اشعار پروین اعتصامی

ozan♪ · 10/3/21

تیمار خار:

گفت ماهیخوار با ماهی ز دور
که چه میخواهی ازین دریای شور

خردی و ضعف تو از رنج شناست
این نه راه زندگی، راه فناست

اندرین آب گل آلود، ای عجب
تا بکی سرگشته باشی روز و شب

وقت آن آمد که تدبیری کنی
در سرای عمر تعمیری کنی

ما بساط از فتنه ایمن کرده‌ایم
صد هزاران شمع، روشن کرده‌ایم

هیچگه ما را غم صیاد نیست
انده طوفان و سیل و باد نیست

گر بیائی در جوار ما دمی
بینی از اندیشه خالی عالمی

نیمروزی گر شوی مهمان ما
غرق گردی در یم احسان ما

نه تپیدن هست و نه تاب و تبی
نه غم صبحی، نه پروای شبی

دامها بینم براه تو نهان
رفتنت باشد همان، مردن همان

تابه‌ها و شعله‌ها در انتظار
که تو یکروزی بسوزی در شرار

گر نمی‌خواهی در آتش سوختن
بایدت اندرز ما آموختن

گر سوی خشکی کنی با ما سفر
بر نگردی جانب دریا دگر

گر ببینی آن هوا و آن نسیم
بشکنی این عهد و پیوند قدیم

گفت از ما با تو هر کس گشت دوست
تو بدست دوستی، کندیش پوست

گر که هر مطلوب را طالب شویم
با چه نیرو بر هوی غالب شویم

چشمهٔ نور است این آب سیاه
تو نکردی چون خریداران نگاه

خانهٔ هر کس برای او سزاست
بهر ماهی، خوشتر از دریا کجاست

گر بجوی و برکه لای و گل خوریم
به که از جور تو خون دل خوریم

جنس ما را نسبتی با خاک نیست
پیش ماهی، سیل وحشتناک نیست

آب و رنگ ما ز آب افزوده‌اند
خلقت ما را چنین فرموده‌اند

گر ز سطح آب بالاتر شویم
زاتش بیداد، خاکستر شویم

قرنها گشتیم اینجا فوج فوج
می نترسیدیم از طوفان و موج

لیک از بدخواه، ما را ترسهاست
ترس جان، آموزگار درسهاست

بسکه بدکار و جفا جو دیده‌ام
از بدیهای جهان ترسیده‌ایم

بره‌گان را ترس میباید ز گرگ
گردد از این درس، هر خردی بزرگ

با عدوی خود، مرا خویشی نبود
دعوت تو جز بداندیشی نبود

تا بود پائی، چرا مانم ز راه
تا بود چشمی، چرا افتم به چاه

گر بچنگ دام ایام اوفتم
به که با دست تو در دام اوفتم

گر بدیگ اندر، بسوزم زار زار
بهتر است آن شعله زین گرد و غبار

تو برای صید ماهی آمدی
کی برای خیر خواهی آمدی

از تو نستانم نوا و برگ را
گر بچشم خویش بینم مرگ را

ozan♪ · 10/3/21

جامه عرفان:

به درویشی، بزرگی جامه‌ای داد
که این خلقان بنه، کز دوشت افتاد

چرا بر خویش پیچی ژنده و دلق
چو می‌بخشند کفش و جامه‌ات خلق

چو خود عوری، چرا بخشی قبا را
چو رنجوری، چرا ریزی دوا را

کسی را قدرت بذل و کرم بود
که دیناریش در جای درم بود

بگفت ای دوست، از صاحبدلان باش
بجان پرداز و با تن سرگران باش

تن خاکی به پیراهن نیرزد
وگر ارزد، بچشم من نیرزد

ره تن را بزن، تا جان بماند
ببند این دیو، تا ایمان بماند

قبائی را که سر مغرور دارد
تن آن بهتر که از خود دور دارد

از آن فارغ ز رنج انقیادیم
که ما را هر چه بود، از دست دادیم

از آن معنی نشستم بر سر راه
که تا از ره شناسان باشم آگاه

مرا اخلاص اهل راز دادند
چو جانم جامهٔ ممتاز دادند

گرفتیم آنچه داد اهریمن پست
بدین دست و در افکندیم از آندست

شنیدیم اعتذار نفس مدهوش
ازین گوش و برون کردیم از آن گوش

در تاریک حرص و آز بستیم
گشودند ار چه صد ره، باز بستیم

همه پستی ز دیو نفس زاید
همه تاریکی از ملک تن آید

چو جان پاک در حد کمال است
کمال از تن طلب کردن وبال است

چو من پروانه‌ام نور خدا را
کجا با خود کشم کفش و قبا را

کسانی کاین فروغ پاک دیدند
ازین تاریک جا دامن کشیدند

گرانباری ز بار حرص و آز است
وجود بی تکلف بی نیاز است

مکن فرمانبری اهریمنی را
منه در راه برقی خرمنی را

چه سود از جامهٔ آلوده‌ای چند
خیال بوده و نابوده‌ای چند

کلاه و جامه چون بسیار گردد
کله عجب و قبا پندار گردد

چو تن رسواست، عیبش را چه پوشم
چو بی پرواست، در کارش چه کوشم

شکستیمش که جان مغزست و تن پوست
کسی کاین رمز داند، اوستاد اوست

اگر هر روز، تن خواهد قبائی
نماند چهرهٔ جان را صفائی

اگر هر لحظه سر جوید کلاهی
زند طبع زبون هر لحظه راهی

ozan♪ · 10/3/21

جان و تن:

کودکی در بر، قبائی سرخ داشت
روزگاری زان خوشی خوش میگذاشت

همچو جان نیکو نگه میداشتش
بهتر از لوزینه می‌پنداشتش

هم ضیاع و هم عقارش می‌شمرد
هر زمان گرد و غبارش می‌سترد

از نظر باز حسودش می‌نهفت
سر خیش میدید و چون گل میشکفت

گر بدامانش سرشکی میچکید
طفل خرد، آن اشک روشن میمکید

گر نخی از آستینش میشکافت
بهر چاره سوی مادر میشتافت

نوبت بازی بصحرا و بدشت
سرگران از پیش طفلان میگذشت

فتنه افکند آن قبا اندر میان
عاریت میخواستندش کودکان

جمله دلها ماند پیش او گرو
دوست میدارند طفلان رخت نو

وقت رفتن، پیشوای راه بود
روز مهمانی و بازی، شاه بود

کودکی از باغ می‌آورد به
که بیا یک لحظه با من سوی ده

دیگری آهسته نزدش می‌نشست
تا زند بر آن قبای سرخ دست

روزی، آن رهپوی صافی اندرون
وقت بازی شد ز تلی واژگون

جامه‌اش از خار و سر از سنگ خست
این یکی یکسر درید، آن یک شکست

طفل مسکین، بی خبر از سر که چیست
پارگیهای قبا دید و گریست

از سرش گر جه بسی خوناب ریخت
او برای جامه از چشم آب ریخت

گر بچشم دل ببینیم ای رفیق
همچو آن طفلیم ما در این طریق

جامهٔ رنگین ما آز و هوی است
هر چه بر ما میرسد از آز ماست

در هـ*ـوس افزون و در عقل اندکیم
سالها داریم اما کودکیم

جان رها کردیم و در فکر تنیم
تن بمرد و در غم پیراهنیم

ozan♪ · 10/3/21

جمال حق:

نهان شد از گل زردی گلی سپید که ما
سپید جامه و از هر گنه مبرائیم

جواب داد که ما نیز چون تو بی گنهیم
چرا که جز نفسی در چمن نمیپائیم

بما زمانه چنان فرصتی نبخشوده است
که از غرور، دل پاک را بیالائیم

قضا، نیامده ما را ز باغ خواهد بر
نه میرویم بسودای خود، نه می‌آئیم

بخود نظاره کنیم ار بچشم خودبینی
چگونه لاف توانیم زد که بینائیم

چو غنچه و گل دوشینه صبحدم فرسود
من و تو جای شگفت است گر نفرسائیم

بگرد ما گل زرد و سپید بسیارند
گمان مبر که بگلشن، من و تو تنهائیم

هزار بوته و برگ ار نهان کند ما را
به چشم خیرهٔ گلچین دهر پیدائیم

بدین شکفتگی امروز چند غره شویم
چو روشن است که پژمردگان فردائیم

درین زمانه، فزودن برای کاستن است
فلک بکاهدمان هر چه ما بیفزائیم

خوش است بادهٔ رنگین جام عمر، ولیک
مجال نیست که پیمانه‌ای بپیمائیم

ز طیب صبحدم آن به که توشه برگیریم
که آگه‌است که تا صبح دیگر اینجائیم

فضای باغ، تماشاگه جمال حق است
من و تو نیز در آن، از پی تماشائیم

چه فرق گر تو ز یک رنگ و ما ز یک فامیم
تمام، دختر صنع خدای یکتائیم

همین خوش است که در بندگیش یکرنگیم
همین بس است که در خواجگیش یکرائیم

برنگ ظاهر اوراق ما نگاه مکن
که ترجمان بلیغ هزار معنائیم

درین وجود ضعیف ار توان و توشی هست
رهین موهبت ایزد توانائیم

برای سجده درین آستان، تمام سریم
پی گذشتن ازین رهگذر، همه پائیم

تمام، ذرهٔ این بی زوال خورشیدیم
تمام، قطرهٔ این بی کرانه دریائیم

درین، صحیفه که زیبندگیست حرف نخست
چه فرق گر بنظر، زشت یا که زیبائیم

چو غنچه‌های دگر بشکفند، ما برویم
کنون بیا که صف سبزه را بیارائیم

درین دو روزهٔ هستی همین فضیلت ماست
که جور میکند ایام و ما شکیبائیم

ز سرد و گرم تنور قضا نمیترسیم
برای سوختن و ساختن مهیائیم

اسیر دام هوی و قرین آز شدن
اگر دمی و اگر قرنهاست، رسوائیم

ozan♪ · 10/3/21

جولای خدا:

کاهلی در گوشه‌ای افتاد سست
خسته و رنجور، اما تندرست

عنکبوتی دید بر در، گرم کار
گوشه گیر از سرد و گرم روزگار

دوک همت را به کار انداخته
جز ره سعی و عمل نشناخته

پشت در افتاده، اما پیش بین
از برای صید، دائم در کمین

رشته‌ها رشتی ز مو باریکتر
زیر و بالا، دورتر، نزدیکتر

پرده می ویخت پیدا و نهان
ریسمان می تافت از آب دهان

درس ها می داد بی نطق و کلام
فکرها می‌پخت با نخ های خام

کاردانان، کار زین سان می کنند
تا که گویی هست، چوگان می زنند

گه تبه کردی، گهی آراستی
گه درافتادی، گهی برخاستی

کار آماده ولی افزار نه
دایره صد جا ولی پرگار نه

زاویه بی حد، مثلث بی شمار
این مهندس را که بود آموزگار؟!

کار کرده، صاحب کاری شده
اندر آن معموره معماری شده

این چنین سوداگری را سودهاست
وندرین یک تار، تار و پودهاست

پای کوبان در نشیب و در فراز
ساعتی جولا، زمانی بندباز

پست و بی مقدار، اما سربلند
ساده و یک دل، ولی مشکل پسند

اوستاد اندر حساب رسم و خط
طرح و نقشی خالی از سهو و غلط

گفت کاهل کاین چه کار سرسری ست؟
آسمان، زین کار کردنها بری ست

کوها کارست در این کارگاه
کس نمی‌بیند ترا، ای پر کاه

می تنی تاری که جاروبش کنند؟
می کشی طرحی که معیوبش کنند؟

هیچ گه عاقل نسازد خانه‌ای
که شود از عطسه‌ای ویرانه‌ای

پایه می سازی ولی سست و خراب
نقش نیکو می زنی، اما بر آب

رونقی می جوی گر ارزنده‌ای
دیبه‌ای می باف گر بافنده‌ای

کس ز خلقان تو پیراهن نکرد
وین نخ پوسیده در سوزن نکرد

کس نخواهد دیدنت در پشت در
کس نخواهد خواندنت ز اهل هنر

بی سر و سامانی از دود و دمی
غرق در طوفانی از آه و نمی

کس نخواهد دادنت پشم و کلاف
کس نخواهد گفت کشمیری بباف

بس زبر دست ست چرخ کینه‌توز
پنبه ی خود را در این آتش مسوز

چون تو نساجی، نخواهد داشت مزد
دزد شد گیتی، تو نیز از وی بدزد

خسته کردی زین تنیدن پا و دست
رو بخواب امروز، فردا نیز هست

تا نخوردی پشت پایی از جهان
خویش را زین گوشه گیری وارهان

گفت آگه نیستی ز اسرار من
چند خندی بر در و دیوار من؟!

علم ره بنمودن از حق، پا ز ما
قدرت و یاری از او، یارا ز ما

تو به فکر خفتنی در این رباط
فارغی زین کارگاه و زین بساط

در تکاپوییم ما در راه دوست
کارفرما او و کارآگاه اوست

گر چه اندر کنج عزلت ساکنم
شور و غوغایی ست اندر باطنم

دست من بر دستگاه محکمی ست
هر نخ اندر چشم من ابریشمی است

کار ما گر سهل و گر دشوار بود
کارگر می خواست، زیرا کار بود

صنعت ما پرده‌های ما بس است
تار ما هم دیبه و هم اطلس است

ما نمی‌بافیم از بهر فروش
ما نمی گوییم کاین دیبا بپوش

عیب ما زین پرده‌ها پوشیده شد
پرده ی پندار تو پوسیده شد

گر، درد این پرده، چرخ پرده در
رخت بر بندم، روم جای دگر

گر سحر ویران کنند این سقف و بام
خانه ی دیگر بسازم وقت شام

گر ز یک کنجم براند روزگار
گوشه ی دیگر نمایم اختیار

ما که عمری پرده‌داری کرده‌ایم
در حوادث، بردباری کرده‌ایم

گاه جاروبست و گه گرد و نسیم
کهنه نتوان کرد این عهد قدیم

ما نمی‌ترسیم از تقدیر و بخت
آگهیم از عمق این گرداب سخت

آنکه داد این دوک، ما را رایگان
پنبه خواهد داد بهر ریسمان

هست بازاری دگر، ای خواجه تاش
کاندر آنجا می‌شناسند این قماش

صد خریدار و هزاران گنج زر
نیست چون یک دیده ی صاحب نظر

تو ندیدی پرده ی دیوار را
چون ببینی پرده ی اسرار را

خرده می‌گیری همی بر عنکبوت
خود نداری هیچ جز باد بروت

ما تمام از ابتدا بافنده‌ایم
حرفت ما این بود تا زنده‌ایم

سعی کردیم آنچه فرصت یافتیم
بافتیم و بافتیم و بافتیم

پیشه‌ام این ست، گر کم یا زیاد
من شدم شاگرد و ایام اوستاد

کار ما اینگونه شد، کار تو چیست؟
بار ما خالی است، دربار تو چیست؟

می نهم دامی، شکاری می زنم
جوله‌ام، هر لحظه تاری می‌تنم

خانه ی من از غباری چون هباست
آن سرایی که تو می سازی کجاست؟

خانه ی من ریخت از باد هوا
خرمن تو سوخت از برق هوی

من بری گشتم ز آرام و فراغ
تو فکندی باد نخوت در دماغ

ما زدیم این خیمه ی سعی و عمل
تا بدانی قدر وقت بی بدل

گر که محکم بود و گر سست این بنا
از برای ماست، نز بهر شما

گر به کار خویش می‌پرداختی
خانه‌ای زین آب و گل می‌ساختی

می گرفتی گر به همت رشته‌ای
داشتی در دست خود سر رشته‌ای

عارفان، از جهل رخ برتافتند
تار و پودی چند در هم بافتند

دوختند این ریسمان ها را به هم
از دراز و کوته و بسیار و کم

رنگرز شو، تا که در خم هست رنگ
برق شد فرصت، نمی داند درنگ

گر بنایی هست باید برفراشت
ای بسا امروز کان فردا نداشت

نقد امروز ار ز کف بیرون کنیم
گر که فردایی نباشد، چون کنیم؟

عنکبوت، ای دوست، جولای خداست
چرخه‌اش می گردد، اما بی صداست

ozan♪ · 10/3/21

چند پند:

کسی که بر سر نرد جهان شرط بندی نکرد
سیاه روزی و بدنامی اختیار نکرد

خوش آنکه از گل مسموم باغ دهر رمید
برفق گر نظری کرد، جز به خار نکرد

به تیه فقر، ازان روی گشت دل حیران
که هیچگه شتر آز را مهار نکرد

نداشت دیدهٔ تحقیق، مردمی کاز دور
بدید خیمهٔ اهریمن و فرار نکرد

شکار کرده بسی در دل شب، این صیاد
مگو که روز گذشت و مرا شکار نکرد

سپهر پیر بسی رشتهٔ محبت و انس
گرفت و بست بهم، لیک استوار نکرد

مشو چو وقت، که یک لحظه پایدار نماند
مشو چو دهر، که یک عهد پایدار نکرد

برو ز مورچه آموز بردباری و سعی
که کار کرد و شکایت ز روزگار نکرد

غبار گشت ز باد غرور، خرمن دل
چنین معامله را باد با غبار نکرد

سفینه‌ای که در آن فتنه بود کشتیبان
برفت روز و شب و ره سوی کنار نکرد

مباف جامهٔ روی و ریا، که جز ابلیس
کس این دو رشتهٔ پوسیده پود و تار نکرد

کسی ز طعنهٔ پیکان روزگار رهید
که گاه حملهٔ او، سستی آشکار نکرد

طبیب دهر، بسی دردمند داشت ولیک
طبیب وار سوی هیچ یک گذار نکرد

چرا وجود منزه به تیرگی پیوست
چرا محافظت پنبه از شرار نکرد

ز خواب جهل، بس امسالها که پار شدند
خوش آنکه بیهده، امسال خویش پار نکرد

روا مدار پس از مدت تو گفته شود
که دیر ماند فلانی و هیچ کار نکرد

ozan♪ · 10/3/21

حدیث مهر:

گنجشک خرد گفت سحر با کبوتری
کآخر تو هم برون کن ازین آشیان سری

آفاق روشن است، چه خسبی به تیرگی
روزی بپر، ببین چمن و جوئی و جری

در طرف بـ*ـو*ستان، دهن خشک تازه کن
گاهی ز آب سرد و گه از میوهٔ تری

بنگر من از خوشی چه نکو روی و فربهم
ننگست چون تو مرغک مسکین لاغری

گفتا حدیث مهر بیاموزدت جهان
روزی تو هم شوی چو من ایدوست مادری

گرد تو چون که پر شود از کودکان خرد
جز کار مادران نکنی کار دیگری

روزیکه رسم و راه پرستاریم نبود
میدوختم بسان تو، چشمی به منظری

گیرم که رفته‌ایم از اینجا به گلشنی
با هم نشسته‌ایم بشاخ صنوبری

تا لحظه‌ایست، تا که دمیدست سوگلی
تا ساعتی است، تا که شکفته‌است عبهری

در پرده، قصه‌ایست که روزی شود شبی
در کار نکته‌ایست که شب گردد اختری

خوشبخت، طائری که نگهبان مرغکی است
سرسبز، شاخکی که بچینند از آن بری

فریاد شوق و بازی اطفال، دلکش است
وانگه به بام لانهٔ خرد محقری

هر چند آشیانه گلین است و من ضعیف
باور نمیکنم چو خود اکنون توانگری

ترسم که گر روم، برد این گنجها کسی
ترسم در آشیانه فتد ناگه آذری

از سـ*ـینه‌ام اگر چه ز بس رنج، پوست ریخت
ناچار رنجهای مرا هست کیفری

شیرین نشد چو زحمت مادر، وظیفه‌ای
فرخنده‌تر ندیدم ازین، هیچ دفتری

پرواز، بعد ازین هـ*ـوس مرغکان ماست
ما را بتن نماند ز سعی و عمل، پری

ozan♪ · 10/3/21

حقیقت و مجاز:

بلبلی شیفته میگفت به گل
که جمال تو چراغ چمن است

گفت، امروز که زیبا و خوشم
رخ من شاهد هر انجمن است

چونکه فردا شد و پژمرده شدم
کیست آنکس که هواخواه من است

بتن، این پیرهن دلکش من
چو گه شام بیائی، کفن است

حرف امروز چه گوئی، فرداست
که تو را بر گل دیگر وطن است

همه جا بوی خوش و روی نکوست
همه جا سرو و گل و یاسمن است

عشق آنست که در دل گنجد
سخن است آنکه همی بر دهن است

بهر معشـ*ـوقه بمیرد عاشق
کار باید، سخن است این، سخن است

میشناسیم حقیقت ز مجاز
چون تو، بسیار درین نارون است

ozan♪ · 10/3/21

خاطر خشنود:

بطعنه پیش سگی گفت گربه کای مسکین
قبیلهٔ تو بسی تیره‌روز و ناشادند

میان کوی بخسبی و استخوان خائی
بداختری چو تو را، کاشکی نمیزادند

برو به مطبخ شه یا بمخزن دهقان
بشهر و قریه، بسی خانه‌ها که آبادند

کباب و مرغ و پنیر است و شیر، طعمهٔ من
ز حیله‌ام همه کار آگهان بفریادند

جفای نان نکشیدست یکتن از ما، لیک
گرسنگان شما بیشتر ز هفتادند

بگفت، راست نگردد بنای طالع ما
چرا که از ازلش پایه، راست ننهادند

مرا به پشت سرافکند حکم چرخ، ز خلق
شگفت نیست گرم در بروی نگشادند

کسی بخانهٔ مردم بمیهمانی رفت
که روز سور، کسی از پیش فرستادند

بروزی دگران چون طمع توانم کرد
مرا ز خوان قضا، قسمت استخوان دادند

تو خلق دهر ندانسته‌ای چه بی باکند
تو عهدها نشنیدی چه سست بنیادند

کسی بلطف، بدرماندگان نظر نکند
درین معامله، دلها ز سنگ و پولادند

هزار مرتبه، فقر از توانگری خوشتر
توانگران، همه بدنام ظلم و بیدادند

نخست رسم و ره ما، درستکاری ماست
قبیلهٔ تو، در آئین دزدی استادند

برای پرورش تن، بدام بدنامی
نیوفتند کسانی که بخرد و رادند

پی هوی و هـ*ـوس، نوع خودپرست شما
سحر ببصره و هنگام شب ببغدادند

ز جور سال و مه ایدوست کس نرست، تمام
اسیر فتنهٔ دیماه و تیر و مردادند

بچهره‌ها منگر، خاطر شکسته بسی است
عروس دهر چو شیرین و خلق فرهادند

من از فتادگی خویش هیچ غم نخورم
فتادگان چنین، هیچگه نیفتادند

اسیر نفس توئی، همچو ما گرفتاران
ز بند بندگی حرص و آز، آزادند

تو شاد باش و دل آسوده زندگانی کن
سگان، به بدسری روزگار معتادند

ozan♪ · 10/3/21

خوان کرم:

بر سر راهی، گدائی تیره‌روز
ناله‌ها میکرد با صد آه و سوز

کای خدا، بی خانه و بی روزیم
ز آتش ادبار، خوش میسوزیم

شد پریشانی چو باد و من چو کاه
پیش باد، از کاه آسایش مخواه

ساختم با آنکه عمری سوختم
سوختم یک عمر و صبر آموختم

آسمان، کس را بدین پستی نکشت
چون من از درد تهیدستی نکشت

هیچکس مانند من، حیران نشد
روز و شب سرگشته بهر نان نشد

ایستادم در پس درها بسی
داد دشنامم کسی و ناکسی

رشته را رشتم ولی از هم گسیخت
بخت را خواندم ولی از من گریخت

پیش من خوردند مردم نان گرم
من همی خون جگر خوردم ز شرم

دیده‌ام رنگی ندید از رخت نو
سیر، یک نوبت نخوردم نان جو

این ترازو، گر ترازوی خداست
این کژی و نادرستی از کجاست

در زمستانم، تف دل آتش است
برف و باران خوابگاه و پوشش است

آبرو بردم، ندیدم از تو روی
گم شدم، هرگز نکردی جستجوی

گفتش اندر گوش دل، رب و دود
گر نبودی کاردان، جرم تو بود

نیست راه کج، ره حق جلیل
کجروان را حق نمیگردد دلیل

تو براه من بنه گامی تمام
تا منت نزدیک آیم بیست گام

گر بنام حق گشائی دفتری
جز در اخلاص نشناسی دری

گر کنی آئینه ما را نظر
عیبهاست سر بسر گردد هنر

ما ترا بی توشه نفرستاده‌ایم
آنچه می‌بایست دادن، داده‌ایم

دست دادیمت که تا کاری کنی
در همی گر هست، دیناری کنی

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

نگارشگر انجمن

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین