دلنوشته سهراب، من گم شده ام | goli pakseresht کاربر انجمن رمان ٩٨

Goli Pakseresht · 27/11/20

نام اثر: سهراب، من گم شده‌ام!
نام نویسنده: گلی پاک‌سرشت
ویراستار: Mahla_Bagheri

مقدمه:
من، گم شده‌ام!
درکوچه پس کوچه‌های خیال‌ها و آرزوهایم
همه جا تاریک است.
من، ترسیده‌ام!
نه از تاریکی
که از صدای زمزمه دست‌هایم ترسیده‌ام.
تو را صدا می‌زنند!
خسته و بی‌رمق
در میان تاریکی شب
در کنار تک درخت خشکیده کوچه باغ رویاهایم، می‌نشینم
و با خودم می‌گویم:
«من، گم شده‌ام!»
مدت‌هاست که گم شده‌ام
در کلاف پرپیچ و خم ترس‌هایم.
تو، شاد و بی‌پروا
از کنارم می‌گذری!
دست‌هایم بلندتر صدایت می‌کنند
اما تو، نمی‌شنوی!
مدت‌هاست که دیگر صدایشان را نمی‌شنوی!

Goli Pakseresht · 27/11/20

روزهاست که زمزمه‌اش را می‌شنوم:
«قایقی خواهم ساخت
دور خواهم شد از این خاک غریب.»
می‌شود من را هم ببری؟
خسته‌ام از این بیشه‌ی عشق
دیگر، هیچ‌کس نیست!
قهرمانان خوابیده‌اند.
اسطوره‌ها، بارِ سفر بسته‌اند.
می‌شود من را هم ببری؟
به همان شهری که در آن سوی این پهنه آبی‌ست؟
من در این بیشه تاریکی
می‌ترسم.
من از این تاریکی، بیزارم!
می‌شود من را هم ببری؟
با تو خواهم خواند.
با تو خواهم راند.
با تو دور خواهم شد از این خاک غریب.
می‌شود من را هم ببری؟!

Goli Pakseresht · 28/11/20

به سراغ من اگر می‌آیی؛
من به هیچستانم!
می‌شنوی؟
من به هیچستانم!
روزهاست که در این بیغوله؛
در یاد تو، محبوسم!
به سراغ من اگر می‌آیی؛
آهسته بیا!
چینی دل من؛
نازک شده است!
دل من...
به هیچستان است!
جایی که در آن؛
پرنده‌ها، بی‌بالند!
چشم‌ها، گریان‌اند!
به سراغ من اگر می‌آیی؛
من به هیچستانم!

Goli Pakseresht · 28/11/20

«چترها را، باید بست!
زیر باران، باید رفت!»
سهراب چه شیرین می‌گویی؛
من چتر ندارم!
آبادی من بی‌باران است؛ اما، نه!
یکبار،
باران بارید.
خاطره‌هایم را دزدید!
وقتی در آبادی من،
باران می‌بارد؛
زیر چتر باید رفت!
باران...
خاطره‌ها را خواهد دزدید!

Goli Pakseresht · 29/11/20

«زندگی خالی نیست؛
مهربانی هست!
سیب هست!
ایمان هست...»
اما سهراب، بی او
زندگی‌ام خالیست!
مهربانی‌ها پوچ‌اند!
سیب‌ها کال‌اند!
بی او...
ایمانم سست شده است!
بی او...
نغمه‌ها را نمی‌شنوم!
سهراب؛
زندگی‌ام رنگ ندارد بی او!
خوبی‌ها، گم شده‌اند...
چشم‌ها، سرد شده‌اند...
بی او...
من تاب ندارم!

Goli Pakseresht · 30/11/20

پاییز رسیده...
روی آن نیمکتِ‌سبز؛
زیرِ آن کاجِ بلند،
تو چه زیبا می‌خندی!
حرف‌هایت رنگیست.
چشمانت، گرم است.
چه قشنگ می‌گویی:
«دل من، گیرِ نگاهت شده است!»
پاییز رسیده...
روی آن نیمکتِ‌سبز؛
زیرِ آن کاج بلند،
تو نمی‌خندی‌!
رنگِ نگاهت،
سرد شده است.
من، می‌لرزم
تو نمی‌فهمی!
پاییز رسیده...
رویِ آن نیمکتِ‌سبز؛
زیرِ آن کاج بلند،
تنها شده‌ام!
آسمان ابریست، کلاغ می‌خواند.
راستی،
چه کسی گفته کلاغ‌ها شوم‌اند؟!
برایم می‌خواند.
چه صدایش گرم است!
پاییز رسیده...
رویِ آن نیمکتِ‌سبز؛
زیرِ آن کاج بلند،
تو را می‎بینم!
تو چه زیبا می‌خندی.
نگاهت گرم است.
چه درخشان شده‌ای!
دل من می‌لرزد،
تو نمی‌فهمی.
تو،
چه خوشبختی با او...
زیباتر شده‌ای!
پاییز رسیده...
رویِ آن نیمکتِ‌سبز؛
زیرِ آن کاج بلند،
دل من،
می‌میرد!

Goli Pakseresht · 1/12/20

سهراب، تو گفتی:
«زندگی حس غریبی‌ست که یک مرغِ مهاجر دارد.
زندگی سوت قطاری‌ست که در خوابِ پلی می‌پیچد!»
او اما می‌گفت:
«زندگی، حس قشنگی‌ست که نگاهت دارد؛
زندگی، یافتنت در گیتی بود!»
تعبیرش مثل یک سیب، شیرین بود!
گفتم:
«زندگی شعر است، بودنِ ماست!
زندگی، نوشیدن یک فنجان چای، با توست!»
سهراب، حالا تعبیرش چیست؟!
حالا که،
قارچِ غربت روییده، فرسخ‌ها فاصله افتاده
می‌دانی؟ به گمانم،
زندگی حالا، تنها..
لمسِ خوشبختیِ اوست!

Goli Pakseresht · 2/12/20

دیروز تو را دیدم؛
چشم‌هایت بغض داشت،
لـ*ـب‌هایت می‌لرزید.
نگاهت کردم،
چه مغموم بودی!
گونه‌هایت خیس بود؛
صدایت بَم شده بود.
دیروز من،
به وسعتِ غم‌هایت گریستم.
جانا!
می‌شود فردا، فراموش کنیم؟
می‌شود من باشم و تو؟
تو که غمگین باشی،
دنیایم تاریک است!
می‌توانیم یکبار،
برایِ هم، مَرهم باشیم؟
سهراب تو بگو...
می‌شود یک روز،
من و او
مرهمِ هم باشیم؟

Goli Pakseresht · 3/12/20

«چه کسی می‌داند که در پیله تنهایی خود، تنهایی؟
چه کسی می‌داند که تو در حسرت یک روزنه در فردایی؟»
تنها پنجره می‌داند!
جز او،
چه کسی می‌خواهد
رو به جهانم، چشم بگشاید؟
من تنهایم، این را پنجره می‌داند!
«پیله‌ات را بگشا
تو به اندازه پروانه شدن زیبایی!»
پیله تنهایی من،
مثل یک زندان است.
میله‌هایش،
ابریشم نیست، فولاد است!
خاطره او، زندانبان است!
پس چه می‌گویی سهراب؟!
پیله‌ام را بگشایم؟
تا خاطره‌اش اینجا هست
پیله‌ام می‌ماند!

Goli Pakseresht · 4/12/20

«زمین، باران را صدا می‌زند؛
من، تو را!»
هرساعت
هرلحظه
نامت را فریاد می‌زنم.
رو به آسمان، رو به اقیانوس...
فریادِ عاجزانه‌ام اما،
تنها در میانِ نوشته‌هایم می‌پیچد!
واژه‌ها را می‌لرزاند!
حالِ غریبی‌ست سهراب؛
این‌که پژواکِ صدایت،
در قلبِ خودت بپیچد!
تو راست گفتی؛
من آن زمین تشنه‌ام!
که نام باران هم،
گاهی سیرابش می‌کند.
من آن زمین تشنه‌ام!
که لفظ به لفظ
نامش را...
برای سیراب‌ شدن
فریاد می‌زنم!

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین