کمی هم از تو | نوشین سلمانوندی کاربر انجمن رمان 98

Noushin_salmanvandi · 14/2/20

هیچ‌گاه نتوانستم به آدم‌های اطرافم
حتی اندک اهمیتی هم بدهم.
تنها با خنده‌‌ای تصنعی،
از کنارشان رد می‌شوم و با لطیفه‌گویی
همه چیز را پایان می‌بخشم.
می‌دانی؟
هیچ‌گاه برایم مهم نبود؛
فکرها، رفتارها، حرف‌ها و...
هیچ‌گاه نخواستم کارهایشان دیده شود.
دیده شدن خودش حماقت بزرگی‌ست،
برای افراد نادانی که فکر می‌کنند
دانا هستند!
هیچ‌گاه خو نگرفتم با غریبه‌های رهگذری
که گرگ‌ صفتند.
عادت نشد برایم آدم بودن‌شان.
بها دادن به هر ناکسی،
معادله‌های زندگی‌ات را برهم می‌ریزد.
این چنین کن
تا تو در سپیدی بمانی
و آنها در جهل و نادانی.

Noushin_salmanvandi · 14/2/20

باز هم جمعه
باز هم دل‌تنگی!
دلگیر که شوم، نه چای‌
تسکین‌بخش است و نه قهوه!
ابتدا و انتهای خیابان‌ها،
بوی شلوغی می‌دهند.
بوی خستگی و بیزاری.
باز هم جمعه، باز هم دوری!
اگر تو بودی جمعه‌ها را با جان می‌خریدم.
جمعه‌ها را باید جرعه‌، جرعه بنوشیم!

Noushin_salmanvandi · 14/2/20

سال‌ها پیش دفنم کردند؛
همان موقع که خاک سرد را روی
تنم ریختند.
از آن‌جا نفس می‌کشیدم.
چشم‌هایم باز بودند.
آنها گریه و زاری سر می‌دادند و من
قهقه می‌زدم.
باران گرفت.
همه تنهایم گذاشتند.
من ماندم و خاک سرد.
اما می‌دانی چه شد؟
امروز یکشنبه سال ۱۴۲۸ است و من
در لابه‌لایِ ر‌گه‌های مشکی رنگ چشمانت
غرق شده‌ام!

Noushin_salmanvandi · 14/2/20

با لجاجت پرسیدم:
- خوب از این به بعدمان قرار است چگونه پیش برود؟!
لبخندی زد و سرش را برایم تکان داد و
هیچ نگفت.
با حرص دوباره پرسیدم:
- انتهایی هم دارد؟
نزدیک آمد، گلویم سوخت.
طره‌‌ای از موهای بلندم را با دستانش شکار کرد.
خواستم باز هم چیزی بگویم که
اخمی کرد و گفت:
- شاید به ابدیت یکدیگر محکوم شویم.

Noushin_salmanvandi · 15/2/20

یک‌روز می‌نشینم و یک‌جا، صفحه به صفحه می‌خوانمت.
مانند کتابی که خواندنش با تکرار دلچسب است!

Noushin_salmanvandi · 15/2/20

یک کلبه‌ی کوچک با فضایی دنج،
شومینه‌‌‌ی کوچک و
صدای ترق‌، تروق سوختن چوب‌ها.
گرمای دلچسب و بوی خوش گل‌های بهاری آکنده در فضای کلبه!
نم باران،
هوای ابری،
اندک فاصله‌ی دریا،
آ*غو*ش یار همین است؛ همین‌قدر خوب و خوش!

«تکه‌ای از رمان کلاغ‌زاده»

Noushin_salmanvandi · 16/2/20

از یاد برده می‌شوم در فاجعه‌ی نگاهت.
از تکرار تو لبریز می‌شوم و هرگز خالی نه!
در بند عطرت، آشیانه می‌سازم؛ تنگ و سخت تا نگریزد از مشامم عطر آکنده در هوایت.
مرا به خود گره‌ بزن؛
بگذار یادت، پر شود از مهر من.
مرا از بر باش به سان آن‌هایی که بودند و عاشقی کردند.
عشق تو، پژواک عشاق قدیم در جانم و خواستنت تضییق است بر روح من!
فریادت می‌زنم تا سرانجام بیایی و در جانم به آرامشی رسی!

Noushin_salmanvandi · 17/2/20

غنچه‌های بسته‌ی دلِ غم زده‌ام، با لبخندت می‌شکفند و روح در قلب بیماری‌ام، با نگاه قابضت پروازش را بر فراز دوست داشتنت در اعماق خواستن‌هایم از تو، آغاز می‌کند!

Noushin_salmanvandi · 17/2/20

مرگ، مردن نیست!
صدای شکستن قلبت،
خودش فاجعه‌ی آغاز یک مرگ است!

Noushin_salmanvandi · 17/2/20

عمری گذشت و نیامدی!
تو ندانی اما من هر شب سر که به بالین می‌نهم، اخگره‌های بودنت را مانند رویایی محال، با دل غمسارم محفلی می‌نگارم.

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین