دلنوشته مات و تاریک | ronak.a کاربر انجمن رمان ٩٨

ronak.a · 10/4/21

از دنیای دیروز و امروزمان لجنزار ساختیم
و جز سیاهی رنگی نیست
در جنگی به تاریکی افکار خسته‌مان
به کثیفی بغض‌های قورت‌داده شده
به بلندای آینده ماتی که نفس نمی‌کشد
به قسم‌های نخورده‌مان
قسم خوردیم دنیا را سیاه کنیم
آن‌قدر که آدم‌های خوبش مثل نقطه‌های کوچک سفید شوند و تعدادشان کمتر از انگشتان یک دست
از خودمان چه ساختیم؟
چه بودیم؟ چه هستیم؟ چه چیزی را پنهان می‌کنیم؟
هیچ می‌دانی؟

ronak.a · 10/4/21

به اطرافت نگاه کن
هیولاهای تاریکی را می‌بینی؟
- مگر وجود دارند؟!
دستت را روی قلبت بگذار
هیولایی که از خودت ساختی چه می‌کند؟
حالش بهتر شده؟ هر روز قوی‌تر می‌شود؟
به شهر زیر پایت نگاه کن
هر کدام از این آدم‌ها هیولاهایی دارند
هیولاهای درونی
جنسشان از غم است
از افسردگی، انتقام روز‌های گذشته و تنهایی
نتیجه‌اش می‌شود بی‌تفاوتی مزمن

ronak.a · 10/4/21

زندگی، شطرنج عکس‌العمل‌هاست
به صفحه‌اش نگاه کن
سیاه، سفید، سیاه، سفید، سیاه، سیاه، سیاه
عجب غربت قریبی دارد این سرنوشت
زندگی‌ام رخ دارد
رخ ندارم
اسب دارد
اسب ندارم
من بی‌سپاه و او به تنهایی یک لشکر است
به خودت نگاه کن
به تنهایی هم شاهی، هم سرباز، هم رخی و هم وزیر
با هر حرکت سفیدت، سایه تحویلت می‌دهد
و با هر حرکت سیاهت، سفیدی را به صورتت می‌کوبد
عجب رسم عجیبی!

ronak.a · 10/4/21

لبخندی از سر عشق، قلبی را مات می‌کند
در سوسوی خانه‌ی احساسش، می‌گردد
وای به روزش اگر از تاریکی‌های لبخند سر در بیاورد!
می‌شود ملکه ذهنش
می‌شود انتقام روز‌های ابدی
به راستی که چه سخت است تشخیص لحن لبخند‌ها!

ronak.a · 10/4/21

قلبت که بلند و غم‌دار تپید
و تو می‌مانی جسمی که تسلیم شده
مغز، منطقش را می‌فروشد
زبان تازیانه‌اش
ریه نفس‌هایش را...
سلول به سلول بدنت، کارشان
و روحت در سکوت به زیبایی، پوچی و خاموشی را فریاد می‌زند

ronak.a · 10/4/21

بچه که بودیم، زمین می‌خوردیم
گفتند بزرگ می‌شوی یادت می‌رود
یادمان نمی‌رفت؛ فقط تظاهر به فراموشی می‌کردیم
بزرگ که شدیم، زمین خوردیم
گفتند یادمان می‌رود
وقتی مردیم فهمیدم قرار بود زمین خوردن‌هایمان از یاد آنها برود، نه ما
بهای فهمیدنمان مرگ شد
کاش از همان اول می‌دانستیم درد‌ها را چگونه فراموش کنیم!

ronak.a · 11/4/21

گاهی دلتنگ می‌شوی
دلتنگ یک آرامش
دلتنگ یک بوی خوب
دلتنگ یک دنیا دلتنگی
عجب سکوت غم‌انگیزی!
به تلخی قهوه قجری
به تیزی تیغ گل
به غرش ابر‌های پاییزی
به همه اینها قسم، قدر دلتنگی‌هایت را
فقط اشک‌ها و مشت‌های به دیوار نخورده‌ات می‌داند و بس!
پس بمان با همه دلتنگی‌هایت
بمان و نفس بکش
قدر دلتنگی‌هایت را هیچ کس نمی‌داند!

ronak.a · 13/4/21

در تلاطم دریایی که ساحلش جز سکوت فریاد نمی‌زند
تو می‌مانی و خاطرات گمشده شب‌هایت
زخم‌هایت
غم‌هایت
سکوت کردن‌هایت
شهر من است و غربت تلخش
هیچ می‌دانی آدم‌هایش چقدر نگفته‌ها دارند؟
به اندازه یک کوه
شاید هم یک غم سربه‌زیر
زیر سایه جغد سیاه حکومت، قلب‌هایشان نابود شده
عشق را به تاراج بردند و حرف را به اسارت

ronak.a · 13/4/21

و زمانه چه زبان تلخی دارد
امان از آدم‌های گرگ‌نمایش
امان از بغض‌های بی‌سروته
کاش آدم‌هایش
آن‌قدر تلخ نبودند
آن‌قدر بی‌رحم نبودند
آن‌قدر معرفتشان را به منفعتشان نمی‌فروختند
آن‌قدر...

ronak.a · 14/4/21

کاش آدمی در واپسین ساعت عمرش
کاشکی‌هایش را به صورتش سیلی نمی‌زد!
کاش کمی درنگ می‌کرد و با شیطان همدست می‌شد!
کاش حسرت روز‌های خوب بودنش را نمی‌خورد!
کاش غم روی شانه‌هایش را می‌تکاند!
کاش قسم به خوب بودن نمی‌خورد!
کاش شیطان به‌جای سیاهی، قلب را سفید می‌کرد!
آن وقت همه عاشق سفیدی می‌شدند
کاش نفس‌های هر روزت پر از دیروزِ تاریک و آینده‌ی ماتت نبود!
ای کاش...

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین