اشعار فاضل نظری

*KhatKhati* · 22/3/22

با من که به چشم تو گرفتارم و محتاج
حرفی بزن ای قلب مرا بـرده به تاراج
ای موی پریشان تو دریای خروشان
بگذار مرا غرق کند این شب مواج
یک عمر دویدیم و به جایی نرسیدیم
یک آه کشیدیم و رسیدیم به معراج
ای کشته ی سوزانده ی بر باد سپرده
جز عشق نیاموختی از قصه ی حلاج
یک بار دگر کاش به ساحل برسانی
صندوقچه ای را که رها گشته در امواج ..

*KhatKhati* · 22/3/22

ما گشته ایم نیست تو هم جستجو مکن
آن روزها گذشت ، دگر آرزو مکن

دیگر سراغ خاطره های مرا مگیر
خاکستر گداخته را زیر و رو مکن

در چشم دیگران منشین در کنار من
ما را در این مقایسه بی آبرو مکن

راز من است غنچه ی لـ*ـب های سرخ تو
راز مرا برای کسی بازگو مکن

دیدار ما تصور یک بی نهایت است
با یکدگر دو آینه را روبرو مکن ..
***
غمخوار من به خانهی غمها خوش آمدی
با من به جمع مردم تنها خوش آمدی

بین جماعتی که مرا سنگ میزنند
میبینمت برای تماشا خوش آمدی

راه نجات از شب گیسوی دوست نیست
ای من، به آخرین شب دنیا خوش آمدی

پایان ماجرای من و عشق روشن است
ای قایق شکسته به دریا خوش آمدی

با برف پیریام سخنی بیش از این نبود
منت گذاشتی به سر ما خوش آمدی

ای عشق ای عزیزترین میهمان عمر
دیر آمدی به دیدنم اما خوش آمدی !

*KhatKhati* · 22/3/22

هم از سکوت گریزان، هم از صدا بیزار
چنین چرا دلتنگم، چنین چرا بیزار

زمین از آمدن برف تازه خشنود است
من از شلوغی بسیار ردّپا بیزار

قدم زدم! ریههایم شد از هوا لبریز
قدم زدم! ریههایم شد از هوا بیزار

اگرچه میگذریم از کنار هم آرام
شما ز من متنفر، من از شما بیزار

به مسجد آمدم و ناامید برگشتم
دل از مشاهده تلخی ریا بیزار

صدای قاری و گلدستههای پژمرده
اذان مرده و دلهای از خدا بیزار

به خانهام بروم؟! خانه از سکوت پر است
سکوت میکند از زندگی مرا بیزار

تمام خانه سکوت و تمام شهر صداست !
از این سکوت گریزان، از آن صدا بیزار

*KhatKhati* · 22/3/22

گرچه شمعی و از سوختن نپرهیزی
نبینمت که غریبانه اشک میریزی !

هنوز غصهی خود را به خنده پنهان کن !
بخند! گرچه تو با خنده هم غمانگیزی

خزان کجا، تو کجا تک درخت من باید
که برگ ریخته بر شاخهها بیاویزی

درخت، فصل خزان هم درخت میماند
تو « پیش فصل » بهاری، نهاینکه پاییزی

تو را خدا به زمین هدیه داده ، چون باران
که آسمان و زمین را به هم بیامیزی ..

خدا دلش نمیآمد که از تو جان گیرد
وگرنه از دگران کمنداشتی چیزی ..

*KhatKhati* · 22/3/22

دشت خشکید و زمین سوخت و باران نگرفت
زندگی بعد تو بر هیچکس آسان نگرفت ..

چشمم افتاد به چشم تو ولی خیره نماند
شعلهای بود که لرزید، ولی جان نگرفت

دل به هرکس که رسیدیم سپردیم ولی
قصهی عاشقی ما سر و سامان نگرفت

تاج سر دادمش و سیم و زر، اما از من
عشق جز عمر گرانمایه به تاوان نگرفت

مثل نوری که به سوی ابدیت جاریست
قصهای با تو شد آغاز که پایان نگرفت ..

*KhatKhati* · 22/3/22

هر گاه یک نگاه به بیگانه می کنی
خون مرا دوباره به پیمانه می کنی

ای آنکه دست بر سر من می کشی ! بگو
فردا دوباره موی که را شانه می کنی ؟

گفتی به من نصیحت دیوانه گان مکن
باشد ، ولی نصیحت دیوانه می کنی

ای عشق سنگدل که به آیینه سر زدی
در سـ*ـینه ی شکسته دلان خانه می کنی ؟

بر تن چگونه پیله ببافم که عاقبت
چون رنگ رخنه در پر پروانه می کنی

عشق است و گفته اند که یک قصه بیش نیست
این قصه را به مرگ خود افسانه می کنی ..

*KhatKhati* · 22/3/22

شاهرگ های زمین از داغ باران پر شده ست
آسمانا! کاسه ی صبر درختان پر شده ست

زندگی چون ساعت شماطه داره کهنه ای
از توقف ها و رفتن های یکسان پر شده ست

چای می نوشم که با غفلت فراموشت کنم
چای می نوشم ولی از اشک،فنجان پر شده ست

بس که گل هایم به گور دسته جمعی رفته اند
دیگر از گل های پرپر خاک گلدان پر شده ست

دوک نخ ریسی بیاور یوسف مصری ببر
شهر از بازار یوسف های ارزان پر شده ست

شهر گفتم!؟ شهر! آری شهر! شهر
از خیابان! از خیابان! از خیابان پر شده ست ..

*KhatKhati* · 22/3/22

به دریا می زنم ! شاید به سوی ساحلی دیگر
مگر آسان نماید مشکلم را مشکلی دیگر

من از روزی که دل بستم به چشمان تو می دیدم
که چشمان تو می افتند دنبال دلی دیگر

به هر کس دل ببندم بعد از این خود نیز می دانم
به جز اندوه دل کندن ندارد حاصلی دیگر

من از آغاز در خاکم نمی از عشق می بینم
مرا می ساختند ای کاش ، از آب و گلی دیگر

طوافم لحظه دیدار چشمان تو باطل شد
من اما همچنان در فکر دور باطلی دیگر

به دنبال کسی جامانده از پرواز می گردم
مگر بیدار سازد غافلی را ، غافلی دیگر

*KhatKhati* · 22/3/22

از صلح میگویند یا از جنگ میخوانند ؟!
دیوانهها آواز بیآهنگ میخوانند

گاهی قناریها اگر در باغ هم باشند
مانند مرغان قفس دلتنگ میخوانند

کنج قفس میمیرم و این خلق بازرگان
چون قصهها مرگ مرا نیرنگ میدانند

سنگم به بدنامی زنند اکنون ولی روزی
نام مرا با اشک روی سنگ میخوانند

این ماهی افتاده در تنگ تماشا را
پس کی به آن دریای آبیرنگ میخوانند ..

*KhatKhati* · 22/3/22

با لبان تشنه آن ساعت که افتادی به خاک
لم تقُل شی سوا قُم یا اخا ادرک اخاک

مشک دور از دست گریان است و قدری دورتر
مانده در صحرا لبی خندان و جسمی چاک چاک

عِندَما کُل یرون الموت اَحلی مِن عَسَل
خاک گلگون را نمی شویند جز با خون پاک

کُل من فِی الموکَب قال خَذینی یا سیوف
تشنگان عشق را از جان فدا کردن چه باک

یَلمع النّور الَذی سَماه مِصباح الهدی
تا قیامت می درخشد این چراغ تابناک

داوری عادل تر از تاریخ در تاریخ نیست
نور هرگز در شب ظلمت نمی گردد هلاك ..

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین