دلنوشته دلقک‌ها نمی‌خندند | کلاویه؛ کاربر انجمن رمان ۹۸

کلاویه؛ · 21/12/23

«نمایش نوزدهم»
هرچند تلخک بودن خیلی غم‌انگیز است و هرکدام، نجوای دردناک خودشان را دارند؛ با این‌حال نه من، بلکه آن‌ها همه محکوم به زنده‌ماندن‌اند. زنده بمانند و فراموش شدنشان را با دیدگان خود ببینند؛ تا دردی را حس کنند که مملو از بی‌حسی‌ست...
هرچند تاکنون شخصی با این مشخصات را ندیده‌ام، ولی می‌دانم آن‌ها نیازی به یادگرفتن از پشت خنجر زدن، ندارند...!
«و نمایش باری دیگر آغاز شد!»

کلاویه؛ · 21/12/23

«نمایش بیستم»
حال که چندین نمایش را گذرانده‌ام، می‌دانم من چیزی جز یک دلقک خسته، پژمرده و تنها نبودم... نمی‌دانم تا کی می‌توانم به قهقه‌ی مردم را شنیدن، ادامه بدهم؟ شاید تا وقتی که از گوش‌هایم خون بچکد و سحرگاه، بالاخره طلوع کند.
صبر می‌کنم و تا آن موقع باز هم پشت سایه‌بان‌های سیرک پناه می‌گیرم. بگذار تا هرچقدر که می‌خواهند بخندند؛ زیرا آخرین خنده مال «دلقک» است...
«شاید این نمایش به اتمام رسید، ولی آغاز نمایش‌هاست!»

«شروع: یه غروب گرگ و میش زمستونی، لبریز از قهقه...»
«پایان: 12/21، 11:39 به وقت تهران»