جنگ نان "تحلیلی از زندگی روزمره پیامبر "

MĀŘÝM · 20/7/23

هر مسلمانی صبح زود از منزلش خارج میشود تا کاری را انجام دهد که وظیفه است. اگر کارمند است به اداره ، اگر کارگر است به کارگاه و اگر تاجر است به مغازه و اگر کشاورز است به مزرعه می رود.
مردم صبح هنگام هر یک به سوی کارشان می روند و به دست آوردن رزق و روزی بر اعصابشان چیره و افکارشان را به خود مشغول کرده است . هر یک برای خود بیشتر و بیشتر می خواهد و آن که بیشتر دارد بیشتر از آن را دنبال می کند و خواسته های زندگی هرگز و هرگز حد و مرز مشخصی را نمی شناسد. در این گیرودار ، هر فعالیتی برابر است با از بین رفتن مقداری انرژی و توان صاحبش.
گویی که صاحب رسالت(ص) چنین امری را خوب درک کرده بود و به پروردگارش این چنین مناجات مکرد و می فرمود:« بِسْمِ اللَّهِ تَوَکَّلْتُ عَلَى اللَّهِ اللَّهُمَّ إِنَّا نَعُوذُ بِکَ مِنْ أَنْ نَزِلَّ أَوْ نَضِلَّ أَوْ نَظْلِمَ أَوْ نُظْلَمَ أَوْ نَجْهَلَ أَوْ یُجْهَلَ عَلَیْ!. [حدیث صحیح وقال الترمذی: حدیث حسن صحیح].
معنی:«به نام خدا و توکل نمودم بر خدا، یعنی به نام خدا از خانه بیرون می‌روم و بر خدای یکتا اعتماد می‌نمایم، خدایا به تو پناه می‌برم از این که گمراه شوم و یا این که گمراه کرده شوم و پناه می‌برم به خدا از این که خوار شوم یا خوار کرده شوم و از این که ستم به کسی نمایم و یا این که کسی به من ستم نماید و از این که راه نادانی بگیرم و یا این که کسی با من نادانی نماید».

ایشان چیره شدن بر کسی را نمی خواست . او از لغزش و از این که گرفتار آن شود و یا دیگری را دچار آن کند به خدا پناه می برد. او هدایت را برای خود و دیگران می خواست. او از این که کسی را بفریبد یا فرد جاهلی او را بفریباند به خدا پناه می بردو او از ظلم در هر شکلی و شمایلی که باشد متنفر بود. او این چنین پروردگارش را قبل از بیرون رفتن می خواند و از او یاری می طلبید و از هر مسلمانی می خواست که هنگام بیرون رفتن برای انجام امورات زندگی ، خود را این گونه با ریسمان خدایی محکم کند.
از انس ابن مالک (رض) روایت است که پیامبر (ص) فرمود :« کسی که از منزل خارج شود و بگوید: ( بِسْمِ اللَّهِ تَوَکَّلْتُ عَلَى اللَّهِ لاَ حَوْلَ وَلاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللَّهِ) به او گفته می شود : هدایت یافتی ، خداوند تو را کافی است و تو را محافظت می کند.»
بودن با مردمان انسان را گرفتار مشکلات متعدد میکند و چه بسا او را دچار جنگهای خانمان سوز گرداند. بیداری عقلی و فکری هر چند هم کامل باشد انسان را از حمایت خداوند بی نیاز نمی کند و خداوند کسی را که بر او اعتماد کند و به او پناه آورد محافظت خواهد کرد.

MĀŘÝM · 20/7/23

انسان مسلمان شایسته است که به نیروهای وجودی خود اکتفا نکرده بلکه در به کارگیری آن ها و استفاده کردن از آن به یاری و کمک خداوند چشم بدوزد، که پیامبرش(ص) او را تعلیم داده است:«اللَّهُمَّ لا سَهْلَ إِلاَّ ما جَعَلْتَهُ سَهْلاً وأنْتَ تَجْعَلُ الحَزْنَ إذَا شِئْتَ سَهْلاً»
ترجمه: : «خدایا آسان نیست مگر هرچه تو آن را آسان فرمایی. و تو اگر بخواهی هر دشواری را آسان می‌فرمایی»
زمانی که زندگی دچار اضطراب شده و سختی ها آشکار می شوند، تضرّع انسان از پروردگارش افزایش خواهد یافت . از عمر بن خطاب(رض) روایت شده است که پیامبر(ص) فرمود:« وقتی که امورات زندگی بر کسی از شما سخت می شود، جای مشکلی نیست که هنگام خروج از منزلش بگوید:« : بِسْمِ اللَّهِ على نَفْسِی ومَالی ودِینِی اللَّهُمَّ رضّنِی بِقَضائِک وبارکْ لی فِیما قُدّرَ لی حتَّى لا أُحِبَّ تَعْجِیلَ ما أخَّرْتَ ولا تأخیرَ ما عَجَّلْتَ»
ترجمه:« به نام خدا بر خودم و مالم و دینم، خدایا مرا خشنود کن به آنچه رایم تقدیر فرموده‌ای و برکت قرار ده در آنچه برایم مقدر فرموده‌ای، تا این که دوست ندارم تعجیل در آنچه برایم به تأخیر انداخته‌ای و تأخیر در آنچه برایم به تعجیل انداخته‌ای»
سبحان الله، این پیامبر ، صاحب کدامین علم و دانش بشری و آگاه بر کدامین مشکلات آن بوده است و درونش از کدامین یقین سرشار بود که چنین و چنان از آن می بخشید تا ابطه اش با پروردگار هم چنان ثابت و استوار باقی بماند؟
از براء ابن عازب(رض) روایت است که فرمود:« مردی نزد پیامبر آمد و از اضطراب درونیش شکایت کرد. پیامبر (ص) به او فرمود : »« چنین ذکری را بسیار تکرار کن: سُبحَانَ المَلِکِ القُدُّوسِ، رَبِّ المَلاَئِکَةِ وَ الرُّوحِ ،جَلَّلتَ السَّمواتِ وَ الأَرضَ بِا لعِزَّةِ وَ الجَبَروُتِ»
معنی:« پاک و منزه است خدای صاحب ملک پروردگار ملائکه و ناسان ، آسمانها و زمین را با عزت و جبروتت آشکار و نمایان کرده ای.»
مرد آن را بسیار تکرار کرد و بعد ا زمدتی ناراحتی اش از بین رفت».
بیشترین حساسیت پیامبر(ص) نسبت به کسانی بود که عزلت و گوشه نشینی را اختیار کرده و از مردم دوری گزیده اند تا از این راه به چیزی برسند . چنین افرادی و وضعیت آنان همان افرادی هستند که شاعر درباره ی آن ها چنین می گوید:«
و ان امرأ یمسی و یصبح سالماً من الناس _ ألا ما جنی _ لسعید»
ترجمه: «انسانی که به دور از مردم روزگار می گذراند خوشبخت نخواهد بود و تنها چیزی که نصیبش می شود این است که جنیان او را بزنند(جن زده می شود).»

MĀŘÝM · 20/7/23

زندگی نه با چنین افرادی سر سازگاری دارد و نه آن ها را راضی می کند. آن ها مدام در پریشانی و سرگردانی به سر می برند و آرزوهایشان برآورده نخواهد شد.
از چنین افرادی است که نزد پیامبر(ص) میرود و از مشکلات درونیش شکایت می کند و حضرت او را به تکرار دعای مذکور سفارش می کند ؛ دعایی که انسان را به سوی انس با خدا سوق می دهد . با این وجود پیامبر(ص) از تبدیل اضطراب و وحشت درونی به عجز و ناتوانی بیزار بود و از این که یاد خدا پوششی باشد بر شکست های روحی ای که شایسته ی انسان نیست، متنفر بود.
از عوف بن مالک(رض)روایت است که پیامبر(ص) بین دو نفر داوری کرد. محکوم علیه هنگام رفتن گفت:« حَسبِِیَِ اللهُ وَ نِعمَ الوَکِیل»، پیامبر اکرم (ص)فرمود:« خداوند عجز و ناتوانی را ملامت می کند . بر توست که بیدار شوی و عقل و عزمی راسخ داشته باشی و آن گاه که کاری بر تو غالب آمد بگویی: « حَسبِِیَِ اللهُ وَ نِعمَ الوَکِیل».
وضع فرد محک.م علیه که دچار شکست شده بود از دید نافذ و تیز بین پیامبر (ص) مخفی نماند.او رفت در حالیکه می خواست ضعف درونی خود را با این کلمات بپوشاند. چنین ذکری حق ّ است اما استفاده ی باطل از آن می شود.
شکست خوردگان جنگ احد چنین کلامی را گفتند؛ اما بعد از به کارگیری هر آن چه در توان داشتند تا از مشرکان مکه انتقام بگیرند و بعد از این که به آنان گفته شد:
إ«ِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُواْ لَکُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزَادَهُمْ إِیمَاناً وَقَالُواْ حَسْبُنَا اللّهُ وَنِعْمَ الْوَکِیلُ»
. گفتند:« حَسْبُنَا اللّهُ وَنِعْمَ الْوَکِیلُ»آل عمران /۱۷۳معنی:« خدا ما را بس و بهترین حامی و سرپرست است.»

MĀŘÝM · 20/7/23

این را گفتند تا خداوند در عزم و اراده و ایثار و از سرگیری جهادشان با دشمن برکت بیندازد. چنین کلامی، « حَسبِِیَِ اللهُ وَ نِعمَ الوَکِیل».دارای معنا و مفهومی محبوب و مقبول است ؛ اما جایز نیست که انسان آن را به عنوان تسلیم امر واقع بر زبان آورد و از سر ناتوانی و ضعف بر تغییر امور آن را بگوید و از آسمان انتظار رفع و دفع کارهایی را داشته باشد که او آن ها را از خود دفع نکرده و برای دفع آن ها تلاش لازو را به کار نگرفته است. تضمین و حمایت آسمان تلاش و کوشش لازم را می طلبد و رسیدن به آرزو کار و فعالیت را خواهان است . به همین دلیل حضرت عمر(رض)فرمود :« هیچ کدام از شما حق ندارد در انتظار رزق و روزی بنشیند و بگوید: خدایا ! مرا روزی ده. در حالی که می داند آسمان نه طلا می باراند و نه نقره.»

زندگی معاصر از توکل کنندگانی که کار نمی کنند ناراضی نیست بلکه از کارگرانی ناراضی است که توکل نمی کنند.
تمامی قاره های آباد جهان رنگ و بوی مادی به خود گرفته به طوری که مردم در منازلشان صبح می کنند در حالی که برای به دست آوردن ثروت بسیاری که دیروز از دست داده اند افسوس می خورند و هر گاه از پرداختن به مشکلیاز مشکلات نجات یابند به مشکل دیگری روی می آورند . آن ها میخورند، اما سیر نمی شوند ، می نوشند ، اما همچنان تشنه تشنه هستند . چنین حالتی از حیات چیزی جز خدمت به جسم و هلاکت و نابودی قلب را در پی ندارد.
وقتی انسان از چنین انحرافی خود داری و به قلب و نیازهایش توجه کند و در میان توده ای از اهواء و شهوات ، پروردگارش را به خاطر بیاورد او را یاد کند و وحیش را در نظر داشته باشد و به آیات و بیاناتش چنگ بزند، در این صورت خدا می داند که چه جزا و پاداشی در انتظار اوست!

MĀŘÝM · 20/7/23

پیامبر(ص) می فرماید:« لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِیکَ لَهُ، لَهُ الْمُلْکُ، وَلَهُ الْحَمْدُ، یُحیی وَ یُمِیتُ وَ هُوَ حَیٌّ لاَ یَمُوتُ ، بِیَدِهِ الخَیر وَهْوَ عَلَى کُلِّ شَىْءٍ قَدِیرٌ»
معنی:«هیچ خدایی جز الله نیست . اوتنها و بدون شریک است حمدو سپاس شایسته ی مقام اوست، اوست که میمیراند و زنده می کند در حالی که خود زنده است و هرگز نمی میرد . همه ی نیکی ها در دست اوست و او بر هر چیزی تواناست.»
خداوند هزار هزار نیکی براش می نویسد و هزار هزار گنـ*ـاه را از او محو و هزار هزار درجه برایش منظور می کند.»
پاداش ذکر شده در حدیث فقط به خاطر گفتن مجموعه ای از الفاظ نیست که انسان بر زبان جاری می کند . چنین کلماتی حالتی از اطمینان و یقین به وجود و فضل پروردگار متعال است که انسان را متوجه کسی می کند که خیر در دست قدرت اوست.
علما تأکید می کنند که چنین پاداش عظیمی نه به اعمال کوچک تعلق می گیرد و نه به همت سست.
در میدان رزق و روزی و تلاش برای خود و فرزندان گاه گاهی خوب و بد در هم می آمیزند و فرد مسلمان خوب می داند بدنی را که با روزی حرام رشد کرده باشد هرگز وارد بهشت نمی شود و خداوند پاک است و جز پاک را نمی پذیرد، پس بر اوست که پاکی ها را ترجیح داده و انتخاب نماید. پیامبر (ص) در این خصوص چنین دعاهایی را به ما تعلیم می دهد:«اللَّهُمَّ إِکفِنِی بِحَلَالِکَ عَن حَرَامِکَ وَ أَغنِیِ بِفَضلِکَ عَمَّن سِوَاکَ»
ترجمه:«خدایا! مرا با روزی حلالت از روزی حرام کفایت ده و مرا از فضل و بخششت از غیر خود بی نیاز گردان.»
« اللَّهُمَّ إنّیِ أسأَلُکَ عِلماً وَ رِزقاً وَ عَمَلاً مُتَقَبَّلاً»
ترجمه:« خدایا علمی نافع و رزقی پاک و عملی پذیرفتنی از طرف خودت خواهانم».

MĀŘÝM · 20/7/23

در گیرو دار زندگی چه بسا انسان با چیزهایی برخورد می کند که او را می آزارد و چه بسا با جاهلانی روبرو می شود که می خواهند او را نسبت به کارهای ناشایسته ای که انجام می دهند علاقه‌مند و یا آن ها را علیه خود بشوراند ؛ پس چه خوب است انسان مسلمان هنگام خروج از منزل گذشت و بخشش را در دل قصد کند.
از انس بن مالک (رض) روایت است که پیامبر(ص) فرمود:ـآیا از این که هم چون ابی ضمضم باشید ناتوانید؟گفتند:« ای رسول خدا! ابی ضمضم کیست؟فرمود: او فردی بود که صبح هنگام می گفت:« اللَّهُمَّ إنّیِ قَد وَهَبتُ نَفسِی وَ عِرضی ِ لَکَ، فَلَا شَتَمَهُ وَ مَن یَشتُمُ وَ لََا یُظلِمُ مَن وَ لَا یَضرِبُ مَن ضَرَبَهُ».
ترجمه: خدایا! خود و آبرویم را به تو واگذار کردم. کاری کن که نفسم به آن که دشنامش می دهد دشنام ندهد و به آن که به او ظلم می کند ظلم نکند و کسی که در حق او مرتکب بدی می شود بدی نکند.»
مشکلات دنیا دارای عوامل درونی و اجنماعی مختلفی هستند و روبرو شدن با آن ها در دل تأثیر می گذارد. چنین امری نیازمند شرح موضع پیامبران(ع) به عنوان مقدمه ای برای بیان موضع خاتم آنها (ص) در این خصوص می باشد.
پیامبران(ع) نیز هم چون ما بشرند و مقام والایشان آن ها را از مشکلات زندگی و انجام وظایفشان معاف نمی کند بسی از سایرین بیشتر است و این معنی همین گفتار علمایان است که می فرمایند :« عصمت مانع محنت نمی شود.»یعنی عصمت و پیامبری مانع آزمایش و مشکلات آنان نمی شود.
حضرت یوسف (ع) انسانی بود که زندان او را می آزارد و دوست داشت که هر چه زودتر از آن خارج شود . روزی به یکی از زندانیان که امید آزادیش می رفت گفت:« نزد آقایت مرا یاد کن». اما چرا او چنین نکرد در حالی که می دانست یوسف فردی بی گنـ*ـاه و مظلوم و مردی صالح و نیکوکار است؟ پس بایستی یوسف را نزد پادشاهی که در آینده همکارش خواهد بود، یاد کند،

MĀŘÝM · 20/7/23

خداوند خواست که زندانی آزاد شده یوسف را فراموش کند و یوسف چند سال دیگر در آن جا بماند . روز مقدر فرا رسید و پادشاه یوسف را فراخواند؛ اما او به حدی از کمال رسیده بود که فوراً اجابت نکرد و فرمود: آن چه قبل از خروج از زندان می خواهم این است که موضع مرا در تهمتی که بدان متهم شده بودم بدانید…سپس یوسف با عزت از زندان بیرون آمد تا وزارت مالی مصر را بر عهده گیرد.

حضرت موسی (ع) انسانی بود که درد غربت را در سرزمین مدین چشیده بود و آن را احساس می کرد. وقتی که به دو دختر کمک کرد به سایه ای پناه برد و با پروردگار مناجات کردو گفت:« رَبِّ إِنِّی لِمَا أَنزَلْتَ إِلَیَّ مِنْ خَیْرٍ فَقِیرٌ»قصص /۲۴معنی:
« خدایا به آن چه از نیکی بر من نازل می کنی نیازمندم»
خداوند ِ فریاد رس به فریادش رسید و او را نزد سید مدین پناه داد. سید به او گفت:« نَجَوْتَ مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ»قصص/۲۵
معنی :«تو از گروه ظالمین نجات پیدا کردی».
سپس یکی از دخترانش را به عقد او در آورد و در کنار او مدتی زندگی کرد و آماده ی حمل بار مسئولیت بس عظیم رسالت گشت.
لوط(ع) با مشکل بسیار بزرگی دست و پنجه نرم می کرد. وقتی می دید مجرمین قومش خود را به چیزهای پست مشغول کرده اند و به ملائکه هایی که مهمان او بودن چشم طمع دوخته اند، رنج می برد و آرزو می کرد که ای کاش دارای چنان قدرتی بود که چنین فرومایگانی را ادب می کرد. در چنین فکری بود که ملائکه به او اطمینان دادند که سرانجام قومش نزدیک است:« وَلَقَدْ صَبَّحَهُم بُکْرَةً عَذَابٌ مُّسْتَقِرٌّ{ فَذُوقُوا عَذَابِی وَنُذُرِ ‏»قمر/۳۸/۳۹
معنی:« ‏بامدادان عذاب پیاپی و کوبنده و پایدار به سراغ ایشان آمد . ‏پس بچشید عذاب و عقاب مرا ، و بیم دادنها و بر حذر داشتنهای مرا .»

MĀŘÝM · 20/7/23

تحلیل پیامبر خاتم(ص) از برخی از داستانهایی که ذکر کردیم بیشتر یک تحلیل اخلاقی است. ایشان (ص)درباره ی حضرت لوط(ع)می فرماید:« خدا به لوط رحم کند، او همیشه به تکیه گاه محکمی پناه می برد.»یعنی او به خداوند از دست قومش پناه می برد و خداوند او را رها نمی کرد و .. پس از نابودیشان دیگر بر قوم از دست رفته اش تأسف نخورد.
واقعیت امر این است که احساس پیامبر(ص) نسبت به خدا و تأییدات او هیچ نظیر و شبیهی ندارد و به همین خاطر است که او را «متوکل»نامیده اند.
چنین اعتماد خاصی به خداوند بود که او را در انتشار دینش نیرو بخشید و در تبلیغ رسالتش جای جای جهانی که مخالفین زیادی هم داشت یاری داد.
نخستین مخالفی که بر او فریاد کشید و او را تهدید کرد عمویش ابولهب بود و این در حالی بود که اگر خود را به خدا واگذار نمی کرد کوچک ترین امیدی نسبت به پیروزی دعوتش نبود. او در راه اهدافش به گونه ای جانفشانی کرد که هیچ چیز مانعش نمی شد.
تحلیلش ازگفتار لوط ، که او را نیرومند و مطمئن توصیف می کند، غیر از تحلیلش از گفتار یوسف است که او را مردی متواضع و فروتن توصیف می کند و درباره او می فرماید :« اگر مدتی که یوسف در زندان بود من به جای او می بودم فوراً دعوت نماینده پادشاه مبنی بر خروج از زندان را می پذیرفتم »؛ یعنی در ترک زندان عجله می کردم و منتظر سؤال و جواب زنان نمی ماند.
ایشان در نهایت تواضع، به طبیعت بشری به تنفر از قید و بند و دوست داشتن آزادی اشاره می کند.

خلاصه ی مطلب این که پیامبران (ع) نیز هم چون سایر انسان ها تحت تأثیر احساسات درونی ای که سایرین را علاقه‌مند می کند قرار داشته اند. آن ها هرگز نه هنگام گرفتاری از مرگ در امان بوده اند و نه هنگام بخشش مال از فقر.

MĀŘÝM · 20/7/23

اخلاقیات والایشان آن ها را وادار به پرداخت جریمه های هنگفت کارهایی می کرد که دیگران مرتکب می شدند.
آن چه پیامبران را از دیگران جا می کند بودن و قرار گرفتن در جوّی است که به آنها اجازه ی پست شدن نمی دهد ؛ زیرا آن ها از لحاظ فردی والاترین مردمان و از لحاظ خانوادگی درخشان ترین خانواده ها در میان مردم می باشند.
از این به بعد درباره ی ارتباط پیامبر(ص) با دنیا بحث خواهیم کرد و به این سؤال جواب خواهیم داد که ایشان آیا دنیا را دوست می داشت یا از آن متنفر بود و از آن استفاده نمی کرد؟
در جواب سؤال مطرح شده باید گفت : پیامبر(ص) خوب دنیا را می شناخت و از آن هم به خوبی استفاده می کرد؛ اما استفاده از دنیا هرگز مانع این نمی شد که او خود را به چیزها و اموری بزرگتر و مهم تر از آن مشغول نکند. عظمت پروردگار او را به گونه ای به خود مشغول کرده بود که چشم روشنی خود را در نماز، یعنی ارتباط دائم با او ، و خرّمی درونیش را در روزه می دید و دست یافتن به آن چه نزد خدا بود او را از هر مقام و منزلت دنیایی که طالبان برایش تلاش می کنند به خود مشغول داشته بود.
او چنین چارچوب زندگی ای را نه تنها بر خود ، بلکه بر همسرانش واجب کرده بود و به آنها فهمانده بود که اگر طالب دنیا و متعلقاتش هستند نزد او هیچ جایگاهی ندارند:« إِن کُنتُنَّ تُرِدْنَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا وَزِینَتَهَا فَتَعَالَیْنَ أُمَتِّعْکُنَّ وَأُسَرِّحْکُنَّ سَرَاحاً جَمِیلاً ‏»سوره ی احزاب/۲۸
معنی:« اگر شما زندگی دنیا و زرق و برق آن را می‌خواهید ، بیائید تا به شما هدیّه‌ای مناسب بدهم و شما را به طرز نیکوئی رها سازم .»
همسران بزرگوارش (رضی الله عنهنّ ) نیز به آن چه پیامبر(ص) به آن مشغول بود خود را مشغول کرده بودند و تلاش می کردند که خود را به مقام و منزلتی از عبادت و یاد خدا که او داشت ، نزدیک کنند.

MĀŘÝM · 20/7/23

از جویریه بنت الحارث، ام المؤمنین (رضی الله عنها)روایت شده است که پیامبر(ص) روزی بعد از نماز صبح بیرون رفت، در حالی که او در مسجدش مشغول عبادت بود، و بعد از چاشتگاه برگشت در حالی که او هم چنان بر آن حالت بود. به او فرمود:« هنوز بر حالی هستی که از تو جدا شدم؟» او نیز گفت:بله .پیامبر(ص) فرمود :«بعد از تو چهار کلمه را سه بار تکرار کردم که اگر با آن چه امروز گفته ای وزن شوند برابری می کنند. ان چهار کلمه عبارتند از :«سُبحَانَ اللهِ وَ بِحَمدِهِ ، عَدَدَ خَلقِهِ وَ رِضَا نَفسِهِ وَ زِنَةَ عَرشِهِوَ مِدَادَ کَلِمَاتِهِ.»
از ابو هریره (رض)روایت است پیامبر(ص) فرمود:« سُبحَانَ اللهِ وَ الحَمدُ للهِ وَ لا إلَهَ إلَّا اللهُ وَ اللهُ أَکبَر،» نزدم محبوب تر از آن چیزی است خورشید بر آن می تابد.»
تکرار چنین اذکاری و آراستن خود با معانی آن ها نزد حضرت شیرین تر از هر چیزی است که خورشید در روز بر دنیای مردم می تابد .
فرض کن که او مالک خزائنی از طلا و نقره می بود. راستی به آنها چه می کرد؟!
ایشان خود در این خصوص جواب می دهند که اگر به اندازه احد کوهی از طلا می داشت سه شبانه روز همه ی آن ها را می بخشید و به وسیله آن نیازمندی فقرا را برطرف می کرد و اگر چیزی نزدش می ماند آن را برای رفع گرسنگی و مشکلاتی که بر مردم عارض می شد نگه می داشت و اگر مالک دشتی از گوسفندان می بود غروب نمی شد مگر این این که آن ها را به فقرا می بخشید..
عشق و ایشان به چیزی غیر از متاع دنیایی بود.عشق ایشان به خدا و کتاب او و مناجات با او و کسب رضایتش بود و بس.
بنگر که چگونه احساسات و عشقش را به قرآن شرح می دهد:« للَّهُمَّأنا عَبدِکَ وَ ابنُ عَبدِکَ وَ ابنُ أَمَتِکَ وَ فِی قَبضَتِکَ، نَاصِیَتِِی بِیَدِکَ،مَاضٍ فِیَّ حُکمُکَ، عَدلٌ فِیَّ قَضَائُکَ،أَسأَلُکَ بِکُلِّ اسمٍ هُوَ لَکَ سَمَّیتَ بِهِ نَفسَکَ،أوأَنزَلتَهُ فِی کِتَابِکَ، أَو عَلَّمتَهُ اَحَداً مِن خَلقِکَ ، أَو استَأثَرتَ بِهِ فِی مَکنُونِ الغَیبِ عِندَکَ، أَن تَجعَلَ القُرآنَ الکَرِیمَ رَبِیعَ قَلـ*ـبِی وَ ضِیَاءَ بَصَرِی وَ ذِهابَ حُزنِی وَ جَلَاءَ هَمِّ وَ غَمّیِ»

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

مدیر آزمایشی تالار دین و مذهب

مدیر آزمایشی تالار دین و مذهب

مدیر آزمایشی تالار دین و مذهب

مدیر آزمایشی تالار دین و مذهب

مدیر آزمایشی تالار دین و مذهب

مدیر آزمایشی تالار دین و مذهب

مدیر آزمایشی تالار دین و مذهب

مدیر آزمایشی تالار دین و مذهب

مدیر آزمایشی تالار دین و مذهب

مدیر آزمایشی تالار دین و مذهب

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین