دلنوشته کمی هم از تو | نوشین سلمانوندی کاربر انجمن رمان ۹۸

Noushin_salmanvandi · 12/2/20

در پسِ هر لبخندت، یک تو، هر روز در وجودم متولد می‌شود!

Noushin_salmanvandi · 14/2/20

هر شب به وقت تاریکی،
به رسم دلتنگی،
به خوابم می‌آیی.
سرک می‌کشی و با لبخندی تلخ، دور می‌شوی!

Noushin_salmanvandi · 14/2/20

واژه‌های تکراری من،
نبض خود را از سر می‌گیرند
دوباره روی سپیدیِ کاغذ.
من میان ازدحامی از تکرارها،
تنیده‌ام در افکار بیمارم.
میان گردی از وجود خیس آدم‌ها،
به سان یک روح، برای تکامل دوجسم،
بدین نحو گیر کرده‌ام در خفای تنهایی‌ام…

Noushin_salmanvandi · 14/2/20

به اندازه‌ی یک فاصله،
به کوتاهی یک راه و به طولانی
یک فصل، عاشقت شدم!

Noushin_salmanvandi · 14/2/20

برگه‌ی سفیدرنگ من،
نوشته‌های پر درد من،
شب‌های تاریک و پرتوی کم نور ماه،
قصه‌ی من در میان باد و
آواز خاموشش در تاریکی شب،
مسیر هموار در ظلمت شب و
من میانِ افکار عریانم،
در میان هیاهویِ خیالم،
جان به جان می‌شوم.
آغاز یک پایان
راه پر بی‌راهه.
منِ تنها در میان ازدحامی از نفس‌ها؛
تویِ غمگین، در لابه‌لای خنده‌هایت!
دو روح، دوجسم.
دو فکر، دو خیال.
هرکدام با آرزوی پرواز
هرکدام قصد شکافتن آن ظلمت.
این دروغ است یا که بهانه؟
قصدم مقصدی هموار است؛
بدون هیچ قصدی، اراده‌ام ادامه‌ی یک راه است.
باورش در باورم می‌گنجد و از سر می‌گیرم و باز ریشه می‌زنم در راه تاریکش!
میان مسیر هموارش.
باز هم برگه‌هایم خیس‌اند از نگاه درمانده‌ی پر تشویشم.
و باز هم من در میان آواز دل‌انگیز خاموش از شادمانی، جان می‌دهم.

Noushin_salmanvandi · 14/2/20

برایت مسیر شدم تا تو گذر کنی؛
گذر کردی برای دیگری.
خواستم‌ مقصدت شوم؛ اما دریغ که مقصدت بود، برای دیگری!
من خواستم با تو شوم «ما».
غافل از این‌که تو خیلی وقت‌ها پیش، «ما» شده‌ای!

Noushin_salmanvandi · 14/2/20

من مردم.
از جنس غرور؛
آمیخته‌ای از دل‌تنگی و
سراسر وجودم، عاشقِ عشق تو است.

Noushin_salmanvandi · 14/2/20

سخت کردن واژه‌ها،
به حاشیه کشیدن کلمات، دیگر کافی‌ است.
می‌خواهم بی‌پروا بگویم:
«دوستت‌دارم».

Noushin_salmanvandi · 14/2/20

نمی‌دانم کجایم؛
در ابتدا‌ یا که انتها،
کمی گیج‌ و پوچم.
کمی آزرده‌ام.

هراس من از رهایی‌اش است!
پریشان حالم،
شاید هم کمی منزوی…
هر چه که هست، خوب می‌دانم
روزی به اتمام‌ می‌رساندم.

Noushin_salmanvandi · 14/2/20

تو از من باشی و من از آن تو،
چه غمی باشد وقتی که تو باشی؟!
ثانیه‌ها جان می‌گیرند و تو
می‌شوی شاه‌کار لحظه‌های من!
قصه به پایان رسد؟
یا که دوباره آغاز شود؟
تو بیایی و بمانی، بدوانی ریشه در وجودم.
من بمیرم‌ و بمیرم،
تا که تو هربار بمانی.

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین