مجموعه اشعار قسم به خرمن گیسوانت | _nazanin_ کاربر انجمن رمان ۹۸

_nazanin_ · 3/2/24

به نام خدا
نام مجموعه: قسم به خرمن گیسوانت
ژانر: عاشقانه، تراژدی
شاعر: نازنین هاشمی نسب کاربر انجمن رمان ۹۸
ویراستار: Whisper
سطح: شاعرانه
مقدمه:
من آن نیلوفر تنهای مرداب
تو آن مرداب سهمگین داستان‌ها

من گلی سرزنده و شاد
تو آن هرزی که زد تیشه بر جان

من بال و پَر پروانه بودم
تو تیری کشنده بر جان آن بال

من آن جنگل پُرمهر و لبالب زندگانی
تو آن آتش که سوزاند هستی‌اش را

من آن ابر سپید آسمان‌ها
تو آن شب که رسید بسان غم‌ها

_nazanin_ · 4/2/24

«از ماه تا پروانگی»
در شب سیه رنگ مژگانت
دیدم درخشش ماه تابان را

در ظلمات آن مردمک سیاهت
دیدم پرواز پروانه‌ها را

درخرمن گیسوان تیره‌ات
دیدم سرخط اشعار شاعران را

در وجود آبی رنگ آسمانت
دیدم طلوع دلپذیر خورشید ناب را

_nazanin_ · 4/2/24

«سراب»
روزی من

در مأمن‌گاه ژرف نگاهت
ستارگان را دیدم.

در پناهگاه امن آ*غو*شت
آسمان آبی را دیدم.

در صوت محبوب کلامت
صدای بلبل‌ را شنیدم.

در خرمن گیسوان سیه رنگت
شاخسارهای بید مجنون را دیدم.

چرخیدوچرخید

حالا در باتلاقِ این روزگار سفاک
عقرب شدنت را دیدم.

در سراب دروغین نگاهت
تشنگی را نوشیدم.

در زندان ستمگر آ*غو*شت
سرما را به‌ تن کردم.

در زهر سوزنده‌ی کلامت
بی‌رحمانه جان سپردم.

در خرمن گیسوان ظالمت
شاخسارهای خشکیده را دیدم.

با مثال برایت بگویم

پروانه در آ*غو*ش عقرب تاب نمی‌آورد
پروانه پروانگی می‌کند، اما
عقرب می‌کُشد تا زندگی کند.

_nazanin_ · 5/2/24

«وصال»
آغاز این وصال را تو به تصویر بکش
در من هوسی از سر دلتنگی بکش.

سرمای صبوری را تو به سبزی بکش
درمانی برای این دل سنگین بکش.

احساسی از کنج دلت بیرون بکش
بر رخ بیچاره‌ی من برف بکش.

در سرتاسر عمق دلم رنگ بکش
بر قلب دیوانه‌ی من شوق بکش.

در من گوهری از جنس چشمانت بکش
میان قلبمان تو زنجیر بکش.

انتهای این وصال را تو به شادی بکش
درونم مرهمی از سر اجبار بکش.

_nazanin_ · 5/2/24

«شهر کبود»
در سرازیری این شهر کبود
قلب دیوانه‌ی من شر حسود
در هلال قمر سرد کمون
نور می‌رود از بهر عیون

در سراشیبی این کوچه‌‌ی درد
عابری می‌رود از قلب صبور
در حریر نرم و رقصان نگاه
اشک می‌تابد از زهر درون

سوز سرما می‌زند بر باغ گل
می‌شود پژمرده آن یاس رها
در خزان زرد این دنیای بُت
بت‌شکن می‌شود اسیر دریای سرب

_nazanin_ · 9/2/24

«مرا بنگر»
خنده‌هایم بعد تو بغض شد
مرا بنگر
برایت بگویم فرهاد، بی‌شیرین درد شد؟
بگویم از مجنون، بی‌لیلی مرگ شد؟
من فرهاد داستان‌هایت نبودم
من آن مجنون بی‌چاره نبودم
از خود بگویم!
من بعد تو... .
هنوز ریسمان پوسیده‌ی عشق را می‌بـ*ـو*سم.
هنوز افسار لبخندهایم را می‌جویم.
هنوز از قصه‌ی شیرین و فرهاد برایت می‌گویم.
هنوز موهای نرمت را در خیالم می‌بویم.
هنوز درخشش ماه تابان را در آسمان نگاهت می‌بینم.
مرا بنگر... .
من آن شوریده‌ حال محکوم
من آن شب‌گرد کوچه‌های دلدادگی
در قصه‌ها نیستم.
همدمت نیستم، اما
نام مرا نیز به یاد داشته باش.

_nazanin_ · 18/2/24

«پالیز»
اطراف قلبم را پرچین کشیدم.
نمی‌خواستم بیگانه‌ای
دل و دین مرا به‌ تاراج ببرد.

در مزرعه‌ی پُر بار درونم
مترسکی موحش به دار آویختم.
نمی‌خواستم کلاغی
عظمتم را به غارت ببرد.

از خورشید مأیوس شده‌ام.
گل آفتابگردانم
دیگر روی خورشید را نمی‌خواهد.

زرد شده‌ام، اما
این رنگ را با سیاهی شب
تاخت نمی‌زنم.

نشد... .

در این پالیز
شاخه و برگ‌هایم به چپاول رفت
و
گل آفتابگردانم
دلبر ماه شد... .

_nazanin_ · 19/2/24

«اگر می‌ماندی»

کاش می‌ماندی
کاش می‌دیدی

هنوز هم در رویاهایم
عطر فر گیسوانت را می‌بـ*ـو*سم.

هنوز هم در خیالاتم
آن چشمان سیه رنگت را با قلم توهم
بر قلبم نقش می‌زنم.

هنوز هم در خواب‌هایم
دلتنگت می‌شوم و غده‌ی بغض را
در بیداری می‌ترکانم.

هنوز هم در تخیلاتم
آن عطر یاس آغشته به لباست را
می‌بوییم و می‌سوزم.

هنوز هم در این زندگانی
آن مژه‌های بلند و دلفریبت را
می‌پندارم و می‌میرم.

هنوز هم در تصوراتم
دستانت را می‌گیرم و می‌گویم
«ماه درخشان من تویی»

من ملعبه‌ی دستان تو بودم
تو شاه‌نشین دنج قلبم... .

کاش می‌ماندی
کاش می‌دیدی

مرا با خطبه‌ی درد
به عقد مرگ درآوردند... .

مرگ من نبود توست.
درد من گذر بی‌رحم توست.

از قلبم گریختی و نمی‌دانستی
سازه‌ی مستحکم قلبم بعد از تو
آوار شد بر سرم... .

_nazanin_ · 19/2/24

«آذرگون»
خنده‌هایت را که دیدم
مُهر عاشقی، بر قلبم نشست
مگر تصنیف لبخندت
این‌گونه می‌رباید دل دلداده را؟

چشم‌هایت را که دیدم
قلبم برای تپیدن ناز کرد
مگر غزل دیدگانت
این‌گونه فریب می‌دهد دین آدمی را؟

صورت ماهت را که دیدم
مغزم از تـ*ـخت سلطنت کنار رفت
مگر قصیده‌ی حضورت
این‌گونه مجنون می‌کند آدم عاقل را؟

در قلب آذرگون درونت
می‌شوم آن شاعر شوریده حال
می‌سرایم غزل و قصیده و شعر تو را

_nazanin_ · 21/2/24

«سیمگون»
فغان آسمان را می‌نگری؟
آن ابرهای پنبه‌ای و سفید رنگ
دیگر در آسمان نیلگون، دلربایی نمی‌کنند.
سرت را بالا بگیر و بنگر
پرنده‌ای بی‌نوا زیر این گلوله‌های باران
در هجوم رنگ‌ فگار خاکستری
در تلألو ابرهای خون‌آلود
بال‌های دلفریبش را می‌تکاند
وجودش لابه‌لای ابرهای غضبناک
در میان هزاران سرباز مه‌آلود
محو می‌شود.
غرش آسمان را می‌شنوی؟
دل آدمی که هیچ
گنـ*ـاه قلب کوچک آن پرنده‌ی بی‌گنـ*ـاه چیست؟
مگر می‌دانست آن اسنفج‌های سیمگون
آن لاجورد خوش‌ خلق
دلش را بترکاند!
حالا مرا بنگر
خودت را ببین
من آن پرنده‌ی پریشان حال
تو عضوی مخوف از ارتش این آسمان
بال‌هایم را با گلوله‌هایت نسنج
من راه و رسم مبارزه را نمی‌دانم... .

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

کدوم شعر به دلت نشست!؟

از ماه تا پروانگی

سراب

وصال

شهر کبود

مرا بنگر

پالیز

شاعر آزمایشی

شاعر آزمایشی

شاعر آزمایشی

شاعر آزمایشی

شاعر آزمایشی

شاعر آزمایشی

شاعر آزمایشی

شاعر آزمایشی

شاعر آزمایشی

شاعر آزمایشی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین