دلنوشته منّ | سامیار زاهد کاربر انجمن رمان ٩٨

samiar-ᶻʰᵈ · 26/10/19

من از آن دسته انسان‌های رکی هستم،
که می‌دانم در آینده سرم را به خاطر افکار کمی عجیبم از دست می‌دهم!
من از آن دسته افرادی هستم که ساعت‌ها به یک موضوع فکر می‌کنند و مغزشان مدام درگیر است!
من از آن دسته افراد حسود هستم که کمتر کسی دوست دارد هم‌نشینش باشد!
اما خب من همین هستم!
گفته بودم مشکلات تو به من خالی هیچ ربطی ندارد پس تحمل کن!
اگر واقعا می‌خواهی بمانی بسوز و بساز همین و بس!

samiar-ᶻʰᵈ · 26/10/19

من فکر می‌کردم مال تو هستم!
اما در ذهن تو «حمال» هم نبودم...!

samiar-ᶻʰᵈ · 26/10/19

از انسان‌های اطرافم وحشت دارم!
این آدم‌های بی‌وجدان توان انجام هر کاری را دارند.
می‌توانند بکشند،‌‌ شکنجه دهند، زجر آور باشند و...
من دیگر حتی نمی‌توانم شب‌ها درست بخوابم!
به عبارت دیگر:
من از این دنیا و آدم‌هایش به اندازه یک دنیا می‌ترسد!

samiar-ᶻʰᵈ · 26/10/19

من با چشم‌های بسته بیدارم.
من خسته از انسان‌هایی که فقط می‌نالند...
من از بیراهه و جاده‌های بن بست بی‌زارم!
" حرف‌هایم به دردهایم بستگی دارند. "

samiar-ᶻʰᵈ · 26/10/19

دلم برای حس ”من” تنگ شده است
حال که فکر می‌کنم فایده‌های زیادی برایم داشت
باعث می‌شد انسان باشم نه آدم!

samiar-ᶻʰᵈ · 26/10/19

از زمانی که حس من مرده است،
انگار دیگر انسان‌های اطرافم را نمی‌شناسم.
آن‌هاهم همین طور...! برایشان غریبه شده‌ام.

به نظر شما می‌شود چیزی که مرده است را زنده کرد؟’

samiar-ᶻʰᵈ · 26/10/19

احساس می‌کنم من مانند ابلیس است!
نه از سمتِ بدی‌ها و...
نه!
ابلیس فرشته رانده شده از بهشت بود
و
من انسان رانده شده از درگاه خدا و اجتماع!

samiar-ᶻʰᵈ · 26/10/19

من از نفس کشیدن هم خسته شده‌ام.
راه رفتن و زندگی کردن که جای خود دارد!
من حتی خودم را هم فراموش کرده‌ام.
دیگر توان فکر کردن به اطرافیانم را ندارم!
من دیگر خاطرات خوبم را هم به یاد ندارم.
و کم کم قول‌ها و قسم‌هایم را نیز فراموش می‌کنم.
به همین سادگی!

samiar-ᶻʰᵈ · 26/10/19

من به کمی خواب احتیاج دارد...
از همان‌ها که تا روز قیامت پلک‌هایت هم‌چنان بسته خواهند ماند.

samiar-ᶻʰᵈ · 26/10/19

احساس می‌کنم پنجه‌ای سرد و دردناک گلویم را می‌فشارد!
نه دیگر توان مقابله با آن را دارم و نه می‌توانم درست نفس بکشم.
نمی‌توانم دوروغ بگویم که کمی هم به این چنگال‌های دردناک عادت کرده‌ام!
آری، گویا که زندگی بدون این بغض و اندوه ناممکن است.
گویا که من مادام به اشکی شدن چشمانم،
لرزش دستانم،
خط‌های پیشانی‌ام،
ریزش موهایم،
و...
عادت کرده‌ام!
و چه بد است این تکرارهای دردناک روزانه!

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین