مشاعره با حرف پ

Mahshid Setoodeh · 26/2/20

پروین، به کجروان سخن از راستی چه سود

کو آنچنان کسی که نرنجد ز حرف راست

( پروین اعتصامی )

پری رویان به ما کردند نظاره

یکی چون ماه و باقی چون ستاره

( فائز )

پیش سقف بارگاهش خانهٔ موری است چرخ

کز شبستان سلیمانیش منظر ساختند

( خاقانی )

Mahshid Setoodeh · 26/2/20

پر کینه مباش از همگان دایم چون خار

نه نیز به یکباره زبون باش چو خرما

( ناصر خسرو )

پیش تیغ تو روز صف دشمن

هست چون پیش داس نوکر پا

( رودکی )

پرسید زان میانه یکی کودک یتیم

کاین تابناک چیست که بر تاج پادشاست

( پروین اعتصامی )

Mahshid Setoodeh · 26/2/20

پیش یاجوجی که ظلمت خانهٔ الحاد راست

دست و تیغ این سکندر سد اکبر ساختند

( خاقانی )

پپچ و تاب زلف دارد راه باریک سلوک

شانه سان ما را به مژگان قطع این ره کردن است

( بیدل دهلوی )

پر کن قدحی زهر هلاهل که به یک دم

بر یاد لـ*ـب لعل تو چون شهد بنوشم

( خواجوی کرمانی )

Mahshid Setoodeh · 26/2/20

پروانه جز بشوق در آتش نمیگداخت

میدید شعله در سر و پروای سر نداشت

( پروین اعتصامی )

پیدا نبود دل ز هجوم غم معشوق

پنهان شده از کثرت پروانه، چراغم

( قدسی مشهدی )

پرتوی باید ز نورِ معرفت

تا برون آیی ازین ظلمت مگر

( حکیم نزاری )

Mahshid Setoodeh · 26/2/20

پس آنگه زصد دفتر مدح تو

توانم مگر کرد سطری ادا

( ملک الشعرای بهار )

پیش بالایت به بالایت فرو ریزم گهر

زانکه صد نوبر مرا زان یک صنوبر ساختند

( خاقانی )

پر آب دو دیده و پر آتش جگرم

پر باد دو دستم و پر از خاک سرم

( رشیدالدین میبدی )

پس جهان زاید جهانی دیگری

این حشر را وا نماید محشری

( مولوی )

Mahshid Setoodeh · 26/2/20

پرتو عمر چراغی ست که در بزم وجود / به نسیم مژه بر هم زدنی، خاموش است

سایر مشهدی

پدرم گفت و چه خوش گفت که در مکتب عشق / هر کسی لایق آن نیست که بردار شود

شالبافان

پرخاش که از هر دهنی تلخ چو زهر است / چون از لـ*ـب شیرین تو افتاد شکر شد

ابوالحسن ورزی

Mahshid Setoodeh · 26/2/20

پدر، آن تیشه که بر خاک تو زد دست اجل / شیشه ای بود که شد باعث ویرانی من

پروین اعتصامی

پروانه صفت دیده به او دوخته بودم / وقتی که خبر دار شدم سوخته بودم

عاشق اصفهانی

پروانه به یک سوختن آزاد شد از شمع / بیچاره دل ماست که در سوز و گدازست

وصال شیرازی

Mahshid Setoodeh · 26/2/20

پرواز من به بال و پر توست، زینهار / مشکن مرا که میشکنی بال خویش را

صائب شیرازی

پروانه سوخت، شمع فرو مرد، شب گذشت / ای وای من که قصه ی دل ناتمام ماند

مهدی سهیلی

پیری به رخ ما خط از آن روی کشیده است / تا خوانی از این خط که ز دنیا چه کشیدم

امیری فیروزکوهی

پیوستگی به حق ز دو عالم بریدن است دیدار دوست، هستی خود را ندیدن است

بیدل دهلوی

moh@mad · 5/3/20

پروانـه به یک سوختــن آزاد شد از شمع
بیچاره دل ماست که در سوز و گدازست

وصال شیرازی

پـــرواز مـن به بــال و پـــر توست، زینهــار
مشکن مرا که می شکنی بال خویش را

صائب تبریزی

پروانه سوخت، شمع فرو مرد، شب گذشت
ای وای مـــن که قصـــه ی دل نـاتمــــام ماند

مهدی سهیلی

پیری به رخ ما خط از آن روی کشیده است
تا خوانی از این خط که ز دنیـا چـه کشیدم

امیری فیروزکوهی

پیوستگی به حـــق ز دو عالم بریدن است
دیدار دوست، هستی خود را ندیدن است

بیدل دهلوی