اشعار انوری

moh@mad · 2/3/20

ترا من دوست می‌دارم ندانم چیست درمانم
نه روی هجر می‌بینم نه راه وصل می‌دانم
نپرسی هرگز احوالم نسازی چارهٔ کارم
نه بگذاری که با هرکس بگویم راز پنهانم
دلم بردی و آنگاهی به پندم صبر فرمایی
مکن تکلیف ناواجب که بی‌دل صبر نتوانم
اگر با من نخواهی ساخت جانم همچو دل بستان
که بی‌وصل تو اندر دل وبال دل بود جانم

Mahshid Setoodeh · 3/3/20

ای یار مرا غم تو یارست
عشق تو ز عالم اختیارست

با عشق تو غم همی گسارم
عشق تو غمست و غمگسارست

جان و جگرم بسوخت هجران
خود عادت دل نه زین شمارست

جان سوختن و جگر خلیدن
هجران ترا کمینه کارست

در هجر ز درد بی‌قرارم
کان درد هنوز برقرارست

ای راحت جان من فرج ده
زان درد که نامش انتظارست

در تاب شدی که گفتم از تو
جز درد مرا چه یادگارست

انوری

Mahshid Setoodeh · 3/3/20

یارب چه بلا که عشق یارست
زو عقل به درد و جان فکارست

دل برد و جمال کرد پنهان
فریاد که ظلم آشکارست

گر جان منست ازو به جانم
من هیچ ندانم این چکارست

ناید بر من خیال او هیچ
وین هم ز خلاف روزگارست

کارم چو نگار نیست با او
زان بر رخ من ز خون نگارست

زو هیچ شمار برنگیرم
زیرا که جفاش بی‌شمارست

انوری

Mahshid Setoodeh · 3/3/20

هر شکن در زلف تو از مشک دالی دیگرست
هر نظر از چشم تو سحر حلالی دیگرست

ناید اندر وصف کس آن چشم و زلف از بهر آنک
در خیال هرکس از هریک خیالی دیگرست

هرچه دل با خویشتن صورت کند زان زلف و چشم
عقل دوراندیش گوید آن مثالی دیگرست

هرکسی زان چشم و زلف اندر گمانی دیگرند
وان گمانها نیز از هریک محالی دیگرست

گرچه در عین کمالست از نکویی گوییا
از ورای آن کمال او کمالی دیگرست

من به حالی دیگرم از عشق او هر لحظه‌ای
زانکه او در حسن هر ساعت به حالی دیگرست

انوری

Mahshid Setoodeh · 3/3/20

امید وصل تو کاری درازست
امید الحق نشیبی بی‌فرازست

طمع را بر تو دندان گرچه کندست
تمنا را زبان باری درازست

ره بیرون شد از عشقت ندانم
در هر دو جهان گویی فرازست

به غارت برد غمزه‌ت یک جهان جان
لـ*ـبت را گو که آخر ترکتازست

در این ماتم‌سرا یعنی زمانه
بسا عید و عروسی کز تو بازست

نگویی کاین چنین عید و عروسی
طرب در روزه عشرت در نمازست

حدیث عافیت یکبارگی خود
چنان پوشیده شد گویی که آزست

نیاز ای انوری بس عرضه کردن
که معشوق از دو گیتی بی‌نیازست

انوری

Mahshid Setoodeh · 3/3/20

مهرت به دل و به جان دریغست
عشق تو به این و آن دریغست

وصل تو بدان جهان توان یافت
کان ملک بدین جهان دریغست

کس را کمر وفا مفرمای
کان طرف بهر میان دریغست

با کس به مگوی نام تو چیست
کان نام به هر زبان دریغست

قدر چو تویی زمین چه داند
کان قدر به آسمان دریغست

در کوی وفای تو به انصاف
یک دل به هزار جان دریغست

انوری

Mahshid Setoodeh · 3/3/20

ای برادر عشق سودایی خوشست
دوزخ اندر عاشقی جایی خوشست

در بیابان رهروان عشق را
زاب چشم خویش دریایی خوشست

غمگنان را هر زمان در کنج عشق
یاد نام دوست صحرایی خوشست

با خیال روی معشوق ای عجب
جام زهرآلود حلوایی خوشست

عمرها در رنج چون امروز و دی
بر امید بود فردایی خوشست

انوری

Mahshid Setoodeh · 3/3/20

کار دل از آرزوی دوست به جانست
تا چه شود عاقبت که کار در آنست

کرد ز جان و جهان ملول به جورم
با همه بیداد و جور جان جهانست

عشوه دهد چون جهان و عمر ستاند
در غم او عشوه سود و عمر زیانست

عشق چو رنگی دهد سرشک کسی را
روی سوی من کند که رسم فلانست

بلعجبی می‌کند که راز نگهدار
روی به خون تر چه روز راز نهانست

خصم همی گویدم که عاشق زاری
خیره چه لعب‌الخجل کنم که چنانست

عاشقی ای انوری دروغ چگویی
راز دلت در سخن چو روز عیانست

انوری

Mahshid Setoodeh · 3/3/20

عشق تو از ملک جهان خوشترست
رنج تو از راحت جان خوشترست

خوشترم آن نیست که دل برده‌ای
دل در جان می‌زند آن خوشترست

من به کرانی شدم از دست هجر
پای ملامت به میان خوشترست

دل به بدی تن زده تا به شود
خوردن زهری به گمان خوشترست

وصل تو روزی نشد و روز شد
سود نه و مایه زیان خوشترست

عمر شد و عشوه به دستم بماند
دخل نه و خرج روان خوشترست

از پی دل جان به تو انداختیم
بر اثر تیر کمان خوشترست

کیسهٔ عمرم ز غمت شد تهی
بی‌رمه مرسوم شبان خوشترست

این همه هست و تو نه با انوری
وین همه در کار جهان خوشترست

انوری

Mahshid Setoodeh · 3/3/20

عشق تو قضای آسمانست
وصل تو بقای جاودانست

آسیب غم تو در زمانه
دور از تو بلای ناگهانست

دستم نرسد همی به شادی
تا پای غم تو در میانست

در زاویهای چین زلفت
صد خردهٔ عشق در میانست

این قاعده گر چنین بماند
بنیاد خرابی جهانست

با حسن تو در نوالهٔ چرخ
رخسارهٔ ماه استخوانست

وز عافیتی چنین مروح
در عشق تو عمر بس گرانست

با آنکه نشان نمی‌توان داد
کز وصل تو در جهان نشانست

دل در غم انتظار خون شد
بیچاره هنوز در گمانست

گفتم که به تحفه پیش وعده‌اش
جان می‌نهم ار سخن در آنست

دل گفت که بر در قبولش
هرچه آن نرود به دست جانست

بازار سپید کاری تو
اکنون به روایی آنچنانست

کانجا سر سبز بی‌زر سرخ
چون سیم سیاه ناروانست

زر بایدت انوری وگر نیست
غم خور که همیشه رایگانست

بی‌مایه همی طلب کنی سود
زان گاهی سود و گه زیانست

انوری

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

کاربر ممتاز

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین