رباعیات خیام

MaRjAn · 13/6/23

گر بر فلکم دست بدی چون یزدان
برداشتمی من این فلک را ز میان
از نو فلکی دگر چنان ساختمی
کازاده بکام دل رسیدی آسان

MaRjAn · 13/6/23

مشنو سخن از زمانه ساز آمدگان
می خواه مروق به طراز آمدگان
رفتند یکان یکان فراز آمدگان
کس می ندهد نشان ز بازآمدگان

MaRjAn · 13/6/23

می خوردن و گرد نیکوان گردیدن
به زانکه بزرق زاهدی ورزیدن
گر عاشق و سرخوش دوزخی خواهد بود
پس روی بهشت کس نخواهد دیدن

MaRjAn · 13/6/23

نتوان دل شاد را به غم فرسودن
وقت خوش خود بسنگ محنت سودن
کس غیب چه داند که چه خواهد بودن
می باید و معشوق و به کام آسودن

MaRjAn · 13/6/23

آن قصر که با چرخ همیزد پهلو
بر درگه آن شهان نهادندی رو
دیدیم که بر کنگره‌اش فاخته‌ای
بنشسته همی گفت که کوکوکوکو

MaRjAn · 13/6/23

از آمدن و رفتن ما سودی کو
وز تار امید عمر ما پودی کو
چندین سر و پای نازنینان جهان
می‌سوزد و خاک می‌شود دودی کو

MaRjAn · 4/7/23

از تن چو برفت جان پاک من و تو
خشتی دو نهند بر مغاک من و تو
و آنگاه برای خشت گور دگران
در کالبدی کشند خاک من و تو

MaRjAn · 4/7/23

می‌ خور که فلک بهر هلاک من و تو
قصدی دارد به جان پاک من و تو
در سبزه نشین و می روشن می‌خور
کاین سبزه بسی دمد ز خاک من و تو

MaRjAn · 4/7/23

از هر چه بجز می است کوتاهی به
می هم ز کف بتان خرگاهی به
سرخوشی و قلندری و گمراهی به
یک جرعه می ز ماه تا ماهی به

MaRjAn · 4/7/23

بنگر ز صبا دامن گل چاک شده
بلبل ز جمال گل طربناک شده
در سایه گل نشین که بسیار این گل
در خاک فرو ریزد و ما خاک شده

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی