تعریف جادو!

*NiLOOFaR* · 12/7/23

سحر و جادو، که گاهی اوقات املای آن را جادو می‌کنند، یک عمل باستانی است که ریشه در آیین‌ها، پیش‌گویی‌های معنوی، و/یا تبار فرهنگی دارد - با هدف فراخوانی، دستکاری، یا به‌طور دیگری تجلی نیروها، موجودات یا موجودات ماوراء طبیعی در جهان طبیعی. این یک اصطلاح طبقه بندی شده و در عین حال اغلب مبهم است که برای اشاره به طیف گسترده‌ای از عقاید و اعمال استفاده می‌شود که اغلب جدا از دین و علم در نظر گرفته می‌شود.

اگرچه در طول تاریخ مفاهیم از مثبت به منفی متفاوت بوده است، جادو همچنان نقش مذهبی و دارویی مهمی در بسیاری از فرهنگ‌ها دارد.

در فرهنگ غربی، جادو با ایده‌های دیگری، بیگانه بودن، و بدوی گرایی پیوند خورده است. نشان می‌دهد که این "نشانگر قدرتمند تفاوت فرهنگی" و به همین ترتیب، یک پدیده غیر مدرن است. در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، روشنفکران غربی عمل سحر و جادو را نشانه‌ای از یک ذهنیت بدوی می‌دانستند و معمولاً آن را به گروه‌های به حاشیه رانده شده نسبت می‌دادند.

در غیبت مدرن و مذاهب نوپاگان، بسیاری از جادوگران و جادوگران که خود را توصیف می‌کنند، به طور منظم جادوی آیینی را انجام می‌دهند. تعریف جادو به عنوان تکنیکی برای ایجاد تغییر در دنیای فیزیکی از طریق نیروی اراده. این تعریف توسط Aleister Crowley (1875-1947)، یک غیب‌ساز بانفوذ بریتانیایی رایج شد، و از آن زمان ادیان دیگر (مانند شیطان‌پرستی Wicca و LaVeyan) و سیستم‌های جادویی (مانند جادوی آشوب) آن را پذیرفته‌اند.

علم اشتقاق لغات

واژه‌های انگلیسی magic ،mage و magician از واژه لاتین magus و از طریق واژه یونانی μάγος که از فارسی باستان maguš گرفته شده است، آمده است. (فارسی قدیم magu- از کلمه پیش هند و اروپایی megʰ- *magh (توانا) گرفته شده است. این اصطلاح فارسی ممکن است به سینیت قدیم *M γ ag (ماژ یا شمن) منتهی شده باشد. به نظر می‌رسد که شکل پارسی باستان در زبان‌های سامی باستانی نفوذ کرده است ماگوش عبری تلمودی، آمگوشا (جادوگر) آرامی و مقدیم کلدانی (حکمت و فلسفه)؛ از قرن اول پیش از میلاد به بعد، ماگوسای سوری به عنوان جادوگر و پیشگو معروف شد.

*NiLOOFaR* · 12/7/23

در اواخر قرن ششم و اوایل قرن پنجم پیش از میلاد، این اصطلاح به یونانی باستان راه یافت، جایی که از آن با معانی منفی برای اعمال مناسکی استفاده می‌شد که تقلبی، غیر متعارف و خطرناک تلقی می‌شد. زبان لاتین این معنای اصطلاح را در قرن اول پیش از میلاد پذیرفت. از طریق لاتین، این مفهوم در قرن اول پس از میلاد در الهیات مسیحی گنجانده شد. مسیحیان اولیه سحر و جادو را با شیاطین مرتبط می‌دانستند و بنابراین آن را خلاف دین مسیحی می‌دانستند. این مفهوم در سراسر قرون وسطی فراگیر باقی ماند، زمانی که نویسندگان مسیحی طیف متنوعی از اعمال را طبقه بندی کردند - مانند طلسم، جادوگری، طلسم، پیشگویی، نکرومانسی و طالع بینی - تحت عنوان "جادو". در اوایل اروپای مدرن، پروتستان‌ها اغلب ادعا می‌کردند که کاتولیک رومی به جای دین، جادو است، و زمانی که اروپایی‌های مسیحی در قرن شانزدهم استعمار سایر نقاط جهان را آغاز کردند، باورهای غیر مسیحی را که با آن مواجه می‌شدند، جادویی نامیدند. در همان دوره، اومانیست‌های ایتالیایی این اصطلاح را به معنای مثبت برای بیان ایده جادوی طبیعی دوباره تفسیر کردند. هم درک منفی و هم مثبت از این اصطلاح در قرن‌های بعد در فرهنگ غربی تکرار شد.

از قرن نوزدهم، دانشگاهیان در رشته‌های مختلف از واژه جادو استفاده کرده‌اند، اما آن را به روش‌های مختلف تعریف کرده‌اند و در اشاره به چیزهای مختلف از آن استفاده می‌کنند. یک رویکرد، مرتبط با انسان شناسان ادوارد تایلور (1832-1917) و جیمز جی فریزر (1854-1941)، از این اصطلاح برای توصیف باورها در همدردی پنهان بین اشیاء استفاده می‌کند که به یکی اجازه می‌دهد بر دیگری تأثیر بگذارد. با این تعریف، جادو به عنوان نقطه مقابل علم به تصویر کشیده می‌شود. یک رویکرد جایگزین، مرتبط با جامعه شناس مارسل ماوس (1872-1950) و عمویش امیل دورکیم(1858-1917)، این اصطلاح را برای توصیف مناسک و مراسم خصوصی به کار می برد و آن را با مذهب، که به عنوان یک فعالیت جمعی و سازمان یافته تعریف می کند، در تضاد قرار می دهد. در دهه 1990 بسیاری از محققان کاربرد این اصطلاح برای بورسیه را رد کردند. آنها استدلال کردند که این برچسب خطوطی دلخواه بین باورها و اعمال مشابهی ترسیم می کند که به طور متناوب مذهبی تلقی می شوند، و به کار بردن معانی جادو - که ریشه در تاریخ غرب و مسیحیت دارد - در فرهنگ های دیگر، قوم مدارانه است.

سفید، خاکستری و مشکی

جادوی سفید به طور سنتی به عنوان استفاده از جادو برای اهداف خودخواهانه یا مفید درک می‌شود، در حالی که جادوی سیاه برای اهداف خودخواهانه، مضر یا شیطانی استفاده می‌شد. با توجه به دوگانگی مسیر سمت چپ و مسیر راست، جادوی سیاه همتای مخرب و دست چپ جادوی سفید خیرخواهانه است. در مورد اینکه چه چیزی جادوی سفید، خاکستری یا سیاه را تشکیل می‌دهد، اتفاق نظر وجود ندارد، همانطور که فیل هاین می‌گوید، "مانند بسیاری از جنبه های دیگر غیبت، آنچه که "جادوی سیاه" نامیده می‌شود بسیار بستگی به این دارد که چه کسی آن را تعریف می‌کند. جادوی خاکستری، که به آن "جادوی خنثی" نیز می‌گویند، جادویی است که به دلایل خاص خیرخواهانه انجام نمی‌شود، اما همچنین بر روی اعمال کاملاً خصمانه متمرکز نیست.

*NiLOOFaR* · 12/7/23

بالا و پایین

مورخان و انسان شناسان بین تمرین‌کنندگانی که به جادوی بالا دست می‌زنند و کسانی که به جادوی پایین دست می‌زنند، تمایز قائل شده‌اند. جادوی عالی، که به عنوان جادوی تشریفاتی یا جادوی آیینی نیز شناخته می‌شود، پیچیده‌تر است و شامل مراسم طولانی و مفصل و همچنین ابزارهای پیچیده، گاهی گران‌قیمت است. جادوی کم، که جادوی طبیعی نیز نامیده می‌شود، با دهقانان و فولکلور و با آیین‌های ساده‌تری مانند طلسم‌های کوتاه و گفتاری مرتبط است. جادوی کم نیز ارتباط نزدیکی با جادوگری دارد. سوزان گرین‌وود، انسان‌شناس می‌نویسد که «از رنسانس، جادوی عالی به بیرون کشیدن نیروها و انرژی‌ها از بهشت و دستیابی به وحدت با الوهیت توجه داشته است. جادوی بالا معمولاً در داخل خانه انجام می‌شود در حالی که جادوگری اغلب در خارج از منزل انجام می‌شود.

تاریخ

بین‌ النهرین

سحر و جادو در بسیاری از انواع آیین‌ها و فرمول‌های پزشکی و برای مقابله با شگون‌های شیطانی مورد استفاده قرار می‌گرفت. جادوی دفاعی یا مشروع در بین النهرین ( asiputu یا masmassutu در زبان اکدی) افسون‌ها و اعمال آیینی بود که برای تغییر واقعیت‌های خاص انجام می‌شد. بین النهرینان باستان بر این باور بودند که سحر و جادو تنها دفاع قابل قبول در برابر شیاطین، ارواح و جادوگران شیطانی است. برای دفاع از خود در برابر ارواح کسانی که به آنها ظلم کرده بودند، هدایایی به نام کیسپو در مقبره آن شخص می‌گذاشتند به امید اینکه از آنها دلجویی کنند. اگر این کار شکست می‌خورد، گاهی اوقات مجسمه‌ای از مرده را می‌گرفتند و در زمین دفن می‌کردند و از خدایان می‌خواستند که روح را از بین ببرند یا او را مجبور کنند که شخص را تنها بگذارد.

بین‌النهرین‌های باستان نیز از جادو استفاده می‌کردند تا از خود در برابر جادوگران شیطانی محافظت کنند که ممکن بود آنها را نفرین کنند. جادوی سیاه به عنوان یک مقوله در بین النهرین باستان وجود نداشت، و شخصی که به طور مشروع از جادو برای دفاع از خود در برابر جادوی نامعقول استفاده می‌کرد، دقیقاً از همان تکنیک‌ها استفاده می‌کرد. تنها تفاوت عمده این واقعیت بود که نفرین‌ها به صورت مخفیانه اجرا می‌شدند. در حالی که دفاع در برابر سحر و جادو در صورت امکان در فضای باز و در مقابل تماشاگران انجام شد. یکی از آیین‌های تنبیه جادوگر به نام «ماقلو» یا «سوزاندن» معروف بود. شخصی که به او مبتلا به جادوگری می‌نگریست، تصویری از جادوگر می‌سازد و شبانه آن را محاکمه می‌کند. سپس، هنگامی که ماهیت جنایات ساحر مشخص شد، شخص مجسمه را می‌سوزاند و بدین وسیله قدرت جادوگر را بر آنها می‌شکند.

بین النهرین باستان نیز برای پاکسازی خود از گناهانی که ناآگاهانه مرتکب شده بودند، مراسم جادویی انجام می‌دادند. یکی از این آیین‌ها به نام «شورپو» یا «سوزاندن» شناخته می‌شد که در آن طلسم‌کننده گنـ*ـاه تمام اعمال ناپسند خود را به اشیاء مختلفی مانند یک نوار خرما، یک پیاز و یک توده پشم سپس شخص اشیاء را می‌سوزاند و بدین وسیله خود را از تمام گناهانی که ممکن است ناآگاهانه مرتکب شده باشد پاک می‌کند. یک ژانر کامل از طلسم های عشق وجود داشت. اعتقاد بر این بود که چنین طلسم‌هایی باعث می‌شود که شخص عاشق شخص دیگری شود، عشقی را که محو شده بود باز می‌گرداند، یا باعث می‌شود که شریک جن*ی مرد بتواند نعوظ را در حالی که قبلاً قادر نبود حفظ کند. طلسم های دیگری برای آشتی دادن مرد با خدای حامی خود یا آشتی دادن زن با شوهری که از او غافل شده بود استفاده می‌شد.

*NiLOOFaR* · 12/7/23

بین النهرینان باستان هیچ تمایزی بین علم عقلانی و جادو قائل نبودند. هنگامی که فردی بیمار می‌شد، پزشکان هم فرمول‌های جادویی را برای خواندن و هم درمان‌های دارویی تجویز می‌کردند. بیشتر مناسک جادویی در نظر گرفته شده بود که توسط یک آشیپو، متخصص در هنرهای جادویی انجام شود. این حرفه عموماً از نسلی به نسل دیگر منتقل شد و بسیار مورد احترام بود و اغلب به عنوان مشاور پادشاهان و رهبران بزرگ خدمت می‌کرد. یک آشیپو نه تنها به عنوان جادوگر، بلکه به عنوان یک پزشک، یک کشیش، یک کاتب و یک محقق نیز خدمت می‌کرد.

خدای سومری انکی که بعداً با خدای سامی شرقی Ea ترکیب شد، ارتباط نزدیکی با جادو و افسون داشت. او خدای حامی بارت و آشیپو بود و به طور گسترده به عنوان منبع نهایی همه دانش محرمانه در نظر گرفته می‌شد. بین‌النهرین‌های باستان نیز به نشانه‌هایی اعتقاد داشتند که ممکن است در صورت درخواست یا ناخواسته به وجود بیاید. صرف نظر از نحوه آمدن آنها، شگون همیشه با نهایت جدیت گرفته می‌شد.

کاسه‌های طلسم

مجموعه‌ای مشترک از فرضیات مشترک در مورد علل شر و نحوه جلوگیری از آن در شکلی از جادوهای محافظ اولیه به نام کاسه افسون یا کاسه جادویی یافت می‌شود. این کاسه‌ها در خاورمیانه، به ویژه در بین النهرین علیا و سوریه، عراق و ایران کنونی تولید می‌شدند و در طول قرن ششم تا هشتم بسیار محبوب بودند. کاسه‌ها رو به پایین دفن شده بودند و قرار بود شیاطین را بگیرند. آنها معمولاً در زیر آستانه، حیاط‌ها، گوشه خانه‌های متوفیان و در گورستان‌ها قرار می‌گرفتند. زیرمجموعه‌ای از کاسه‌های طلسم آنهایی هستند که در عمل جادویی یهودیان استفاده می‌شوند. کاسه‌های طلسم آرامی منبع مهمی از دانش در مورد اعمال جادویی یهودیان است.

مصر

در مصر باستان (کمت در زبان مصری)، جادو (به عنوان خدای هکا) بخشی جدایی ناپذیر از دین و فرهنگ بود که از طریق مجموعه قابل توجهی از متون که محصول سنت مصری هستند برای ما شناخته شده است.

در حالی که مقوله سحر و جادو برای مصرشناسی مدرن بحث برانگیز بوده است، از اصطلاحات باستانی پشتیبانی واضحی برای کاربرد آن وجود دارد. اصطلاح قبطی hik از نسل فرعونی هکا است که بر خلاف همتای قبطی خود هیچ معنایی از بی‌تقوایی یا غیرقانونی نداشت و از پادشاهی قدیم تا دوران روم تایید شده است. هکا از نظر اخلاقی بی‌طرف تلقی می‌شد و به اعمال و اعتقادات خارجی‌ها و مصری‌ها به طور یکسان به کار می‌رفت. دستورالعمل‌های مریکاره به ما اطلاع می‌دهد که هکا خیریه‌ای بود که خالق آن را به بشریت هدیه کرد "... تا سلاحی برای دفع ضربه حوادث باشد".

جادو را هم سلسله مراتب کشیش باسواد و هم کشاورزان و گله داران بی‌سواد انجام می‌دادند و اصل هکا زیربنای تمام فعالیت‌های آیینی، هم در معابد و هم در محیط‌های خصوصی بود.

اصل اصلی هکا بر قدرت کلمات برای به وجود آوردن چیزها متمرکز است. Karenga قدرت محوری کلمات و نقش هستی‌شناختی حیاتی آنها را به عنوان ابزار اولیه مورد استفاده خالق برای به وجود آوردن جهان آشکار توضیح می‌دهد. از آنجایی که انسان‌ها در طبیعت الهی با خدایان سهیم بودند، snnw ntr (تصاویر خدا)، همان قدرت استفاده خلاقانه از کلمات که خدایان دارند، توسط انسان‌ها مشترک است.

*NiLOOFaR* · 13/7/23

کتاب مردگان

دیوارهای داخلی هرم Unas، آخرین فرعون سلسله پنجم مصر، با صدها طلسم و کتیبه جادویی پوشیده شده است که از کف تا سقف در ستون‌های عمودی کشیده شده است. 54 این کتیبه‌ها به متون هرمی: 54 معروف هستند و حاوی طلسم‌هایی هستند که فرعون برای بقا در زندگی پس از مرگ مورد نیاز است.: 54 متون هرم صرفاً فقط برای سلطنت بود.: 56 این طلسم‌ها از مردم عادی مخفی نگه داشته می‌شد و فقط در داخل مقبره‌های سلطنتی نوشته می‌شد.: 56 در خلال هرج و مرج و ناآرامی اولین دوره میانیبا این حال، دزدان مقبره به داخل اهرام نفوذ کردند و کتیبه‌های جادویی را دیدند.: 56 مردم عادی شروع به یادگیری طلسم کردند و در آغاز پادشاهی میانه، مردم عادی شروع به نوشتن نوشته‌های مشابه در کناره‌های تابوت خود کردند، به این امید که انجام این کار بقای خود را در زندگی پس از مرگ تضمین کند.: 56 این نوشته‌ها به متون تابوت معروف است.

پس از مرگ یک فرد، جسد او را مومیایی می‌کردند و در باندهای کتان می‌پیچیدند تا اطمینان حاصل شود که بدن متوفی تا زمانی که ممکن است زنده بماند، زیرا مصریان معتقد بودند که روح یک شخص فقط می‌تواند در زندگی پس از مرگ برای مدت طولانی زنده بماند. همانطور که بدن فیزیکی او در اینجا روی زمین زنده مانده است. آخرین مراسم قبل از مهر و موم شدن جسد یک شخص در داخل مقبره به نام گشایش دهان معروف بود. در این آیین، کاهنان ابزارهای جادویی مختلف را به قسمت‌های مختلف بدن متوفی لمس می‌کردند و از این طریق به متوفی توانایی دیدن، شنیدن، چشیدن و بوییدن در زندگی پس از مرگ را می‌دادند.

حرز

استفاده از تعویذ، (مکت) در میان مصریان باستان زنده و مرده رواج داشت.: 66 آنها برای محافظت و به عنوان وسیله‌ای برای "...تأیید مجدد انصاف اساسی جهان" استفاده می‌شدند. قدیمی‌ترین طلسم‌های یافت شده مربوط به دوره بادریان قبل از سلسله است و تا زمان رومیان ادامه داشته است.

یهودیه

در شریعت موسی، اعمالی مانند جادوگری (عبری קְסָמִ֔ים)، فالگیر بودن (מְעוֹנֵ֥ן) یا جادوگر (וּמְכַשֵּֽׁף) ֑בֶר) یا کسی که مردگان را فرا می‌خواند (וְדֹרֵ֖שׁ אֶל־הַמֵּתִֽים) هستند به طور خاص به عنوان مکروهات نزد خداوند ممنوع است.

هالاخا (قانون دینی یهود) پیشگویی و سایر اشکال فال‌گویی را ممنوع می‌کند و تلمود بسیاری از اعمال فال گویی مداوم و در عین حال محکوم شده را فهرست می‌کند. کابالای عملی در یهودیت تاریخی، شاخه ای از سنت عرفانی یهود است که به استفاده از جادو مربوط می‌شود. تمرین‌کنندگان آن را جادوی سفید مجاز می‌دانستند، مخصوص افراد نخبه، که می‌توانستند منبع معنوی آن را از قلمرو شرارت قلیفوت جدا کنند، اگر تحت شرایطی مقدس (QD-Š) و خالص انجام شود (טומאה וטהרה، tvmh vthrh). نگرانی از فراتر رفتن از ممنوعیت‌های شدید یهودیت در مورد جادوی ناخالص تضمین کرد که این یک سنت کوچک در تاریخ یهودی باقی بماند. آموزه‌های آن شامل استفاده از اسماء الهی و ملائکه برای طلسم و طلسم است. این اعمال جادویی دین عامیانه یهود که بخشی از کابالای عملی شد به زمان تلمودی باز می گردد. تلمود به استفاده از طلسمات برای شفا اشاره می‌کند و طیف وسیعی از درمان‌های جادویی توسط خاخام‌ها تایید شده است. حکم داده شد که هر عملی که واقعاً معالجه می‌کند نباید خرافاتی تلقی شود و عمل گسترده‌ای از طلسم‌های دارویی و داروهای مردمی (Segullot) وجود داشته است.در جوامع یهودی در طول زمان و جغرافیا.

اگرچه سحر و جادو توسط قانون لاوی در کتاب مقدس عبری ممنوع بود، اما در اواخر دوره معبد دوم به طور گسترده انجام می‌شد، و به ویژه در دوره پس از تخریب معبد در قرن های سوم، چهارم و پنجم پس از میلاد به خوبی مستند شده بود.

*NiLOOFaR* · 13/7/23

چین

تائوئیسم در دوران باستان تا امروز از آیین‌ها، مانتراها و حرزها با قدرت‌های خدایی یا ماوراء طبیعی استفاده می‌کرده است.

جهان بینی تائوئیستی به عنوان جادویی یا کیمیاگری در نظر گرفته می‌شد.

دنیای یونانی-رومی

واژه انگلیسی سحر و جادو ریشه در یونان باستان دارد. در اواخر قرن ششم و اوایل قرن پنجم پیش از میلاد، ماگوش ایرانی یونانی شد و به عنوان μάγος و ماγεία به زبان یونانی باستان معرفی شد. با انجام این کار، معنا را دگرگون کرد و مفاهیم منفی به دست آورد، و ماگوها به عنوان شارلاتانی تلقی می‌شدند که اعمال آیینی آنها تقلبی، عجیب، غیرمتعارف و خطرناک بود. همانطور که توسط دیویس اشاره شده است، برای یونانیان باستان - و متعاقباً برای رومیان باستان - "جادو از دین متمایز نبود، بلکه بیان ناخواسته و نادرست آن بود - مذهب دیگری". ریچارد گوردون مورخ پیشنهاد کرد که برای یونانیان باستان متهم شدن به انجام سحر و جادو "شکلی از توهین" است.

این تغییر معنا تحت تأثیر درگیری‌های نظامی بود که دولت شهرهای یونان در آن زمان علیه امپراتوری ایران درگیر بودند. در این زمینه، این اصطلاح در متن باقی مانده‌ای مانند سوفوکل ظاهر می‌شود .زمینه رکس سوفوکلDemorbo sacro بقراط، و Encomium هلن گورگیاس ظاهر می‌شود. برای مثال، در نمایشنامه سوفوکل، شخصیت ادیپ به طور تحقیر آمیزی از تیرسیوس پیشگو به عنوان یک ماگوس یاد می‌کند - در این زمینه به معنای چیزی شبیه به حیله‌گر یا شارلاتان است - که نشان می‌دهد چگونه این لقب دیگر فقط برای ایرانیان اختصاص ندارد.

در قرن اول پ . _ _ _ و ماگیا اسفاده شد. اولین استفاده لاتین شناخته شده از این اصطلاح در کتاب ویرژیل است که در حدود 40 قبل از میلاد نوشته شده است، که به magicis... sacris (آیین جادویی) اشاره دارد. رومی ها قبلاً اصطلاحات دیگری برای استفاده منفی از قدرت های ماوراء طبیعی داشتند، مانند ونفیکوس و حماسه. استفاده رومی از این اصطلاح مشابه یونانیان بود، اما تأکید بیشتری بر کاربرد قضایی آن داشت. در امپراتوری روم، قوانینی برای جرم انگاری چیزهایی که به عنوان سحر و جادو تلقی می‌شوند، معرفی شدند.

در جامعه روم باستان، جادو با جوامع شرق امپراتوری مرتبط بود. به عنوان مثال، پلینی بزرگ، نویسنده قرن اول پس از میلاد، ادعا کرد که جادو توسط فیلسوف ایرانی زرتشت آفریده شده است، و سپس توسط اوستانس جادوگر، که لشکرکشی‌های خشایارشا پادشاه ایرانی را همراهی می‌کرد، آن را به غرب به یونان آورده است.

پژوهشگران یونان باستان در قرن بیستم، تقریباً به طور قطع تحت تأثیر پیش فرض‌های مسیحیت در مورد معانی جادو و مذهب، و تمایل به ایجاد فرهنگ یونانی به عنوان پایه عقلانیت غربی، نظریه‌ای را در مورد جادوی یونان باستان به عنوان ابتدایی و ناچیز توسعه دادند و در نتیجه اساساً از مذهب هومری و جمعی (پولیس) جدا است. با این حال، از دهه آخر قرن، با شناخت همه‌جا و قابل احترام بودن اعمالی مانند کاتادسموی (طلسم‌های الزام‌آور) که توسط ناظران مدرن و باستانی به عنوان جادو توصیف شده‌اند، محققان مجبور به ترک این دیدگاه شده‌اند.: 90–95 کلمه یونانی maeuo(عمل سحر و جادو) خود از این کلمه گرفته شده است Magos گرفته شده است که در اصل نام یونانی برای یک قبیله ایرانی است که به دلیل انجام دین شناخته می‌شود. فرقه‌های اسرارآمیز غیر مدنینیز به طور مشابه مورد ارزیابی مجدد قرار گرفته اند:
انتخاب‌هایی که خارج از محدوده فرقه‌ها قرار داشتند، نه تنها گزینه‌های اضافی را به منوی مدنی اضافه می‌کردند، بلکه ... گاهی اوقات نقد فرقه‌های مدنی و اسطوره‌های پانهلنیک را در خود جای می‌دادند یا جایگزینی واقعی برای آنها بودند.

سایمون پرایس، ادیان یونانیان باستان (1999)

*NiLOOFaR* · 13/7/23

Katadesmoi (لاتین: defixiones)، نفرین‌هایی که بر روی لوح‌های مومی یا سربی حک شده و در زیر زمین دفن شده بودند، اغلب توسط همه اقشار جامعه یونان اجرا می‌شد، گاهی اوقات برای محافظت از کل پولیس. نفرین‌های جمعی که در ملاء عام انجام می‌شد پس از دوره کلاسیک یونان کاهش یافت، اما نفرین خصوصی در سراسر دوران باستان رایج بود. آنها را با ویژگی‌های فردی، ابزاری و شوم خود به عنوان جادوگر متمایز می‌کردند. این خصوصیات، و انحراف درک شده آنها از ساختارهای فرهنگی ذاتاً قابل تغییر عادی بودن، به وضوح جادوی باستانی را از مناسک مذهبی که بخشی از آن را تشکیل می‌دهند، مشخص می‌کند.

تعداد زیادی پاپیروس جادویی به زبان های یونانی ، قبطی و دموتیک بازیابی و ترجمه شده است. آنها حاوی نمونه های اولیه از موارد زیر هستند:

استفاده از کلمات جادویی که گفته می‌شود قدرت فرمان دادن به ارواح را دارد.
استفاده از نمادها یا علائم مرموز که تصور می‌شود هنگام فراخوانی یا برانگیختن ارواح مفید هستند.

انجام سحر و جادو در اواخر دنیای روم ممنوع بود و در Codex Theodosianus (438 پس از میلاد) آمده است:
بنابراین، اگر جادوگر یا شخصی آغشته به آلودگی جادویی که به رسم مردم او را جادوگر می‌نامند، در گروه من یا قیصر دستگیر شود، با حفظ درجه خود از مجازات و شکنجه فرار نخواهد کرد.

قرون وسطی

اعمال جادویی مانند پیشگویی، تعبیر فال، سحر و جادو و استفاده از طلسم به طور خاص در شریعت موزاییک ممنوع شده بود و در تاریخ‌های کتاب مقدس پادشاهان محکوم شده بود. بسیاری از این اعمال در عهد جدید نیز علیه آنها صحبت شده است.

برخی از مفسران می‌گویند که در قرن اول پس از میلاد، نویسندگان اولیه مسیحی مفهوم یونانی - رومی جادو را جذب کردند و آن را در الاهیات مسیحی در حال توسعه خود گنجانیدند، و این مسیحیان کلیشه های منفی یونانی -ررومی را از قبل حفظ کردند. آنها را با ترکیب الگوهای مفهومی وام گرفته شده از تفکر یهودی، به ویژه مخالفت جادو و معجزه گسترش داد. برخی از نویسندگان اولیه مسیحی با نسبت دادن منشأ جادو به قلمرو بشری، عمدتاً به زرتشت و اوستانس، از تفکر یونانی - رومی پیروی کردند. دیدگاه مسیحیان این بود که سحر و جادو محصول بابلی‌ها، ایرانیان یا مصریان است. مسیحیان با فرهنگ کلاسیک قبلی این ایده را داشتند که جادو چیزی متمایز از دین صحیح است، اگرچه تمایز آنها را بین این دو به طرق مختلف ترسیم می‌کرد.

برای نویسندگان اولیه مسیحی مانند آگوستین کرگدن، سحر و جادو صرفاً تشریفات فریبنده و غیرمجاز را تشکیل نمی داد، بلکه کاملاً متضاد دین بود، زیرا بر همکاری شیاطین، سرسپردگان شیطان متکی بود. در این، ایده‌های مسیحی جادو ارتباط نزدیکی با مقوله بت‌پرستی مسیحی داشتند، و هر دو جادو و بت‌پرستی به عنوان متعلق به دسته وسیع‌تر خرافات (خرافات) تلقی می‌شدند، اصطلاح دیگری که از رومیان پیش از مسیحیت وام گرفته شده بود. فرهنگ. این تأکید مسیحی بر غیراخلاقی و نادرستی ذاتی جادو به عنوان چیزی که با دین خوب در تضاد است، بسیار آشکارتر از رویکرد سایر ادیان بزرگ توحیدی آن دوره، یهودیت و اسلام بود. برای مثال، در حالی که مسیحیان شیاطین را ذاتاً شیطانی می‌دانستند، جن - موجودات قابل مقایسه در اساطیر اسلامی - توسط مسلمانان به‌عنوان شخصیت‌های دوسوگراتر تلقی می‌شدند.

*NiLOOFaR* · 13/7/23

الگوی جادوگر در اندیشه مسیحی توسط سیمون مجوس (سیمون جادوگر) ارائه شد، شخصیتی که هم در اعمال رسولان و هم در اعمال آخرالزمان و در عین حال تأثیرگذار پطرس به مخالفت با پطرس مقدس پرداخت. مورخ مایکل دی. بیلی اظهار داشت که در اروپای قرون وسطی، جادو یک "مقوله نسبتا گسترده و فراگیر" بود. الهی‌دانان مسیحی معتقد بودند که انواع مختلفی از جادو وجود دارد که اکثر آنها انواعی از فال‌گیری هستند، برای مثال، ایزیدور سویل فهرستی از چیزهایی که به‌عنوان جادو می‌شمرد تهیه کرد و در آن فال را با چهار عنصر یعنی ژئومانسی فهرست کرد. هیدرومانسی، هواشناسی و پیرومانسی و همچنین با مشاهده پدیده‌های طبیعی مانند پرواز پرندگان و طالع بینی. او همچنین از افسون و بستن (استفاده پزشکی از اشیاء جادویی که به بیمار بسته می شود) به عنوان جادویی یاد کرد. اروپای قرون وسطی همچنین شاهد بود که جادو با شخصیت سلیمان عهد عتیق مرتبط شد. گریمورهای مختلف، یا کتاب‌هایی که به تشریح اعمال جادویی می‌پردازند، نوشته شده‌اند که ادعا می‌شود توسط سلیمان نوشته شده‌اند، به ویژه کلید سلیمان.

در اروپای اوایل قرون وسطی، ماژیا اصطلاحی برای محکوم کردن بود. در اروپای قرون وسطی، مسیحیان اغلب مسلمانان و یهودیان را به انجام اعمال جادویی مشکوک می‌کردند. در برخی موارد، این مناسک جادویی درک شده - از جمله قربانی ادعایی یهودیان از کودکان مسیحی - منجر به قتل عام مسیحیان این اقلیت های مذهبی شد. گروه‌های مسیحی اغلب دیگر گروه‌های مسیحی رقیب مانند هوسی‌ها را - که آنها را بدعت می‌دانستند - به انجام فعالیت‌های جادویی متهم می‌کنند. اروپای قرون وسطی نیز اصطلاح maleficium را می‌دید در مورد اشکال جادویی که به قصد ایجاد آسیب انجام می‌شد، استفاده می‌شود. در قرون وسطی بعدی، کلماتی برای این تمرین‌کنندگان اعمال مضر جادویی در زبان‌های مختلف اروپایی ظاهر شد: sorcière در فرانسوی، Hexe در آلمانی، strega در ایتالیایی، و bruja در اسپانیایی. اصطلاح انگلیسی برای تمرین‌کنندگان بدخواه جادو، جادوگر، مشتق شده از اصطلاح انگلیسی قدیمی wicce.

Ars Magica یا جادو یک مؤلفه اصلی و کمک کننده به اعتقاد و تمرین معنوی و در بسیاری از موارد شفای جسمانی در سراسر قرون وسطی است. برخاسته از بسیاری از تفاسیر مدرن، دنباله ای از تصورات نادرست در مورد جادو وجود دارد، یکی از بزرگترین تصورات پیرامون شرارت یا وجود موجودات شرور که آن را انجام می‌دهند. این تفسیرهای نادرست از اعمال یا آیین‌های متعددی سرچشمه می‌گیرد که در طول دوران باستان انجام می‌شده است، و به دلیل عجیب‌وغریب بودن آن‌ها از منظر عوام، این آیین‌ها باعث ناراحتی و حتی احساس قوی‌تری از اخراج می‌شدند.

در دیدگاه یهودیان قرون وسطی، تفکیک عناصر عرفانی و جادویی کابالا، تقسیم آن به کابالای الهیاتی نظری (کابالا اییونیت) با سنت‌های مراقبه‌ای آن، و کابالای عملی ترورژیک (کابالا معاسیت) در آغاز قرن رخ داده بود؛ قرن 14.

یک نیروی اجتماعی در قرون وسطی قدرتمندتر از یک فرد معمولی، یعنی کلیسای مسیحی، جادو را به عنوان یک کل رد کرد، زیرا به عنوان وسیله ای برای دستکاری در جهان طبیعی به شیوه ای ماوراء طبیعی مرتبط با آیات کتاب مقدس تثنیه 18:9 تلقی می‌شد. -12. علی‌رغم مفاهیم منفی بسیاری که اصطلاح جادو را احاطه کرده است، عناصر زیادی وجود دارد که در نور الهی یا مقدس دیده می‌شوند.

تصور می شد که حق الهی پادشاهان در انگلستان می تواند به آنها قدرت "جادوی مقدس " بدهد تا هزاران رعایای خود را از بیماری شفا دهند.

*NiLOOFaR* · 13/7/23

ابزارها یا آیین‌های متنوعی که در جادوی قرون وسطی مورد استفاده قرار می‌گیرند شامل، اما محدود به این‌ها نمی‌شوند: طلسم‌های مختلف، طلسم‌ها، معجون‌ها، و همچنین آوازهای خاص، رقص‌ها و دعاها. در کنار این مناسک، مفاهیم نامطلوب مشارکت اهریمنی است که بر آنها تأثیر می‌گذارد. این ایده که جادو توسط شیاطین ابداع، آموزش و کار شده است، برای هر کسی که پاپیروس‌های جادویی یونانی یا سفره‌رازیم را می‌خواند و متوجه می‌شود که جادوی شفابخش در کنار آیین‌هایی برای کشتن مردم، کسب ثروت یا مزیت شخصی ظاهر می‌شود، منطقی به نظر می‌رسد. و اجبار زنان به تسلیم ج*سی. باستان شناسی به درک کاملتر از اعمال آیینی انجام شده در خانه، روی بدن و در محیط های صومعه و کلیسا کمک می‌کند.

واکنش اسلام نسبت به سحر به طور کلی سحر و جادو را محکوم نکرد و بین سحر و جادو که مرض و مالکیت را شفا می‌دهد و سحر تمایز قائل شد. پس اولی موهبت خاصی از جانب خداوند است و دومی با کمک جن و شیاطین حاصل می شود. ابن الندیم معتقد بود جن گیران با اطاعت از خدا قدرت خود را به دست می‌آورند، در حالی که جادوگران با اعمال نافرمانی و فداکاری شیاطین را خشنود می‌کنند و در مقابل به او لطف می‌کنند. به گفته ابن عربی، حجاج بن یوسف شبربلی به دلیل تقوای خود توانسته بود روی آب راه برود. طبق قرآن 2:102، جادو توسط شیاطین و فرشتگان سقوط کرده هاروت و ماروت نیز به انسان‌ها آموزش داده شده است.

در دوران اولیه مدرن، مفهوم جادو از طریق توسعه مفهوم magia naturalis (جادوی طبیعی) مورد ارزیابی مجدد مثبت تری قرار گرفت. این اصطلاحی بود که توسط دو انسان‌گرای ایتالیایی، مارسیلو فیچینو و جیووانی پیکو دلا میراندولا معرفی و توسعه داده شد. برای آنها، ماژیا به عنوان یک نیروی عنصری در بسیاری از فرآیندهای طبیعی در نظر گرفته می‌شد، و بنابراین اساساً از ایده اصلی مسیحی جادوی اهریمنی متمایز بود. ایده های آنها بر مجموعه‌ای از فیلسوفان و نویسندگان بعدی تأثیر گذاشت، از جمله پاراسلسوس، جووردانو برونو ،یوهانس روچلین و یوهانس تریتمیوس. به گفته ریچارد کیکهفر، مورخ، مفهوم magia naturalis در قرن چهاردهم و پانزدهم در فرهنگ اروپایی جا افتاده است، که توجه فیلسوفان طبیعی با گرایش های نظری مختلف، از جمله ارسطویان، نوافلاطونیان، و هرمتیک‌ها.

طرفداران این موضع استدلال می‌کردند که ماژیا می‌تواند به دو شکل خوب و بد ظاهر شود. در سال 1625، کتابدار فرانسوی، گابریل نوده، عذرخواهی خود را برای همه خردمندانی که به دروغ مشکوک به سحر و جادو هستند نوشت ، که در آن «سحر موزوآیکال» را - که به گفته او از جانب خدا آمده و شامل نبوت‌ها، معجزات، و صحبت کردن به زبان‌ها - از «ژئوتیک» متمایز کرد. "جادو ناشی از شیاطین. در حالی که طرفداران magia naturalis اصرار داشتند که این به اعمال شیاطین تکیه نمی‌کند، منتقدان با این استدلال که شیاطین به سادگی این جادوگران را فریب داده بودند مخالف بودند. در قرن هفدهم مفهوم Magia naturalisدر جهت‌های فزاینده‌ای «طبیعی‌گرایانه» حرکت کرده بود و تمایز بین علم و علم مبهم می‌شد. [120] اعتبار Magia naturalis به عنوان مفهومی برای درک جهان پس از آن در طول عصر روشنگری در قرن هجدهم مورد انتقاد فزاینده‌ای قرار گرفت.

علیرغم تلاش برای بازیابی واژه ماژیا برای استفاده به معنای مثبت، این واژه جایگزین نگرش سنتی نسبت به جادو در غرب نشد که تا حد زیادی منفی باقی ماند. در همان زمان که Magia naturalis مورد توجه قرار گرفت و تا حد زیادی مورد تحمل قرار گرفت، اروپا شاهد آزار و شکنجه فعال جادوگران متهمی بود که گمان می‌رفت به جرم سوء استفاده می‌کردند. پروتستان‌ها با انعکاس تداوم تداعی‌های منفی این اصطلاح، اغلب به دنبال تحقیر اعمال مذهبی و عبادی کاتولیک رومی به عنوان جادویی بودند تا مذهبی. بسیاری از کاتولیک‌های رومی نگران این ادعا بودند و برای چندین قرن نویسندگان مختلف کاتولیک رومی به این استدلال پرداختند که اعمال آنها مذهبی است تا جادویی. در همان زمان، پروتستان‌ها اغلب از اتهام سحر و جادو علیه سایر گروه‌های پروتستانی که با آنها در رقابت بودند استفاده می‌کردند. به این ترتیب، مفهوم سحر و جادو برای تجویز آنچه به عنوان اعتقاد و عمل دینی مناسب بود، مورد استفاده قرار گرفت. در این دوره نیز ادعاهای مشابهی در جهان اسلام مطرح شد. به عنوان مثال، روحانی عرب، محمد بن عبدالوهاب - بنیانگذار وهابیت - طیفی از آداب و رسوم و اعمالی مانند فالگیری و تکریم ارواح را محکوم کرد.سحر، که به نوبه خود ادعا کرد که نوعی شرک، گنـ*ـاه بت پرستی است.

*NiLOOFaR* · 13/7/23

دوره رنسانس

اومانیسم رنسانس شاهد تجدید حیات در هرمتیک و انواع جادوی تشریفاتی نوافلاطونی بود. از سوی دیگر، رنسانس شاهد ظهور علم بود، به اشکالی مانند خلع تئوری بطلمیوسی جهان، تمایز نجوم از طالع بینی، و شیمی از کیمیا.

عدم اطمینان زیادی در تمایز اعمال خرافات، غیبت، و دانش علمی کاملاً صحیح یا مناسک دینی وجود داشت. تنش‌های فکری و معنوی در جنون جادوگران در اوایل مدرن فوران کرد و با آشفتگی اصلاحات پروتستانی، به ویژه در آلمان، انگلستان و اسکاتلند، بیشتر تقویت شد.

در حسیدیسم، جابجایی کابالای عملی با استفاده از ابزارهای مستقیم جادویی، توسط گرایش‌های مفهومی و مراقبه‌ای تأکید بسیار بیشتری پیدا کرد، در حالی که به طور همزمان، عرفان اجتماعی را برای برکات مادی نهادینه کرد. حسیدیسم کابالا را از طریق روانشناسی deveikut (چسبیدن به خدا) و چسبیدن به تزادیک (Rabe Hasidic) درونی کرد. در آموزه حسیدی، تزادیک با تغییر اراده خدا (کشف اراده پنهان‌تر) از طریق دویکوت خود و باطل کردن خود، فضل معنوی و جسمانی الهی را به پیروان خود منتقل می‌کند. دوو بر از مزریچمی‌خواهد این نظریه تزادیک را در تغییر و تصمیم‌گیری اراده الهی از فرآیند مستقیم جادویی متمایز کند.

در قرن شانزدهم، جوامع اروپایی شروع به تسخیر و استعمار سایر قاره‌ها در سراسر جهان کردند و همانطور که این کار را انجام دادند، مفاهیم اروپایی جادو و جادوگری را برای اعمالی که در میان مردمانی که با آن‌ها روبرو می‌شدند به کار گرفتند. معمولاً این استعمارگران اروپایی بومیان را بدوی و وحشی می‌دانستند که نظام اعتقادی آنها شیطانی بود و باید ریشه کن شود و مسیحیت جایگزین شود. از آنجا که اروپایی‌ها معمولاً این مردمان غیراروپایی را از نظر اخلاقی و فکری پست تر از خود می‌دانستند، انتظار می‌رفت که چنین جوامعی بیشتر مستعد انجام جادو باشند. زنانی که آیین‌های سنتی را انجام می‌دادند توسط اروپایی‌ها به عنوان جادوگر برچسب زده می‌شدند.

در موارد مختلف، این مفاهیم و اصطلاحات اروپایی وارداتی با ادغام با مفاهیم بومی دستخوش دگرگونی‌های جدیدی شدند. به عنوان مثال، در غرب آفریقا، مسافران پرتغالی اصطلاح و مفهوم خود را از feitiçaria (اغلب به عنوان جادو ترجمه می‌شود) و feitiço (طلسم) به جمعیت بومی معرفی کردند، جایی که به مفهوم فتیش تبدیل شد. زمانی که اروپاییان بعدی با این جوامع غرب آفریقا مواجه شدند، به اشتباه معتقد بودند که fetiche یک اصطلاح بومی آفریقایی است و نه نتیجه برخوردهای بین قاره ای قبلی. گاهی اوقات، خود جمعیت های مستعمره این مفاهیم اروپایی را برای اهداف خود اتخاذ می‌کردند. در اوایل قرن نوزدهم، دولت تازه مستقل هائیتی ژان ژاک دسالین شروع به سرکوب عمل وودو کرد، و در سال 1835 قوانین هائیتی همه اعمال وودو را به عنوان سورتیلژ (سحر و جادو) طبقه بندی کرد، که نشان می دهد همه این اعمال با استفاده از وودو انجام می‌شد. نیت مضر، در حالی که در بین تمرین‌کنندگان وودو، اجرای مراسم مضر قبلاً یک دسته مجزا و متمایز به نام ماجی داده می‌شد.

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

مدیر آزمایشی اقلیم جادوگران

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین