · 8/11/20

آیاز با سرعت بسیار کمی می‌راند و من بدون این‌که ترسی داشته باشم، دستانم را از روی پهلویش برداشته و مانند هواپیما بازشان کردم و جیغ‌های کوتاهی از روی لـ*ـذت می‌کشیدم....

فاطمه عطایی · 8/11/20

با صدایی که از نفس نفس زدن مقطع شده بود، رو به دلوان گفتم:
-دلوان برو در رو باز کن، یکمی هم معطل‌شون...

فاطمه عطایی · 9/11/20

شیر آب سرد را باز کردم و با شتاب به روی صورتم پاشیدم، به طوری که قطراتی نیز روی زمین ریخت.
با بیخیالی لیوانی...

فاطمه عطایی · 11/11/20

در دل خدا را شکر کردم و به دلوان خیره شدم.
دلوان لبخندی زد و سرش را بالاو پایین کرد.
نفس عمیقی کشیده و میان بحث...

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین