دلنوشته سهراب، من گم شده ام | goli pakseresht کاربر انجمن رمان ٩٨

Goli Pakseresht · 15/12/20

بارها و بارها از خودم پرسیدم، چرا؟
چرا من از او نوشتم؟
چرا افکارم مثل یک پرگار، حولِ او می‌چرخد؟
مگر او کیست؟!
یک بُتِ فروریخته، چه ارزشی دارد؟
چرا ذهنِ من، این بازی را تمام نمی‌کند؟
دلم راضی نیست؛ اما به گمانم همین روزها،
نیمه تاریکِ وجودم را بیدار کنم!
آن‌وقت...
این ذهن و قلبِ لجباز را به آتش می‌کشم!
برای یکبار هم که شده
می‌خواهم آن نیمه شَرورم را
به او نشان دهم!
سهراب، تو چه می‌گویی؟
می‌شود برای یک‌بار، شَرور باشم؟

Goli Pakseresht · 15/12/20

گم شده‌ام سهراب؛
در شعرهایت، در قصه‌هایم،
در خنده‌ها و گریه‌هایم!
دلتنگم...
اما نمی‌دانم برای چه؟
شاید برای آرزوهای برباد رفته، یا شاید هم
برای قدم زدن‌های بی‌وقفه.
تنها، یک چیز می‌دانم،
من گم شده‌ام!
نمی‌دانم کی یا کجا
تنها می‌دانم،
روزهاست که کسی در من فریاد می‌کشد:
« تو، گم شده‌ای!»

Goli Pakseresht · 16/12/20

به آینه نگاه کردم...
دخترک بازیگوشی را دیدم؛
بی‌پروا می‌خندید؛ از شیطنت نگاهش خندیدم!
نگاهش داشت می‌درخشید!
دخترک نگاهم کرد...
خنده از لـ*ـب‌هایش پر کشید؛ دیگر چشمانش نمی‌درخشید!
قهوه‌ای چشمانش سرد و خاموش بود!
دخترک خسته و اندوهگین بود؛ دیگر نمی‌خندیدم..
گویی چشمان سردش را می‌شناختم! دخترک را بارها دیده بودم!
نگاهش کردم؛ عمیق و طولانی.
لـ*ـب‌هایش داشت می‌لرزید؛ قطره اشکی از گوشه چشمانش چکید!
صدایش کردم؛ هق هق کرد!
نگاهش را از من دزدید!
باید در حصارش می‌گرفتم؛ دخترک داشت می‌لرزید!
قدمی به سمتش برداشتم.
آینه سرد و تاریک بود؛ از سرمایش لرزیدم، دخترک همچنان اشک می‌ریخت!
بغض نگاهش را، حرف چشمانش را
می‌فهمیدم.
گویی دخترک داخل آینه من بودم!
به سمتش رفتم، به سمتم آمد.
انگشتانش همپای من به آینه رسید.
او هم بی قرار بود، درست مثل من!
او هم می‌لرزید، درست مثل من!
او هم میان اشک می‌خندید، درست مثل من!
او، من بودم! من!
او بودم؛ ما زندانی بودیم
زندانی این آینه!

Goli Pakseresht · 21/12/20

در سپیده‌دم، قدم‌زنان
گوش می‌سپارم به موج؛ به ترانه باد،
به صدایِ دل‌انگیزِ درخت.
موهایم در باد، می‌رقصد!
بازهم تنهایم، من هستم و من!
چکاوک می‌خواند، برگ‌ها می‌رقصند.
و من، آرامم...
با خودم می‌اندیشم:
تنهایی بد نیست؛ کاغذ هست،
خودکار هست، تا رویا هست!
می‌توان رقصید، می‌توان خندید،
می‌توان بی او، با غصه‌ها جنگید!

Goli Pakseresht · 25/12/20

«تو مرا آزردی، که خودم کوچ کنم از شَهرت»
گریه‌ام را دیدی، و باز مرا آزردی!
تا بروم از قلبت!
یقین که تو می‌دانستی، من چقدر مغمومم!
نمی‌فهمیدم اما، تو انگار همین را می‌خواستی!
تو به من می‌خندی؛
و شاید به خودت می‌گویی:
«می‌آید و باز می‌سوزد از غم...»
برنمی‌گردم، نه،
تو برایم مُردی!

***

شب آرامی بود!
ستاره‌ها نورانی، مهتاب پرنور،
خاطره‌ها خاموش!
همه چیز آرام بود، جیرجیرک می‌‌خواند.
من بودم و شعر؛ من بودم و خواب!
کاش...
آن شب، پایان نمی‌یافت!

Goli Pakseresht · 26/12/20

چند روزی‌ست، همه چیز آرام است!
پنجره‌ها می‌خندند، دریا آرام است.
نخل‌ها سرسبز، آوازِ چکاوک پرشور...
آسمان، آبیِ آبی‌ست.
شب‌ها، خبری از خاطره‌ها نیست.
همه چیز، آرام است!
من شک دارم سهراب؛ به این سُکـون، به این آرامش...
شک دارم!

Goli Pakseresht · 29/12/20

واژه‌ها، مانند یک باتلاق
ذره ذره جانم را می‌بلعند!
نمی دانم کَی!؟
اما به گمانم همین روزها، به انتها خواهم رسید!
صدایی مرا از دور می‌خواند؛ پاهایم برای رفتن مشتاقند!
تپش لجوجانه قلبم را، می‌شنوم!
همه چیز مهیاست؛ اما یک چیز
کافی نیست!
هنوز ذره‌ای از جانم منتظر است، نمی‌دانم کِی!
اما به گمانم همین روزها، واژه‌ها،
ذره ذره جانم را، مانند یک باتلاق می‌بلعند!

Goli Pakseresht · 31/12/20

می‌دَوم، در راهی تاریک
که انتهایش پیدا نیست!
تنها و بی‌هیچ روشنایی، می‌دَوم!
خسته‌ام، ترسیده‌ام،
مشتاقم، می‌لرزم!
اما باز هم می‌دَوم؛ نمی‌دانم، برای چه؟
برای کدامین احساس و امید؟
احساسی در من، به دویدن مجبورم می‌کند!
واژه‌ها، در ذهنم فریاد می‌کشند؛
زبانم اما، سکوت کرده است!
گویی
سرانجامم را به نظاره نشسته است!
کاش، لحظه‌ای از این سکوت بی‌امانش دست برمی‌داشت،
و می‌گفت:
برای چه می‌دَوم؟ آن واژه‌ها چه می‌گویند؟
سردرگمم سهراب، گیج و حیرانم!
کاش یک نفر می‌گفت: «دویدن تا کَی؟»
برای کدامین احساس و امید؟ کاش یک‌نفر می‌گفت:
کاش!

Goli Pakseresht · 3/1/21

احساسی در من است...
به گمانم گم شده است!
گهگداری با صدای تار، شعله می‌کشد!
و با موسیقی جیرجیرک‌ها، گریه می‌کند!
او، یک احساسِ تنهاست؛
این را به خوبی می‌دانم!
با من حرف نمی‌زند، انگار می‌ترسد!
حالا روزهای زیادیست
که شب‌ها با او تنها می‌شوم!
گاهی که گریه نمی‌کند،
دیوانه‌وار چیزی را زمزمه می‌کند
انگار نام کسی را می‌خواند!
از تو چه پنهان سهراب،
گاهی از این احساس می‌ترسم!
دیوانه است انگار.
تو نمی‌دانی صاحب این احساس چه کسی است؟
کم‌کم دارد خسته‌ام می‌کند، صاحبش کیست؟
دیگر تحمل کردنش کافی‌ست؛
باید به دنبال صاحبش بگردم!
تو چه می‌گویی سهراب؟
صاحب این احساسِ بیچاره، چه کسی است؟

Goli Pakseresht · 3/1/21

دفترم در حال اتمام است،
و، جوهرِ خودکارم ته کشیده است!
واژه‌ها در ذهنم، آرام آرام به خواب می‌روند؛
انگشتان یخ‌زده‌ام، دیگر تابِ نگه داشتن خودکار را ندارند!
گوش‌هایم، دیگر به موسیقی‌ها گوش نمی‌کنند!
روحم یخ زده است، تپش قلبم کند شده است.
زمستان رسیده است و من،
دارم از این سرما یخ می‌زنم!
هیچ چیز مثل گذشته نیست؛ آدم‌ها، عوض شده‌اند!
خنده‌ها، تلخ شده‌اند!
پنجره اما هنوز، همان است!
او، همچنان استوار میان من و
سرمای خیابان و آدم‌هایش،
ایستاده است!

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین