دل نوشته فرسوخته | فریان کاربر انجمن رمان ۹۸

فریان · 25/11/24

گویید که کو فرنوش جانت و من دارمش اندر کنارم یعنی چه؟ منم آن فریان فرسوخته که روی فرنوش می‌بینم. تجلی آیدم بر من و من که منم آن من من آفرین که منان می‌بینم. هستی‌ام رفت در پی مستان خرابات و دید شعله میخانه‌ای که خود در‌آن می‌بینم.
هرآنچه بینم و نویسم از بر فرنوشم است که روحم رخسار من و فرنوشم می‌بینم. عجب دارم که درین روزگاران...

فریان · 26/11/24

بنواز آن موسیقی هستی را که فرنوش جانم می‌بینم.
برقصا در بر این فرسوخته که بس مخلوق محشری می‌بینم. نغمه الست بربکم پیچیده بر پهنه گیتی، برخیز و شنو که بس نغمه جان‌فزایی می‌بینم. دیومیزوس نعره می‌کشد از برای منان که منی در پس همه می‌بینم. سرخوشی هستی شناسانه طلب کنم که عقل سرخ طالب آتش می‌بینم.
عجب فریانی است و چه سخنانی و به که چه قلمی...

فریان · 26/11/24

حرکت در حرکت گشت که شد جوهر ما
سوال اندر سوال پرسیدم که شد علم خیال ما
قلم در قلم شد و جوهر سوزانش شورید ما را که شد قلم آتشین ما
فریان در دل فرنوش شد که شد فرسوخته ما
به تنهایی عالمی در پیش گرفتم که شد درویش ما
عارف تاریکی بود که شد فلسفه فریانی ما
به قالب سخن درآید روزی که شود جوهر قرآن ما
برخاک نشسته بودم که شد ایستاده در بر...

فریان · 27/11/24

فریان را گویید که من ز خانه بخت رسته‌ام
گوییدش که رهسپار دشت و بیابان شده‌ام و دگر باز نخواهم گشت.
او گر خواست در آن کنج تاریک و پوسیده، ماتم زده بماند و گر خواست از رد پای سفر‌هایم، سایه‌ام را بیابد که می‌گرید در دل باران و طوفان شن‌ها.
چون که شب آمد نظر هم پیش ماست، چون که فرنوش ببینم خانه هم پیش ماست و چون که الست برکم‌ سر دادم،...

فریان · 30/11/24

فلک از مقصد منان رسید و آتشین آهوی مرا بر دفتر اخترانی دل افشاد. چون سردین دلان سوی هر سویش جستند سوی من آمد و حق وجودش اقشاد. پیر مغانم دید حال رخ شهریارم و گدایم و رخ فرسوخته افشاد. اجل ریخت بر سر برهنه و ملبس من و چشمی آتشین افشاد. جوهر بریختان بر قلب تن و جنون روحم و قلمی شور آور افشاد. اشک روانم بریختان آن وقت لمس و وصال که نگرش...

فریان · 3/12/24

چون بنگرم بر تن برهنه آن بانوی آشوبم، آیدم ز پس وجودم هرآنچه فلسفه‌ام را. چون نگریستم هرآنچه بود گیتی را، چیزی جز تن فرنوشم نیامد مرا. کردند تن فرنوشم بر این پهنه گیتی برهنه و دریغا دستان من ز بارگاه اخترانی رخش کوتاه. به صحرا زنم روزی که در این سردستان نیست آتش تنش مرا.

فریان · 5/12/24

هستی تراژدی است به روایت عشق و به سبک عقل؛ باشد که در بر این تاریکی که هم خود و جهانت را در بر گرفته کورسوی رنگ‌های روتکویی را بیابی که جوهره وجودت باشند و تو نه آنی که با آنان، آن می‌شوی که باید چنین ببایدی.
خود را بنگری که بس شگرف شدی ولی درعین حال همان احمق دیروزی که جوهر و ذات تو حرکت کردند ولی بازهم تو همانی که بودی.
عالم هر آن...

فریان · 9/12/24

من همان طوفانی‌ام که نزدیک است. چونکه جستم و سوجیدم هرآنچه و هرآنکه من بودم را نطفه طوفان زایید در دل حالات فریانم را.
چون که فریان نامیدم این ناله خویشتن را، قلم شد تیغه سوزان و سخن، طوفانی است که آید در بر تنان.
خشم است که می‌جوشد از بر این دیوانه دل و مهر به سر و روییده، رندی به رندانگی محفل جانانی که از بر منی است که عقل به خیال...

فریان · یکشنبه در 19:51

بنال ای نغمه سوز دلم، بنال ای سپیده‌ی هستی شوریده سرم، بنال از برایم که منم همی از برای رخ ناز آفرینی نالانم. پنداشتی در ژرفنای منم گوید که او من است یا من که اویم؟ قلم همی نالان و جوهر همی نالان و یک‌سر فریانی و جهانی نالان.
رخ صورت نالان و رخ دلم شیون کشان و آه کشان است صورت عقلم. قلم به سوزی می‌راند بر دفتر دل و می‌شکافد اسرار دل...

فریان · دیروز در 21:20

نخست زن بود و از اندرون کالبد زن بود که مرد آفریده گشت. زن را ذاتی است و آن جوهره خلقت است و این بخاطر این است که چهار گوهر گیتی را هم بالقوه‌ و هم بالفعل درخود دارد و این مرد بدبخت است که تنها یک گوهر را داراست که زن آن را ندارد و مرد آن را بالقوه‌ درخود جای داده.
زن را مهربانی و لطافتی است به قدر آتش فروزان خلقتی که در کوره قلبش...

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین