مشاعره با اشعار فریدون مشیری

^~SARA~^ · 6/10/20

من امشب هفت شهر آرزوهایم چراغان است!
زمین و آسمانم نورباران است!
کبوتر های رنگین بال خواهش ها
بهشت پرگل اندیشه ام را زیر پر دارند

*KhatKhati* · 7/10/20

Sara_Safari گفت:
من امشب هفت شهر آرزوهایم چراغان است!
زمین و آسمانم نورباران است!
کبوتر های رنگین بال خواهش ها
بهشت پرگل اندیشه ام را زیر پر دارند

درد بی درمان شنیدی؟ حال من یعنی همین!
بی تو بودن، درد دارد! می زند من را زمین

moh@mad · 7/10/20

*KhatKhati* گفت:
درد بی درمان شنیدی؟ حال من یعنی همین!
بی تو بودن، درد دارد! می زند من را زمین

نفس پاک شقایق را در سـ*ـینه کوه
صحبت چلچله ها را با صبح
بغض پاینده هستی را در گندم زار
گردش رنگ و طراوت را در گونه گل
همه را میشنوم می بینم

*KhatKhati* · 7/10/20

moh@mad گفت:
نفس پاک شقایق را در سـ*ـینه کوه
صحبت چلچله ها را با صبح
بغض پاینده هستی را در گندم زار
گردش رنگ و طراوت را در گونه گل
همه را میشنوم می بینم

من گرفتار شبم در پی ماه آمده ام
سیب را دست تو دیدم به گنـ*ـاه آمده ام

moh@mad · 7/10/20

*KhatKhati* گفت:
من گرفتار شبم در پی ماه آمده ام
سیب را دست تو دیدم به گنـ*ـاه آمده ام

موسیقی نگاه تو را گوش می‌کنم
وز شوق این محال
که دستم به دست توست
من جای راه رفتن
پرواز می‌کنم ...

*KhatKhati* · 7/10/20

moh@mad گفت:
موسیقی نگاه تو را گوش می‌کنم
وز شوق این محال
که دستم به دست توست
من جای راه رفتن
پرواز می‌کنم ...

مي گذرم از ميان رهگذران مات
مي نگرم در نگاه رهگذران کور
اين همه اندوه در وجودم و من لال
اين همه غوغاست در کنارم و من دور

moh@mad · 10/10/20

*KhatKhati* گفت:
مي گذرم از ميان رهگذران مات
مي نگرم در نگاه رهگذران کور
اين همه اندوه در وجودم و من لال
اين همه غوغاست در کنارم و من دور

رفت تا تنهایی ماه را حس کنی
شکیبایی درخت را و استواری کوه را
من به همه چیز این دنیا دیر رسیدم
به حس لهجه بامداد و شور شکفتن عشق

*KhatKhati* · 10/10/20

moh@mad گفت:
رفت تا تنهایی ماه را حس کنی
شکیبایی درخت را و استواری کوه را
من به همه چیز این دنیا دیر رسیدم
به حس لهجه بامداد و شور شکفتن عشق

قطره ای اشک درخشید به چشمان سیاهم
تا خم کوچه به دنبال تو لغزید نگاهم

moh@mad · 10/10/20

*KhatKhati* گفت:
قطره ای اشک درخشید به چشمان سیاهم
تا خم کوچه به دنبال تو لغزید نگاهم

من به همه چیز این دنیا دیر رسیدم
زمانی که از دست می رفت
و پاهای خسته ام توان دویدن نداشت
چشم می گشودم همه رفته بودند
مثل بامدادی که گذشت

*KhatKhati* · 10/10/20

moh@mad گفت:
من به همه چیز این دنیا دیر رسیدم
زمانی که از دست می رفت
و پاهای خسته ام توان دویدن نداشت
چشم می گشودم همه رفته بودند
مثل بامدادی که گذشت

تا فراموش كنی، چندی از این شهر سفر كن!
با تو گفتم:‌ حذر از عشق!؟ ندانم
سفر از پیش تو؟ هرگز نتوانم، نتوانم!

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

کاربر فعال انجمن

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

کاربر ممتاز

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

کاربر ممتاز

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

کاربر ممتاز

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

کاربر ممتاز

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین