دل نوشته فرسوخته | فریان کاربر انجمن رمان ۹۸

فریان · 29/7/24

چو آید نوای آن فرنوشم، بدرم جامه عقل و تن عشق را برهنه کنم. چون آمد نوایش، شوم ز خود بیگانه و هرآنچه منش خوانم را خاکستر سازم.
چو می آید و خاکستر در خاکسترم کند و چنین می شود که بـ*ـو*سه میزنم بر خاکسترش.
و چنین می شود که آتشم را گیرد و به شور رساند.
بی رحمانه دیوانه و عاشقم می سازد.
سر به سجده بر مهر جسمت زنم و دعاهای بـ*ـو*سه انگیز بر طومار...

فریان · 30/7/24

ای ساربان فرنوشم را کجا می برید، آن گیتی پیمای جهان شناس را چرا می برید. نیست در هیچ در نیستان هیج آبادم
منم آن تک درخت پیر جوان مجنون
منم آن خاکستر شعله ور سرد
منم آن دیوانه صد شور عاشق
فرنوش من کجا می برید؟ آن همه وجود شرحه شرحه مرا کجا می برید؟
معلم اول و تدبیر دهنده این جنونم اوست
عقل اول و عشق آخرم اوست
شور این قلب شیرین ز اوست...

فریان · 2/8/24

آنکه به یک اراده کند جان مرا سرخوش کجاست؟
آنکه زند آتش به خاکسترین قلبم کجاست؟
آنکه نیست سازد وجود بی ارزشم را کجاست؟
آنکه شود آشوب و آشوب وارانه جنون زد به حالم کجاست؟
آنکه شود جان و جهانی ز من کجاست؟
آنکه عالمی رقصان و حیران ز تار زلفش است کجاست
آنکه جهانی در طلبش نعره زنانند کجاست
آنکه عارفان و عاقلان را مستانه دیوانه کرده کجاست
آنکه...

فریان · 3/8/24

فریان چونان اسبی رمیده ماند، نه افساری برش تواند باشد و نه سواری را برگزیند. همیشه درحال شیحه و شیون از خشم و جنون است. خشمی ز نادانی ها و عقده ها و جنونی ز هستی عالم زده.
حال در عجبم که تو ای فرنوشم؛ چگونه فریان را رام ساختی!

فریان · 4/8/24

فریانا! بسوزان هرآنکس که منیت را در مرتبه منیت خویشتن قرار داد.
خاکستر ساز هرآنکس که خون فرنوش را ریخت در ره یقینی ناخالص.
ویرانه ساز ستون های ایقان بی تردید را!
نیست ساز آن اعتقاد بی شک و گمان را
خشک ساز وجود آن تن بی شک را!
رمیده و وحشی باش جانا!
نا اهلی و نا فرمان و نا بخرد و نا آرام!

فریان · 4/8/24

تنها چیزی که می توان برش یقین داشت این است که یقینی نیست. آدمی باید تماما در شک و تغیر و تحول باشد و در آن واحد و غیر واحد در سیر جوهری تغیر ناپذیر باشد.
انسان می بایست وحشی و افسار گسیخته شود چونان ابریشمی که بر دستگاه بافندگی نشیند و به پارچه نرم و لطیف تبدیل گردد.
وحشی چونان لطافت شبنم و رمیده همانند باد صبایی که سپیده را با نشاط...

فریان · 5/8/24

عشق می بایست در وهله نخست در بر روح آن دو تجلی یابد و سپس در تن متجلی شود.
ورنه آن نطفه و رابـ*ـطه و عشق که جوهره هستی اند چیزی جز حالات حیوانی نخواهند بود.
عشق را بدین جهت عشق نامیدند که از روح سرچشمه گیرد نه تن آدمی.
و چنین تدابیری باید شکل گیرد تا آن رخنه و ترکیب بر جان فرنوش خالصانه و عاجزانه باشد. اصل همه چیز بر بودن انسان و مهم تر...

فریان · 6/8/24

از دلتنگی نگاهت جان به لـ*ـب شدیم، نگاهت مفهوم و منظره تمامیت هستی است آنها را از من مگیر!
تو به عمق خلاء من معما می بخشی که انسان بس تشنه معنا است.
جهان تماما در تاریکی و نیستی است و تو تنها وجودی، تو همان خود وجود در وجود در دل نیست آباد متجلی شده وجودی.
مکن کتمان آن گوهره مبارک و متعالی را.
این فریان حقیر را مفتخر کن به نگاه داشتن آن...

فریان · 7/8/24

وجود هرآنچیزی است که واقع است؛ به شرط مشهود بودن

فریان · 8/8/24

چیزی وجود دارد که در مقام اول واقع باشد یعنی در دستگاه عقل بشر تواند جای گیرد و تجسم و تخیل شود.
حال شرط بزرگی به میان می آید و آن مشهود بودنش است، یعنی قابل درک و حس توسط قلب آدمی؛ اینکه انسان بتواند وجود را در قلبش راه بدهد و حسش کند.
اینکه عقل بپذیرد یا نه چندان اهمیتی ندارد همه چیز عشق است و بس
عقل چونان مرد کودکی غرغرو است که...

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین