در حال تایپ رمان به وقت پریشانی | لاله ی واژگون کاربر انجمن رمان ۹۸

لاله ی واژگون · 10/7/23

امروز سالگرد برادرم بود. چه ناامیدانه یک سال بی او سپری شد و من هنوز مشغول نفس کشیدنم!؛ چقدر پشیمانم که به حرف آیه و بقیه گوش داده و اجازه دادم پاره‌ی تنم را فرسنگ ها دور از من به خاک بسپارند.
مراسمش به بهترین نحو برگزار شد و فردا به تهران باز خواهم گشت؛ ولی هنوز فرصت نکرده‌ام با آیه راجع به این موضوع...

لاله ی واژگون · 11/7/23

هرچه منتظر ماندم کسی بیرون نیامد، عصبی به خانه برگشتم و بدون اینکه کفش‌هایم را از پا بکنم همان دم در صدا بلند کردم.
_ پس چرا نمیای؟
همه همان جای قبل ایستاده بودند و او راضی نمی‌شد حاضر شود!. حرصی غریدم:
_ بچه بازی رو بزار کنار، فردا باید برگردم تهران.
او هم اخم‌هایش را در هم کشید و جواب داد:
_ من حالم...

لاله ی واژگون · 12/7/23

《 اگر قسمت می‌تواند، آدمی را که هیچ‌وقت فکر از دست دادنش را نمی‌کردی از زندگی‌ات حذف کند؛ پس می‌تواند جایش را باکسی که داشتنش را در خواب هم نمی‌دیدی، پرکند! 》

《 آیه 》
زیر خنکای کولر دراز کشیدم...

لاله ی واژگون · 13/7/23

دو زانو و معذب کنارش نشسته‌ام. چادر گلدار را جلوی صورتم پیش می‌کشم تا دانه‌های اشکم بیش از این به دلِ غمدارِ مادر و خواهرهایم زخم نزند.
هم زمان از درون گر می‌گیرم و می‌لرزم. چند روز بی اشتهایی و نخوردن غذا، کار دستم داده و پدر معده‌ام را در آورده، و من به این فکر می‌کنم، کاش میشد از گرسنگی بمیرم!
حاج آقا...

لاله ی واژگون · 14/7/23

مادر که هنوز از دعوای آن شب دلگیر بود، زود شب بخیر گفت و دست آمنه را هم گرفت و رفتند. شاید اگر آن دعوا سر نمی‌گرفت، امشب مادر خودش از همه خوشحال تر بود!
آسیه هم خیلی زود همراه شوهره خسته‌اش که باید از نیمه شب دوباره سر کار برمی‌گشت، عزم رفتن نموده و بعد از اینکه خاطر مرا از بابت بچه‌ها جمع ساخت، رفتند...

لاله ی واژگون · 14/7/23

صدای خش‌دارش مرا از جا می‌جهاند.
_ می‌خوای آبغوره بگیری برو یه جا دیگه، من سرم درد میکنه
بینی‌ام را بالا می‌کشم و سعی می‌کنم مانع ریزش اشک‌هایم گردم. با صدایی مرتعش تر از قبل، پاسخ می‌دهم:
_ دست خودم نیست... سر منم درد میکنه
سرجایش نشست و به من خیره شد. دستی پشت گردنش کشید، طاقت نیاورد و حرکت کرد. با چشم...

لاله ی واژگون · 16/7/23

《 من از بداخلاق بودنم تنها نشده‌ام
از بس تنها بوده‌ام، بداخلاق شدم...!》

《 امیرحسین 》
نگاه ترسیده‌اش میخ چشمانم بود و با شنیدن حرفم روح از تنش پر...

لاله ی واژگون · 17/7/23

حرکت کرده و سر جایم نشستم. دستی میان موهایم کشیده و سعی کردم تمرکزم را از درد بگیرم.
هر دو بی‌هدف نشسته بودیم که صدای اذان از مسجد محله بلند شد و یاد پدر را برایم زنده کرد. عاشق صدای اذان بود و بزرگ‌ترین حسرتش موذن نشدن!، و اینکه چقدر...

لاله ی واژگون · 18/7/23

《 امید زِ هرکس که بریدیم، بریدیم...》

《 آیه》
خیلی از به خواب رفتنش می‌گذشت و پای من هم به خواب رفته بود. روز دمیده و دقایقی می‌شد که صدای قدم‌های مریم بانو به گوش می‌رسید.
احساس عجیبی داشتم. شب پر مشقتی را گذرانده بودم و این ماساژ هم، حکم تیر آخر را داشت!.
با این‌که محرمش شده بودم، اما بیش از گذشته، از او...

لاله ی واژگون · 19/7/23

با صدای اذان گوشی هوشیار می‌شوم. روز زده و حتماً نمازم قضا شده است!
گوشی را که از روی پاتختی بلند می‌کنم مخم سوت می‌کشد، ساعت دوازده و اذان، اذان ظهر است!...

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

همراه رمان ۹۸

همراه رمان ۹۸

همراه رمان ۹۸

همراه رمان ۹۸

همراه رمان ۹۸

همراه رمان ۹۸

همراه رمان ۹۸

همراه رمان ۹۸

همراه رمان ۹۸

همراه رمان ۹۸

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین