اشعار هوشنگ چالنگی

parädox · 12/3/21

آیا آن جا که می‌ایستی

حکایت جانهایی‌ست

که در انتظار نوبت خویشند

تا گُر گیرند؟

آیا آن جا که می‌گذری

انبوهی‌ِ رودهاست

که گلوی مردگان را

می‌جویند و باز پس نمی‌دهند؟

کمانداران و آبزیان

غرق می‌شوند دست در آ*غو*ش

و بر هر ریگ که فرود می‌آیند

صدای مرا می‌شنوند

که نمی‌خواستم بمیرم

منبع:مجله ویستا

parädox · 12/3/21

اکنون

خاموش ترين زبان‌ها را در کار دارم

با پرنده ای در ترک خويش

که هجاها را به ياد نمی‌آورد

می‌رانم

می‌رانم

از بهار چيزی به منقار ندارم

از شرم منتظران به کجا بگريزم

هر شب

همه شب

در تمامی سردابه های جهان

زنی که نام مرا به تلاوت نشسته است

ای آبروی اندوه من

سقوط مرا اينک! از ابرها بيبن

- چونان باژگونه بلوطی

که بر چشم پرنده ای-

بر کدامين رود بار می راندم

هر روز

همه روز

با مردی که در کنار من

مه صبحگاهی را پارو می کرد

در آواز خروسان

هر صبح

همه صبح

به کدامين تفرج می رفتم

با لبخنده ای از مادر

که به همراه می بردم

اينک شيهه اسب است که شب چره را مرصع می‌کند

و ترکه چوپانان

که مرا به فرود آمدن علامتی می دهد

parädox · 12/3/21

اگر بهاری هست؛ بگویيد

که اين دست؛ طفلی بازيگوش ست

شتاب دارد

بهار را می گسترانی و نمی‌دانی

که اين بی حوصله جز پريشان کردن نمی‌داند

چگونه از باد و باران می‌آمد

و بر گرمی اجاق جای می‌گشاد

دستی که ترکه های به ناحق خورده بود !

**************

ماديانی در باران

و قوس قزح که رود را به دو نيم می‌کرد

اکنون چگونه روبر گردانم

که اين منشور؛ کورم می کند

هنگامی ست

که مادرم به کردار بيوه‌ای می‌خرامد

و طايفه ی ماديان بهار خورده را سياه می پوشد

اينک کيست که نام پدرم را آرام تلا وت می‌کند؟

ـ :ای پرسنده !

اگر عقوبتی هست،

شيون از من آغاز شد

parädox · 12/3/21

با تو این راز نمی توانم گفت

ـ در کجای دشت نسیمی نیست

که زلف را پریشان کند

آرام

آرام

از کوه اگر می گویی

آرام تر بگوی!

برکه ای که شب از آن آغاز می شود

ماهی اندو هگین می گردد

و رشد شبانه ی علف

پوزه اسب را مرتعش می کند

آرام

آرام

از دشت اگر می گویی

گیاهی که در برابر چشم من قد می کشد

در کدامین ذهن است

به جز گوسفندی که

اینک پیشاپیش گله می آید

آه می‌دانم

اندوه خویشتن را من

صیقل نداده‌ام

بتاب؛ رویای من

به گیاه و بر سنگ

که اینک؛ معراج تو را آراسته ام من

گرگی که تا سپیده دمان بر آستانه ی ده می ماند

بوی فراوانی در مشام دارد

صبحی اگر هست

بگذار با حضور آخرین وب

در تلاوتی دیگرگونه آغاز شود

ستاره ها از حلقوم خروس

تاراج می‌شود

تا من از تو بپرسم

ـ اکنون؛ ای سرگردان !

در کدام ساعت از شبیم؟

انبوهی جنگل است که پلک مرا

بر یال اسب می خواباند

و وب ای غیبت می کند

تا سپیده دمان را به من باز نماید

میراث گریه؛ آه

در خانه ام

سـ*ـینه به سـ*ـینه بود

parädox · 12/3/21

گرگی اگر بماند

ـ با چشمهای برفی ـ

شب هيمه ای به چشمش خواهد کرد

آن آهويی که جوشان می رفت

مرد شکارچی می جست !

اين نيم سوز گريان

گريان

ـ هميشه گريان ـ

اين لحظه ها برای گريه خوبند!

در خواب‌های من بود

آن کودکی که گريان می رفت

با گونه های خيس

در جامه دان خواهر

تصوير مادر می‌جست

آيا دوباره کودک

در انتهای جنگل خوابيده ست؟

آيا

آن زلف؛ زلف کودک بود

که در ميان رود می رفت؟

به مرگ

که دیوانه می کند

صبح را

در فاصله ی لباس من

به شب

که چرخشم می دهد

و بی دستم می کند

که اگر مرا دیده ای

که نمی خندیدم

پس مرا ندیده ای

که هر بار بیشتر دوست داشته ام

تنفس چشم هایم را

و این حباب هایی که

به تن دارم

parädox · 12/3/21

اما هنوز پرنده‌ای می‌نالد

بر شاخسار دور

نزدیک با وب مهجور

و سایه‌های هرچه درختان

در گریه‌های من

پنهانِ سایه‌سار بلوطان

آن‌قدر خنده‌های مَه را دیدم

آن‌قدر گریه‌های بلوطان را با مَه

و سایه‌های هرچه درختان

در خنده‌های من

بر شاخسار دور

نزدیک با وب مهجور

مرا بیدار می‌کند

پلک‌هایم را میفشارد

زنبوری کور که در خونم به رنگ سبز تهدیدش می‌کنم

با من گوش می‌دهد

صدای باد را که در پیراهن "گور زا" می‌پیچد

در باران رهایم می‌کند تا یال‌هایم را ببویم

parädox · 12/3/21

ربوده یا که چال

چه‌تفاوت

نیم‌چهر درد بر ارابه که بود و

مام پرسه‌گرد

و به نیم‌سال تا ببیندت

به مویه به سطح آمدی

در چشم بی‌قرار و مام پرسه‌گرد
************

درست بود

رابـ*ـطه موجود بود و

بهرام مرا دریافته بود

در مسافاتی دور

خورشید لابه‌لای درختی

موجودِ شیر در پرده بود

موج می خورد

*************

همین نزدیکی‌هایی

که گریه ازیاد نرود

دست‌های تو

که گفته بودی ...

گریست

SAEEDEH.T · 7/8/22

در باغ
تابوهای حائل
تابوهای کهنه‌ی حائل
رفتن خیالی بیش نیست
بگذار بنشینم
و فکر رفتن را
در جیب‌های خود
پنهان کنم.
بگذار دست‌ها را
بگذار این علائم بومی را
پشت کتاب‌ها بگذارم.
رفتن خیالی بیش نیست
-از مادرم شنیده‌ام این را-
از مادرم که باغ را آرام
تا روی میز خانه هدایت کرد.
بگذار با فکر آن ستاره
که بوی گندم می‌داد
دلخوش باشم
شمشیر را بخوان
شمشیر را بخوان
شمشیر فصل آخر این باغ است
شمشیر را بخوان
تا من
آن تماشاگر باشم
که رعشه‌های آخر این باغ پیر را
با چشم‌های کهنه‌ی خود دیده است
بگذار بنگرم
بگذار از دریچه بر این باغ بنگرم.

SAEEDEH.T · 7/8/22

ایستاده‌ام تا آتش‌ها بی من نسوزند
من که
گذرنده‌ای
خاموشم
دست‌هایم دل کوچکم را پنهان کرده‌اند
من که
لحظه‌ای دیگر
به ابر
تو خواهم گفت
ستاره‌ی خفته را به کودکی خواهم داد
بر هر گور گلی خواهم افکند
و گردنم که رعشه بیاغازد
شعر خواهم نوشت
من که
گذرنده‌ای
خاموشم

SAEEDEH.T · 7/8/22

از ابر تا همهمه‌ی باران
چه نوک چیده‌ای دارم
که مجبورم کرده است
آب در منقار با اختران بگذرم
دیگر نه خواب ... نه مرگ
که طنین کلاغان در تنگنایم
***
در تاریکی می‌نویسم
به تو دست زدم
میان دره‌ها که باران بود
سیاوش پنهان دره‌ها

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

اخراج شده

اخراج شده

اخراج شده

اخراج شده

اخراج شده

اخراج شده

اخراج شده

مدیر بازنشسته رمان۹۸

مدیر بازنشسته رمان۹۸

مدیر بازنشسته رمان۹۸

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین