شیعه واقعی از زبان ائمه

~ROYA~ · 3/11/20

در روایت داریم: «لما جعل المأمون إلی علی بن موسی الرضا علیه السلام ولایةالعهد»؛ (تفسیرالإمام العسکری/312) وقتی ولایت عهدی برای حضرت رضا تثبیت شد، «دخل علیه آذنه»؛ روزی دربان حضرت رضا علیه السلام خدمت حضرت عرض کرد: «إن قوماً بالباب یستأذنون علیک یقولون نحن من شیعة علی علیه السلام »؛ عده ای آمده اند و می گویند ما شیعه علی علیه السلام هستیم و می خواهیم خدمت امام رضا علیه السلام برسیم. حضرت فرمود: «أنا مشغول فاصرفهم»؛ من کار دارم آن ها را رد کن. «فصرفهم، فلما کان فی الیوم الثانی جاءوا و قالوا کذلک مثلها»؛ آن عده فردا باز آمدند و همان حرف را تکرار کردند: ما جمعی از شیعیان علی علیه السلام هستیم و آمده ایم آقا را زیارت کنیم. حضرت دوباره فرمود: «إصرفهم»؛ آن ها را بر گردان. «إلی أن جاءوه هکذا یقولون و یصرفهم شهرین»؛ برای مدت دو ماه هر روز آن ها می آمدند و درخواستشان را عرضه می کردند و حضرت می فرمود: من کار دارم، بگو بروند. «ثم أیسوا من الوصول»؛ آنان ناامید شدند. «و قالوا للحاجب قل لمولانا إنًا شیعة أبیک علی بن أبی طالب علیه السلام و قد شمت بنا أعداؤنا فی حجابک لنا»؛ به دربان حضرت گفتند به امام بگو: ما شیعیان پدرت علی بن ابی طالب علیه السلام هستیم. ما دو ماه است می آییم و شما اجازه نمی دهید. این مایه شماتت دشمنان شده است. «و نحن ننصرف هذه الکرّة و نهرب من بلدنا خجلًا و أنفةً مما لحقنا»؛ ما از این جا می رویم؛ ولی از شهرمان نیز فرار می کنیم. چراکه وقتی این داستان در آن جا نقل شود مردم می گویند حتماً آن ها گنـ*ـاه بزرگی مرتکب شده اند که آقا راهشان نداده است. «و عجزاً عن احتمال مضض ما یلحقنا بشماتة الأعدائنا»؛ برو و به آقا بگو: ما تلخی شنیدن این شماتت اعداء را دیگر نمی توانیم تحمل کنیم.

«فقال علی بن موسی الرضا علیه السلام ائذن لهم لیدخلوا»؛ وقتی کار به این جا رسید، حضرت فرمود: بگو بیایند. «فدخلوا علیه فسلّموا علیه فلم یردّ علیهم و لم یأذن لهم بالجلوس»؛ آنان آمدند سلام و احترام کردند؛ اما حضرت اعتنایی به آن ها نکرد، حتی اجازه نشستن هم به آن ها نداد. توجه کنید: در این جا تنبیه آنان تکمیل شد. «فبقوا قیاماً»؛ همین طور ایستادند. «فقالوا یا ابن رسول الله ما هذا الجفاء العظیم و الاستخفاف بعد هذا الحجاب الصعب»؛ آن عده گفتند: ای پسر رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم راز این که پس از دوماه انتظار دیدار، ما را این گونه مورد خفت و خواری قرار می دهید چیست؟ «أیّ باقیة تبقی منّا بعد هذا؟» با این رفتاری که با ما شیعیان می کنید دیگر کسی شیعه نمی ماند. حضرت فرمود این آیه را خوانده اید؟ «و ما أصابکم من مصیبة فبما کسبت أیدیکم و یعفواً عن کثیر»؛ هر بلایی به شما می رسد، حاصل رفتار خودتان است. آن عده بیشتر ناراحت شدند و گفتند: مگر ما چه گناهی کرده ایم که این گونه باید تنبیه شویم؟ حضرت در جواب فرمودند: «ما اقتدیت إلا بربی عزوجل فیکم و برسول الله و بأمیرالمؤمنین و من بعده من آبائی الطاهرین علیه السلام عتبوا علیکم فاقتدیت بهم»؛ این را من از قرآن یاد گرفتم که شما را مورد عتاب قرار دهم؛ پدران من هم همین طور بودند. «قالوا لماذا یا ابن رسول الله»؛ آنان گفتند: مگر ما چه گناهی کرده ایم؟ «قال لدعواکم أنکم شیعة أمیرالمؤمنین علی بن أبی طالب علیه السلام؛ زیرا شما دروغ بزرگی گفتید. شما ادعا می کنید که شیعه هستید؛ ولی شیعه نیستید. چون این ادعای دروغ را کردید باید مجازات بشوید.

~ROYA~ · 3/11/20

شیعه کیست؟

«ویحکم إنما شیعته الحسن و الحسین و أبوذر و سلمان و المقداد و عمار و محمدبن أبی بکر»؛ سپس حضرت ابتدا نام امام حسن علیه السلام و امام حسین علیه السلام را می برد و بعد نام سلمان، ابوذر، تا محمدبن ابی بکر. ایشان می فرمایند شیعه اینان اند. در این جا حضرت ویژگی های آنان را برمی شمارند: «الذین لم یخالفوا شیئاً من أوامره»؛ کوچک ترین اوامر علی علیه السلام را مخالفت نکردند. «و لم یرتکبوا شیئاً من فنون زواجره»؛ هرچه را ایشان نهی کرد، آن ها هم ترک کردند. یعنی مطیع واقعی حضرت علی علیه السلام بودند. «فأما أنتم إذا قلتم إنکم شیعته و أنتم فی أکثر أعمالکم له مخالفون»؛ این در حالی است که شما ادعای شیعه بودن می کنید و بیشتر رفتارهایتان با رفتار علی علیه السلام تفاوت دارد و برخلاف دستورات اوست. «مقصرون فی کثیر من الفرائض»؛ شما حتی در انجام واجباتتان کوتاهی می کنید. «متهاونون بعظیم حقوق إخوانکم فی الله»؛ شما حقوق بزرگ برادرانتان، کسانی که اخوت فی الله دارند، ادا نمی کنید. «تتقون حیث لا تجب التقیة و تترکون التقیة حیث لا بد من التقیة»؛ جایی که نباید تقیه کنید، تقیه می کنید و جایی که باید تقیه کنید، تقیه نمی کنید. یعنی شما پیرو خواسته های دل هستید، باید بدانید کجا باید تقیه کنید و کجا نباید. «فلو قلتم إنکم موالوه و محبّوه و الموالون لأولیائه و المعادون لأعدائه لم أنکره من قولکم»؛ اگر شما می گفتید ما علی علیه السلام را دوست داریم، با دشمنانش دشمن هستیم و با دوستانش دوستیم. من نمی گفتم شما دروغ می گویید. آری شما علی و دوستان علی را هم دوست می دارید و با دشمنانش هم دشمنید؛ اما شیعه بودن تنها به این نیست. بلکه علاوه بر این شما باید دقیقاً رفتارتان با رفتار علی علیه السلام هماهنگ باشد، این که فقط بگویید ما علی علیه السلام را دوست داریم برای شیعه بودن کافی نیست. «و لکن هذه مرتبة شریفة ادعیتموها»؛ ولی شما ادعایی کردید که اهلش نبودید. «إن لم تصدّقوا قولکم بفعلکم هلکتم»؛ اگر بنا نگذارید که رفتارتان را مطابق این ادعایتان قرار بدهید؛ یعنی اگر کارتان گفتارتان را تصدیق نکرد، هلاک خواهید شد. «إلا أن تتدارککم رحمة من ربکم»؛ مگر خدا به شما رحم بکند؛ والا با این گناهی که مرتکب شده اید، یعنی ادعای شیعه بودن کردید، مستوجب عقوبت هستید! «قالوا یا ابن رسول الله فإنا نستغفر الله و نتوب إلیه من قولنا»؛ گفتند: آقاجان ما از این که ادعای شیعه بودن کردیم استغفار می کنیم. «بل نقول کما علّمنا مولانا»؛ از این پس همان طور که شما یاد دادید، ما می گوییم: علی علیه السلام را دوست داریم و دشمنانش را دشمن می داریم، باشد تا از راستگویان باشیم.

~ROYA~ · 3/11/20

منزلت محبان اهل بیت علیهم السلام

«قال الرضا علیه السلام؛ فمرحباً بکم یا إخوانی»؛ وقتی آنان چنین گفتند حضرت فرمود: خوش آمدید عزیزان من! «و أهل ودّی»؛ کسانی که اهل محبت ما هستید «ارتفعوا ارتفعوا ارتفعوا»؛ حضرت سه مرتبه فرمودند: بیایید بالا، بیایید بالا، بیایید بالا. «فما زال یرفعهم»؛ این ها را کشید بالاتر، تا به خود چسباند. «حتی ألصقهم بنفسه ثم قال لحاجبه»؛ بعد به دربانشان فرمودند اینان چند مرتبه آ مدند و برشان گرداندید؟ عرض کرد: شصت مرتبه. حضرت شصت مرتبه رفتند و آمدند و به این ها سلام کردند و خوش آمد گفتند! تا جواب آن شصت مرتبه مراجعه آن ها را داده باشند. «قال لحاجبه کم مرةً حجبتهم»؛ حضرت دوباره به حاجب فرمودند: چند مرتبه مانع ورود اینان شدی: «قال ستین مرةً فقال لحاجبه فاختلف إلیهم ستین مرةً متوالیةً فسلم علیهم و أقرئهم سلامی»؛ حاجب گفت: شصت مرتبه، سپس ایشان فرمودند: شصت مرتبه برو و بیا و سلامشان کن. و سلام من را به این ها برسان! این سفارشات را حالا به حاجب کردند و فرمودند: «و تفقد أمورهم و أمور عیالاتهم» ؛ به کارهایشان رسیدگی کن و ببین چه نیازی دارند. «فأوسعهم بنفقات و مبرات و صلات و رفع معرات»؛ به آنان کمک هایی کن و هر نیازی دارند را برطرف کن.

این داستان عجیبی است. در باورمان نمی گنجد که امام رضا علیه السلام همان امام رئوف که مظهر رحمت الهی با شیعیانشان است، حالا که به قدرت ظاهری ولایت عهدی رسیده اند، شیعیانی را که معمولاً افراد مستضعفی بودند، برای دیدار راه ندهند. این رفتار حضرت خیلی عجیب به نظر می رسد. به راستی این که بگویند شیعه علی علیه السلام هستیم یا بگویند دوست علی علیه السلام، چه تفاوتی می کند؟! البته حضرت نسبت به همه این گونه رفتاری نکردند. این یک داستان استثنایی است و یک راز تربیتی دارد.

~ROYA~ · 3/11/20

حضرت آنان را می شناختند. کمبود ها و ضعف ها و ناتوانی های آنان را می دانستند. ایشان می دانستند که آنان در بعضی واجباتشان کوتاهی می کنند و حقوق برادران دینی شان را رعایت نمی کنند. ائمه اطهار علیهم السلام نسبت به حقوق اخوان فی الله بسیار حساس هستند. بنابراین با یک موعظه ساده نمی شود آنان را نسبت به رعایت حقوق دیگران و انجام واجبات ترغیب کنند. بلکه ایشان می خواستند آنان را معالجه کنند. برای مثال گاهی بیماری را برای معالجه دوماه در بیمارستان نگه می دارند و گاهی بی مقدمه نسخه ای را می دهند. حضرت خواست این ها را نگه دارد تا معالجه شوند. با این رفتار حضرت، ایشان آن چنان تشنه شدند که خودشان پذیرفتند گنـ*ـاه عظیمی مرتکب شده اند و باید معالجه شوند. مسئله احساس نیاز و آمادگی برای پذیرش فرمایش حضرت بود. گناهان و کوتاهی آنان در انجام واجبات را با یک نصیحت نمی شد اصلاح کرد. از یک طرف، آن ها متوجه شدند که بین محب اهل بیت علیهم السلام با شیعه امیرالمؤمنین علیه السلام فاصله بسیار است و بسیار همت باید تا این مرحله را بپیمایند. و از طرف دیگر، حضرت نشان دادند که همین دوست داشتن اهل بیت علیهم السلام هم چه مقام بزرگی است. پیشتر آمد: حضرت پس از این که آنان گفتند ما دوستدار اهل بیتیم، فرمود: مشکلاتشان را حل کنید و به خانواده هایشان رسیدگی کنید. آن ها را بـ*ـغل گرفت و گفت: شما اهل محبت ما هستید بیایید نزدیک! این قدر آنان را مورد لطف قرار داد تا بفهمند خود محبت اهل بیت علیهم السلام چقدر ارزش دارد. البته نباید به این قانع شد؛ باید سعی شود تا از شیعیان واقعی بشویم.

ادعا یا عمل؟

روایت دیگری در اصول کافی از امام باقر علیه السلام نقل شده است که راوی آن جابر است؛ همان که یکی از اصحاب سِرّ ائمه اطهار و اهل بیت علیهم السلام است. جابر روایات خیلی نابی از اهل بیت علیهم السلام و از امام باقر علیه السلام و امام صادق علیه السلام نقل کرده است که این روایت از جمله آن هاست. در ابتدا حضرت به جابر فرمود: «أ یکتفی من انتحل التشیّع أن یقول بحبّنا أهل البیت»؛ (کافی/2/74) این هایی که خود را منسوب به شیعه می دانند و ادعای تشیع دارند، آیا همین که بگویند ما اهل بیت پیغمبر صلی الله علیه وآله وسلم و علی علیه السلام را دوست داریم کافی است؟ سپس حضرت می فرماید: «فوالله ما شیعتنا إلا من اتقی الله و أطاعه»؛ توجه کنید امام معصوم علیه السلام به خدا قسم می خورد و می فرماید: به خدا قسم شیعه ما نیست مگر کسی که تقوا داشته باشد و اطاعت خدا بکند. «و ما کانوا یعرفون یا جابر إلا بالتواضع و التخشّع و الأمانة»؛ سپس حضرت صفات آن شیعه ای که تقوا دارد و اطاعت خدا می کند را برمی شمارد: شیعیان واقعی اهل تواضع، خشوع و امانت داری هستند، این را همه می توانند درک بکنند غیر از این که نسبت به انسان ها متواضع هستند، نسبت به خدای متعال نیز خشوع دارند و درست کار هستند. «و کثرة ذکر الله والصوم والصلاة والبرّ بالوالدین والتعاهد للجیران من الفقراء و أهل المسکنة والغارمین والأیتام»؛ از دیگر نشانه های شیعه رسیدگی به همسایگان فقیر، یتیم و مقروض؛ و راست گویی است. نشانه دیگر «صدق الحدیث»؛ است. روایات زیادی داریم که می فرماید شیعیان و دوستان ما را با راست گویی و درست کاری بشناسید. تأکید بر امانت داری و درست کاری است. «قال جابر فقلت یا ابن رسول الله ما نعرف الیوم أحداً بهذه الصفة»؛ جابر گفت: ای فرزند رسول خد ا صلی الله علیه وآله وسلم! ما حتی یک نفر را که واجد همه این صفات باشد، به طور کامل نمی شناسیم.

~ROYA~ · 3/11/20

«فقال یا جابر لا تذهبن بک المذاهب»؛ حضرت فرمودند: ذهنت این طرف و آن طرف نرود و دقت کن. «حسب الرجل أن یقول أحبّ علیّاً و أتولاه ثم لا یکون مع ذلک فعالاً»؟ اگر کسی بگوید من علی علیه السلام را دوست دارم و رفتارش علی گونه نباشد، آیا همین بس است؟ علی علیه السلام خود را شاگرد پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم می دانست، پس به جای این که کسی بگوید علی علیه السلام را دوست دارم، می تواند بگوید محمد صلی الله علیه وآله وسلم را دوست د ارم. می تواند کسی می گوید من پیغمبر صلی الله علیه وآله وسلم را دوست دارم، «ثم لا یتّبع سیرته و لا یعمل بسنّته ما نفعه حبّه إیّاه شیئاً»؛ اما از سیره پیغمبر صلی الله علیه وآله وسلم تبعیت نمی کند، این محبتش به چه دردی می خورد؟ «ما نفعه حبه إیاه شیئاً»، این محبتی که هیچ اثری در زندگیش نداشته باشد، به درد نمی خورد، «فاتقوا الله»؛ خودتان را فریب ندهید و تقوی داشته باشید تا در سایه تقوی قلب شما لیاقت محبت اهل بیت علیهم السلام را پیدا کند. مگر هر دلی می تواند واقعاً علی علیه السلام را دوست بدارد؟ محبت واقعی در دلی است که آن دل پاک باشد و پاکی دل در اثر تقوا است. دلی که به گنـ*ـاه آلوده می شود کم کم محبت اهل بیت علیهم السلام را از دست می دهد! «فاتقوا الله و اعملوا لما عندالله»؛ تقوا داشته باشید و برای خدا کار کنید. در این جا حضرت برای تأکید مطلب تعبیر دیگری را می فرمایند: «لیس بین الله و بین أحد قرابة»؛ خدا که با کسی خویش و قومی ندارد. هر که بندگی بهتری داشته باشد پیش خدا عزیزتر است. اگر رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم یا امیرالمؤمنین علیه السلام پیش خدا عزیزند برای این است که وظایف بندگی شان را خوب انجام دادند. «لیس بین الله و بین أحد قرابة أحب العباد إلی الله عزوجل و أکرمهم علیه أتقاهم و أعملهم بطاعته»؛ کسی پیش خدا عزیزتر است که تقوای بیشتری داشته باشد و اطاعت بیشتر کند.

~ROYA~ · 3/11/20

بندگی، راه تقرب

«یا جابر و الله ما یتقرب إلی الله تبارک و تعالی إلا بالطاعة»؛ ای جابر به خدا قسم تقرب به سوی خدا حاصل نمی شود جز با اطاعت. «و ما معنا براءة من النار»؛ ما نمی توانیم به کسی برائت از آتش جهنم دهیم. این گونه نیست که تو وقتی می گویی ما را دوست داری، پس دیگر هر کاری دلت می خواهد بکن و در امانی! «و لا علی الله لأحد من حجة»؛ هیچ کس بر خدا حجتی ندارد. هیچ کس نمی تواند به خدا بگوید: من از تو اطاعت نکردم چون پدرم، مادرم، و یا رفیقم این گونه بود. خدا به اندازه توان از ما مسئولیت خواسته است و هیچ کس حجتی بر خدا ندارد. سپس حضرت می فرمایند: «من کان لله مطیعاً فهو لنا ولی»؛ کسی که خدا را اطاعت می کند او ولایت ما دارد. «و من کان لله عاصیاً فهو لنا عدو»؛ و اگر کسی اهل عصیان و معصیت خداست، همانا او دشمن ماست. «و ما تنال ولایتنا إلا بالعمل و الورع»؛ اگر می خواهید ولایت واقعی داشته باشید باید برای عمل و اطاعت خدا و تقوا همت کنید؛ وگرنه با سهل انگاری و لاابالی بودن، هیچ ولایتی پیدا نمی شود. ادعای محبت داشتن به هیچ کار نمی آید. جای محبت واقعی در دل های پاک است و وقتی دل پاک است که آلوده به معصیت نباشد. اگر به معصیتی مبتلا شدید، فوراً توبه کنید تا آن لکه سیاه گنـ*ـاه از قلبتان پاک بشود. در این صورت است که آن قلب لیاقت می یابد که محبت اهل بیت علیهم السلام را در خود داشته باشد. اگر قدری از محبت اهل بیت علیهم السلام در قلبی بماند واقعاً از عذاب جهنم نجات خواهد یافت؛ مگر این که گناهان به تدریج آن چنان دل را سیاه کند که این محبت آب بشود. توجه کنید: چنین گوهری را که حتی مقداری اندک از آن می تواند خرمن های آتش جهنم را خاموش کند، به همه کس نمی دهند. باید دل پاک باشد و پاکی دل همانا به تقوا و اطاعت خداوند بستگی دارد.

~ROYA~ · 3/11/20

چرا حضرت ابراهیم علیه السلام از خدای متعال درخواست کرد یکی از شیعیان امیرالمومنین علی علیه السلام قرار گیرد؟

شیعه را باید در عمل و رفتار شناخت و الا هر کسی می تواند ادعا کند من شیعه هستم و در روایات اهل بیت علیهم السلام نشانه هایی برای شیعیان شمرده شده است که یکی از آن ها روایتی از امام صادق علیه السلام است و در آن حضرت ابراهیم علیه السلام به خاطر چند خصلتی که شیعیان امیرالمومنین علیه السلام دارند دعا می کند در زمره آنان قرار گیرد. و اما پاسخ سوال فوق را در روایتی که در ادامه می آید می آوریم:

عَنْ جَابِرٍ الْجُعْفِی أَنَّهُ سَأَلَ جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ ع عَنْ تَفْسِیرِ قَوْلِهِ تَعَالَی- وَ إِنَّ مِنْ شِیعَتِهِ لَإِبْراهِیمَ (صافات، 83) فَقَالَ ع إِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ لَمَّا خَلَقَ إِبْرَاهِیمَ کشَفَ لَهُ بَصَرَهُ فَنَظَرَ فَرَأَی نُوراً إِلَی جَنْبِ الْعَرْشِ فَقَالَ إِلَهِی مَا هَذَا النُّورُ فَقَالَ هَذَا نُورُ مُحَمَّدٍ صَفْوَتِی مِنْ خَلْقِی وَ رَأَی نُوراً مِنْ جَنْبِهِ فَقَالَ إِلَهِی مَا هَذَا النُّورُ فَقَالَ نُورُ عَلِی بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع نَاصِرِ دِینِی وَ رَأَی إِلَی جَنْبِهِمَا ثَلَاثَةَ أَنْوَارٍ فَقَالَ إِلَهِی مَا هَذِهِ الْأَنْوَارُ فَقِیلَ لَهُ هَذَا نُورُ فَاطِمَةَ فَطَمْتُ مُحِبِّیهَا مِنَ النَّارِ وَ نُورُ وَلَدَیهَا الْحَسَنِ وَ الْحُسَینِ قَالَ إِلَهِی وَ أَرَی تِسْعَةَ أَنْوَارٍ قَدْ أَحْدَقُوا بِهِمْ قِیلَ یا إِبْرَاهِیمُ هَؤُلَاءِ الْأَئِمَّةُ مِنْ وُلْدِ عَلِی وَ فَاطِمَةَ فَقَالَ إِبْرَاهِیمُ إِلَهِی بِحَقِّ هَؤُلَاءِ الْخَمْسَةِ إِلَّا عَرَّفْتَنِی مَنِ التِّسْعَةُ قِیلَ یا إِبْرَاهِیمُ أَوَّلُهُمْ عَلِی بْنُ الْحُسَینِ وَ ابْنُهُ مُحَمَّدٌ وَ ابْنُهُ جَعْفَرٌ وَ ابْنُهُ مُوسَی وَ ابْنُهُ عَلِی وَ ابْنُهُ مُحَمَّدٌ وَ ابْنُهُ عَلِی وَ ابْنُهُ الْحَسَنُ وَ الْحُجَّةُ الْقَائِمُ ابْنُهُ فَقَالَ إِبْرَاهِیمُ إِلَهِی وَ سَیدِی أَرَی أَنْوَاراً قَدْ أَحْدَقُوا بِهِمْ لَا یحْصِی عَدَدَهُمْ إِلَّا أَنْتَ فَقِیلَ یا إِبْرَاهِیمُ هَؤُلَاءِ شِیعَتُهُمْ- شِیعَةُ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ عَلِی بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع فَقَالَ إِبْرَاهِیمُ وَ بِمَا تُعْرَفُ شِیعَتُهُ قَالَ بِصَلَاةِ إِحْدَی وَ خَمْسِینَ وَ الْجَهْرِ بِبِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ وَ الْقُنُوتِ قَبْلَ الرُّکوعِ وَ التَّخَتُّمِ فِی الْیمِینِ فَعِنْدَ ذَلِک قَالَ إِبْرَاهِیمُ- اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی مِنْ شِیعَةِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ قَالَ فَأَخْبَرَ اللَّهُ تَعَالَی فِی کتَابِهِ فَقَالَ وَ إِنَّ مِنْ شِیعَتِهِ لَإِبْراهِیمَ (بحار الأنوار (ط - بیروت)؛ ج 36؛ ص151)

~ROYA~ · 3/11/20

جابر بن جعفر جعفی از امام محمّد باقر (علیه السلام) از تأویل آیۀ۸۳ صافات پرسید، امام باقر(ع) فرمودند: چون حق تعالی ملکوت آسمان و زمین را بر حضرت ابراهیم علیه السّلام نمود، آن حضرت به جانب عرش نگاه کرد، نوری عظیم دید، گفت: خداوندا این چه نوری است؟ فرمود: نور حبیب و صفی من حضرت محمّد صلّی اللّه علیه و آله. گفت: در جنب او نور دیگر می بینم، خطاب شد: برادر و وصی او علی بن ابی طالب علیه السّلام است. گفت: خداوندا نور دیگری می بینم نزدیک آن هر دو نور، خطاب آمد: آن نور فاطمۀزهراء علیها السّلام دختر سید انبیاء و زوجۀخیر الاوصیاء، و به جهت این فاطمه نام نهاده ایم که او دوستان خود را از جهنم باز دارد چنان چه مادر فرزند را (فطیم) از شیر باز دارد.

گفت: خداوندا دو نور دیگر می بینم نزدیک ایشان، فرمود: آن دو نور فرزند اویند حسن و حسین علیهما السّلام. گفت: نه نور دیگر می بینم که در اطراف آنها باشد چه کسانند؟ فرمود: آن نه نور امامانند از فرزندان حضرت حسین علیه السّلام. گفت: خدایا انوار بسیار می بینم در اطراف ایشان، فرمود: آن نورهای شیعیان و محبّان علی علیه السّلام و فرزندان او هستند. گفت: خدایا به چه علامت شناخته شوند؟ خطاب شد: به پنجاه و یک رکعت نماز، و انگشتر در دست راست کردن، و بسم اللّه نماز را بلند گفتن، و پیش از رکوع قنوت خواندن، و سجدۀشکر کردن. حضرت ابراهیم علیه السّلام گفت: خداوندا مرا شیعۀعلی بن ابی طالب علیه السّلام و فرزندان او گردان. حق تعالی دعای او را مستجاب و داخل در شیعیان علی بن ابی طالب علیه السّلام گردانید و رسول خود را از آن اخبار فرمود که: (وَ إِنَّ مِنْ شِیعَتِهِ لَإِبْراهِیمَ ).

شیعیان افزون بر اینکه باید خصوصیات و خصلت های اختصاصی داشته باشند که بر خاسته از مکارم اخلاقی آنان است، باید در خصلت های عمومی نیز سرآمد باشند؛ امام باقر(ع) در این باره به ذکر چند خصلت عمومی و اساسی اشاره کرده و فرموده است: سوگند به خدا! شیعه ما نیست مگر کسی که تقوای الهی داشته باشد و از او اطاعت کند. ای جابر! شیعیان، شناخته نیستند مگر به فروتنی و امانتداری و زیاد یاد خدا کردن و روزه و نماز و نیکی به پدر و مادر و تعهد نسبت به همسایگان فقیر و زمینگیر و مقروض و یتیمان و راستگویی و تلاوت قرآن و بازداشتن زبان از گفت و گوی در مورد مردم، جز نیکی آنها. آنان، در همه کارها، امین اطرافیان شان هستند. (کافی، ج ۲، ص۷۴، حدیث۳)

~ROYA~ · 3/11/20

شیعه؛ پیشتاز در کارهای خیر

یکی از ویژگی هایی که خداوند برای مومنان واقعی برشمرده است سرعت در کارهای خیر بلکه سبقت در انجام آن است به طوری که پیش از آنکه دیگری، به آن کار خیر اقدام کند، مومن آن را انجام داده است. (بقره، آیه ۱۴۸؛ مائده، آیه ۴۸) از آنجا که پیامبر(ص) و امامان معصوم(ع) اولین مومنان حقیقی هستند، در کارهای خیر سرعت و سبقت می جستند و شیعیان پیرو آنان باید نیز این گونه باشند تا عنوان سابقون بر آن اطلاق شود و این نام برای آنان عنوان و نامی با مسما باشد.

اگر چنین اتفاقی بیفتد آن هنگام در آخرت که مکان تجسم صفات و ملکات و مقومات انسان است، شخصی که در دنیا به صفت و نام سبقت و سابق مسما و موصوف بوده است، در آنجا نیز خودش را نشان می دهد و به عنوان سابقون به خداوند تقرب می جویند و از همه نعمت های الهی بهره مند خواهد شد.عَبدالله إبْنِ عَبّاسٍ می گوید: از رسول خدا(ص) درباره فرموده خداوند [در قرآن] السّابِقُونَ السّابِقُونَ. . . پرسیدم؟ در پاسخ فرمود: جبرئیل گفت: آنان، علی(ع) و شیعیان او هستند که به سوی بهشت، پیش تاختند وبه الطاف و نعمت های خداوند، نزدیک شدند. (بحارالانوار، ج ۶۸، ص ۲۰، ح ۳۳)

اَمیرُالمُؤمِنینَ(ع) نیز همواره می فرمود: إنَّ أهْلَ الْجَنَّهِ یَنْظُرُونَ اِلی مَنازِلَ شیعَتِنا کَما یَنْظُرُ الاْءنْسانُ اِلَی الْکَواکِبِ؛ اهل بهشت، به جایگاه شیعیان ما، به گونه ای که انسان، به ستارگان نگاه می کند، نظر می کنند. (بحارالانوار، ج ۸، ص ۱۴۷، ح ۷۷)

محبت و تولا و تبرا

از دیگر ویژگی هایی که در روایات برای شیعیان واقعی بیان شده تمسک به محبت اهل بیت(ع) در همه حال و دوران به ویژه در عصر غیبت است که شرایط سخت و دیدار عمومی مردم با امام زمان(عج) شدنی نیست. در این دوران سخت و شدید است که شیعه باید دوستی را با اهل بیت(ع) و دوستان ایشان حفظ کرده و از دشمنانشان تبری بجویند. این گونه است که مورد رضایت اهل بیت(ع) قرار گرفته و از آثار و برکات این رضایت بهره مند خواهند شد و بهشت را برای خویش می خرند. آفرین به شیعیان ما که در زمان غیبت قائم ما، به دوستی ما چنگ زنندگانند و در ولایت و دوستی ما و در برائت از دشمنان ما ثابت قدمانند. آنان از ما هستند و ما از آنانیم. آنان، به پیشوایی و امامت ما خاندان راضی شدند و ما به شیعه بودن آنان راضی شدیم. خوشا به حال آنان، سوگند به خدا! که آنان در قیامت در مرتبه ما با ما هستند. (بحارالانوار، ج ۵۱، ص ۱۵۱، ح ۶)

~ROYA~ · 3/11/20

شادی در شادی و اندوه در اندوه

از دیگر ویژگی های شیعه واقعی آن است که خودش را با مولا و پیشوای خود هماهنگ کند و مبنای شادی و اندوه خویش را شادی و اندوه آنان قرار دهد؛ نه اینکه در هنگام اندوه آنان شاد باشد؛ زیرا چنین رفتاری از کسی که مدعی شیعه گری است نادرست است؛ بویژه که شادی و اندوه آنان تنها در راستای رضای الهی است و حتی امور شخصی آنان به نحوه به حوزه امامت و رهبری آنان باز می گردد. بنابراین کسی که مدعی است که از پیشوایی آنان بهره مند است باید رفتار فردی و شخصی و اجتماعی خویش را براساس رفتار آنان تنظیم کند. اگر چنین اتفاقی رخ دهد آنگاه است که از فواید شیعه بودن بهره مند خواهد شد، چنانکه امیرمومنان علی(ع) فرموده است: خداوند متعال، بر زمین نظاره کرد، پس ما را برگزید و برای ما، شیعه ای را برگزید که ما را یاری می کنند و برای شادی ما شاد می شوند و برای اندوه ما غمناک می شوند و مال و جان خود را در راه ما بذل می کنند. آنان از مایند و بازگشتشان به سوی ما است. (جامع الأخیار، ص ۵۰۸، ح ۱۴۱۰)

پرهیز از غلو

همان طوری که دشمنی با اهل بیت(ع) و امامت آنان موجب خشم الهی و دوزخ می شود، هم چنین غلو و زیاده روی درباره حقیقت آنان هم موجب ورود آدمی به دوزخ می شود. آنان را باید بدرستی چنانکه خدا و پیامبر(ص) و خودشان فرموده اند شناخت و حق معرفت آنان را ادا کرد. باید دانست که آنان خدا نیستند، ولی مظهر اتم و اکمل خداوندی هستند به طوری که اگر خداوند می خواست تجلی و ظهوری در آینه هستی موجودات به تمام و کمال داشته باشد، هیچ آینه و مظهری بهتر و کامل تر از وجودات آنان نیست. اما اگر کسی این حد را مراعات نکند بداند که محبت غلو آمیز همانند دشمنی با ایشان است. رَسُولُ اللّهِ(ص) در این باره می فرماید: وَ أَنتَ فِی الجَنَّهْ یا عَلی وَ شیعَتُکَ وَ مُحِبُّ شیعَتِکَ وَ عَدُّوُکَ وَالْغالی فِی النّارِ؛ ای علی! تو و شیعه ات و دوست شیعه تو در بهشت خواهد بود و دشمن تو و غلوّ کننده [درباره تو ]در آتش خواهند بود. (بحارالانوار، ج ۲۵، ص ۲۶۵، ح۴)

یاری اسلام و یاوری اهل بیت(ع)

از دیگر ویژگی های شیعیان واقعی آن است که همواره یار اسلام بوده و برای نصرت و پیروزی آن تلاش می کنند و به عنوان انصاراسلام شناخته می شوند. همچنین به حکم یاری به اسلام به یاوری پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) می شتابند و به هر شکلی شده در راستای نصرت دین و اهل بیت(ع) تلاش و مجاهدت می کنند. رَسُولُ اللّهِ (ص)در باره این ویژگی شیعیان می فرماید: وأمّا أنْصارُهُ (اَلإِسلام) فَأنَا وَ أَهْلُ بَیْتی وَ شیعَتُنا، فَأَحِبُّوا أهْلَ بَیْتی وَ شیعَتَهُم و أنْصارَهُمْ؛ امّا، یاران اسلام، من وخاندان من وشیعیان ما هستند؛ پس، خاندان مرا وشیعیان ایشان ویاران آنان را دوست بدارید. (کافی، ج ۲، ص ۷۳، حدیث۳)

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

مدیر کل بازنشسته

مدیر کل بازنشسته

مدیر کل بازنشسته

مدیر کل بازنشسته

مدیر کل بازنشسته

مدیر کل بازنشسته

مدیر کل بازنشسته

مدیر کل بازنشسته

مدیر کل بازنشسته

مدیر کل بازنشسته

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین