- عضویت
- 20/8/18
- ارسال ها
- 8,710
- امتیاز واکنش
- 29,620
- امتیاز
- 473
- سن
- 23
- محل سکونت
- کویِ دوست
- زمان حضور
- 207 روز 9 ساعت 43 دقیقه
مطلب مهم در صحت تأسیس مرامى در محدوده یک مکتب لزوم رعایت اصولى است که به بعضى از آنها اشاره مىشود:
-۱ مطابقت با خطوط جامع و کلى آن مکتب یا عدم مخالفت با آن.
-۲ رجوع به منابع اصلى و محورهاى ریشهاى آن براى اطلاع به ورود نص خاص در این باره.
-۳ عدم استناد خصوصیت مرام مزبور به صاحب مکتب بعد از آن که دلیل مخصوصى در این زمینه از وى نرسیده است.
رهبانیّت ترسایان که اصل آن ابتداع بود نه اتّباع، واجد شرایط یاد شده بود، از این رو نکوهش نشد و رعایت کنندگان آداب آن بىپاداش نماندند.
توجه به مطالب یاد شده توهم جواز اجتهاد در مقابل نصّ را از بین مىبرد، زیرا چنین اجتهادى بدعت مذموم است نه ابتداع ممدوح، چون ورود نص از منبع آن مکتب، مجالى براى تأسیس مرام از طرف دیگران را نخواهد داد و از این جا معلوم مىشود معناى حدیث «من سنّ سنّهً حسنهً فله أجرها و أجر من عمل بها إلى یوم القیامه من غیر أن ینقص من أجورهم شیء» (۵۶) چیست؟ زیرا اگر اصل عمل حُسن فعلى نداشته باشد سنت حسنه نخواهد بود و یا اگر بنیانگذار آن قبل از فحص و رجوع به منابع اصلى مکتب به طرح آن اقدام کرده باشد و یا بعد از رجوع و اطلاع بر عدم منع و خصوصیت آن را با این که دلیل مخصوصى در این باره نیافت به صاحب مکتب اسناد بدهد حُسن فاعلى نداشته، از اَجر محروم است.
بنابراین اجتهادِ مجاز آن است که درباره استنباط معارف و احکام از منابع دینى به کار رود، یا درباره ابتکار آداب و سنن با حفظ اصول یاد شده اعمال گردد، ولى اگر در مقابل نص بود یا قبل از رجوع به منابع دینى بود یا خود مجتهد را منبع دینى پنداشتن مایه چنین پایه شد هرگز ماذون نیست و برگزارى نماز نافله شبهاى ماه مبارک رمضان به جماعت، از قبیل اجتهاد مذموم و ابتداع مشئوم است نه اجتهاد محدود و ابتداع ممدوح، و از سنخ بدعت است نه سنّت، و آنچه در تفسیر عارف نامور جناب ابن عربى آمده است (۵۷) اگر مدسوس نباشد مَطْمُوس و باطل است، گرچه احتمال دَسّ، در آن چونان سایر نوشتارهاى این بزرگ مرد عرفان و شهود، قوى است و شواهد آن نیز کم نیست.
سرّ ابتکار رهبانیت در بین ترسایان غلبه روحانیت حضرت مسیح(علیهالسلام) بوده و سیره راهبانه آن حضرت زمینه را فراهم کرده است، لیکن همان طور که پیش از این اشاره شد بین انزواى از دنیا که ممدوح است و انزواى از جامعه انسانى و خدمت به خلق خدا که مذموم است فرق خواهد بود و حضرت عیسى (علیهالسلام) در عین زندگى راهبانه و زاهدانه، مبارزه با کافران را در برنامه داشت و حواریان نیز به یارى او برخاستند و پیروز شدند، چنانکه آیه پایانى سوره «صف» شاهد بر آن است.
-۱ مطابقت با خطوط جامع و کلى آن مکتب یا عدم مخالفت با آن.
-۲ رجوع به منابع اصلى و محورهاى ریشهاى آن براى اطلاع به ورود نص خاص در این باره.
-۳ عدم استناد خصوصیت مرام مزبور به صاحب مکتب بعد از آن که دلیل مخصوصى در این زمینه از وى نرسیده است.
رهبانیّت ترسایان که اصل آن ابتداع بود نه اتّباع، واجد شرایط یاد شده بود، از این رو نکوهش نشد و رعایت کنندگان آداب آن بىپاداش نماندند.
توجه به مطالب یاد شده توهم جواز اجتهاد در مقابل نصّ را از بین مىبرد، زیرا چنین اجتهادى بدعت مذموم است نه ابتداع ممدوح، چون ورود نص از منبع آن مکتب، مجالى براى تأسیس مرام از طرف دیگران را نخواهد داد و از این جا معلوم مىشود معناى حدیث «من سنّ سنّهً حسنهً فله أجرها و أجر من عمل بها إلى یوم القیامه من غیر أن ینقص من أجورهم شیء» (۵۶) چیست؟ زیرا اگر اصل عمل حُسن فعلى نداشته باشد سنت حسنه نخواهد بود و یا اگر بنیانگذار آن قبل از فحص و رجوع به منابع اصلى مکتب به طرح آن اقدام کرده باشد و یا بعد از رجوع و اطلاع بر عدم منع و خصوصیت آن را با این که دلیل مخصوصى در این باره نیافت به صاحب مکتب اسناد بدهد حُسن فاعلى نداشته، از اَجر محروم است.
بنابراین اجتهادِ مجاز آن است که درباره استنباط معارف و احکام از منابع دینى به کار رود، یا درباره ابتکار آداب و سنن با حفظ اصول یاد شده اعمال گردد، ولى اگر در مقابل نص بود یا قبل از رجوع به منابع دینى بود یا خود مجتهد را منبع دینى پنداشتن مایه چنین پایه شد هرگز ماذون نیست و برگزارى نماز نافله شبهاى ماه مبارک رمضان به جماعت، از قبیل اجتهاد مذموم و ابتداع مشئوم است نه اجتهاد محدود و ابتداع ممدوح، و از سنخ بدعت است نه سنّت، و آنچه در تفسیر عارف نامور جناب ابن عربى آمده است (۵۷) اگر مدسوس نباشد مَطْمُوس و باطل است، گرچه احتمال دَسّ، در آن چونان سایر نوشتارهاى این بزرگ مرد عرفان و شهود، قوى است و شواهد آن نیز کم نیست.
سرّ ابتکار رهبانیت در بین ترسایان غلبه روحانیت حضرت مسیح(علیهالسلام) بوده و سیره راهبانه آن حضرت زمینه را فراهم کرده است، لیکن همان طور که پیش از این اشاره شد بین انزواى از دنیا که ممدوح است و انزواى از جامعه انسانى و خدمت به خلق خدا که مذموم است فرق خواهد بود و حضرت عیسى (علیهالسلام) در عین زندگى راهبانه و زاهدانه، مبارزه با کافران را در برنامه داشت و حواریان نیز به یارى او برخاستند و پیروز شدند، چنانکه آیه پایانى سوره «صف» شاهد بر آن است.
زندگی و سیره حضرت مسیح
رمان ۹۸ | دانلود رمان
نودهشتیا,بزرگترین مرجع تایپ رمان, دانلود رمان جدید,دانلود رمان عاشقانه, رمان خارجی, رمان ایرانی, دانلود رمان بدون سانسور,دانلود رمان اربابی,
roman98.com
