عاشقانه‌های سید علی صالحی

SAEEDEH.T · 8/12/19

او که می گوید به وقت سرودن
غرق در شادمانی بوده ام
دروغ گوی بزرگی ست.
شعر
اولاد اندوه آدمی ست...
***
درست در آخرین لحظه ها
که می خواهید رویاهای خود را
به خاک بسپارید
خبر خوبی خواهد رسید!

SAEEDEH.T · 8/12/19

گاهی آنقدر بدم می آید
که حس می کنم باید رفت
باید از این جماعت پُرگو گریخت
واقعا می گویم
گاهی دلم می خواهد بگریزم از این جا
حتی از اسمم، از اشاره، از حروف،
از این جهانِ بی جهت که میا،
که مگو، که مپرس!
گاهی دلم می خواهد بگذارم بروم بی هر چه آشنا،
گوشه ی دوری گمنام
حوالی جایی بی اسم،
بعد بی هیچ گذشته ای
به یاد نیارم از کجا آمده، کیستم، اینجا چه می کنم.
بعد بی هیچ امروزی
به یاد نیاورم که فرقی هست، فاصله ای هست، فردایی هست.
گاهی واقعا خیال می کنم
روی دست خدا مانده ام
خسته اش کرده ام.
راهی نیست
باید چمدانم را ببندم
راه بیفتم... بروم.
و می روم
اما به درگاه نرسیده از خود می پرسم
کجا...؟!
کجا را دارم، کجا بروم؟

SAEEDEH.T · 2/2/20

اشتباه از ما بود
اشتباه از ما بود که خوابِ سرچشمه را در خیالِ پیاله می‌دیدیم
دستهامان خالی
دلهامان پُر
گفتگوهامان مثلا یعنی ما!
کاش می‌دانستیم
هیچ پروانه‌ای پریروز پیلگیِ خویش را به یاد نمی‌آورد.

حالا مهم نیست که تشنه به رویای آب می‌میریم
از خانه که می‌آئی
یک دستمال سفید، پاکتی سیگار، گزینه شعر فروغ،
و تحملی طولانی بیاور
احتمالِ گریستنِ ما بسیار است!

SAEEDEH.T · 2/2/20

حالا دیگر دیر است
من نام کوچه های بسیاری را از یاد برده ام
نشانی خانه های بسیاری را از یاد برده ام
و اسامی آسان نزدیکترین کسان دریا را…!
راستی آیا به همین دلیل ساده نیست
که دیگر هیچ نامه های به مقصد نمی رسد؟!
نه ری را !
سالها و سالها بود
که در ایستگاه راه آهن
در خواب و خلوت ورودی همة شهرها
کوچه ها ، جاده ها ، میدان ها
چشم به راه تو از هر مسافری که می آمد
سراغ کسی را می گرفتم که بوی لیموی شمال و
شب حلال دریا را می داد.

چقدر کوچه های خلوت بامدادی را
خیس گریه رفتم و در غم غروب باز آمدم.
من می دانستم تو از میان روشن ترین رؤیاهای روزگار
تنها ترانه های سادة مرا برگزیده ای
چرا که من هنوز هم خسته ترین برادر همین سادگانِ
زمینم ، ری را !
هر بار که نام تو بر دفتر گریه های من جاری شد
مردمانی را دیدم که آهسته می آمدند
همانجا در سایه سار گریه و بابونه
عطر ترا از باغ پروانه به خواب کودکان خود می خواندند.
مردمان می فهمند
مردمان ساکت و مردمان صبور می فهمند
مردمان دیری ست که از راز واژگان سادة من
به معنای بعضی از آوازها رسیده اند .
رازی دارد این سادگی ،
این است رؤیا
معلوم است که بعد از نامه ها
مرا آوازی از تحمل اوقات گریه آموخته اند .
کجا می روی حالا؟!
بیا ،هنوز تا کشف نشانی آن کوچه
حرف بسیار و
وقت اندک و
آسمان هم که بارانی ست !
اصلاً فرض که مردمان هنوز درخوابند،
فرض که هیچ نامه ای هم به مقصد نرسید ،
فرض که بعضی از اینجا دور ،
حتی نان از سفره و کلمه از کتاب،
شکوفه از انار و تبسم از لبانمان گرفته اند ،
با رؤیاهامان چه می کنند؟!

SAEEDEH.T · 2/2/20

ﮔﺎﻫﯽ ﺍﻭﻗﺎﺕ،
ﺍﻧﺪﻭﻩِ ﺳﻨﮕﭙﺎﺭﻩﯼ ﺧُﺮﺩﯼ
ﻭَﺭﺍﯼِ ﺗﺤﻤﻞِ ﮐﻮﻩ
ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏِ ﮐﺒﻮﺗﺮ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑِ ﺳﺎﺩﻩ
ﺳﻬﻤﯽ ﺍﺯ ﺍﻣﻀﺎﯼ ﺁﻳﻨﻪ ﺑُﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ،
ﺍﻣﺎ ﮔﺎﻩ ﮐﻪ ﻣﯽﺁﻳﻢ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ
ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ
ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻣﯽﺁﻭﺭﻡ
ﮐﻮﭼﻪ ﺗﺎﺭﻳﮏ ﺍﺳﺖ
ﺣﻮﺍﺳَﻢ ﭘَﺮﺕ ،
ﺩﻟﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ ،
ﺭﺍﻫﻢ ﺩﻭﺭ...!
ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻦ
ﺍﻻﻥ ﻣﯽﺭﻭﻡ ﭼﺮﺍﻍ ﻣﯽﺁﻭﺭﻡ.

SAEEDEH.T · 2/2/20

حوصله کن ، مجروح من
مجروح خارزارِ بی چلچله
اینطور هم نمی ماند..
که علف در دهان داس بمیرد
و باد برای خودش هی به هوچی و هلهله....
من به تو قول می‌دهم
بهارزایی هزارِ خردادِ خوش‌خبر
از جان‌پناه امید و ستاره در پی است ..
حالا هی قدم بزن
قدم به قدم
به قدرِ همین مزار بی‌نام و سنگ ،
سنگ بر سنگِ خاطره بگذار
تا ببینیم این بادِ بی‌خبر
کی باز با خود و این خوابِ خسته
عطر تازه ی چای و بوی روشنِ چراغ خواهد آورد ...
راستی حالا دلت برای دیدنِ یک نم‌نمِ باران ،
چند چشمه ، چند رود و چند دریا گریه دارد ؟!
حوصله کن ، بلبل غمدیده‌ی بی‌باغ و آسمان
سرانجام این کلیدِ زنگ‌زده نیز
شبی به یاد می‌آورد
که پشت این قفل بد قولِ خسته هم
دری هست، دیواری هست
به خدا....
دریایی هست...

SAEEDEH.T · 2/2/20

اینجا، گاهی، عده‌ای
از هزاره‌ی گورها برمی‌خیزند
تا ما بازماندگانِ بی‌دلیل را بگویند:
بو، بوی دروغ، بوی بَدِ دروغ
دنیا را گرفته است،
شما حواستان باشد،
به سایه برگردید، سکوت کنید.
در حیرت‌ام که خداوند
چرا از آفرینشِ پروانه و شبنم
پشیمان است،
اما از عقوبتِ آدمی هرگز...

moh@mad · 3/2/20

من سايه‌نشين تکلم عشقم
گیسوی بریده بر اين بيم بی‌خسوف
تا کی در لهجه‌ی ملال
من آن سرخوشِ بی‌پرسشم
که بغض جهان در گلوی بريده‌اش گره میخورد
در اين نشيب شبانه
تنها تنفس يکی فانوس آسمان است
که مسیح مرا از مويه بر آدمی باز خواهد داشت
مسيح سايه‌نشين تکلم عشق

moh@mad · 3/2/20

آرزو کن آن اتفاق قشنگ بیفتد
رویا ببارد
دختران پای بکوبند
قند باشد
مهربانی باشد
خدا بخندد بخاطر ما
ما که کاری نکرده ایم
***
حالا مهم نیست که تشنه به رویای آب می‌میریم
از خانه که می‌آئی
یک دستمال سفید ، پاکتی سیگار ، گزینه شعر فروغ
و تحملی طولانی بیاور
احتمالِ گریستنِ ما بسیار است

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

مدیر بازنشسته رمان۹۸

مدیر بازنشسته رمان۹۸

مدیر بازنشسته رمان۹۸

مدیر بازنشسته رمان۹۸

مدیر بازنشسته رمان۹۸

مدیر بازنشسته رمان۹۸

مدیر بازنشسته رمان۹۸

کاربر ممتاز

کاربر ممتاز

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین