دلنوشته دلقک‌ها نمی‌خندند | کلاویه؛ کاربر انجمن رمان ۹۸

کلاویه؛ · 15/10/23

{بسم هو}

نام دلنوشته: دلقک‌ها نمی‌خندند
نگارشگر: silent کاربر انجمن رمان ۹۸
ژانر: تراژدی
ویراستار: YeGaNeH
مقدمه:
دلقک‌های عزیز! واقعاً برای تخریب حرفه‌ی شما متاسفم!
دلقک خوبی بودن، سخت است... از همان‌ها که ساعت‌ها بدون زله شدن، نقش‌ بازی می‌کنند...!
با این‌حال، حسی در قعر وجودم می‌گفت من دلقک خوبی نیستم. تمام پیکرم به هوای لبخند مردم تخریب شد، اما گویی تمام وجود من برای این توده‌ی جمعیت، کافی نبود...

__________________________________________
*محتوای این دلنوشته از عقاید، فرقه و یا طرز فکر خاصی پیروی نمی‌کند و صرفاً تراوشات ذهنی نویسنده‌ است؛ از این‌رو اگر در هنگام خواندن، معطوف به منظره‌ی ذهنی‌ ژرف شده، محتوای نوشته مشهود است.

کلاویه؛ · 16/10/23

«نمایش اول»
من احساسی شبیه دلقک‌ها دارم...
گاهی خنده‌آور و تمسخرآمیز هستم؛ گاهی مردمان با انگشت، اشاره‌ام می‌کنند و چیزی در گوش بـ*ـغل‌دستی‌شان پچ‌پچ می‌کنند و بعد قاه‌قاه بنا به خنده می‌کنند...

کلاویه؛ · 18/10/23

«نمایش دوم»
گاهی چهره‌ام را با گچ سادگی و گوجه‌ی زبان‌بستن تزئین می‌کنم.
اوقاتی را در پشت سیرک مشغول گریستن می‌گذرانم...
نه! من دلقک سیرک نیستم؛ من، تنها منم!
من دلقک‌نمای خسته...

کلاویه؛ · 19/10/23

«نمایش سوم»
گاهی سردرگم و مرعوب، می‌خواهم پشت سایه‌بان‌های سیرک پناه بگیرم؛ هرچند فرار از دست اصوات قهقه؛ کار دشواری است...
هنگام شروع نمایش، حس مرده‌ای را دارم که دیگران دست در تابوتش برده‌اند و تکه گوشت‌های پوسیده‌اش را می‌سوزانند؛ همین‌قدر حقیرانه...
«و نمایش باری دیگر آغاز شد!»

کلاویه؛ · 20/10/23

«نمایش چهارم»
شاید خنداندن، کاری سخت، اما آسان باشد! خفقان هم همین‌طور...!
مردمانی که برای تماشا می‌آمدند، چه می‌دانستند از درون کالبد خسته از خنداندن من؟
چه می‌دانستند از شریان‌های زجرکشیده از قیچی من؟
من دلقکی با نقاب تظاهر به دلقک بودنم... در کدام بازی، کودکان مرا پیدا خواهند کرد؟
«و نمایش باری دیگر آغاز شد»

کلاویه؛ · 21/10/23

«نمایش پنجم»
باری دیگر چهره‌ام میان رنگ گچ صورتم و قرمزی دور دهانم و سرمه‌ی دور چشمانم مضحک‌تر شده است...
گاهی مرعوب می‌شوم؛ وقتی فکر می‌کنم قرار است روزی لباس‌های رنگارنگ و زینت چهره‌ام را با رخت اعتبار و لعاب کبر آدمی‌زادی عوض کنم...
«و نمایش باری دیگر آغاز شد»

کلاویه؛ · 22/10/23

«نمایش ششم»
تمام عمرم صدای خنده شنیدم...
تماشاچیان قهقه‌های تمسخرآمیزشان را مهمان روحم می‌کردند...
من مسخره بودم؛ زیرا آدمی که بهر دلقک بودن زاده شده‌ است، حق یکسان بودن ندارد!
«و نمایش باری دیگر آغاز شد»

کلاویه؛ · 23/10/23

«نمایش هفتم»
هر از گاهی سهش یتیم بودن در شریان‌هایم سرازیر می‌شود. دلم مادرم را می‌خواهد؛ با او فقط یک حرف دارم!
مادر... سوزش خراش‌های زیر پلک‌هایم؛ ستوه‌آور است...
آخر می‌دانی؟ جور اشک‌های روح زبان‌بسته‌ام را پلک‌هایم پس می‌دهند...
«و نمایش باری دیگر آغاز شد»

کلاویه؛ · 25/10/23

«نمایش هشتم»
من ناراحت مانده‌‌ام... از همان لحظه‌ای که شریان‌های پژمرده روحم را تکه‌تکه کردم، ناراحت مانده‌ام...
حال که تنها من و نقش شکسته‌ام در آیینه باقی مانده‌ایم؛ راستش را بگو! گنـ*ـاه ما چه بود؟ من از هم گسسته...
«و نمایش باری دیگر آغاز شد!»

کلاویه؛ · 29/10/23

«نمایش نهم»
نمایش‌های زیادی را گذرانده‌ام و ماسک‌های زیادی بر چهره‌ام نشانده‌ام. با این‌حال، هنوز هم چیزی از تشنج ستوه‌آور دستانم کم نشده. موریانه‌ها هنوز هم از درون، دلم را تکه‌پاره می‌کنند.
از هیچ‌چیز، چیزی کم نشده، چون روح پریشان من، هنوز هم از من خشمگین و غم‌زده‌ است...
«و نمایش باری دیگر آغاز شد!»

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

عضو تازه وارد انجمن

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین