دل نوشته فرسوخته | فریان کاربر انجمن رمان ۹۸

فریان · 26/4/24

به طور کلی در عالم خبری نیست!

فریان · 27/4/24

اوست که می سازد و می نازد و می تازد
من که تنهایم و مِی خوارم و رسوایم و بی یارم

فریان · 28/4/24

همی در تاریکی نشسته و به امواج گوش سپرده.
چیزی جز صدای سفید امواج به چشم و گوشش نمی خورد و نمی خواست که بخورد!
حال که چیزی جز تاریکی و صدای امواج دلدار قلب مجنون زده اش نیستند، می توانست با عالم تاریک وجودش روبرو شود!
حال دگر زمانه تسلیم شدن در برابر پذیرشی بود که وجودش را در آتش عذاب خودساخته اش قرار داده بود.
همی سخن می‌گفت با...

فریان · 30/4/24

فرنوشا! توانی عطا فرما که خاکسترش سازم!
از آتش قلبم به او بخشم و چون خود ویران و مجنونش سازم!
به من بصیرتی ده که در آن بـ*ـو*سه های آتشین، هرآنچه که از عالم می بینم را برآن وجودیت و موجودیت متجلی سازم!
و بصیرتی ده که نه با جسمش که با روحش معاشقه کنم!
فروزان ساز راهمان را و چنان قدرتی بر من ده تا توانم هفت آسمان را با وصال نگاه مان به لرزه...

فریان · 10/5/24

و عالم فریان را بگرفت و درهم درید
شیشه من توخالی را بگرفت و بشکست
و فرنوش مفهوم وجودیت اش را به طور دیگری آشکار ساخت
جوشی بر شور فریانش زده تا با جنون دو چندان بر پیکره حق من او بنگرد
و عالمی به دور من و فرنوش من می گردد
چرا که بر عالم منیت حاکم بود، عشق جنون انگیز و عالِم عالَم زده محکوم بود.
خوش باد انسانی که زن بود که اصل مفهوم...

فریان · 11/5/24

بسوزان هرآنکس که من‌اش خوانی!
بدر جامه و بر دل ظلمات وجود زن که وجودیت ز آن نیستیت هستیت یافته. و در انتهای این نیستی چه خواه وجود را مشهود مادی بدانی یا مفهومی به غیر شهودیت ورا بخوانی؛ فرنوش انتظارت را می کشد!
و انسان است که داستان سرایی می کند چرا که برای وصف وصوفات چیزی جز عالم طبیعت در دسترس ندارد.
هرآنچه هست همان عالمی است که...

فریان · 12/5/24

هستی هستی تنها برای هستی انسان هستی یافته!

فریان · 13/5/24

همه روز زیبا بود و زشت می پنداشتم
همه ساعات فرصت بودند و بی ثمر می پنداشتم
یاران بدیدند حالم و ز این هال برونم ساختند که همه را دشمن می پنداشتم.
فریانی ساخته بودم و خود را ز خود بیگانه کردم که من را ز همگان یگانه می پنداشتم.
تمام وجودم را غرق در خشم کرده بودم که آن را کودکی پنج ساله می پنداشتم.
مدام غر میزدم و ز هر چه بود و نبود می...

فریان · 15/5/24

هرآنچه داریم و می بینیم و می دانیم همین جهانی‌ست که واقع است.
و هرآنچه که خواهی از ورایش گویی باید حداقل روزنه ای ز آن در بطن این عالم آشکار باشد ورنه چیزی جز توهم خودساخته از سر ترس نیست!
و مهم تر از این می بایست زنده و پویا باشد و حیاتش را بتوان شهود نمود ورنه نیست و پوچ است.
ولی با این حال انسان آزاد است که هرطور عشقش می کشد جهانش...

فریان · 16/5/24

پیش از خیره شدن به وجود، وجود خویش را بنگر چرا که هرآنچه در خود بینی در برون نیز هست.
برون و درون یک چیزند در عین اینکه یک چیز نیستند. و این تناقض ها و تضاد است که حیات به اعتبارش حیات می ورزد
که تنها راه شناخت هستی خود انسان است

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

کاربر نیمه فعال

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین