رابـ*ـطه متقابل امیرمؤمنان(ع) و حق

~ROYA~ · 7/8/20

نکته زیبا این است که در قرآن از زبان شیطان آمده است: { قالَ فَبِما أَغْوَيْتَني لَأَقْعُدَنَّ لَهُمْ صِراطَكَ الْمُسْتَقيمَ } گفت: «اكنون كه مرا گمراه ساختى، من بر سر راه مستقيم تو، در برابر آن‌ها كمين مى كنم» { ثُمَّ لَآتِيَنَّهُمْ مِنْ بَيْنِ أَيْديهِمْ وَ مِنْ خَلْفِهِمْ وَ عَنْ أَيْمانِهِمْ وَ عَنْ شَمائِلِهِمْ وَ لا تَجِدُ أَكْثَرَهُمْ شاكِرين } «سپس از پيش‌رو و از پشت سر، و از طرف راست و از طرف چپ آنها، به سراغشان مى روم؛ و بيشتر آنها را شكرگزار نخواهى يافت!» سوره اعراف: 16 و 17 بنابراین مشخص می‌شود شیطان تنها با کسانی کار دارد که در صراط مستقیم قرار دارند و او فقط در کمین شیعیان امیرمؤمنان(ع) و کسانی که ولایت حق اهل‌بیت^ را پذیرفته‌اند، قرار دارد چون آن‌ها در مسیر مستقیم حق گام برمی‌دارند.

[4]. انعام (6): 153 « و مسلماً این [برنامه‌های محکم و استوار و قوانین و مقررات حکیمانه] راه مستقیم من است؛ بنابراین از آن پیروی کنید و از راه‌های دیگر پیروی مکنید که شما را از راه او پراکنده می‌کند.»

در آیه شریفه صراط، مصداق مهم «سبیل و راه» معرفی شده است حال سوال این است که راه کدام است که اگر کسی از آن راه جدا شد و در کج راهه‌ها قرارگرفت از آن خارج می‌شود؟

خدای متعال در قرآن، راه رسول اسلام(ص) را مصداق آن معرفی کرده است و در آیه 108 سورة مبارکة یوسف می‌فرماید: { قُلْ هذِهِ سَبيلي أَدْعُوا إِلَى اللَّهِ عَلى بَصيرَةٍ أَنَا وَ مَنِ اتَّبَعَني وَ سُبْحانَ اللَّهِ وَ ما أَنَا مِنَ الْمُشْرِكينَ } بگو: «اين راه من است و پيروانم، و با بصيرت كامل، همه مردم را به سوى خدا دعوت مى كنيم! منزّه است خدا! و من از مشركان نيستم!». پس راه رسول‌خدا(ص) همان راه مستقیم است که اگر کسی در این راه قرار نگرفت دچار پشیمانی و حسرت جانکاه و همیشگی خواهد شد. تایید این‌نکته آیه‌ای است که خدای متعال در سوره مبارکه فرقان آیه 27 از قول کج رفتگان می‌فرماید: { وَ يَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلى يَدَيْهِ يَقُولُ يا لَيْتَنِي اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبيلاً } «و(به خاطر آور) روزى را كه ستمكار دست خود را(از شدّت حسرت) به دندان مى گزد و مى گويد: اى كاش با رسول(خدا) راهى برگزيده بودم!».

~ROYA~ · 7/8/20

مخاطبین فرهیخته مطلع هستید که ادیان مشهور مسیحیت و یهودیت گرچه در آغاز خود یک شریعت مقدس و متعالی بوده‌اند، اما در حال حاضر ادیان تحریف شده‌ای هستند که به دست منحرفین آلوده شده‌اند. این نکته نیاز به توضیح وبیان ندارد و تنها توجه به این مطلب کافی است که مرحوم شیخ صدوق(ره) در کتاب ارزشمند « عیون اخبار الرضا(ع)» بیان می‌کند که، وجود مبارک حضرت رضا(ع) در مجلس مأمون که برای طرح مباحث علمی و اعتقادی تشکیل شده بود به جاثلیق مسیحی، به تحریف اشاره فرمود. «پس از آنکه مسیح(ع) از میان پیروان خود رفت، به آن‌ها می‌گویید به صلیب کشیده شد، ولی قرآن می‌فرماید مسیح(ع) زنده است. آل‌عمران(3): 54»، پس از این ایام بود که چهار نفر به نامهای متی، یوحنا، مرقس و برنابا تصمیم گرفتند تا برای حفظ کلیسا و منافع اهل کلیسا، انجیلی تنظیم کنند. بنابراین افراد غیرمعصوم انجیل را بر مبنای علایق خود نوشته و ساحت مقدسش را به افکار خود آلوده ساختند. شواهدالتنزیل: 1/185. نکته قابل توجه این است که که بدون تردید اگر انجیل و تورات تحریف نشده بود و منزه از دست بشر و منحرفین بود و امروز بر مسیح و یا موسی‘ نازل می‌شد، پاسخ‌گوی نیاز امروز مردم زمان ما نبود و شریعت مسیح(ع) و دین موسی(ع) نمی‌توانست نیاز مردم زمان ما را برآورد؛ چرا که اگر این چنین بود که خدای متعال پس از ایشان پیامبر خاتمی را مبعوث نمی‌کرد. با توجه به آنچه بیان شد بدون تردید تنها دین پاک و شریعت مقدّسی که از آلوده شدن به دست بشر در امان مانده است قرآن کریم و شریعت محمدی(ص) و اسلام عزیز است. { إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ }.

~ROYA~ · 7/8/20

قرآن حق است یعنی علاوه بر اینکه در میان تمام سوره‌ها، آیه‌ها، و کلمات آن انسجام و بهم پیوستگی و یکپارچگی وجود دارد؛ بلکه از نظر معنا و مفهوم آیات نیز، دارای معنای کاملا ثابت و نفوذناپذیری است؛ هرگز آیه‌ای، آیه دیگر را نفی نمی‌کند و کلمه‌ای کلمه دیگر را رد و بی‌مفهوم نمی‌نماید. یکی از مهمترین دلائل اعجاز قرآن؛ حق بودن آن است که هرگز تزلزل و از هم گسیختگی در آن راه ندارد. خدای متعال در قرآن سوره نساء آیه 82 به این حقیقت اشاره کرده و می‌فرماید: { أَ فَلا يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ وَ لَوْ كانَ مِنْ عِنْدِ غَيْرِ اللَّهِ لَوَجَدُوا فيهِ اخْتِلافاً كَثيراً} « آيا درباره قرآن نمى انديشند؟! اگر از سوى غير خدا بود، اختلاف فراوانى در آن مى يافتند.»
این فضیلت بزرگی است که بارها از زبان خود حضرت و دیگران نقل شده است. در نهج البلاغه خطبه 192 که مشهور به خطبه «قاصعه» است به این حقیقت اشاره شده است. حضرت(ع) می‌فرماید: هنگام بعثت رسول گرامی اسلام(ص) من در کنار او بودم؛ آنچه را که او می‌دید من می‌دیدم و آنچه را که رسول‌خدا(ص) می‌شنید من نیز می‌شنیدم. حتی من ناله از سرِ ناامیدی شیطان را شنیدم. أَرَى نُورَ الْوَحْيِ وَ الرِّسَالَةِ وَ أَشُمُّ رِيحَ النُّبُوَّةِ وَ لَقَدْ سَمِعْتُ رَنَّةَ الشَّيْطَانِ حِينَ نَزَلَ الْوَحْيُ عَلَيْهِ(ص) فَقُلْتُ يَا رَسُولَ‌اللَّهِ(ص) مَا هَذِهِ الرَّنَّةُ؛ فَقَالَ هَذَا الشَّيْطَانُ قَدْ أَيِسَ مِنْ عِبَادَتِهِ إِنَّكَ تَسْمَعُ مَا أَسْمَعُ وَ تَرَى مَا أَرَى إِلَّا أَنَّكَ لَسْتَ بِنَبِيٍّ وَ لَكِنَّكَ لَوَزِيرٌ وَ إِنَّكَ لَعَلَى خَيْر. همچنین از امیرمؤمنان(ع) نقل شده است که فرمود: مَا نَزَلَتْ فِي الْقُرْآنِ آيَةٌ إِلَّا وَ قَدْ عَلِمْتُ أَيْنَ نَزَلَتْ- وَ فِي مَنْ نَزَلَتْ وَ فِي أَيِّ شَيْ ءٍ نَزَلَتْ، وَ فِي سَهْلٍ نَزَلَتْ أَمْ فِي جَبَلٍ «هيچ آيه اى نازل نشد مگر اين كه مى دانم آن آيه در كوه يا در دشت، در شب و يا در روز نازل شده‌است و نيز مى دانم هر آيه اى در شأن و منزلت يا مذمّت چه كسى نازل شده است.» شواهد التنزیل: 1 / 46. و در روایت دیگری آمده است: سُلَيْمُ بْنُ قَيْسٍ الْهِلَالِيُّ قَالَ: سَمِعْتُ عَلِيّاً يَقُولُ مَا نَزَلَتْ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ(ص) آيَةٌ مِنَ الْقُرْآنِ إِلَّا أَقْرَأَنِيهَا ـ أَوْ أَمْلَاهَا ـ عَلَيَّ فَأَكْتُبُهَا [كَذَا] بِخَطِّي ـ وَ عَلَّمَنِي تَأْوِيلَهَا وَ تَفْسِيرَهَا وَ نَاسِخَهَا وَ مَنْسُوخَهَا ـ وَ مُحْكَمَهَا وَ مُتَشَابِهَهَا ـ وَ دَعَا اللَّهَ لِي أَنْ يُعَلِّمَنِي فَهْمَهَا وَ حِفْظَهَا، فَلَمْ أَنْسَ مِنْهُ حَرْفاً وَاحِداً. شواهد التنزیل: 1/46. «آيه اى نازل نمى شد مگر اين كه رسول‌خدا(ص) بر من قرائت مى كرد و من آن را با خط خود مى نوشتم، آن حضرت تأويل، تفسير، ناسخ، منسوخ، محكم و متشابه آن آيات را به من آموخت و به بركت دعاى پیامبر خدا(ص) حتى يك ‌حرف را فراموش نكردم. و بر اثر دعاى آن حضرت خداى سبحان فهم، حفظ و ضبط قرآن را به من عنايت كرد.»

~ROYA~ · 7/8/20

[8]. مائده(5): 55.

[9]. الغدير: 3/156 و 167.

[10]. بقره(2):274. «کسانی که [چون علی بن ابیطالب(ع)] اموالشان را در شب و روز، و پنهان و آشکار انفاق می‌کنند، برای آنان نزد پروردگار پاداشی شایسته و مناسب است.»

[11]. شواهد التنزیل:1/109، حدیث 155 و تفسیر عیاشی: 1/171، حدیث 503.

[12]. بقره(2): 207. «و از مردم کسی [مانند علی ابن ابیطالب(ع)] است که جانش را برای خشنودی خدا می‌فروشد».

[13]. چهارده سال از بعثت و رسالت رسول گرامى اسلام مى گذشت، مردم مكّه به شدّت پايبند عقايد خرافى و جاهلانه خود بودند و چون كسانى كه به هيچ حقى اعتنا نمى كنند، { لَهُمْ اذانٌ لايَسْمَعُونَ بِها }. نداى ملكوتى « قُولُوا لاالهَ الَّا اللَّهُ تُفْلِحُوا » پيامبر را نمى شنيدند مسلمانان كه تعداد بسیار محدودى بودند، در برابر گروه بى شمار بت‌پرستان عنود و فشار و برخوردهاى غيرانسانى آنها به ستوه آمده و اسلام عزيز دوران سخت شكل گيرى خود را مى گذارند. سرانجام رسول‌خدا(ص)، به دستور خداى متعال تصميم به هجرت به مدینه گرفت و در حالى كه دشمنان كينه توز، نقشه قتل او را در سرمى پروراندند، على(ع) را به جاى خود گذاشت و به طور معجزه آسايى مكّه را به قصد مدينه ترك كرد. بر اساس نقل مرحوم «مجلسى» در بحارالانوار هجرت پيامبر اسلام(ص) از مكّه به مدينه، در سال چهاردهم بعثت صورت گرفت و اين حادثه با سى و چهارمين سال سلطنت خسرو پرويز و نهمين سال فرمانروايى «هرقل» امپراطور روم همزمان بود.

~ROYA~ · 7/8/20

محمدبن‌كعب قرظى مى گويد: قريش در خانه پيامبر(ص) جمع بودند و مى گفتند: محمد مى گويد: اگر شما با او بيعت كنيد بر عرب و عجم فرمانروا خواهيدشد؛ شما پس از مرگ هم دوباره زنده خواهيد‌شد و براى شما باغ‌هايى چون باغ‌هاى اين جهان خواهدبود... در اين هنگام رسول‌خدا(ص) از منزل خود بيرون آمدند و مشتى خاك برداشت و فرمود: نَعَمْ انَا اقُولُ ذالِكَ آرى من اين را مى گويم، سپس مشت خاك را به روى آنان پاشيد و آيه شريفه { وَ جَعَلْنا مِنْ بَيْنَ ايْدِيْهِمْ سَدّاً وَ مِنْ خَلْفِهِمْ سَدّاً فَاغْشَيْناهُمْ فَهُمْ لايُبْصِرون } را تلاوت نمود. تمام كسانى كه از آن خاك روى سرشان ريخته شد، در جنگ بدر كشته شدند.رسول‌خدا(ص) حركت كرده و از آنان دور شد؛ امّا همچنان كفار جلو خانه رسول‌خدا(ص) ايستاده بودند، شخصى به جمع آنان پيوست و پرسيد: در اين جا چه مى كنيد؟ گفتند: منتظر محمد هستيم، او گفت: به خدا قسم! هم اكنون محمد(ص) از كنار شما عبور كرد به درون خانه سركشيدند، خيال كردند رسول‌خدا(ص) در بسـ*ـتر خود آرميده است، در حالى كه اميرمؤمنان(ع) به جاى آن حضرت بود. در این هنگام آیه شریفه { وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَشری } در فضیلت امیرمؤمنان (ع) نازل شد. بحارالانوار: 19/38.

به توضیحی کوتاه پیرامون این آیه شریفه توجه کنید:
{ إِنَّ الَّذِينَ آمَنُواْ }؛ امیرمؤمنان(ع) اولین تصدیق کننده رسول‌خدا(ص) بود و ایمان حضرت بر تمام مردم سبقت داشت. امام سجاد(ع) پس از حادثه دلسوز عاشورا می‌فرمود: آیا مردم نباید به خاطر جدّ ما رسول‌خدا(ص) و به خاطر مادرمان فاطمه زهرا(س) و به خاطر پدرمان که اولین کسی بود که به خدا ایمان آورد و نماز را اقامه کرد احترام ما را حفظ می‌کردند؟ أَوَّلُ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ وَحَدَهُ وَ صَلَّى أَبُوناَ. امالی شیخ مفید، مجلس الثالث عشر: 166، حدیث9.

{ وَالَّذِينَ هَاجَرُواْ }؛ همچنین امیرمؤمنان(ع) از بزرگترین مهاجران بود. زمانی که رسول‌خدا(ص) مامور به هجرت شد، امیرمؤمنان(ع) نیز به فاصله اندکی همراه «فواطم ثلاث» یعنی فاطمه بنت اسد، فاطمه دختر زبیر و فاطمه زهرا^ و گروهی از تازه مسلمانان بسوی مدینه هجرت کردند و این مسیر طولانی را با پای پیاده در آن گرمای طاقت فرسا طی‌کردند. مشهور تاریخ و خبرنگاران واقعه هجرت نوشته اند که رسول گرامی اسلام(ص) پس از رسیدن به مدینه چند روز در محل قبا اُتراق کردند و فرمودند منتظر برادرم علی‌بن‌ابیطالب(ع) هستم و تا او به من ملحق نشود، وارد مدینه نخواهم شد. به هر حال امیرمؤمنان(ع) طبق این آیة شریفه جزء مهاجران واقعی است.

~ROYA~ · 7/8/20

وَجَاهَدُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ }؛ در میدان جهاد نیز، حضرت زبان‌زد عام و خاص است، وقتی مرحب‌ها و عمربن‌عبدود ها را بر زمین زد، اسلام با شهامت ایشان رونق گرفت و جان تازه ای در کالبد دین قرار گرفت. کلام رسول‌خدا(ص) که فرمود: ضَربَةُ عَلِی یَومَ الخَندَقِ اَفضَلُ مِن عِبادَةِ الثّقلین. المستدرک علی الصحیحین:3/32. از افتخارات منحصر به فرد مولایمان امیرمؤمنان(ع) است؛ یعنی اگر عبادت جن و انس را از روز خلقت تا قیامت در یک کفه ترازو قرار دهند و این ضربه امیرمؤمنان(ع) را در طرف دیگر ترازو، به قدری این عمل مخلصانه و اثربخش بوده است که از همه عبادات جن و انس تا روز قیامت برتر و بالاتر است. اگر مجاهدتهای امیرمؤمنان(ع) نبود، کجا اجازه نفوذ حق را در دلهای بیمار و آلوده دوران جاهلیت می‌دادند؟ جمله «لَا سَيْفَ إِلَّا ذُو الْفَقَارِ وَ لَا فَتَى إِلَّا عَلِيٌّ» (تاریخ طبری، ترجمه پاینده، ج3، 1027 و منهج‌الصادقین ج2 ص323). در شأن آن حضرت آمده که از فضایل و کمالات عمیق حضرت است و همه نشانگر این است که مصداق اتم و اکمل این آیات جز امیرمؤمنان(ع) کسی دیگر نمی‌تواند باشد. نکته مهم این است، همانگونه که در آیه مورد بحث آمده، حضرت جهادشان فی سبیل الله است، یعنی ذره ای هوی و هـ*ـوس و انگیزه‌های شخصی و دنیوی در جهاد حضرت راه ندارد. لذا وقتی پسرعبدود آب دهان به صورت حضرت انداخت، این امام به حق چند قدم راه رفت و سپس او را منکوب کرد؛ وقتی سوال شد که چرا چنین کردید فرمود: خواستم جز برای رضای خدا و فی سبیل الله حرکتی نکرده باشم.المغازی، واقدی: 2/471؛ خصال: 560 و بحارالانوار: 2/206.

~ROYA~ · 7/8/20

[15]. بقره (2): 218، « یقیناً کسانی که ایمان آورده‌، و آنان که هجرت کرده و در راه خدا به جهاد برخاستند، به رحمت خدا امید دارند».

[16]. نساء(4): 100، «و هرکس در راه خدا هجرت کند، در اقامت‌گاه‌های فراوان و فراخی معیشت خواهد یافت. و کسی که از خانه خود به قصد مهاجرت به سوی خدا و پیامبرش بیرون رود، سپس مرگ او را دریابد، مسلماً پاداشش بر خداست».

[17]. { إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ يَقُصُّ الْحَقَّ وَهُوَ خَيْرُ الْفَاصِلِينَ } فرمان جز به دست خدا نیست که حق را بیان می‌کند و او بهترین داوران است. انعام(6): 57.

[18]. « به راستی خدا به عدالت و احسان و بخشش به خویشاوندان فرمان می‌دهد».

[19]. تاج العروس:17/448.

خداوند در قرآن کریم به این حقیقت اشاره کرده است که اموال و فرزندان فتنه هستند، در سوره مبارکة انفال آیه 28 می‌فرماید: { وَ اعْلَمُوا أَنَّما أَمْوالُكُمْ وَ أَوْلادُكُمْ فِتْنَةٌ } حال اگر کسی بیش از حد معین فرصت مقدس زندگی خود را به پای اموال و فرزندان خود بریزد، بطور قطع او در حق خود ظلم کرده‌است. در سورة مبارکة منافقون نیز می‌فرماید: { يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لا تُلْهِكُمْ أَمْوالُكُمْ وَ لا أَوْلادُكُمْ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَ مَنْ يَفْعَلْ ذلِكَ فَأُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ } یعنی: اى كسانى كه ايمان آورده ايد! اموال و فرزندانتان شما را از ياد خدا غافل نكند! و كسانى كه چنين كنند، زيانكارانند. همچنین در سوره مبارکه ممتحنه آیه 3 به این نکته اشاره شده است که رابـ*ـطه انسان با فرزندان و بستگانش درقیامت قطع می‌شود: { لَنْ تَنْفَعَكُمْ أَرْحامُكُمْ وَ لا أَوْلادُكُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ يَفْصِلُ بَيْنَكُمْ وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصيرٌ } هرگز بستگان و فرزندانتان روز قيامت سودى به حالتان نخواهند داشت؛ ميان شما جدايى مى افكند؛ و خداوند به آنچه انجام مى دهيد بيناست.

گذشته از آیات فوق، در تاریخ نمونه‌های فروانی وجود دارد، در مورد کسانی که بر اثر بی احترامی از حد معینی که خدای متعال برای رسیدگی به امور زندگی قرار دارد، به خود ظلم کرده و از مدار با حق بودن خارج شده اند. امیرمؤمنان(ع) در نهج البلاغه وقتی از چهره «زبیربن‌عوام» پرده برمی دارد می‌فرماید: تا زمانی که فرزندش حاکم بر زندگیش نشده‌بود در راه حق قرار داشت، اما هنگامی که فرزند شوم او سکان کشتی زندگی پدر را به دست گرفت از مسیر حق خارج شد و در گمراهی قرار گرفت. حضرت می‌فرماید: مَا زَالَ الزُّبَيْرُ رَجُلًا مِنَّا أَهْلَ الْبَيْتِ^ حَتَّى نَشَأَ ابْنُهُ الْمَشْئُومُ عَبْدُ اللَّه‌. نهج‌البلاغه: حکمت453؛ العقد‌الفرید: 3/314؛ اسدالغابه: 3/244 شماره 2947. نمونه های دیگری نیز در این‌باره در دست است که اینک فرصت پرداختن به این جزئیات نیست، تنها به این نکته اشاره می‌کنم که هر گاه کسی از حد معین الهی خویش تجاوزکرد از دائره عدل خارج شده و به همین میزان از حق جدا خواهد بود.

[21]. این یک حقیقت قرآنی است، که در سوره مبارکه بقره آیه 185 می‌فرماید: { وَ مَنْ كانَ مَريضاً أَوْ عَلى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ يُريدُ اللَّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَ لا يُريدُ بِكُمُ الْعُسْرَ } و آن كس كه بيمار يا در سفر است، روزهاى ديگرى را به جاى آن، روزه بگيرد! خداوند، راحتى شما را مى خواهد، نه زحمت شما را.

~ROYA~ · 7/8/20

[22] . هر مد طعام معادل هفتصد و پنجاه گرم است.

[23] . بحارالانوار: 46/61، حدیث 19؛ وسایل الشیعه، 4/97 الی 100 احادیث 4612 الی 4620.

[24]. چون اگر این مسئله از نظر قرآن حل نشود، قطعا معیّت حضرت، با حق در حال نماز، لطمه می‌بیند. راستی پاسخ این سوال بسیار دقیق چیست؟ چرا حضرت در حال نماز یک مرتبه از عرش به فرش رو می‌کند و متوجه حضور سائل می‌شود؟ مگر نه این است که حضرت معیّت با حق دارد، لحظه ای از یاد حق جدا نیست؟ آیا این امر نشانه جدا شدن حضرت از یاد خدای متعال نیست؟ اگر این باشد که نبی‌مکرم‌اسلام(ص) نمی‌بایست به این قاطعیت همتایی علی(ع) را با حق گوشزد کند که «عَلِيٌّ مَعَ الْحَقِّ وَالْحَقُّ مَعَ عَلِيٍّ». برای حل این مسئله مهم، وقتی به قرآن مراجعه
کنیم تمام شبهات ما که مایه بروز شک در دلمان شده برطرف می‌شود، چون وقتی برای برطرف شدن شک
از قرآن جواب گرفتیم دیگر جایی برای شبهه باقی نخواهد ماند. خدای متعال در قرآن می‌فرماید: وقتی
حضرت زکریا(ع) مشاهده کرد مقابل بانوی بزرگواری به نام مریم(س)،غذا و خوراکی وجود دارد، پرسید: این غذا که در غیر فصلش برای تو آماده شده است از کجاست؟ مریم(س) در پاسخ عرضه داشت: { قالَتْ هُوَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَرْزُقُ مَنْ يَشاءُ بِغَيْرِ حِسابٍ } (آل‌عمران(3):37) گفت: «اين از سوى خداست. خداوند به هر كس بخواهد، بى حساب روزى مى دهد.»

~ROYA~ · 7/8/20

اینجا بود که زکریا(ع) با خود گفت: خدایی که در غیر فصلش میوه و غذا برای بانویی مثل مریم می‌آورد، قدرت دارد که به من نیز در این سن پیری فرزندی ببخشد. قرآن می‌فرماید: { هُنالِكَ دَعا زَكَرِيَّا رَبَّهُ قالَ رَبِّ هَبْ لي مِنْ لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً إِنَّكَ سَميعُ الدُّعاءِ } در آنجا بود كه زكريا، (با مشاهده آن همه شايستگى در مريم) پروردگار خويش را خواند و عرض كرد: «خداوندا! از طرف خود، فرزند پاكيزه اى(نيز) به من عطا فرما، كه تو دعا را مى شنوى!؛ پس از این درخواست بود که خدای متعال به او بشارت تولد فرزندی به نام یحیی را به او داد. نکته مهم این است که این بشارت در حال نماز به حضرت زکریا(ع) داده شده است. قرآن می‌فرماید: { فَنادَتْهُ الْمَلائِكَةُ وَ هُوَ قائِمٌ يُصَلِّي فِي الْمِحْرابِ أَنَّ اللَّهَ يُبَشِّرُكَ بیحیی } (آل‌عمران(3): 39) و هنگامى كه او در محراب ايستاده، مشغول نيايش بود، فرشتگان او را صدا زدند كه: «خدا تو را به يحيى بشارت مى دهد. این نکته دقیقی است که توجه به آن بسیاری از سوالات و شبهات را از ذهن جوانان امروز ما پاک می‌کند، واقعا قرآن چقدر شیرین است؛ چون حق است هیچ زوال و ناپایداری در آن نیست و وقتی شما پاسخ شبهات خودتان را از یک زبان پاک و آشنای با قرآن از کلام خدا بگیرید، دیگر همه این تردید ها برطرف خواهد شد. نیاز به توضیح نیست که فرزند دار شدن مربوط به امور دنیوی و یک نعمت مادی است، خدای متعال بشارت این نعمت دنیوی را در هنگام نماز به زکریاء(ع) داد، حال چه فرقی می‌کند که امیرمؤمنان(ع) در حال نماز باشند و از عالم غیب حضور سائل و گدا را به ایشان اطلاع داده باشند؟ مگر مقام امیرمؤمنان(ع) از زکریا(ع) کمتر است؟ یا بشارت دستگیری از یک مستمند مومن، کمتر از بشارت به تولد یک فرزند است؟ بنابراین طبق شهادت قرآن همانگونه که خدای متعال به زکریاء(ع) بشارت ولادت فرزندش را در هنگام نماز به او داد، چه عیبی دارد که همین خدا، بشارت حضور سائل و مستمندی را در نماز به امیرمؤمنان(ع) داده باشد. پس همانگونه که امیرمؤمنان(ع) با حق است و از حق است، و حق با اوست.

~ROYA~ · 7/8/20

[25]. آنقدر این کار عاشقانه و مخلصانه صورت گرفت که خدای متعال برای ارج نهادن به این عمل خدای متعال آیه ای را بر رسول‌خدا نازل کرد: { إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذينَ آمَنُوا الَّذينَ يُقيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ } سرپرست و ولىّ شما، تنها خداست و پيامبر او و آنها كه ايمان آورده اند؛ همانها كه نماز را برپا مى دارند، و در حال ركوع، زكات مى دهند. سوره مائده: آیه 55.

[26]. مرحوم «اشتری اصفهانی» در دیوان خود شعری با مضمون شیوه علی(ع) سروده است:

شنـيـدم كـه مـولی عـلـىّ ولــى كـه دل گــردد از مهـر او منجـلى

عـلى آن خـداونـد جـود و سـخـا طـرفـدار حــق، آن شـه ذو العـطا

بـگـفـتـا بـذات خــداى جـهـان كـه برجسم بى جان ببخـشد روان

كه گر ملك هستىّ و سـيم و زرش همـه گـنـج هـا و دُر و گــوهـرش

دهـد كـس مـرا دانـه از كام مـور نخـواهـم گـرفتـن بـجـور و بـزور

الا اى كـه بـاشـد عـلـى رهبرت مـبـادا فُـتـد فـكر كيـن بر سـرت

تـو را گـر بـود مـرتـضـى پيشـوا نبـايـد بـمـسكين نمـائـى جـفــا

طـرفـدار مسـكين و مـغموم باش ز جــان يـاد افــراد مـظــلوم باش

بشـو بــا طــريـق عـلـى آشـنـا كـه تــا از تـو خــشنود گـردد خدا

[27]. نهج‌البلاغه: 347 خطبه 224.

[28]. ارشاد شیخ مفید: 1/22؛ الکامل فی التاریخ: 2/435.

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

مدیر کل بازنشسته

مدیر کل بازنشسته

مدیر کل بازنشسته

مدیر کل بازنشسته

مدیر کل بازنشسته

مدیر کل بازنشسته

مدیر کل بازنشسته

مدیر کل بازنشسته

مدیر کل بازنشسته

مدیر کل بازنشسته

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین