در حال تایپ رمان سلوان | مبینا زارع کاربر انجمن رمان ۹۸

مبینا زارع · 28/4/24

پارت۱۰

صدای داد و فریاد مادر و پدرم در هم آمیخته و همین سبب شده بود صدایشان را واضح نشنوم. پشت در، روی تـ*ـخت نشسته و زانو‌های کوچکم را با دستان ظریفم در آ*غو*ش کشیده و پتوی بنفشم که رنگش در سیاهی شب و تاریکی اتاق گم شده بود را روی سرم کشیده بودم. دستانم را روی...

مبینا زارع · 30/4/24

پارت۱۱

انگشتی خونی و بریده که بی‌جان و بی‌حرکت داشت برایم زبان درازی می‌کرد. انگشت غرق لـ*ـخته‌های خونی بود که به سیاهی می‌زد اما این باعث نمی‌شد که نتوانی لاک قرمز رنگ ناخنش را ببینی.
***

در اتاق ناگهانی و با شدت از چارچوبش جدا شد اما این باعث نشد من نگاهم...

مبینا زارع · 5/5/24

پارت۱۲

دستم را گرفت و به دنبال خود کشاند. وارد خانه شدیم. در پی او به سمت مبل‌های فرانسوی مشرف به حیاط کشیده شدم. روی مبلی سه نفره نشست و مرا هم کنار خود جای داد. تمام بدنش روی مبل به سمتم چرخید اما من فقط سرم را به طرف او چرخاندم.
- ببین تبسم،...

مبینا زارع · 7/5/24

پارت۱۳

هنوز نیامد غرغرهايش شروع شده بود:
- سلامم که بلد نیستی بکنی.
بیخیال سری تکان دادم و پله‌ها را طی کردم. سعی کردم به "بی شعوری" که زیر لـ*ـب نسارم کرد توجهی نکنم. در راهرو آرزو را دیدم و با سلامی کوتاه از کنارش گذشتم و خود را در اتاق انداختم.
***

روی صندلی...

مبینا زارع · 12/5/24

پارت۱۴

مرد که حالا اسمش را از روی لباسش خوانده فهمیده بودم رضا است با اخم‌هایی در هم رفته گفت:
- عجول نباشید. اجازه بدید مشخص میشه‌.
رادان با فریادی که مرا از جا پراند گفت:
- یعنی چی؟ همینجوری اومدید تو خونه من الانم میگید صبر کنید همه چی معلوم میشه.
آریا به...

مبینا زارع · 14/5/24

پارت۱۵

عکس را گرفتم و به چهره‌اش نگاه کردم. خودش بود اما با چهره‌ای خوفناک‌تر. موهایی تراشیده که او را همانند سربازها جلوه می‌داد. با خط بخیه‌ای که دور گردنش پیچیده بود. هر چه فکر کردم این زخم را یادم نیامد اما چشم‌ها همان بودند. همانقدر سبز، همانقدر طلبکار...

مبینا زارع · 19/5/24

پارت۱۶

حال دیگر برای اینکه نگاهش کنم باید گردنم را به عقب خم می‌کردم. قبل از اینکه خودم از آرش بخواهم؛ خودش جواب داد:
- آره. ولی دم در ازم تحویل گرفتن.
- خیلی خب با من بیاین.
آرش بدون حرف دنبالش راه افتاد و خانم کرمانی به دنبال هر دو. بیچاره هنوز نیامد بود...

مبینا زارع · 21/5/24

پارت۱۷

بهت زده و با لبخندی که پیدا بود از روی سردرگمی و شوک است گفت:
- آخه، مگه می‌شه. یعنی چی حرف نزنیم. همینجوری کشکی برات یه بسته آوردن که توش انگشت بوده. بعدم... هیچی به هیچی. پس دوربینا چی؟ اون خونه که پره دوربینه.
سعی کردم بحث را به سمت دیگری بکشم:
- تو...

مبینا زارع · دوشنبه در 00:57

پارت۱۸

آن شب، یکی از مخوف‌ترین شب‌های عمرم بود که در تاریکی و تنهایی به طول انجامید. گوشه‌ی مبل در خود مچاله شده و این اشک بود که در آن تنهایی همدم و همراه من بود. خانه به کل غرق تاریکی بود و ترس غلبه کرده بر وجودم حتی اجازه برخواستن و روشن کردن خانه را...

مبینا زارع · دیروز در 17:00

پارت۱۹

کیوان با تیپی که او را کاملا مردانه و با وقار نشان می‌داد تغییر مسیر داد و به سمتمان آمد. شلوار جین سیاه و بافت یقه اسکی همرنگش که کاپشن چرم نسکافه‌ای رنگی روی آن را پوشانیده بود. با مو‌های خرمایی رنگی که آنها را رو به بالا شانه زده و قهوه‌ی چشمانش که...

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین