مشاعره با اشعار هوشنگ ابتهاج

niloofar.H · 11/9/20

تاریک و تهی پشت و پس اینه ماندیم
هر چند که همسایه ی آن چشمه ی نوریم
خورشید کجا تابد از این دامگه مرگ
باطل به امید سحری زین شب گوریم

* رهــــــا * · 13/9/20

من آن ابرم که می‌خواهد ببارد
دلِ تنگم هوای گریه دارد

دل تنگم غریب این در و دشت
نمی‌داند کجا سر می‌گذارد …

~PARLA~ · 14/9/20

درین سرای بی کسی، کسی به در نمی‌زند
به دشتِ پُرملال ما پرنده پَر نمی‌زند

یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی‌کُند
کسی به کوچه سارِ شب درِ سحر نمی‌زند

niloofar.H · 16/9/20

دست کوتاه من و دامن آن سرو بلند

سایه‌ی سوخته دل این طمع خام مبند

Alone.wolf · 17/9/20

niloofar.H گفت:
دست کوتاه من و دامن آن سرو بلند

سایه‌ی سوخته دل این طمع خام مبند

دیری ست که از روی دل آرای تو دوریم
محتاج بیان نیست که مشتاق حضوریم

moh@mad · 3/10/20

Alone.wolf گفت:
دیری ست که از روی دل آرای تو دوریم
محتاج بیان نیست که مشتاق حضوریم

مهی که مزد وفای مرا جفا دانست
دلم هر آنچه جفا دید ازو وفا دانست
روان شو از دل خونینم ای سرشک نهان
چرا که آن گل خندان چنین روا دانست

SAEEDEH.T · 9/10/20

moh@mad گفت:
مهی که مزد وفای مرا جفا دانست
دلم هر آنچه جفا دید ازو وفا دانست
روان شو از دل خونینم ای سرشک نهان
چرا که آن گل خندان چنین روا دانست

تو رفتی و داغ تو در سـ*ـینه ماند
به دل آتش عشق دیرینه ماند

*KhatKhati* · 9/10/20

SAEEDEH گفت:
تو رفتی و داغ تو در سـ*ـینه ماند
به دل آتش عشق دیرینه ماند

دست کوتاه من و دامن آن سرو بلند
سایه‌ی سوخته دل این طمع خام مبند

SAEEDEH.T · 9/10/20

*KhatKhati* گفت:
دست کوتاه من و دامن آن سرو بلند
سایه‌ی سوخته دل این طمع خام مبند

دلِ گرفته‌ی من کِی چو غنچه باز شود؟
مگر صبا برساند به من هوای تو را...

*KhatKhati* · 9/10/20

SAEEDEH گفت:
دلِ گرفته‌ی من کِی چو غنچه باز شود؟
مگر صبا برساند به من هوای تو را...

آری آن روز چو می رفت کسی
داشتم آمدنش را باور...
من نمی دانستم معنی هرگز را
تو چرا بازنگشتی دیگر؟

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی