گور به گور | ویلیام فاکنر

MaRjAn · 1/3/23

چشم هاش مثل چراغی ست که قبل از تموم شدن نفتش یکهو شعله می کشه
***
تنم رو حس می کنم، گوشت و استخوانم دارند از هم جدا می شن، واز می شن که راه برن به تنهایی، ولی خودِ در اومدن از تنهایی چقد وحشتناکه.

MaRjAn · 1/3/23

شماها نمی دونین نگرانی چی هست. من هم نمی دونم چیه. نمی دونم نگران هستم یا نه. می تونم یا نمی تونم. نمی دونم می تونم گریه کنم یا نه. نمی دونم سعی کردم گریه کنم یا نه. حس می کنم مثل دونه ی خیسی هستم که تو خاک داغ کور افتاده.

MaRjAn · 1/3/23

بعضی وقتا آدم به فکر می افته درباره ی این همه غم و بدبختی که تو این دنیا هست؛ چطور ممکنه به هر جایی بگیره، مثل رعد و برق. آدم باید خیلی به خدا ایمان داشته باشه که خودش رو نگه داره

MaRjAn · 1/3/23

گاهی وقتا آدم به فکر می افته. نه همیشه. البته خیلی هم خوبه. چون که خداوند آدمیزاد رو آفریده که کار کنه، نه این که بشینه و فکر کنه، چون که مغز آدمیزاد عین ماشین می مونه زیاد نمی شه باش ور رفت. بهترین صورتش اینه که یکنواخت کار کنه، هر روزی کار همون روز رو بکنه. هیچ قسمتی ش بیشتر از اندازه لازم کار نکنه.

MaRjAn · 1/3/23

خدا زن رو برای این آفرید که مرد از خوب و بد خودش سر در نمی آره

MaRjAn · 1/3/23

تو اتاق غریب باید از خودت خالی بشی تا خوابت ببره. اگر هم از خودت خالی نشی که بخوابی، هیچ معلوم هست که کی هستی؟ وقتی هم خالی شدی که بخوابی، دیگه نیستی. وقتی هم پر از خواب شدی، دیگه هیچ وقت نبوده ای. من نمی دونم چی هستم. نمی دونم هستم یا نیستم. جوئل می دونه که هست، چون که نمی دونه که نمی دونه هست یا نیست. جوئل نمی تونه خودش رو برای خواب خالی کنه، چون اونی که هست نیست، اونی هست که نیست

MaRjAn · 1/3/23

آدم خواب باشه یا بیدار یکهو بیدار می شه، با قیافه ی یکه خورده ی خیره و نگران

MaRjAn · 1/3/23

برای آدم تنبل که نمی خواد از جاش جم بخوره خیلی سخته راه بیفته، ولی وقتی هم راه افتاد عین وقتیست که سر جاش نشسته، انگاری چیزی که ازش بدش میاد خودِ راه رفتن نیست، از راه افتادن و وایسادن بدش میاد

MaRjAn · 1/3/23

اگر چشمهاش طپانچه بودند من حالا زنده نبودم.
***
آدم سر از کار این ها در نمیاره. تا میای بفهمی منظورشون چیه، می بینی منظورشون یه چیز دیگه است، تازه پوستت رو می کنند که چرا منظورشون رو اونجور فهمیده ای

MaRjAn · 1/3/23

دارل داره به من نگاه می کنه. هیچی نمی گه، فقط با اون چشم های غریبش که دهن مردم رو پشت سرش واز می کنند به من نگاه می کنه. من همیشه می گم مال این نیست که این پسره یه کاری کرده باشه یا یک چیزی گفته باشه، مالِ همین نگاهشه. مثل اینه که انگار می ره تو دل آدم. انگار با چشم های او داری خودت و کارهای خودت رو تماشا می کنی

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

مدیر ارشد رمان ۹۸

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین