مشاعره با حرف ت

moh@mad · 30/5/20

تواضع زگردان فرازان نکوست
گدا گرتواضع کن خوی اوست

تابرسردیده جادهنت مردم
چون مدرم دیده ترک خود بینی کن

تا جرعه ای از جام الستت ندهند
آگاهی از این بلند و پستت ندهند

niloofar.H · 8/7/20

تا که دانش گم کند مر راه را
تا کا عاقل بشکند فرهنگ را
تا که آب از عکس تو گوهر شود
تا که آتش واهلد مر جنگ را

تا نیابم آنچه در مغز من است
یک زمانی سر نخارم روز و شب

niloofar.H · 10/7/20

وو طبیبی و ما چنین بیمار
تو ملولی و ما چنین مشتاق

تا عهد تو در بستم عاد همه بشکستم
بعد از تو روا باشد نغز همه پیمان ها

تویی رزاق هر پیدا و پنهان
تویی خلاق هر دانا و نادان

niloofar.H · 10/7/20

تو قلب سپه را آیین بدار
من اکنون پیاده کنم کارزار

تا نبندی ز سخن لـ*ـب نشود دل گویا
نطق عیسی ثمره ی روزه ی مریم باشد

تا چند گرد کعبه بگردم به بوی دل
تا کی به سبزه سنگ زنم ز آرزوی دل

moh@mad · 13/7/20

تو را که هر چه مراد است در جهان داری
چه غم ز حال ضعیفان ناتوان داری
بخواه جان و دل از بنده و روان بستان
که حکم بر سر آزادگان روان داری

تو عیب کسان هیچ‌گونه مجوی
که عیب آورد بر تو بر عیب‌جوی
وگر چیره گردد هـوا بر خرد
خردمندت از مردمان نشمرد

niloofar.H · 15/7/20

تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کام
که توسنی چو فلک رام تازیانه توست

تو را عشق همچون خودی ز آب و گل
رباید همی صبر و آرام دل

تو را آتش عشق اگر پر بسوخت
مرا بین که از پای تا سر بسوخت

moh@mad · 16/7/20

ترک عالم گیر و عالم را مسخر کرده گیر
و ابلق ایام را در زیر زین آورده گیر
چون ازین منزل همی باید گذشتن عاقبت
همچو مه برطارم پیروزه منزل کرده گیر

تاتوان دزدید سر در جیب خود سرور مباش
می توان گردید تا از پیروان رهبر مباش
تا کسی انگشت نگذارد به حرفت چون قلم
خودحسابی پیشه خود ساز، سر دفتر مباش

تا نشوی خاک درش در نگشاید به رضا
تا نکشی خار غمش گل ز گلستان نبری
تا نشوی سرخوش خدا غم نشود از تو جدا
تا صفت گرگ دری یوسف کنعان نبری

من فرق دارم · 16/7/20

تا تو را دیدم ندادم دل به کس
عاشقم کردی به فریادم برس

تو را با غیر می بینم، صدایم در نمی آید
دلم می سوزد و کاری ز دستم بر نمی آید

ترا که هر چه مراد است در جهان داری
چه غم ز حال ضعیفان ناتوان داری

تا چند عمر در میل و آرزو رود
ای کاش این نفس که بر آمد فرو رود

تو همچو صبحی من شمع خلوت سحرم
تبسمی کن و جان بین که همی سپرم

تا که از طارم میخانه نشان خواهد بود
طاق ابروی توام قبله جان خواهد بود

تو خود‌ای شب جدایی چه شبی بدین درازی
بگذر که جان سعدی بگداخت از نهیبت

تبه کردم جوانی تا کنم خوش زندگانی را
چه سود از زندگانی، چون تبه کردم جوانی را

moh@mad · 18/7/20

تلخکام ایمن ز چشم شور ماند بیشتر
باده انگور از انگور ماند بیشتر
محفل آرایان شهرت، خرج چشم بدشوند
هرکه ماند از دیده ها مستور،ماند بیشتر

صائب

تا کی ای جان اثر وصل تو نتوان دیدن
که ندارد دل من طاقت هجران دیدن
بر سر کوی تو گر خوی تو این خواهد بود
دل نهادم به جفاهای فراوان دیدن

سعدی

تشنگان مهر محتاج ترحم نیستند
کوشش بیهوده در عشق از گدایی بهتر است
باشد ای عقل معاش‌اندیش، با معنای عشق
آشنایم کن ولی ناآشنایی بهتر است

فاضل

niloofar.H · 18/7/20

تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست
دل سودازده از غصه دو نیم افتادست
حافظ

تا چون چنار مشرق آتش نگشته‌ای
کوتاه دار دست ازین آب سـ*ـینه تاب
صائب تبریزی

تا زبر تاکی ای درخت تنومند
مگسل از این آب و خاک ریشه پیوند
ددیب الملک فراهانی

تا طاق ابروی بت من تا به تا شد
دردی کشان پیمانه هاشان را شکستند
توانگرا دل درویش خود به دست آور
که مخزن زر و گنج درم نخواهد ماند
تا می صافست و وصل یار و کنج میکده
بی نیاز از خانقاه و کعبه و بتخانه ایم

سید عمادالدین نسیمی

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

کاربر ممتاز

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر ممتاز

کاربر نیمه حرفه‌ای

کاربر ممتاز

همراه رمان ۹۸

کاربر ممتاز

کاربر نیمه حرفه‌ای

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین