رمان من به برلین نمی روم | سناتور کاربر انجمن رمان ٩٨

SheRviN DoKhT · 16/8/18

و به دنبال این حرف، سیلی محکمی بر روی گونه‌ام می‌نشاند. همه‌چیز آرام و بی‌صدا، شبیه آن شب لعنتی می‌شود؛ همان شبی که من مانند امشب، بی‌تاب بودم. همان شبی که مانند امشب، می‌گفتم "بس است، پشیمان می‌شوی" اما انگار کیاوش کر شده بود. هنوز هم که نگاه آن شبش را به یاد می‌آورم، بدنم به رعشه می‌افتد. کیاوش...

SheRviN DoKhT · 16/8/18

***
«گذشته»
غذا خورده بودم و سیر سیر بودم. طبق گفته‌های معصومه، دقیقاً هجده‌ساعت و سی‌دقیقه خوابیده بودم. حاج‌مصطفی و مادر فولادزره منتظر بودند تا من حرف‌هایم را شروع کنم. معصومه و سمیه هم گوشه‌ای نشسته بودند؛ اما خبری از کیاوش...

SheRviN DoKhT · 16/8/18

حاجی بالاخره سرش را بلند کرد و پدرانه نگاهم کرد؛ " نگاه پدرانه‌ات را نمی‌خوام، ل**ب باز کن و حرفی بزن." نمی‌دانم این حرف را از چشم‌های خسته‌ام چه‌گونه خواند که گفت:
- قبلاً هم گفتم، تو عین دختر منی. تا هر وقت هم که بخوای، جا روی چشم‌های ما داری....

SheRviN DoKhT · 16/8/18

آه منِ لعنتی چه‌قدر همه را از خودم دور می‌کنم! از خودم متنفرم؛ از کیاوش هم همین‌طور، از البرز، از دماوند، از فاریا، از معصومه، از حاجی و طیبه‌خانم، از سمیه، از شهلای خدابیامرز، از شیرین، از ولدی و حتی آن دعاخوانِ لعنتی! ولی از هر چه و از هر که متنفر شوم، نمی‌توانستم از سام متنفر شوم؛ چون......

SheRviN DoKhT · 16/8/18

آمپرم بالا زد. حس می‌کردم از گوش‌هایم دود بیرون می‌زند و چشم‌هایم از حرص می‌سوختند. شقیقه‌هایم نبض می‌زدند. دستم‌هایم را مشت کردم که ناخُن‌های بلندم در گوشت دستم فرو رفت. اگر نمی‌زدمش، اگر این وقاحتش را تلافی نمی‌کردم، بدون شک می‌مُردم. دستم را بلند کردم تا کیفر گنده‌تر از دهان برداشتن را به او بفهمانم که...

SheRviN DoKhT · 16/8/18

***
«حال»
قلبم بی‌وقفه می‌زند؛ استرس جانم را فرا گرفته است. مدام از خودم را لعنت می‌کنم. وای‌وای اگر کیاوش بفهمد! دمار از روزگارم درمی‌آورد، سیاه و کبودم می‌کند. اگر بفهمد از هستی ساقطم می‌کند؛ وای الیسیما گور خودت را کندی!
- خانم خوشگله؟
آب دهانم را قورت می‌دهم. همه‌ی ائمه را به‌علاوه صد و بیست و چهارهزار...

SheRviN DoKhT · 16/8/18

"هتل بین‌المللی پنج‌ستاره (...)" سرم را بلند می‌کنم و به عظمت ساختمان نگاه می‌کنم. انبوهی از پنجره‌ها در مقابل چشم‌هایم نقش می‌بندد. قبل از آن که ضایع شود و "ندید بدید" خطاب شوم، سرم را پائین می‌کشانم. قدم‌هایم را به جلو می‌برم. از خیابان تا ورودی هتل، سنگفرش شده بود و نزدیک در، فرش قرمزی هم قرار داشت.
در...

SheRviN DoKhT · 16/8/18

شانه‌ای بالا می‌اندازد:
- لازم نیست این‌قدر رسمی باشی، من و تو دیگه همکاریم. اصلا بیا این طرف پیش من.
یک لحظه کیاوش فراموشم می‌شود، یک لحظه صرفاً برای خودم زندگی می‌کنم؛ بی‌حواس به گذر زمان. دسک را دور می‌زنم و روی صندلی چرخدار سرخابی کنارش می‌نشینم. مانیتور را خاموش می‌کند و می‌پرسد:
- اصل بده.
چنان...

SheRviN DoKhT · 16/8/18

رفته بود مسجد کنار همکاران قدیمی‌اش و قرار بود تا بعد از نماز ظهر، آن‌جا بمانند. من دوهفته پیش، در مصاحبه کاری شرکت کردم تا بتوانم تا حدودی خرجم را خودم بدهم و دیگر ول در خانه نچرخم و محض رضای خدا هم که شده، کمی مستقل باشم. شاید هدف اصلی‌ام این بود که وقتی به اندازه‌ی کافی پول جمع کردم، از دست علی‌اکبر...

SheRviN DoKhT · 16/8/18

دیر است، دیر است، دیر است، الآن کیاوش می‌رسد. من از دماوند متنفرم؛ به‌خاطر پدر لعنتی‌اش، به‌خاطر اشک‌های سمیه، به‌خاطر لجبازی‌های هفت‌سال پیش. من از دماوند متنفرم! اخمم تشدید می‌شود:
- من دماوند نمی‌شناسم.
می‌خواهم بروم که صدایش ناخواسته متوقفم می‌کند:
- الیسیما... چرا این‌جوری می‌کنی آخه؟ هنوز از من...

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

نویسنده انجمن

نویسنده انجمن

نویسنده انجمن

نویسنده انجمن

نویسنده انجمن

نویسنده انجمن

نویسنده انجمن

نویسنده انجمن

نویسنده انجمن

نویسنده انجمن

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین