دلنوشته تاراج آسمان | خاطره.الف کاربر انجمن رمان ٩٨

*KhatKhati* · 13/10/20

تو بر زمین سقوط کردی و به آسمان کوچ کردی
و شب بر من سقوط کرد و به تاراج رفتم!
بانگ اصابت خیالم بر آذر را به ادراک می‌بری؟ یا که آن‌قدر زِ من دور و گسستی که فراموش شدم؟
بشنو رنج به هچل افتن را از عجز نگاهِ بی‌کسم!

*KhatKhati* · 13/10/20

برودت دستانم، گواه از شفقی بوران‌آلود می‌دهد! بلکه از حادثه‌ای تلخ به رنگ دیدگان مادری که در فراق کودکش غرق فغان است.
متفق با رفتنت، هرآنچه خواستی بردی؛ ولو کاین جانی در من بود...
اعجاز خدا باش؛ پس آر آن‌ همه بهجت و شورِ حالی‌ام!

*KhatKhati* · 15/10/20

و بدون ابتهاج تو، تنهایی روبه‌روی پنجره می‌نشینم.
در هوای ابری، با فنجان چایِ یخ و تلخ...
با شومینه‌ای خاموش و سکوتی سرد...
زل می‌زنم به نقطه‌ای کور و نامعلوم و تصویر زیبایت را روی سقف چوبی پردازش می‌کنم...
و چه دنیای سیاه و سفیدی می‌شود، رویای رنگین تو!
در خیالات و حسرت باطل من؛ که تنها تو را صدا می‌زند.
و چه دردمند است خاطرات شیرین که
سرشارست از قهقهه‌های گوشنوازت!:)

*KhatKhati* · 15/10/20

کم کَمَک هوا روشن‌تر خواهد شد...
و تو راه‌ها و فاصله‌های بیشتری از من پیموده‌ای.
تنفسِ هر وهله‌ی شاد و غم‌زده‌ی من!
پاسدار روح لطیفت باش و هرگز فراموش مکن
کسی چشم انتظارت خواهد نشست؛
برای صدای گام‌های آهسته آهسته‌ی بازگشتنت!
ولو که عقل‌گاهَش مخبر این است؛ تو باز نخواهی گشت!

*KhatKhati* · 16/10/20

سرانجام ورطه‌ی تهی‌جای تو من را به مهلکه‌ی انهدام کشانید.
رها شدم؛ از تو و تبسم تو!
سرانجام تو به مخیل ابهام‌آلود من دگرسان شدی
و چنان رعشه به جانم نقش بست؛ انگار رعشه به گیتی افتاد! :)

*KhatKhati* · 16/10/20

لبالب سرشارم از غوغای غربت، میان کسانی که جلوی دیدگانم می‌سوزند؛ که یکی از آنان جان من است... تاراج من است و آشوب وجود من!
تو می‌سوزی؛ اما خاموش شده‌ای.
و هم‌اینک چیزی را شاهدم که در ته ته قلبم، تمام من را شعله می‌کشد.
«شعله می‌کشد.»
«شعله می‌کشد.»
«شعله می‌کشد.»
...

*KhatKhati* · 16/10/20

تو تنها برهان من بودی!
کنون بی ‌تو بی ‌ثبات‌ترینِ آفاقم...
لاعلاج‌ترینِ لاعلاجانم!
اصلا که پیش ‌از شروع تو که بودم یا چه بودم؟
آری... تو زندگانی حَلوی من بودی!
یکباره چنان شوربای تلخی شدی. نه تسکین... و نه ضربت آخر! :)

*KhatKhati* · 24/10/20

سارِ زنده‌ دل من پرواز کرد... به عروج رفت و اوج گرفت.
سپری کرد صرصره‌ها و بیشه را.
به‌ فرجام، در رفعت آسمان، حین لمس ابرهای دلنواز پر کشید و پیکر او از زندگانی لغزید!
از زمانی که برفت تا به کنون، کسی را به ابتسام نیست... کسی را به تسلی نیست، کسی را به کسی نیست!

*KhatKhati* · 27/10/20

گویا خود را گم کرده‌ام؛ به دنبال خویش سال‌ها گشته‌ام! اندر بیابانِ سکوت، در امواج دریای اشک، مابین شاخه‌های دلتنگی...
اما دومرتبه به تو برخوردم!
سِرِ غریبی‌ست که من را در تو می‌نگرم.
علاج چیست؟ جز آن که سوار بر طایری شوم، بلکه همچون تو جسمم متلاشی شود! :)
هرچند، باطنم هر دمِ بی‌ تو، مخروبه‌ای فرو ریخته‌ بیش نیست.

*KhatKhati* · 8/11/20

برخیز و بشتاب به‌ سوی منِ آشفته‌ حال... قبل از آنکه من برخیزم ز خواب!
برخیز... پیش‌ از آنکه من برخیزم به ‌سوی پرتگاه؛
برخیز و نگاهت را نثار رمقِ فرتوتم کن!
این تلاطم‌ حال را بنگر که کامِ بلبش را دارد. :)
خیال جهشی از صنف زوال دارد...
خیالش رنجور است به تجدید و تداعیِ یادبود تو.

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

مدیر بازنشسته رمان ۹۸

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین