شهزاده جان | دوستداران شهزاده کاربران انجمن رمان98

Narges_Alioghli · 17/6/20

نام دلنوشته: شهزاده جان
نویسندگان: دوستداران شهزاده
ویراستاری: Narges_Alioghli
Asal_Zinati

مقدمه:
و عمر شیشه عطر است، پس نمی‌ماند
پرنده تا به ابد در قفس نمی‌ماند
مگو که خاطرت از حرف من مکدر شد
که روی آینه جای نفس نمی‌ماند
طلای اصل و بدل آنچنان یکی شده‌اند
که عشق جز به هوای علاقه نمی‌ماند
مرا چه دوست چه دشمن ز دست او برهان
که این طبیب به فریادرس نمی‌ماند
من و تو در سفر عشق دیر فهمیدیم
قطار منتظر هیچ کس نمی‌ماند

mahaflaki · 17/6/20

همیشه دلم می‌خواست آنشرلی معروف باشم. همان که قلبش پر از امید بود؛ همان که به صورت ناملایمات زندگی‌اش پوزخند می‌زد و از سختی‌هایش تنها داستانی می‌سرود!
می‌دانی شهزاده جان؟ این‌ بار از خدا خواستم کاش نقش‌ها عوض می‌شد.
من آن گوینده‌ی تیتراژ آغازین می‌شدم و امروز برایت می‌خواندم:
-شکفتن و سبز شدن در انتظار توست... در انتظار تو!

Asal_Zinati · 17/6/20

یک سال پر از اتفاق
پر از احساسات گوناگون...
غم، شادی، عصبانیت، حیرت؛
گاهی قهقه‌ای از ته دل
و گاهی گریه‌ای از سر بغض؛
گذشت...!
و تو همین را دوباره پیش رو داری!
با عددی که به یکانش اضافه شده و احساسات پخته‌تر و عقلی با تجربه‌تر!
آرزو می‌کنم درصد شادیت در این سال جدید از صد بگذرد...

Narín✿ · 17/6/20

یکی می‌رود، یکی می‌آید.
گر بخواهیم برای هر کس که می‌رود خودمان را نابود کنیم، چیزی از خودمان باقی نمی‌ماند.
این رسم زندگی است!
آمدن و رفتن...
خداوند این‌ گونه جهان را خلق کرده است و همین ‌جوری هم باقی می‌ماند.
پس لـ*ـبخند بزن و غم مخور، که ما همیشه در کنارت هستیم!

mahaflaki · 17/6/20

می‌دانی شهزاده جانم؟!
می‌گویند سقوط آغاز پرواز است؛ راست هم می‌گویند!
این را از کبوتری فهمیدم که پیش از اوج، از بلندی پرید. از دانه‌ای که برای تولد از خاک، سر خم کرد. از آن چاهی که شاهد شد عزیز مصریان از حضیض، عزیز شد و از...
می‌دانی شهزاده جان؟ می‌خواهم این جای خالی را هفت سال بعد پر کنم... با نام تو!

mahaflaki · 17/6/20

این روزها بازار سنگ حسابی داغ است؛ یاقوت را می‌گویم؛ عقیق و الماس را.
می‌گویند سنگ نباش!
اما می‌دانی؟ من به تو می‌گویم سنگ باش جان دلم!
تو همان الماسی باش که می‌گویند زیر مهر داغ، جواهر نام شد. همان یاقوت محکمی باش که تراشکاری زندگی زیبا‌ترت کند...

mahaflaki · 17/6/20

جان دلم! روزگار است دیگر؛ گاهی حوصله لعنتی‌اش سر می‌رود و یاد کودکی می‌کند؛ آن وقت می‌افتد به جان ما تا حسابی رس بکشد و اب دیده‌مان کند! تا روزی برسد که دیگر سرخم نکنیم مقابل ناخوشی‌ و گزند و...
به من قول می‌دهی؟ قول می‌دهی این کودک لجباز را ادب کنی؟
تو پیروز این مِیدانی! خوب می‌دانم که بلند می‌شوی و با نیشخند کنج لـ*ـب‍*ت، او را آرام می‌کنی!
آخر تو شهزاده جاودانی... یقین دارم که می‌توانی!

Asal_Zinati · 17/6/20

شهزاده جان!
دریچه افکارت را بشکاف و به همه چیز با دید بالاتری نگاه کن.
خود را از حصاری دور افکارت خلاص کن و هر موضوع را از زوایای مختلف، بنگر!
شهزاده...
با دید بالاتر، همه چیز زیباست!

Narín✿ · 17/6/20

غروب که رسد، خورشید جایش را به مهتاب می‌دهد؛ شب که تمام می‌شود مهتاب می‌رود و خورشید باز می‌گردد...
در عظمت تاریکی همیشه ستاره‌ها چشمک نمی‌زنند و گاهی هم ابری می‌شوند.
آفتاب همیشه لـ*ـبخند نمی‌زند؛ گاهی آسمانش ابری می‌شود.
آدم هم همین‌طوری است، این هم می‌گذرد و جایش را به دگر چیزی می‌دهد!

Narín✿ · 17/6/20

شهری که شهرزادش تو باشی؛ بهشتی که ملیکا‌یش تو باشی؛ کسی که رفیقش تو باشی؛ ماهایی که زود رنج‌مان تو هستی...
خوشبختی از آن‌مان است؛ چون تو بهترینی!
این را هرگز فراموش نکن!

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

سرپرست بخش کتاب

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

سرپرست بخش کتاب

سرپرست بخش کتاب

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین