رمان پروانه‌ها هرگز نمی‌میرند | پرنده سار کاربر انجمن رمان ۹۸

Kallinu · 7/2/20

گاز دادم و جلوی در اورژانس پارک کردم. جای جای ساختمان چند طبقه‌ی این بیمارستان را از بر بودم. زمانی که هفت ماهه می‌خواستم فارغ شوم.
سعی کردم غرق نشوم در خاطرات مهر و موم شده‌ام. به سیما گفتم در ماشین بماند و خودم پرستاری را خبر کردم. به سرعت برانکارد سفیدی آوردند و دخترک را رویش خواباندند. سیما منتظری را هم با تاکسی تلفنی همان...

Kallinu · 7/2/20

به زحمت صاف ایستادم. پهلویم درد داشت و رادمهر... من واقعا نمی‌دانستم او هم می‌تواند غیرتی شود.
با اورکت قهوه‌ای چرمش، مثل شیر مقابل پسرک ایستاده بود و شاخ و شانه می‌کشید برایش:
-دفعه‌ی آخرت باشه!
قدش از آن پسر بلندتر بود. رادمهر کوتاه می‌آمد اگر خود قربانی ادامه نمی‌داد. با کف دو دستش تـ*ـخت سـ*ـینه‌ی رادمهر کوبید و فریاد زد:
-خفه شو! تو...

Kallinu · 7/2/20

و «بازگشت». چیزی که به آن فکر هم نمی‌کردم. چرا که زندگی‌مان واقعا تمام شده بود. من هم، من هم مانند رادمهر با حوصله نبودم. دلم پایان را بیشتر دوست می‌داشت. پایانی سبز و قشنگ یا پایانی سیاه و ناامید کننده. من مانند رادمهر، برای خواسته‌هایم تلاش نمی‌کردم.
رادمهر از کودکی هر آن چه خواسته، به دست آورده. من از کودکی هر آن چه خواستم، از دست...

Kallinu · 7/2/20

نمی‌داند دل تنها میان جمع هم تنهاست. گفت دردم را درک می‌کند. چه درکی؟ چه دردی؟
مظاهر زن نبود که درد مرا بفهمد. مظاهر کودک یک ساله‌اش را از دست نداده بود که درد مرا بفهمد. پدر و مادرش را داشت، شغلش را داشت، دل بی‌درد داشت، مغز آرام داشت، خدا را داشت و من، من چه داشتم؟ پدری که طرد شده، مادری که گم شده، فرزندی که نیست و همسری که دارد...

Kallinu · 7/2/20

حالا که به آن روز فکر می‌کنم، هیچ چیزی به خاطر ندارم. هیچ کدام از حرف‌هایش را و چگونگی طی شدن مسیرمان را؛ هیچ. آن تجربه‌ی ناب و دوست داشتنی به یغما رفت. تقصیر من نبود. گاهی تو آن‌قدر بر رخداد در حال وقوع تمرکز می‌کنی که مغزت هیچ دسترسی دیگری نداشته باشد. مغز من هم، آن لحظه کاملا از کار افتاد. به نحوی که فقط شاید دو سه تا موضوعاتی که...

Kallinu · 7/2/20

دستم همچنان میان انگشتان سحرآمیزش قایم شده بود و انگار این تماس چشمی باید پایان می‌یافت:
-‌دلم برات تنگ شده!
چه می‌گفتم؟ چه داشتم که بگویم؟
روزی که می‌خواستم پایان نامه ارشدم را ارائه دهم، وقتی نگاه به جمعیت حاضر کردم، جز چند ترم اولی و چند نفر از بچه‌های درس خوان که می‌خواستند از گفته‌هایم نکته برداری کنند و استادان آدم زیادی به چشم...

Kallinu · 7/2/20

مظاهر از باور گفته بود، از ایمان، از عشق، از وفاداری، از دوست داشتن. می‌گفت «بگذار دوست داشتنتان خدایی شود.»، از آن گونه دوست داشتن‌ها که نه تمامی دارد، نه نفر سوم.
با گریه گفتم:
-لااقل زمانی که خودمون بودیم، کمی حواست رو بهم جمع می‌کردی. جلوی اونا ساکت می‌شدی؛ ولی تو خونه یکم باهام مدارا می‌کردی.
خونش بند آمد.
-رادمهر تو هیچ وقت خونه...

Kallinu · 7/2/20

[HIDE-THANKS]
لبخند زد و سد چشم‌هایش، دیگر متراکم نبود. فرو ریخت.
-‌می‌دونی که اون الان با فرشته‌هاست؟! باهاشون بازی می‌کنه. فرشته‌ها می‌بـ*ـو*سنش. بهش راه رفتن یاد می‌دن. حرف زدن یاد می‌دن. پروانه، از اون بالا به ما نگاه می‌کنه. می بینه هر شب که می‌خوابیم، چه قدر دلتنگیم و چه قدر آشفته‌ایم. اون شب آخر، حس می‌کردم که پروانه‌ی چهار...

Kallinu · 7/2/20

امیدوارم حال دلتان خوب باشد و چشمانتان بدرخشند از شوق زندگی.
دفتر زندگی ثریا تا خود ابد بسته نخواهد شد. همانگونه که خواندید و می‌دانید، پروانه‌ها هرگز نمی‌میرند و روایت زندگی‌های زنانه‌ای چون روزگار آرام ثریا تمام نخواهند شد. هدف من از نگارش این رمان، فقط بیان برهه‌ای از روزگار زنانی چون ثریا بوده و آن که بگویم، ما در کثیف‌ترین برهه‌ی...