دلنوشته مات و تاریک | ronak.a کاربر انجمن رمان ٩٨

ronak.a · 6/1/21

به نام خدایی که عشق می‌داند

دلنوشته: مات و تاریک
نویسنده: روناک.آ
ویراستار: زهرا.م
مقدمه:
سهراب می‌گفت
«قایقی خواهم ساخت
خواهم انداخت به آب
دور خواهم شد از این خاک غریب»
به قایق شکسته دستی می‌کشم
می‌بینی سهراب! نه قایقی برای رفتن هست، نه نایی در بدن
این کهنه قایق شکسته که جان رفتن ندارد
من می‌مانم و شب تار
من می‌مانم و قایق شکسته‌ام که زخم دارد
من می‌مانم و تلاطم دریایی که مات و تاریک است

ronak.a · 6/1/21

یادش بخیر!
کودکی‌هایمان چقدر شیرین بود
با مدادرنگی‌های دوازده‌رنگ، رؤیاهای کودکانه‌مان را نقاشی می‌کردیم.
هر کدام رنگی داشت، هر کدام زیبایی خودش را داشت؛ بازی‌هایمان، خنده‌های بی‌ریا و از روی هیجانمان
ورق برگشت
بزرگ شدیم. جعبه مدادرنگیمان را خالی کردند. ته جعبه یک مداد سیاه بود. دستمان دادند و گفتند:
- رؤیاهایت را رنگ بزن!
من هنوز یک نقاشی بی‌رنگ داشتم؛ اما مشکی برایش رنگ درستی نبود.
فریاد زدم:
- من جعبه مدادرنگی‌ام را می‌خواهم.
اما نه کسی بود که جعبه‌ام را پس بدهد، نه صدای فریاد‌هایم را بشنود.
با عجز به فرد داخل آینه خیره می‌شوم.
با اخم به صورتم زل زده. فریاد می‌زند:
- چرند نگو! مدادرنگی کودکی‌هایت همان مداد مشکی بود. تو نه می‌دانی مدادرنگی چیست، نه نقاشی کامل داشتی؛ همه‌اش نصفه بود.
راست می‌گوید. نقاشی‌های نصفه‌کاره زندگی‌ام کم نبود.

ronak.a · 6/1/21

گاهی آن‌قدر دلت می‌گیرد، آن‌قدر بغض لعنتی به گلویت فشار می‌آورد که می‌گویی:
- کاش نفسی نمی‌آمد!
کاش نفسی نمی‌رفت!
و چقدر هوای این روزهایم نم گرفته
دستم را روی قلبم می‌گذارم
قلبی که خیلی وقت است باتری می‌خورد
به قول عزیزجانم:
- قلب آدم‌ها حرمت دارد، جای هر کسی نیست!
می‌گوید:
- یک زن همه چیزش را از قلب پرمهرش دارد، از آ*غو*ش گرمش، از عطر نفس‌هایش، از بخشش‌هایش.
پوزخندی می‌زنم
چند سالی می‌شود نه قلب پرمهری دارم، نه آ*غو*ش گرمی. نفس‌هایم بوی دود می‌دهد.
از همان روزی که فهمیدم جعبه مدادرنگی نداشتم، رؤیای کودکی نداشتم.
آن‌قدر زخم خورده‌ام که روحم هم زخمی شده
عزیزجانم، همه را گفتی؛ اما نگفتی
امان از روزی که قلب یک زن را خُرد کنند!
آن روز می‌شود یک تکه سنگ
مثل من!

ronak.a · 7/1/21

نقاشی‌های کودکانه‌ام همه و همه پسرانه بودند
قهرمان‌های خیالی‌ام
موتور‌ها و ماشین‌هایی عجیبی که دسترنج ساعت‌ها فکر کردنم بود.
عاشق هیجان بودم؛ به قول دوست صمیمی‌ام فقط بزن بزن
باز هم سیلی می‌خورم
صدایش در سرم می‌پیچد:
- تو دوستی نداری. کمی فکر کن. لیاقت دوستی دارد؟ آدم‌های دورت اسم دوستی را به لجن کشیدند.
به زخم‌های روی تن بی‌جانت نگاه کن.
راست می‌گوید
زخم‌های روی تنم، روح کبود و خسته‌ام
یادگاری همان‌هاییست که تعصبشان را می‌کشیدم
می‌بینی
آدم‌های شهر من اینگونه‌اند
عجیب...
تلخ...
بی‌رحم...

ronak.a · 8/1/21

در شهر من، ماه که کامل شد
صدای زوزه آدم‌هایش بلند می‌شود
ماه که کامل می‌شود
لباس آدمیت را درمی‌آوردند
نمی‌دانستم، نمی‌دانستم لعنتی!
این‌ها همه گرگ‌صفتند
بوی خون را از کیلومترها دور‌تر حس می‌کنند
وای به حالت این جماعت بفهمند زخم داری
تکه‌وپاره‌ات می‌کنند
لاشه‌ات می‌شود خوراک کرکس‌های پیر
و باز هم صبح می‌شود
طبق عادت هر روز خون روی دهانشان را پاک می‌کنند
لباس آدم می‌پوشند
جنازه خسته‌ات را پیدا می‌کنند
ترحم‌هایشان می‌شود نمک روی زخمت
یکی نداند، من ندانم، خدایم که می‌داند شماها به نزدیک‌ترین خودتان هم رحم نمی‌کنید
او می‌داند
من هم می‌دانم
من باید سکوت کنم
او خودش می‌داند چگونه سکوت را بشکند
می‌داند...

ronak.a · 12/1/21

به لبه پرتگاه نگاه کن
تو ماندی، خودت، خودت، خودت...
و در نهایت خدایت
هر چه فریاد می‌زنی، هر چه درد‌های قلب خسته‌ات را به کوه و دره جار می‌زنی
دو برابرش را به صورتت سیلی می‌کوبد
دلت می‌گیرد
طبیعت خدا هم با تو سر لج دارد
کسی دستش را روی شانه‌ات می‌گذارد
برمی‌گردی، به خودت خیره می‌شوی
خودت دست‌هایت را روی شانه‌هایت می‌گذاری
و نهایتاً تویی که از پرتگاه خیالت پایین می‌افتی
لـ*ـب‌های بی‌جانت می‌خندد
با خودت می‌گویی:
حالا که پرت شدم، در تاریکی محض فرو می‌روم.
همه چیز تمام شد
اما نشد
نه سرت ضربه دیده، نه دست و پایت شکسته؛ فقط روحت نابود شده
و این زندگی بود که بایکوتت کرد و کسی که خودش را به نفهمی می‌زد، تو بودی
خودت...

ronak.a · 23/1/21

نفس‌هایم سنگین شده
زندگی‌ام زیر خط غم برایم دست تکان می‌دهد
من می‌مانم و خلسه عجیب حال و روز زارم
زمزمه شبانه‌روزم می‌شود:
کاش آدم‌ها نبودند!
کاش زندگی نبود!
کاش بی‌رحمی جایش را به محبت می‌داد!
کاش خوبی‌هایت وظیفه‌ات نمی‌شد!
تمام زندگی ما پر از کاشکی‌هاییست
که دفتر روزگارمان را پر کرده
کاش تاریکی نبود!
کاش ضعف نبود!
غم نبود!
در شهر من هر چه
عاشق‌تر
مهربان‌تر
غمخوار‌تر باشی
همیشه تنهایی رفیق
محبتت را پای وظیفه‌ات می‌گذارند و عشقت را به پای ضعف
آن‌قدر بی‌رحمند که تو را به صلیب قضاوت می‌کشند
می‌بُرند و می‌دوزند و تو مات می‌مانی
شهر من، جای قشنگی برای زندگی کردن نیست، نبوده و نخواهد بود.

ronak.a · 17/2/21

پاهایم توان آمدن ندارد
توان رفتن هم ندارد
خیلی وقت است، خیلی!
شاید به چند ماه، شاید هم به چند سال رسیده
قلب عفونت‌زده‌ام توان تپیدن ندارد
به قول صادق هدایت
«اندوه که از حد بگذرد
می‌شود بی‌اعتنایی مزمن!»
و اندوهی که از حد گذشته و دست برده به گلویم
خاطره‌هایم را جلوی چشم‌هایم دار می‌زند
و تمام تلاشم برای حفظ خاطره‌هایم می‌شود پوزخند تلخ گوشه لـب‌هایم
غریب و ضعیف مثل یک ماده گرگ زخمی تنها

ronak.a · 8/4/21

مغز و قلب را در میدان جنگ می‌بینی
نفس‌هایت به شماره می‌افتد و این تویی که می‌شوی بازنده بازی ترس‌هایت
سرکوب کردن ترس در تاریکی‌ها
دغدغه شب و روز‌هایت
حرف...
غم...
کنایه...
زخم...
درک...
درس...
تهدید...
مرگ...
همه و همه علیهت قد علم می‌کنند
و تو شمشیر به دست، تک سرباز صفحه بازی هستی
به خودت که آمدی، می‌بینی کیش شدی
مگر سرباز هم کیش می‌شود؟
سرباز زاده شده برای مرگ
تو نمی‌دانی اما آرواره‌های شهر خبرم کردند
این جماعت از ترس وزیر شدنت، دست به مات کردن و کشتنت هم می‌زنند؛ اما نمی‌میری...
و این‌طور قانون بازی عوض می‌شود

ronak.a · 10/4/21

نفس‌هایت مرده و دود گرفته
عجب تراژدی غم انگیزی!
به انتظاری
انتظار یک اشاره، شاید هم یک کلمه
سفیدی و سیاهی‌اش فرقی نمی‌کند
فقط حرف باشد و حرف...
ناگفته‌هایی تو وادار می‌کند به نشستن و لالایی خواندن کنار پنجره‌های مرده
خیره به شهر دودگرفته و غم‌انگیزت
مردمی که قلب ندارند، نایی برای حرف ندارند
عجب دنیای تاریکی
عجب حرف‌های تلنبارشده‌ای!

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

کاربر فعال انجمن

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین